O Αλκίνοος Ιωαννίδης στο Fuzz: Ενδοβολή στον ψυχισμό μας

Η συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη, παρέα με την Karine Powlart, και τους εκπληκτικούς μουσικούς του, ήταν μια υπέροχη παρουσίαση μουσικότητας, λυρικότητας και καλλιτεχνίας.
Διαβάστηκε φορες
1
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Δήμητρα Αναστασοπούλου (D-way) 

Όταν ένας συναυλιακός χώρος σαν αυτόν του Fuzz, ο οποίος, ως επί το πλείστον, συγκεντρώνει άτομα νεαρότερων ηλικιών, αφενός λόγω των καλλιτεχνών που τον επιλέγουν για τις εμφανίσεις τους και αφετέρου λόγω της διαμόρφωσης και της αναγκαστικής ορθοστασίας που επιβάλλει, βρίσκεται ασφυκτικά γεμάτος από ετερόκλητο πλήθος, κάθε ηλικίας και κουλτούρας, αυτό από μόνο του συνιστά ένδειξη επιτυχίας.

Με μόλις 15' λεπτά καθυστέρηση, πράγμα σπάνιο για τους φίλους των συναυλιών, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης εμφανίζεται στη σκηνή, μαζί με τη "μαγική" ομάδα των μουσικών του:

Γιώργος Κοντραφούρης: πιάνο & hammond
Άγγελος Πολυχρόνου: κρουστά
Γιώργος Καλούδης: τσέλο & κρητική λύρα
Νίκος Παραουλάκης: νέυ & κιθάρα

2

Για την έναρξη ο Αλκίνοος επιλέγει την "Παράκληση", συνεχίζει με το "Εκτός τόπου και χρόνου" και αφού, με φανερό ενθουσιασμό, μας παρουσιάσει τους μουσικούς και μας καλωσορίσει, προλογίζει τον "Καθρέφτη", με τη γνωστή του αυτοσαρκαστική διάθεση: "Διάβασα ένα νεανικό διήγημα του Gabriel Garcia Marquez, αλλά το διάβασα με πυρετό και το κατάλαβα λάθος κι έγραψα αυτό το τραγούδι.  Μετά το ξαναδιάβασα μεν... αλλά το τραγούδι έμεινε...".  Το διήγημα του Marquez ήταν, φυσικά, το "Ένας πολύ γέρος κύριος με κάτι τεράστια φτερά", του 1968.

Η λατρεία και η ζεστασιά του κοινού είναι έκδηλη από τα πρώτα κιόλας λεπτά... απολαμβάνει προσηλωμένο το κάθε μελωδικό βήμα του αγαπημένου του τραγουδοποιού.  Μελαγχολεί μαζί του με το "Απόγευμα στο δέντρο" και το "Μπλουζ του αποχωρισμού" (Παύλος Σιδηρόπουλος), σιγοτραγουδά το "Άδεια μου αγκαλιά" (Nick Cave - Into my arms, διασκευασμένο από τον Διονύση Σαββόπουλο).

Ο Αλκίνοος άλλοτε καθισμένος στο σκαμπό του και άλλοτε όρθιος, κοιτά τον κόσμο και τους μουσικούς του στα μάτια, τόσο ευάλωτος και ταυτόχρονα τόσο ειλικρινής, μοιάζει να σκάβει βαθύτερα για να προσεγγίσει την συναισθηματική υφή των ίδιων του των στίχων.  Εξάλλου, όπως ο ίδιος εξομολογείται οι στίχοι του σταδιακά αποκτούν μια δική τους υπόσταση, χαρακτήρα και επιθυμίες.  Η ερμηνεία του ρέει με έναν τρόπο φυσικό, ομαλό, χωρίς να μοιάζει να πιέζει τον εαυτόν του και να ωθείται στα όρια του.
  
3

Με το "Άδειο παράθυρο", την "Πλατεία" (τραγούδι που έγραψε για την πλατεία Συντάγματος τον Ιούνιο του '11) και λίγο αργότερα με το "Για την Κύπρο" (Διονύσης Σαββόπουλος) και την "Πατρίδα", ο Αλκίνοος μοιάζει να χτυπά μια ευαίσθητη χορδή του κόσμου, που ξεσπά σε ρυθμικό χειροκρότημα, δυναμικές επευφημίες και επιδοκιμασίες.  Άλλωστε, μετά το κείμενο που έγραψε και δημοσίευσε στη σελίδα του, που αφορούσε τα πρόσφατα γεγονότα στην γενέτειρα του, όλοι περιμέναμε να ακούσουμε μια αναφορά ίσως και έναν σχολιασμό.  Η αναφορά, λοιπόν, για το θέμα ήρθε πολύ αργότερα όταν ο Αλκίνοος, προφανώς, σεβόμενος τον κόσμο που τον αγαπά για τη μουσική του και τον στηρίζει τόσα χρόνια σε κάθε δημιουργία του, δεν χρησιμοποίησε την σκηνή ως βήμα για πολιτικές ή άλλου είδους τοποθετήσεις αλλά επέλεξε να μιλήσει μέσω της μουσικής του.  Αρκέστηκε, λοιπόν, σε ένα λακωνικό, ειρωνικό σχόλιο: "Έγραψα κάτι τις προάλλες για την κατάσταση στην Κύπρο κι έγινε ο κακός χαμός... άκουσα τα πάντα... με αποκάλεσαν από ανθέλληνα, ως εθνικιστή και εθνικό καλλιτέχνη!  Ενθουσιάστηκα... έγραψα κι ένα λογύδριο... αλλά αντί γι' αυτό θα πω ένα τραγούδι".

Η υποδοχή της τραγουδοποιού Karine Polwart γίνεται με ένα εξίσου θερμό χειροκρότημα από το κοινό και τον Αλκίνοο.  Πρόκειται για μια ταλαντούχα δημιουργό της folk μουσικής, από την Σκωτία, που έχει ήδη έξι δίσκους στο ενεργητικό της και εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.  Το πρώτο τραγούδι που ερμηνεύει είναι το "Rivers run" και ακολουθεί το "King of birds", ένα τραγούδι που η Karine έγραψε για το κίνημα Occupy του Λονδίνου.  Μας εξηγεί ότι το τραγούδι της περιγράφει την ιστορία ενός μικρού πουλιού (winter wren) που κατέφερε να κερδίσει τον τίτλο του βασιλιά των πουλιών, γιατί άλλωστε: "... κάποιες φορές, ακόμα και οι μικροί μπορούν να γίνουν βασιλιάδες..."

Η ερμηνεία της είναι λιτή, αλλά όχι απλοϊκή, προσδίδοντας στις μελωδίες της μια ευαίσθητη, ήσυχη και οικεία υφή, χωρίς υπερβολή και προσπάθεια να επισκιάσει το νόημα των τραγουδιών της με επιδείξεις των φωνητικών δυνατοτήτων.  Οι στίχοι της είναι ποιητικοί, αλληγορικοί και έμμεσοι, με μια υπαινικτική διάθεση, που τους κάνει ακόμα πιο ισχυρούς.

4

Ακολουθεί το "Tears for Lot's wife" και μια υπέροχη εκτέλεση του "Προσκυνητή", με την Karine να παρεμβαίνει στιχουργικά με την φράση "Grief is just love with no home" αλλά και να τραγουδά, στα ελληνικά, μαζί με τον Αλκίνοο... μια πολύ δυνατή στιγμή της συναυλίας με τον κόσμο να τους καταχειροκροτεί.  Η Κarine αποχωρεί από τη σκηνή αφήνοντας μας συγκινημένους και γοητευμένους.

Στην συνέχεια, ακολουθούν κάποιες διασκευές όπως το "Τι να θυμηθώ" (Νίκος Ζούδιαρης), και ο "Νεοέλληνας" (Τζίμης Πανούσης), καθώς και τραγούδια του Αλκίνοου όπως "Με τόσα ψέματα", "Όνειρο ήτανε", "Ο βυθός", "Στην αγορά του Αλ Χαλίλι", "Γιατί δεν έρχεσαι", "Ο κόσμος που αλλάζει" με έναν εκπληκτικό jazzy αυτοσχεδιασμό του Γ. Κοντραφούρη.  

Καταλαβαίνοντας ότι η βραδιά πλησιάζει προς το τέλος, αναρωτιόμουν πoιο κομμάτι θα επέλεγε ο Αλκίνοος ως τελευταίο και σκεφτόμουν πόσο υπέροχο δίλημμα μπορεί να είναι για έναν καλλιτέχνη το να έχει έναν τόσο μεγάλο αριθμό τραγουδιών που αξίζουν να χρησιμοποιηθούν ως κλείσιμο μιας συναυλίας.  Ο Αλκίνοος τελικά επιλέγει το τρυφερό "Θα 'μαι κοντά σου" και αποχωρεί μαζί με τους μουσικούς του, ενώ το κοινό τους αποθεώνει.  

Μέσα σε λίγα μόλις λεπτά, ο Αλκίνοος επιστρέφει στην σκηνή, αυτή τη φορά μόνος, για ένα ασυνήθιστα μεγάλο encore, 11 τραγουδιών!  Παρέα με την κιθάρα του και αλληλεπιδρώντας με τον κόσμο, ερμηνεύει κομμάτια όπως τον "Κεμάλ", "Ζήνωνος", "Σιωπή" (Ξύλινα Σπαθιά), "Ο μέρμηγκας" (Μάνος Λοΐζος), "Ήταν ανάγκη" καθώς και δυο παραδοσιακά της Κύπρου ("Θεέ μου μεγαλοδύναμε", "Η Λυερή τζ' ο Χάρος") που φόρτισαν την ατμόσφαιρα με συγκίνηση.  

5

Οι υπόλοιποι μουσικοί επιστρέφουν και αυτοί στην σκηνή, για μερικά ακόμα τραγούδια όπως το "Όσα η αγάπη ονειρεύεται", "Δεν μπορώ" και, σχεδόν 3 ώρες μετά την έναρξη αυτής της μαγικής βραδιάς, ο Αλκίνοος μας αποχαιρετά: 
"Καλή Άνοιξη, καλή δύναμη, το νου μας να έχουμε με όλα όσα συμβαίνουν και καλή αντάμωση..."

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, με την οξυδέρκεια, διακριτικότητα και την αμεσότητα του μας ταξιδέψε σε ένα μουσικό τοπίο, στο οποίο εναλλάσσονται η ένταση με την ησυχία, συχνά και σκόπιμα, ενώ ταυτόχρονα η λυρική του αφήγηση αποδίδει τις αντιφατικές εικόνες και τα αντικρουόμενα συναισθήματα χαράς, θλίψης, πόνου, οργής και ανακούφισης.  Υπάρχει ομορφιά, υπάρχει και σκοτάδι.  Η φωνή του μεταμορφώνεται από γλυκιά και τρυφερή σε δυναμική, πομπώδη ακόμα και ειρωνική όπου ο στίχος το απαιτεί, φέρνοντας μια αίσθηση "δράματος" στην ερμηνεία του, που λίγοι καλλιτέχνες καταφέρνουν. 

Εν τέλει, η συναυλία ήταν μια υπέροχη παρουσίαση μουσικότητας, λυρικότητας και καλλιτεχνίας, με το κοινό να αποχωρεί συγκινημένο, με μια έντονη αίσθηση πληρότητας και βαθιάς ικανοποίησης. 

6

Αλκίνοος Ιωαννίδης Site page
Karine Powlart Site page

Αξιολόγηση Συναυλιών
Βαθμός συναυλίας
9,5 / 10 (σε 4 αξιολογήσεις)
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα