Η εορταστική ατμόσφαιρα της Παρασκευής δεν ήταν απόρροια των πολύβουων στεκιών στο Γκάζι. Ούτε του καθαυτό καλοφωτισμένου Gazarte. Την τελευταία Παρασκευή του φετινού Απρίλη, η συναυλία για την οποία κατέφθανε ο κόσμος σε μικρές και μεγαλύτερες παρέες ήταν, ταυτόχρονα, η επέτειος ενός χρόνου από την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου του Leon of Athens, τιτλοφορούμενου "Global". Το opening act της Αρετής Κοσμίδου, η guest εμφάνιση του Παύλου Παυλίδη και το after party με τον Dj Spektor του Radio Pepper 96,6 συνέβαλαν εξίσου και εναρμονισμένα στον εορτασμό ενός χρόνου που πέρασε, μέχρι ν' ανοιγοκλείσεις τα μάτια -όπως θα περιέγραφες δανειζόμενος έναν στίχο από το "Pilot".
Η Αρετή Κοσμίδου, ανοίγοντας τη συναυλία, μετέδωσε στο κοινό λίγη από την ατμοσφαιρικότητα και την έμφυτη μελωδικότητα της φωνής και της υπόστασής της. Το άρτιο "No More" προκαλεί αρχικά έκπληξη στον ακροατή, ερμηνευόμενο από την μόλις 17 ετών Αρετή, ωστόσο δεν αργεί να καταστεί σαφές το γεγονός ότι το ταλέντο δεν μετριέται σε αριθμούς.
Στη σκηνή δεν άργησε να εμφανισθεί ο Leon και η μπάντα του -πάντοτε άψογα συντονισμένοι, πάντοτε αλληλοσυμπληρούμενοι, πάντοτε ομάδα- ξεκινώντας από το κομμάτι Global, ομώνυμο με τον ενός έτους δίσκο, δημιουργώντας ταύτιση και χαρίζοντας συναισθήματα με την ερμηνεία περισσότερων κομματιών: το γλυκόπικρο συναίσθημα του Dreamers, τον ενθουσιασμό του Awake II, την εξομολόγηση του Lifeline, τη ζήλια του Apartment, το ταξίδι του Pilot, την
πεφρασμένη επανάσταση του Slow Down, την απόλυτη μαγεία του Sirens και την ανόθευτη χαρά του Baby Asteroid. Τα παραπάνω υπερτονίστηκαν με τη συμβολή κομματιών από τον πρώτο δίσκο του Leon, "Futrue" (The Real Elevator, All Rise, Children of Tomorrow, Someday, Somewhere, Maybe Somebody).
Εξαιρετική στιγμή αποτέλεσε η εμφάνιση του μοναδικού Παύλου Παυλίδη, ο οποίος ερμήνευσε, με τη συνοδεία του Leon και της μπάντας του, το κομμάτι "Δεν είμαι από 'δω". Και μόνο η παρουσία του Παύλου Παυλίδη προκαλεί δέος. Η ερμηνεία του ανάγει κάθε συναίσθημα του ακροατή σε βαθμό υπερθετικό. Πάντοτε ξεχωριστός, πάντοτε ποιητικός -έτσι κι αυτήν τη φορά.
Στο live της 24ης του Απρίλη, ιδιαίτερη θέση στη λίστα των κομματιών, είχαν τα covers. Οι διασκευές του Leon είναι σαν το πρώτο ταξίδι σ' έναν καινούργιο προορισμό: ξέρεις ότι το θέλεις, αλλά δεν ξέρεις ότι το χρειαζόσουν -και το συνειδητοποιείς αφού το ζήσεις. Κάπως έτσι, η απλή επιβλητικότητα του Somewhere over the Rainbow συνάντησε τον ρυθμό του Bruce Springsteen κι εκείνον των Στέρεο Νόβα. Γρήγορα πλαισιώθηκαν από την εθιστικά δυναμική ερμηνεία του Under Pressure των Queen, ενώ ο επίλογος γράφτηκε με μια γνώριμη μελωδία των The Cure και τους στίχους του Friday I'm in Love να θυμίζουν πως την Παρασκευή αφεύκτως ερωτευτήκαμε αυτήν τη διασκευή.
Και, κάπως έτσι, παρασύρεσαι χάρη στη μουσική, μεταβαίνοντας από τη στατικότητα στη φυγή, από το φόβο στη γαλήνη, απ' τη ακούσια μνήμη στη λήθη. Και χορεύεις. Και ψιθυρίζεις έναν στίχο και φωνάζεις έναν άλλον δυνατά. Και σωπαίνεις. Και κάνεις συνειρμούς για όνειρα που μοιάζουν αναμνήσεις κι αναμνήσεις θολές σαν όνειρα. Για Ιθάκες που βρήκες εκεί που έψαξες λιγότερο -γιατί απλώς εστίασες στο ταξίδι. Και δεν είναι τίποτα απ' όλα αυτά -και είναι όλα αυτά μαζί. Και ψάχνεις, μα δεν βρίσκεις λέξεις. Αναζητάς λέξεις ν' αρθρώσεις αυτό που άκουσες και είδες κι έζησες κι αισθάνθηκες βαθιά. Μια, έστω, λέξη να χωράει την επετειακή συναυλία του Leon of Athens. Μια λέξη ν' αρκεί. Ο Leon of Athens είναι καλλιτέχνης. Αρκεί.
Τίμος Βερέμης (Leon): φωνή, κιθάρα, ukulele, πλήκτρα
Josh Taffel: ντραμς
Emma Williams: πλήκτρα φωνητικά, κρουστά
Κώστας Γιαννίρης: μπάσο
Λευτέρης Βολάνης: ηλεκτρική κιθάρα
Τζίμ Σταρίδας: τρομπόνι, ακορντεόν
Δημήτρης Παπαδόπουλος: τρομπέτα
Γιάννης Παξεβάνης: ήχος
Μελίνα Ζερβάκη: φώτα
Η Αρετή Κοσμίδου, ανοίγοντας τη συναυλία, μετέδωσε στο κοινό λίγη από την ατμοσφαιρικότητα και την έμφυτη μελωδικότητα της φωνής και της υπόστασής της. Το άρτιο "No More" προκαλεί αρχικά έκπληξη στον ακροατή, ερμηνευόμενο από την μόλις 17 ετών Αρετή, ωστόσο δεν αργεί να καταστεί σαφές το γεγονός ότι το ταλέντο δεν μετριέται σε αριθμούς.
Στη σκηνή δεν άργησε να εμφανισθεί ο Leon και η μπάντα του -πάντοτε άψογα συντονισμένοι, πάντοτε αλληλοσυμπληρούμενοι, πάντοτε ομάδα- ξεκινώντας από το κομμάτι Global, ομώνυμο με τον ενός έτους δίσκο, δημιουργώντας ταύτιση και χαρίζοντας συναισθήματα με την ερμηνεία περισσότερων κομματιών: το γλυκόπικρο συναίσθημα του Dreamers, τον ενθουσιασμό του Awake II, την εξομολόγηση του Lifeline, τη ζήλια του Apartment, το ταξίδι του Pilot, την
πεφρασμένη επανάσταση του Slow Down, την απόλυτη μαγεία του Sirens και την ανόθευτη χαρά του Baby Asteroid. Τα παραπάνω υπερτονίστηκαν με τη συμβολή κομματιών από τον πρώτο δίσκο του Leon, "Futrue" (The Real Elevator, All Rise, Children of Tomorrow, Someday, Somewhere, Maybe Somebody).
Εξαιρετική στιγμή αποτέλεσε η εμφάνιση του μοναδικού Παύλου Παυλίδη, ο οποίος ερμήνευσε, με τη συνοδεία του Leon και της μπάντας του, το κομμάτι "Δεν είμαι από 'δω". Και μόνο η παρουσία του Παύλου Παυλίδη προκαλεί δέος. Η ερμηνεία του ανάγει κάθε συναίσθημα του ακροατή σε βαθμό υπερθετικό. Πάντοτε ξεχωριστός, πάντοτε ποιητικός -έτσι κι αυτήν τη φορά.
Στο live της 24ης του Απρίλη, ιδιαίτερη θέση στη λίστα των κομματιών, είχαν τα covers. Οι διασκευές του Leon είναι σαν το πρώτο ταξίδι σ' έναν καινούργιο προορισμό: ξέρεις ότι το θέλεις, αλλά δεν ξέρεις ότι το χρειαζόσουν -και το συνειδητοποιείς αφού το ζήσεις. Κάπως έτσι, η απλή επιβλητικότητα του Somewhere over the Rainbow συνάντησε τον ρυθμό του Bruce Springsteen κι εκείνον των Στέρεο Νόβα. Γρήγορα πλαισιώθηκαν από την εθιστικά δυναμική ερμηνεία του Under Pressure των Queen, ενώ ο επίλογος γράφτηκε με μια γνώριμη μελωδία των The Cure και τους στίχους του Friday I'm in Love να θυμίζουν πως την Παρασκευή αφεύκτως ερωτευτήκαμε αυτήν τη διασκευή.
Και, κάπως έτσι, παρασύρεσαι χάρη στη μουσική, μεταβαίνοντας από τη στατικότητα στη φυγή, από το φόβο στη γαλήνη, απ' τη ακούσια μνήμη στη λήθη. Και χορεύεις. Και ψιθυρίζεις έναν στίχο και φωνάζεις έναν άλλον δυνατά. Και σωπαίνεις. Και κάνεις συνειρμούς για όνειρα που μοιάζουν αναμνήσεις κι αναμνήσεις θολές σαν όνειρα. Για Ιθάκες που βρήκες εκεί που έψαξες λιγότερο -γιατί απλώς εστίασες στο ταξίδι. Και δεν είναι τίποτα απ' όλα αυτά -και είναι όλα αυτά μαζί. Και ψάχνεις, μα δεν βρίσκεις λέξεις. Αναζητάς λέξεις ν' αρθρώσεις αυτό που άκουσες και είδες κι έζησες κι αισθάνθηκες βαθιά. Μια, έστω, λέξη να χωράει την επετειακή συναυλία του Leon of Athens. Μια λέξη ν' αρκεί. Ο Leon of Athens είναι καλλιτέχνης. Αρκεί.
Τίμος Βερέμης (Leon): φωνή, κιθάρα, ukulele, πλήκτρα
Josh Taffel: ντραμς
Emma Williams: πλήκτρα φωνητικά, κρουστά
Κώστας Γιαννίρης: μπάσο
Λευτέρης Βολάνης: ηλεκτρική κιθάρα
Τζίμ Σταρίδας: τρομπόνι, ακορντεόν
Δημήτρης Παπαδόπουλος: τρομπέτα
Γιάννης Παξεβάνης: ήχος
Μελίνα Ζερβάκη: φώτα