Στην ψίχα της, η ταινία έχει γραφτεί με αθωότητα, με ειλικρίνεια και νοσταλγία, με μικρές δόσεις αινίγματος και μισή σταγόνα παραισθήσεων προσπαθώντας να πλάσει έναν πλανήτη γνήσιο και γλυκόπικρο που να υπενθυμίσει ότι και περπατώντας, τα πάντα προλαβαίνεις.