Έχουμε όλοι δει ταινίες γλυκανάλατες, ταινίες με τον Χιου Γκραντ να χαμογελάει γλυκά (;) και να ρίχνει με μια ματιά τη γυναίκα της ζωής του. Έχουμε όλοι αγοράσει λίγο από το παραμύθι των ερώτων που περνούν μέσα από όλες τις κακοτυχίες και τις αντιξοότητες για να θριαμβεύσουν στο τέλος. Έχουμε όλοι καταλήξει σε λίμνες δακρύων περιτριγυρισμένοι από μια στοίβα χρησιμοποιημένα χαρτομάντηλα. Έχουμε όλοι δει ταινίες αδιάφορες, ταινίες βαρετές, ταινίες απωθητικές ή τρομακτικές που μας έκαναν να κοιμηθούμε ή να φύγουμε από το σινεμά. Αυτή η ταινία δεν είναι μία από αυτές.
Περί «Μιας μέρας» ("One Day", 2011) ο λόγος. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Νταβίντ Νίκολς. Ο ίδιος έγραψε και το σενάριο της ταινίας που σκηνοθέτησε η Λον Σέρφινγκ. Υπότιτλος θα μπορούσε να είναι «πώς μια έξυπνη ιδέα εξιστόρησης μετατρέπεται σε άνοστη σούπα;». Γιατί το σημαντικό σε μια διήγηση είναι η ίδια η ιστορία κι όχι τόσο ο τρόπος που θα την εξιστορήσουμε. Ίσως σε κάποιες – ελάχιστες – περιπτώσεις μια φαινομενικά απλή ιστορία να μπορεί να μετατραπεί σε αριστουργηματική. Ωστόσο εδώ δε μιλάμε για μια τέτοια περίπτωση.
Η ιστορία χάσκει από παντού. Οι χαρακτήρες επιφανειακοί και προβλέψιμοι. Οι καταστάσεις επιφανειακές και προβλέψιμες. Οι ερμηνείες επιφανειακές και προβλέψιμες. Και πάνω απ’ όλα μια επιφανειακή προσέγγιση της ζωής που οδηγεί σε προβλέψιμα αποτελέσματα. Η Έμμα είναι βαθιά ερωτευμένη με τον Ντέξτερ.
Για διάφορους λόγους αποφασίζουν να γίνουν φίλοι και να παραμείνουν στο πέρασμα των χρόνων παρά τις όποιες ευκαιρίες και αφορμές είχαν για κάτι διαφορετικό. Παράλληλα κάνουν τις ζωές τους τις οποίες παρακολουθούμε από εκείνη την ίδια μέρα του Ιουλίου κάθε έτους. Η Έμμα παντρεύεται συμβατικά κι ο Ντέξτερ πηδιέται συμβατικά με ό,τι έχει βυζιά και μακριά πόδια. Όμως η αφήγηση προσπαθεί να μας πείσει ότι υπάρχει κάτι βαθύτερο. Καταπιεσμένοι πόθοι και πάθη. Κοινώς μικρά και αξιοθρήνητα ανθρωπάκια που κάνουν λάθη. Όλοι κάνουμε βέβαια.
Δε χρειάζεται όμως να τα κάνουμε οδηγό της ζωής μας. Κι αν τελικά το λάθος είναι αυτό το ίδιο το καταπιεσμένο πάθος; Ο Ουάιλντ είχε πει ότι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις. Δεν το έκαναν ποτέ οι πρωταγωνιστές και έμειναν έρμαιά του. Σκοπός μου δεν είναι να αποδείξω ότι θα έπρεπε να γίνει κάτι διαφορετικό. Ωστόσο ο διδακτικός τόνος της ταινίας είναι πέρα για πέρα παραπλανητικός. Η «Μια Μέρα» δεν είναι ούτε «Jeux d’enfants» (Αγάπα με αν τολμάς) ούτε «Before Sunrise». Ήθελε να είναι κάπου στη μέση αλλά βγήκε offside.
Εν τέλει τούτη εδώ είναι μια ανούσια κριτική για μια τουλάχιστον ανούσια ταινία. Υπάρχει όμως ένας λόγος για να τη δείτε. Δείτε τη μήπως έτσι δηλητηριάσετε αυτό το μικρό σιχαμερό ανθρωπάκι μέσα σας που σας κάνει να υπομένετε τα πάντα περιμένοντας τη μία μέρα. Γιατί δεν υπάρχει μία μέρα. Υπάρχει ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!
Περί «Μιας μέρας» ("One Day", 2011) ο λόγος. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Νταβίντ Νίκολς. Ο ίδιος έγραψε και το σενάριο της ταινίας που σκηνοθέτησε η Λον Σέρφινγκ. Υπότιτλος θα μπορούσε να είναι «πώς μια έξυπνη ιδέα εξιστόρησης μετατρέπεται σε άνοστη σούπα;». Γιατί το σημαντικό σε μια διήγηση είναι η ίδια η ιστορία κι όχι τόσο ο τρόπος που θα την εξιστορήσουμε. Ίσως σε κάποιες – ελάχιστες – περιπτώσεις μια φαινομενικά απλή ιστορία να μπορεί να μετατραπεί σε αριστουργηματική. Ωστόσο εδώ δε μιλάμε για μια τέτοια περίπτωση.
Η ιστορία χάσκει από παντού. Οι χαρακτήρες επιφανειακοί και προβλέψιμοι. Οι καταστάσεις επιφανειακές και προβλέψιμες. Οι ερμηνείες επιφανειακές και προβλέψιμες. Και πάνω απ’ όλα μια επιφανειακή προσέγγιση της ζωής που οδηγεί σε προβλέψιμα αποτελέσματα. Η Έμμα είναι βαθιά ερωτευμένη με τον Ντέξτερ.
Για διάφορους λόγους αποφασίζουν να γίνουν φίλοι και να παραμείνουν στο πέρασμα των χρόνων παρά τις όποιες ευκαιρίες και αφορμές είχαν για κάτι διαφορετικό. Παράλληλα κάνουν τις ζωές τους τις οποίες παρακολουθούμε από εκείνη την ίδια μέρα του Ιουλίου κάθε έτους. Η Έμμα παντρεύεται συμβατικά κι ο Ντέξτερ πηδιέται συμβατικά με ό,τι έχει βυζιά και μακριά πόδια. Όμως η αφήγηση προσπαθεί να μας πείσει ότι υπάρχει κάτι βαθύτερο. Καταπιεσμένοι πόθοι και πάθη. Κοινώς μικρά και αξιοθρήνητα ανθρωπάκια που κάνουν λάθη. Όλοι κάνουμε βέβαια.
Δε χρειάζεται όμως να τα κάνουμε οδηγό της ζωής μας. Κι αν τελικά το λάθος είναι αυτό το ίδιο το καταπιεσμένο πάθος; Ο Ουάιλντ είχε πει ότι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις. Δεν το έκαναν ποτέ οι πρωταγωνιστές και έμειναν έρμαιά του. Σκοπός μου δεν είναι να αποδείξω ότι θα έπρεπε να γίνει κάτι διαφορετικό. Ωστόσο ο διδακτικός τόνος της ταινίας είναι πέρα για πέρα παραπλανητικός. Η «Μια Μέρα» δεν είναι ούτε «Jeux d’enfants» (Αγάπα με αν τολμάς) ούτε «Before Sunrise». Ήθελε να είναι κάπου στη μέση αλλά βγήκε offside.
Εν τέλει τούτη εδώ είναι μια ανούσια κριτική για μια τουλάχιστον ανούσια ταινία. Υπάρχει όμως ένας λόγος για να τη δείτε. Δείτε τη μήπως έτσι δηλητηριάσετε αυτό το μικρό σιχαμερό ανθρωπάκι μέσα σας που σας κάνει να υπομένετε τα πάντα περιμένοντας τη μία μέρα. Γιατί δεν υπάρχει μία μέρα. Υπάρχει ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!