Δεν θέλω να κρύψω το πλατύ χαμόγελο που είχα  όταν έπεφταν οι πρώτες νότες του Until next time στο Barouge. Πρώτον γιατί είναι τραγουδάρα και δεύτερον γιατί έβλεπα μερικές παλιές καραβάνες του χώρου του ροκ, στην αρχή να μην ξέρουν αν είναι πρέπον να ενδώσουν, στη συνέχεια να κουνιούνται στο ρυθμό και να «κοπανιούνται»…