Είναι σαφές πως η τέχνη και δη η μουσική αποτελούν βασικό στοιχείο της ταυτότητας ενός λαού ή ενός οποιουδήποτε κοινωνικού συνόλου, ως ένα τρόπο έκφρασης των κοινών βιωμάτων. Υπό το πρίσμα αυτό, διάφοροι καλλιτέχνες αποτελούν σημείο αναφοράς για τις κοινωνικές ομάδες αυτές. Μέσα από μια αξιοζήλευτη πορεία δεκαετιών, αντίστοιχα σημεία αναφοράς της ελληνικής μουσικής αποτελούν οι σπουδαίοι στίχοι του Νίκου Μωραΐτη.
Οι στίχοι του έχουν μελοποιηθεί από πολύ σημαντικούς συνθέτες, αλλά έχουν ερμηνευτεί
από μερικές από τις σημαντικότερες
ελληνικές φωνές, σε βαθμό που πραγματικά ελάχιστοι σύγχρονοι δημιουργοί της γενιάς
του έχουν καταφέρει.
Τη μοναδική αυτή του συμβολή στο ελληνικό πεντάγραμμο πλήθος κόσμου αλλά και
τραγουδιστών συγκεντρώθηκαν να γιορτάσουν στο Christmas Theater, σε μία βραδιά (και
μία έξτρα μετά το άμεσο «sold out»)
γεμάτη αναμνήσεις, συναισθήματα και ταξίδια.
Τη βραδιά άνοιξε δικαίως η Δήμητρα Γαλάνη με τα «Χάρτινα», με τα οποία κιόλας ο στιχουργός είχε συστηθεί στο ευρύ κοινό τη δεκαετία του '90, ενώ υποδέχτηκε επί σκηνής και το Γιώργο Καραδήμο (ένα από τους καλεσμένους-έκπληξη) αλλά και τον Ευστάθιο Δράκο για τα αντίστοιχα ντουέτα τους.
Πέρα από τους ήδη ανακοινωμένους καλεσμένους, επί σκηνής βρέθηκαν επίσης ο
Νίκος Μερτζάνος αλλά και ο εξαιρετικός πρωτοεμφανιζόμενος Δημήτρης Τσιακανίκας.
Και τα δύο μέρη του προγράμματος είχαν μια ισορροπία ως προς το ύφος των τραγουδιών
αλλά και το βεληνεκές των καλεσμένων, αν και το κοινό έδειχνε να έχει ζεσταθεί
κα να συμμετέχει πολύ πιο ενεργά στο δεύτερο μέρος, που άνοιξε με τις καθηλωτικές
ερμηνείες της αισθαντικής Μαρίας Παπαγεωργίου, η οποία κέρδισε αμέσως τους θεατές.
Αν και ως συνήθως η ακουστική του συγκεκριμένου χώρου αποδείχτηκε ανεπαρκής, και ειδικά όταν το θέατρο είναι κατάμεστο, η συμμετοχή του κόσμου αλλά και η πραγματικά έμπειρη μπάντα επί σκηνής, συνέδραμαν σε ένα όμορφο αποτέλεσμα.
Με αμείωτη ενέργεια ως το τέλος του προγράμματος, που αν και διήρκησε πάνω από τρεις ώρες, έλειπαν τόσα πολλά τραγούδια που έπρεπε να είχαν ακουστεί, στο φινάλε της βραδιάς ανέβηκαν όλοι οι καλεσμένοι επί σκηνής, και σύσσωμο το θέατρο σιγόνταρε την ηχογράφηση του Δημήτρη Μητροπάνου στο «Σβήσε Το Φεγγάρι», σε μια πραγματικά συγκινητική στιγμή αλλά και επισφράγιση του έργου του Νίκου Μωραΐτη.
Οι βραδιές αυτές υπενθυμίζουν την προσφορά τέτοιων μοναδικών δημιουργών, και όταν πρόκειται για τους ανθρώπους «πίσω από τα τραγούδια», είναι μάλλον απαραίτητες αλλά και τόσο πλούσιες.