Οι Someone Who Isn't Me (S.W.I.M.) είναι μια τριμελής γυναικεία μπάντα που αποτελείται από τη Μαριλένα Ορφανού, τη Μαρία Χατζάκου και τη Τζίνα Δημακοπούλου. Πρόκειται για το συγκρότημα που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες το "Gomenaki" με ένα καταπληκτικό video clip, που έκανε τους πάντες να μιλούν για αυτό!
Την Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2018 ανεβαίνουν στη σκηνή του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος μαζί με τους Lip Forensics (πληροφορίες εδώ) για ένα πολλά υποσχόμενο live που όλοι περιμένουμε με ανυπομονησία. Λίγο πριν από την εμφάνισή τους μιλήσαμε με δύο από τα μέλη της μπάντας για πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα.
Αρχικά, θα ήθελα να μου πείτε πώς γνωριστήκατε, πώς δέσατε και πώς αποφασίσατε να φτιάξετε τη μπάντα σας.
Μαριλένα: Κλείνουμε δέκα χρόνια γνωριμίας εγώ και η Μαρία. Τότε είχα ένα συγκρότημα, τις Berlin Brides, και κάναμε παρέα, η Μαρία δούλευε στο σινεμά κι εγώ είχα το συγκρότημα. Ξεκινήσαμε να συνεργαζόμαστε λόγω του σινεμά, είχα γράψει μουσική για κάποιες ταινίες της Αθηνάς Τσαγγάρη. Στα πλαίσια, λοιπόν, αυτής της συνεργασίας και της φιλικής σχέσης, είπα στη Μαρία να έρθει να παίξει τύμπανα, στη Τζίνα να παίξει κιθάρα και να φτιάξουμε κάποια τραγούδια μαζί. Ξεκινήσαμε το soundtrack για την ταινία Chevalier και γράψαμε το τραγούδι των τίτλων, το Never Find It – το πρώτο τραγούδι που κυκλοφορήσαμε ποτέ ως μπάντα- και συγχρόνως με αυτό, μου ζήτησαν από το Γαλλικό Ινστιτούτο να γράψω το soundtrack για την Αστέρω. Είναι μαζί αυτές οι δύο ιστορίες! Αφού γράψαμε το soundtrack για το Chevalier, είπα στα κορίτσια να παίξουν μαζί μου και να γράψουμε μαζί και το soundtrack της Αστέρως και αυτό ήταν το πρώτο μας live.
Μαρία: Ψάχναμε και όνομα τότε, σκεφτόμασταν διάφορα. Είναι πάντως πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία με το πώς βρήκε το όνομα η Μαριλένα.
Και αυτή θα ήταν η επόμενή μου ερώτηση! Μάλιστα, όταν πρωτοάκουσα το όνομά σας, μου γεννήθηκε η απορία αν από το ακρωνύμιο S.W.I.M. βγήκε το Someone Who Isn’ t me ή το αντίστροφο.
Μαριλένα: Ήταν το ανάποδο! Χάζευα σε κάποια forum που μιλάνε για παράνομες ουσίες και εκεί επειδή απαγορεύεται να πεις το όνομά σου, λόγω της ανωνυμίας, όλοι χρησιμοποιούσαν ως υποκείμενο τη λέξη S.W.I.M. Το έβλεπα παντού και ήθελα να βρω τι σημαίνει; Το έψαξα , είδα ότι σημαίνει Someone Who Isn’ t me και σκέφτηκα ότι αυτό είναι φοβερό όνομα για μπάντα! Άρεσε και στα κορίτσια και το κρατήσαμε.
Το έχετε συνδέσει με κάποιο τρόπο και με το κολύμπι; Το χρησιμοποιήσατε ως λογοπαίγνιο;
Μαρία: Όχι, δεν θέλαμε να συνδεθεί με το κολύμπι, γι’ αυτό και το γράφουμε με τελείες ανάμεσα στα γράμματα. Κυρίως μας γράφουν Someone Who Isn’ t me, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να δεις να μας γράφουν ως S.W.I.M. Πάντως, έχει σημασία να παίζεις με αυτή την έννοια. Λατρεύουμε την pop και επειδή αυτό κάνουμε, το όνομα Someone Who Isn’ t me σου αφήνει την ελευθερία να κρύβεσαι πίσω από ένα προσωπείο, πίσω από μια περσόνα. Μπορεί να φαντάζεται ο καθένας ό,τι θέλει να είναι.
Πάντως, εγώ δεν φανταζόμουν ότι πίσω από το όνομα αυτό είναι γυναίκες και γενικά μου έκανε εντύπωση το ότι είστε μια αποκλειστικά γυναικεία μπάντα. Φαντάζομαι είχατε τέτοιες αντιδράσεις.
Μαζί: Ναι, σίγουρα! Είχαμε πολλές τέτοιες αντιδράσεις!
Πόσο δύσκολο είναι στην Ελλάδα να βγει στην επιφάνεια μια γυναικεία μπάντα; Είναι ακόμη πιο δύσκολο από μια αντρική μπάντα; Μήπως στο μυαλό μας έχουμε συνδεδεμένα τα γυναικεία συγκροτήματα με κάτι πολύ κοριτσίστικο και σέξι;
Μαρία: Βασικά δεν υπάρχει άλλη γυναικεία μπάντα, τραγουδίστριες υπάρχουν. Η αλήθεια είναι πως υπάρχει καχυποψία.
Μαριλένα: Υπάρχει η φάση του να σε αγνοούν. Δεν υπήρχαν ποτέ γυναικείες μπάντες αν το σκεφτείς. Αν το δεις ιστορικά, στη μουσική αυτή που κάνουμε υπάρχουν οι Marsheaux, το ντουέτο των Berlin Brides που ήμουν κι εγώ κι αν το πάμε στη λαϊκή pop τα Κακά κορίτσια. Βέβαια τα Κακά κορίτσια λέγονταν συγκρότημα. Θυμάμαι στα βραβεία Pop Corn στις αρχές των 90ς, υπήρχε κατηγορία καλύτερο γυναικείο pop συγκρότημα και κέρδιζαν μόνες τους! Συνήθως στις γυναικείες μπάντες, οι γυναίκες απλά τραγουδούσαν. Εμείς γράφουμε, παίζουμε, τραγουδάμε. Άρα μπορεί να είμαστε και οι μοναδικές, ε;
Μαρία: Πάντως είναι σχετικά δύσκολο. Εγώ διάβαζα πρόσφατα μια συνέντευξη της Bjork, τώρα που είναι τόσο τεράστια, η οποία έκανε λόγο για σεξισμό στον χώρο και έκανε έκκληση να βγουν οι γυναίκες μπροστά, να παίξουν μουσική κλπ. Τώρα έχει αρχίσει λίγο να γίνεται αυτό. Εγώ επειδή προέρχομαι από τον χώρο του σινεμά, το βλέπω κι εκεί. Διάβαζα και κάπου ότι όλα τα φεστιβάλ έχουν βάλει όρο το 50% να αποτελείται από γυναίκες. Οι γυναίκες τώρα έχουν αρχίσει να βγαίνουν μπροστά, με τον χαμό που έγινε με το me too, με την Μπιγιονσέ που ξαφνικά τα έχει σαρώσει όλα, με την Lady Gaga που είναι απίστευτη.
Μαριλένα: Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι πρέπει να μπει όρος για όλο αυτό, δεν γίνεται φυσικά. Η δικαιολογία που ακούς σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετές γυναίκες που τραγουδούν ή που συμμετέχουν. Και θες να απαντήσεις πως υπάρχουν, αλλά δεν τις ακούς! Τις απορρίπτεις πριν καν τις ακούσεις!
Μαρία: Εμείς είχαμε δύο φορές πολύ άσχημη και σεξιστική συμπεριφορά και, μάλιστα, από συνεργάτες. Υπήρχαν περιπτώσεις πολύ κακής συμπεριφοράς από ανθρώπους που εμείς οι ίδιες είχαμε προσλάβει και σε θέματα που δεν ήταν καν διαφωνίες. Το τι ακούσαμε μόνο και μόνο επειδή ήμασταν γυναίκες…
Μαριλένα: Από τότε αποφασίσαμε να τα κάνουμε όλα μόνες μας. Έμαθα να κάνω τη μίξη, την παραγωγή, τα πάντα.
Μαρία: Υπάρχει αυτή η προκατάληψη ακόμη και από γυναίκες. Όταν είχε βγει το gomenaki ακούσαμε πολύ άσχημα σχόλια από γυναίκες, ακόμη και για την ηλικία μας. Για παράδειγμα: «Ωραίο τραγούδι, αλλά αυτές είναι γριές». Εμείς ούτε την ηλικία μας κρύβουμε και μας αρέσει να κάνουμε μουσική, γιατί την αγαπάμε. Εγώ, για παράδειγμα, έμαθα να παίζω ντραμς στα 35, παίζω μουσική στα 44, πάω σε live κλπ. Δεν με νοιάζει.
Μα δεν έχει ηλικία η δημιουργία και η έκφραση.
Μαριλένα: Φυσικά και δεν έχει. Όταν ακούς την Patti Smith σκέφτεσαι την ηλικία της και σε πειράζει; Όχι, βέβαια.
Μαρία: Υπάρχει μεγάλη προκατάληψη. Δεν θα τολμούσαν να το πουν αυτό αν ήταν άντρες.
Μαριλένα: Εμένα μου άρεσε πάντα, από τότε που ασχολούμαι με τη μουσική, να κάνω γυναικείες μπάντες και δεν το κάνω φεμινιστικά. Με τα κορίτσια ήρθε μέσα από τις φιλικές σχέσεις που είχαμε. Μ’ αρέσει η γυναικεία ενέργεια, δεν κάνουμε γυναικεία μπάντα για να «μπούμε στο μάτι» των αντρών. Είναι καθαρά προσωπική ανάγκη. Μου αρέσει να είμαι καλά με αυτό που κάνω και τυχαίνει να είναι κάτι πολύ όμορφο και που λειτουργεί.
Έχετε παίξει σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Πώς ήταν η εμπειρία;
Μαριλένα: Ήταν συγκλονιστικό. Κάναμε την αίτηση και μας πήραν.
Μαρία: Ήταν φοβερό γιατί τότε είχαν πάρει και τη Σtella. Υπήρχαν, δηλαδή, δύο γυναικείες παρουσίες από την Ελλάδα.
Μαριλένα: Πήγαμε λίγο χαλαρά, γιατί δεν έχουμε μάνατζερ, οπότε όλα τα κάναμε μόνες μας και ανακαλύπταμε τον κόσμο. Αν υπήρχαν χρήματα, θα ήταν αλλιώς. Θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε, να κλείσουμε δουλειές κλπ. Εμείς δυσκολευτήκαμε να εξασφαλίσουμε τα χρήματα μόνο και μόνο για να πάμε εκεί. Οπότε ήταν μια όμορφη εμπειρία.
Το περιβόητο gomenaki! Τραγούδι και βίντεο που έγιναν viral. Φαντάζομαι δεν το περιμένατε.
Μαριλένα: Δεν το περιμέναμε καθόλου. Ήταν, άλλωστε, και από τα πρώτα τραγούδια που είχα γράψει και το βγάλαμε μετά από χρόνια μαζί με το video clip.
Μαρία: Έχει μια απίστευτη ιστορία αυτό από πίσω. Η Μαριλένα το είχε γράψει και στην αρχή δεν υπήρχαν στίχοι, υπήρχαν κάτι ακαταλαβίστικα!
Μαριλένα: Ναι, ισχύει, έλεγα κάτι περίεργα και ακαταλαβίστικα. Το είχα βάλει, λοιπόν, στη Τζίνα να το ακούσει και μου λέει: «Σ αυτό το σημείο τι λες; Γκομενάκι μου σε θέλω, γκομενάκι μου πεθαίνω; Αυτό λες;» Νόμιζε ότι με άκουγε να λέω αυτούς τους στίχους! Σκέφτηκα ότι είναι πολύ ωραία ιδέα και αρχίσαμε να το τραγουδάμε εκείνη την ώρα μεταξύ μας για πλάκα και να γελάμε. Εν τέλει αποφασίσαμε να το κάνουμε έτσι και ό,τι γίνει! Έπειτα, το άκουσε ο Άλκης και θέλησε να το κάνει video clip. Είχε έτοιμο ένα σενάριο, που το θεώρησε πολύ ταιριαστό για το τραγούδι.
Μαρία: Στην ουσία καταφέραμε να κάνουμε το video clip, επειδή είχαμε κάποια επαφή με το σινεμά και επειδή ξέρουμε κόσμο. Ήταν φοβερή διαδικασία. Τέσσερις μέρες γυρίσματα, 50 άτομα φίλοι μας, διάφορες τοποθεσίες και μηδενικό budget.
Ποια στοιχεία ήταν εκείνα που πιστεύετε ότι το έκαναν να γίνει viral;
Μαριλένα: Σίγουρα ο στίχος και οπωσδήποτε το θέμα του video. Αν έβγαινε με οποιοδήποτε άλλο video, θα έκανε αίσθηση αλλά όχι τόσο μεγάλη. Όλοι θα έλεγαν ότι οι στίχοι του τραγουδιού λένε τα ίδια και τα ίδια, κάτι που έχουμε ακούσει πάρα πολλές φορές, ενώ είναι επί τούτου έτσι το τραγούδι. Υπήρχε από την αρχή η σκέψη να είναι σαν ινδικό μάντρα, εξ ου και τα ακαταλαβίστικα που έλεγα στην αρχή. Όταν ακούμε στη γλώσσα μας κάτι επαναλαμβανόμενο, μας χτυπάει άσχημα, λέμε ότι ο άλλος δεν είχε έμπνευση, ενώ όταν το ακούμε σε μια ξένη γλώσσα, ενθουσιαζόμαστε. Υπάρχει και εδώ μια προκατάληψη.
Μαρία: Το στοίχημα με τον Άλκη Παπασταθόπουλο (που το έγραψε και το σκηνοθέτησε) ήταν να κάνουμε ένα alternative high school drama. Δηλαδή, η ιστορία με το κλασικό αγόρι που του αρέσει ένα κορίτσι και προσπαθεί να το κερδίσει και ο bully του σχολείου που τον ενοχλεί. Προσπαθήσαμε να κάνουμε αυτό, όντας gender fluid. Δεν είναι ούτε αγόρι, ούτε κορίτσι, θέλει να είναι αυτό που είναι. Πολλοί μας έλεγαν «Γιατί στο τέλος δεν τα έφτιαξε με το αγόρι; Θα ήταν πιο τολμηρό». Εμείς θέλαμε να είναι ελεύθερος και να τα αφήσουμε όλα ανοιχτά. Γι' αυτό πιστεύω ότι έκανε τόσο μεγάλη αίσθηση. Και καλή και κακή.
Έχει μέσα μηνύματα κατά του bullying, κατά της ομοφοβίας και υπέρ της διαφορετικότητας. Τι αντιδράσεις δεχτήκατε;
Μαρία: Από εξαιρετικές μέχρι πολύ χυδαίες. Ως προς τα αρνητικά, δεν μπορείς να φανταστείς τι ακούσαμε. Βρισιές, χυδαία λόγια για τους ανθρώπους που παίζουν στο video clip, μας εύχονταν να πάθουμε καρκίνο, χυδαιότητες.
Μαριλένα: Και από νέο κόσμο. Υπάρχει ρατσισμός, σεξισμός, ομοφοβία, σε όλες τις ηλικίες.
Μαρία: Αλλά το καλό νίκησε στο τέλος!
Το YouTube βοήθησε σε όλο αυτό. Πιστεύετε ότι είναι ένα ιδανικό μέσο;
Μαριλένα: Είναι λίγο ανάμεικτα τα συναισθήματά μας για το YouTube, γιατί, για να λέμε την αλήθεια, δεν μας φέρθηκε πολύ καλά. Όταν ανέβηκε το gomenaki, τρεις φορές το YouTube μας το έκανε area districted και απαγορευόταν να το δουν παιδιά κάτω των 18 ετών. Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε αν έγινε από τους χρήστες και τις αναφορές που έκαναν ή από τους ίδιους τους reviewers του YouTube.
Μαρία: Υπάρχουν άνθρωποι που ελέγχουν καθημερινά όλο το περιεχόμενο του YouTube και βλέπουν αν εμπίπτει στους κανονισμούς ή όχι. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να υπάρχει φιλί που ξεπερνά το ένα λεπτό. Ως προς το gomenaki, μιλάμε για ένα βίντεο που προάγει τη διαφορετικότητα και την αγάπη, αλλά μπορεί να σου κάνουν θέμα για ένα φιλί.
Τα social media έπαιξαν, επίσης, τεράστιο ρόλο. Το τραγούδι μοιράστηκε και διαδόθηκε πολύ από εκεί. Οι καλλιτέχνες πλέον «εναποθέτουν τις ελπίδες τους» στον κόσμο και στο πώς αυτός θα το διαδώσει;
Μαριλένα: Σίγουρα. Μόνο το κοινό μπορεί να κάνει πράγματα για σένα.
Μαρία: Μπορεί να σε καταρρακώσει ή μπορεί να σε ανεβάσει.
Μαριλένα: Και το ραδιόφωνο κάνει πολύ καλή δουλειά ακόμα. Εμάς μας έπαιξαν και συνεχίζουν να μας παίζουν, από μόνοι τους, με τρομερή γενναιοδωρία. Άκουσαν το τραγούδι, τους άρεσε και το βάζουν.
Μουσικά πού θα σας κατατάσσατε;
Μαριλένα: Pop με την ευρεία έννοια της λέξης. Εγώ λατρεύω την pop μουσική από πάντα. Οι επιρροές μου είναι από τα 80ς.
Μαρία: Ουσιαστικά μέσα στη μπάντα η μόνη πραγματική μουσικός είναι η Μαριλένα, γιατί το έχει σπουδάσει.
Μαριλένα: Ήμουν δασκάλα μουσικής, έχω φτάσει μέχρι το δίπλωμα της σύνθεσης, έχω διδάξει σε ωδεία και σε σχολεία. Γράφω ορχηστρική μουσική, έχω γράψει πολλά soundtracks, αλλά ανέκαθεν η αδυναμία μου ήταν η pop και η ηλεκτρονική μουσική, συγχρόνως. Ήθελα πάντα να έχω μια μπάντα όπου θα γράφω pop μουσική με πάρα πολλά synths και ηλεκτρονικά στοιχεία, ενώ μ’ αρέσει και ο ήχος των φυσικών τυμπάνων. Στην ουσία η μουσική μας είναι ένα συνονθύλευμα όλων αυτών. Είναι pop με ηλεκτρονικά στοιχεία, με τύμπανα, με κιθάρες χαοτικές. Για παράδειγμα, η Τζίνα προέρχεται από τη ροκ, οπότε στην ουσία είναι ένας συνδυασμός.
Στο live σας στο ΚΠΙΣΝ θα είστε με τους Lip Forensics. Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζετε μαζί και από όσο ξέρω έχετε πολύ καλές σχέσεις.
Μαριλένα: Έχουμε πολύ καλή σχέση. Μάλιστα, ο Ekelon των Lip Forensics είναι και ηχολήπτης μας και δουλεύουμε και μιξάρουμε τα κομμάτι μας στο στούντιο του το The Cave.
Μαρία: Συνεργαζόμαστε, κάνουμε τις μίξεις μας εκεί και ο κιθαρίστας τους έχει παίξει μαζί μας στα live και στο SXSW στο Τέξας όταν είχαμε πάει.
Τι θα ακούσουμε την Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου; Θα έχουμε εκπλήξεις;
Μαριλένα: Θα ακούσουμε κομμάτια από τον πρώτο και τον δεύτερο δίσκο, έχουμε ετοιμάσει ένα όμορφο set μιας ώρας. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε ετοιμάσει και μια διασκευή, αλλά δεν ξέρουμε ακόμη αν θα την παίξουμε!
Μαρία: Από εκπλήξεις θα έχουμε μαζί μας τη Yodashe. Είναι Ελληνίδα και θα έρθει από το Λονδίνο, για να τραγουδήσει ένα κομμάτι μας.
Μαριλένα: Έχει συμμετάσχει στον πρώτο μας δίσκο σε ένα τραγούδι που ηχογραφήσαμε μαζί και θα μας κάνει την τιμή να το τραγουδήσει live στη σκηνή του ΚΠΙΣΝ. Είμαστε πολύ χαρούμενες για αυτό.
Μετά από το live τι έχετε κανονισμένο; Ποια τα επόμενα σχέδια σας;
Μαρία: Θα παίξουμε στην ταράτσα στο Χοροστάσιο, στις 25 Σεπτεμβρίου 2018, και έπειτα θα συμμετάσχουμε στο 1o Music Showcase Greece στη Θεσσαλονίκη, τον Νοέμβριο. Πρόκειται για μια εξαιρετική πρωτοβουλία, γιατί καλούν από το εξωτερικό δισκογραφικές, μάνατζερ και διοργανωτές φεστιβάλ. Θα παίξουμε μαζί με άλλες 20 μπάντες, από μισάωρα σετ.
Μαριλένα: Ετοιμάζουμε κι άλλα πολλά projects, σχετικά με soundtracks, αλλά και music videos σε συνεργασία με διάφορους σκηνοθέτες.
Ευχαριστούμε πολύ!
Κι εμείς ευχαριστούμε.
Κι εμείς ευχαριστούμε.
Ακολουθήστε τις Someone Who Isn't Me παρακάτω:
*Η φωτογραφία εξωφύλλου ανήκει στον Άλκη Παπασταθόπουλο.
**Οι φωτογραφίες εντός του άρθρου ανήκουν στον Μιχάλη Τσεσμετζή και το MixGrill.