1. Τι θα ακούσεις;
Synth-Pop από τους βασιλιάδες του είδους
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Leaving, Requiem in Denim and Leopardskin, Give it a go
3. Βαθμολογία;
6,5/10
Άνθρωποι που έχουν γράψει τα West End Girls, It’s a sin, Domino Dancing, Being Boring, Go West, Se a Vida e, I Don't Know What You Want But I Can't Give It Any More, Home and Dry, Minimal, Love E.t.c. (Τυχαία επιλογή μερικών singles, ένα από κάθε άλμπουμ τους) κι εξακολουθούν να γράφουν τραγούδια όπως το Leaving και το Requiem in Denim and Leopardskin, έπειτα από καριέρα 30 χρόνων και προσφέρουν ένα αξιόλογο cd…ε δεν είναι άνθρωποι…είναι μουσικάρες!!!
Αξιολογώντας όμως, με όσο το δυνατόν αντικειμενικότερα κριτήρια (αφού είμαι μέγας φαν), το Elysium, το 11o άλμπουμ των Pet Shop Boys, θα έλεγα πως έχουμε να κάνουμε με μια συλλογή 3-5 καλών τραγουδιών, αλλά τα υπόλοιπα είναι απλώς συμπαθητικά ή μέτρια & 2-3 από τα χειρότερα τραγούδια τους (Winner, Everything means something, Hold On). Η παραγωγή του Andrew Dawson, συνεργάτη του Kanye West, δεν προσθέτει κάτι καινούριο στον ήχο τους, κάτι που ίσως περίμεναν οι ίδιοι ή μόνο εμείς, οπότε ουσιαστικά μιλάμε για ένα -πιο Pet Shop Boys δε γίνεται- άλμπουμ.
Ακολουθώντας τη γραμμή που χάραξαν στο προηγούμενο άλμπουμ τους “Yes”, έχουν ρίξει αρκετά τους τόνους, είναι λιγότερο ρυθμικοί και τα τραγούδια είναι κυρίως mid-tempo, αν και το “A face like that” ξεφεύγει του κανόνα, αλλά δε θα μπορούσε να είναι παρά μόνο ένα καλό b-side στο παρελθόν (το “Yes” ήταν καλύτερο στο σύνολο του).
Οι Pet Shop Boys με το Elysium, ενώ θεωρώ πως ήθελαν να κάνουν ένα βήμα μπροστά, μας πήγαν πίσω σε παλιότερα άλμπουμ τους, χωρίς όμως να πιάσουν τα πολύ υψηλά standards που οι ίδιοι έχουν θέσει.
* Ακούγοντας το Leaving (μα είναι τραγουδάρα το άτιμο), κατά τη διάρκεια δημιουργίας του άρθρου, παραλίγο να με κάνουν να προσθέσω μισό βαθμό, αλλά συγκρατήθηκα.
Synth-Pop από τους βασιλιάδες του είδους
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Leaving, Requiem in Denim and Leopardskin, Give it a go
3. Βαθμολογία;
6,5/10
Άνθρωποι που έχουν γράψει τα West End Girls, It’s a sin, Domino Dancing, Being Boring, Go West, Se a Vida e, I Don't Know What You Want But I Can't Give It Any More, Home and Dry, Minimal, Love E.t.c. (Τυχαία επιλογή μερικών singles, ένα από κάθε άλμπουμ τους) κι εξακολουθούν να γράφουν τραγούδια όπως το Leaving και το Requiem in Denim and Leopardskin, έπειτα από καριέρα 30 χρόνων και προσφέρουν ένα αξιόλογο cd…ε δεν είναι άνθρωποι…είναι μουσικάρες!!!
Αξιολογώντας όμως, με όσο το δυνατόν αντικειμενικότερα κριτήρια (αφού είμαι μέγας φαν), το Elysium, το 11o άλμπουμ των Pet Shop Boys, θα έλεγα πως έχουμε να κάνουμε με μια συλλογή 3-5 καλών τραγουδιών, αλλά τα υπόλοιπα είναι απλώς συμπαθητικά ή μέτρια & 2-3 από τα χειρότερα τραγούδια τους (Winner, Everything means something, Hold On). Η παραγωγή του Andrew Dawson, συνεργάτη του Kanye West, δεν προσθέτει κάτι καινούριο στον ήχο τους, κάτι που ίσως περίμεναν οι ίδιοι ή μόνο εμείς, οπότε ουσιαστικά μιλάμε για ένα -πιο Pet Shop Boys δε γίνεται- άλμπουμ.
Ακολουθώντας τη γραμμή που χάραξαν στο προηγούμενο άλμπουμ τους “Yes”, έχουν ρίξει αρκετά τους τόνους, είναι λιγότερο ρυθμικοί και τα τραγούδια είναι κυρίως mid-tempo, αν και το “A face like that” ξεφεύγει του κανόνα, αλλά δε θα μπορούσε να είναι παρά μόνο ένα καλό b-side στο παρελθόν (το “Yes” ήταν καλύτερο στο σύνολο του).
Οι Pet Shop Boys με το Elysium, ενώ θεωρώ πως ήθελαν να κάνουν ένα βήμα μπροστά, μας πήγαν πίσω σε παλιότερα άλμπουμ τους, χωρίς όμως να πιάσουν τα πολύ υψηλά standards που οι ίδιοι έχουν θέσει.
* Ακούγοντας το Leaving (μα είναι τραγουδάρα το άτιμο), κατά τη διάρκεια δημιουργίας του άρθρου, παραλίγο να με κάνουν να προσθέσω μισό βαθμό, αλλά συγκρατήθηκα.