The Raveonettes στο Principal: Ένα live επετειακό από πολλές απόψεις

Ήταν αρχές του 2015 όταν πήρα το συναυλιακό βάπτισμα του πυρός στο Principal Club Theater στη Θεσσαλονίκη, με ένα δανέζικο ντουέτο να χάνεται μέσα σε strobe lights και έναν «τοίχο» fuzz και εφέ κιθάρας.

10 χρόνια μετά, και πολλές συναυλίες αργότερα, είχε η ώρα να ξανασυναντηθούμε. Ο Sune Rose Wagner και η Sharin Foo, ή αλλιώς οι The Raveonettes, θα έπαιζαν ζωντανά στον ίδιο χώρο, στα πλαίσια της προώθησης του νέου τους άλμπουμ “Pe'ahi II” —sequel στο “Pe'ahi” του 2014, για το οποίο επισκέφθηκαν τη χώρα μας πριν 10 χρόνια. 

Είπαμε, πολλές οι αναλογίες.

Ο κλειστός, λόγω έργων, περιφερειακός έκανε κάπως δύσκολη την έγκαιρη προσέλευσή μας, ωστόσο προλάβαμε να πάρουμε μία γεύση από τους Θεσσαλονικείς Chasing Bone, που ανοίξαν τη βραδιά. Βασισμένοι στην κλασική τριπλέτα «μπάσο-τύμπανα-κιθάρα» μας χάρισαν ένα στιβαρό support act. Ιδιαίτερη εντύπωση μάς έκαναν οι μελωδικές εναλλαγές, που άλλοτε θύμιζαν την ευθύτητα μιας garage μπάντας και άλλες στιγμές τους «απλωμένους» ήχους ενός πειραματικού σχήματος. Την ένταση της εμφάνισής τους ενίσχυαν και τα έντονα παιχνιδίσματα με τους προβολείς, που μας προετοίμασαν και για όσα θα ακολουθούσαν στο… κυρίως πιάτο.

Το κυρίως πιάτο, λοιπόν, σερβιρίστηκε λίγο πριν τις 22:30, με τρία από τα τραγούδια του νέου άλμπουμ των The Raveonettes, το “Blackest”, το “Killer” και το “Speed”. Ένα γερό μπάσιμο στον κόσμο των Δανών, με noise rock που «κατάπινε» όλο το χώρο, αρμονικά φωνητικά από τους Sune και Sharin, dreamy στιγμές παιγμένες στην κιθάρα ή με προηχογραφημένα backing tracks, και ντραμς που επέβαλαν το ρυθμό άψογα χωρίς ποτέ να ακούγονται φλύαρα.

Το ντουέτο δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του που επισκέφθηκε ξανά την πόλη μετά από τόσα χρόνια, ξεκινώντας τις ευχαριστίες ήδη από αυτά τα πρώτα δύο τραγούδια. Ο Sune και τα πολλά πεταλάκια του ανέλαβαν το χτίσιμο του θορυβώδους ηχητικού «τείχους», ενώ η Sharin έπαιζε… σε διπλό ταμπλό, άλλοτε σιγοντάροντας με κιθάρα και άλλοτε παίζοντας τους ρυθμούς του μπάσου. Σκηνική παρουσία απλή αλλά υποβλητική, βασισμένη στα συνεχή παιχνίδια του φωτός, ακριβώς και την προηγούμενη φορά που τους απολαύσαμε ζωντανά.

Πέμπτη στη σειρά ήρθε ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία του συγκροτήματος, το “Love In A Trashcan” από το άλμπουμ “Pretty In Black”. Το χαρακτηριστικό, γεμάτο νεύρο riff, που περικλείει την ιστορία του rock n’ roll από τους Velvet Underground μέχρι την indie των ‘00s, έκανε όλη την ομήγυρη να χορέψει.

Όπως μας ενημέρωσε και η Sharin, το live ήταν αφιερωμένο στα 20 χρόνια από την κυκλοφορία του “Pretty In Black”. Από το ίδιο άλμπουμ ακούσαμε τα “Red Tan”, “Sleepwalking”, “You Say You Lie” και το συγκινητικό “Ode To L.A.”, αφιερωμένο στη Ronnie Spector των The Ronettes, που έφυγε από τη ζωή το 2022. Η φωνή της συνόδεψε το ντουέτο από το υπερπέραν, χάρη σε ένα προηχογραφημένο backing track.

Παρά τον επετειακό χαρακτήρα του live, η μπάντα επέλεξε να μην παίξει το άλμπουμ στην ολότητά του αλλά να μας χαρίσει ένα πέρασμα από όλη της τη δισκογραφία. Το δυστοπικό “Attack Of The Ghost Riders”, τα dreampop “Hallucinations” και “Dead Sound”, το εκκωφαντικό “Sisters” ήταν μερικά μόνο δείγματα, με μοναδική ίσως χτυπητή παράλειψη το “She Owns The Streets”. 

Όσο περνούσε ο χρόνος, τα κενά ανάμεσα στα τραγούδια έμοιαζαν να μειώνονται όλο και περισσότερο, χτίζοντας ένταση και ατμόσφαιρα. Το κυρίως set ολοκληρώθηκε με το “Aly, Walk With Me” και το καθιερωμένο encore μάς πρόσφερε τρία κομμάτια ακόμα: το “Last Dance”, το “That Great Love Sound” και το “Recharge & Revolt”, με τον ντράμερ και τον Sune να ανταλλάσσουν όργανα.

Μία χορταστική, δίωρη, επέτειος, που σε προσωπικό επίπεδο επισφράγισε τη σχέση μου με έναν από τους σημαντικότερους συναυλιακούς χώρους της πόλης, και σε συνολικό τη σταθερή πορεία ενός από τα πιο αγαπημένα ευρωπαϊκά συγκροτήματα στο συγκεκριμένο ύφος. Και στα επόμενα!