muse2016_thodorisMarkou

Όταν οι Muse ισοπέδωσαν την Αθήνα

Θυμόμαστε την αξέχαστη εμφάνιση των Muse τον Ιούλιο του 2016. Μία από τις καλύτερες συναυλίες της περασμένης δεκαετίας. 
Διαβάστηκε φορες
Η φωτογραφία του εξωφύλλου ανήκει στον Θοδωρή Μάρκου.

Σαν σήμερα ακριβώς τέσσερα χρόνια πριν ξύπνησα γεμάτος ανυπομονησία για την τότε συναυλία της χρονιάς. Εκείνη την ημέρα το μόνο που σκεφτόμουν στο αμάξι, στη δουλειά, και κατά τη διάρκεια της πολύωρης και ανυπόφορης (λόγω καύσωνα) αναμονής στην Πλατεία Νερού, ήταν πώς θα νιώσω όταν «σκάσει» πάνω στην σκηνή το βρετανικό trio. 

Το 2002 ήμουν πιτσιρίκι στο δημοτικό, το 2007 ήταν μόλις λίγους μήνες που είχα μπει για τα καλά στη μουσική των Muse αλλά δεν άδραξα την ευκαιρία να πάω μέχρι Μαλακάσα. Το 2016 όμως είχε έρθει η ώρα! Όχι μόνο για μένα αλλά για τριπλάσιο κόσμο από ότι είχε παρευρεθεί στην εμφάνιση του 2007. Βλέπετε, τη χρονιά που οι Muse μεταμορφόθηκαν σε stadium rock συγκρότημα (2007), στην Ελλάδα τους περίμενε μια πιο χλιαρή υποδοχή από άποψη προσέλευσης. 'Έπειτα σε κάθε περιοδεία παρακαλούσαμε μήπως περάσουν από τα μέρη μας, αλλά πάντα έφταναν μέχρι Ρώμη. Τελικά κάπου στα τέλη Φλεβάρη του 2016 και εντελώς ξαφνικά σκάει η βόμβα: «οι Muse στην Ελλάδα μετά από εννέα χρόνια». Social media και fora (όσοι διαβάζουν ακόμα από αυτά), πήραν φωτιά! Για τους επόμενους μήνες χιλιάδες κόσμου ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν έχοντας στο μυαλό μας την 23η Ιουλίου. 

Η μέρα ήρθε. Η ζέστη ανυπόφορη και στριμωξίδι από νωρίς αν ήθελες να δεις το συγκρότημα μπροστά από τον πύργο του ηχολήπτη. Τα support acts δεν τα χαρήκαμε όσο θα τα χαιρόμασταν σε οποιαδήποτε άλλη συναυλία. Η μέρα άνηκε στους Muse και στην πολυαναμενόμενη επιστροφή τους. Μετά το πέρας της εμφάνισης των Uncle συνειδητοποιήσαμε τον όγκο του κοινού που είχε μαζευτεί. Αν και δεν γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό ατόμων που συγκεντρώθηκαν εκείνο το βράδυ στην Πλατεία Νερού, προσωπικά δεν έχω δει ποτέ το χώρο τόσο γεμάτο.

Η όποια ταλαιπωρία τελείωσε στις 22:30 (καθυστέρηση ενός τετάρτου), όταν τα φώτα έσβησαν, το κοινό ούρλιαξε και το "Drill Sergeant" γέμισε τα ηχεία. Θυμάμαι τα πρώτα αυτά δευτερόλεπτα της συναυλίας πολύ έντονα. το «aye sir» από το κοινό ταρακουνούσε μέχρι και τα θεμέλια του γειτονικού Tae Kwon Do. Ανατριχίλα, δάκρυα χαράς και ξαφνικά πάρτους μπροστά σου! Το riff του "Psycho" (ένα μέτριο κομμάτι που στα lives όμως πραγματικά απογειώνεται), σκίζει τον αέρα, η μπότα του Dom μας χτυπάει κατευθείαν την καρδιά, τα «ωωωωωωω» δίνουν και παίρνουν, ενώ ακόμα όλοι κάτω από την σκηνή έχουμε γίνει μια τεράστια μάζα που πηγαινοέρχεται αριστερά-δεξιά και λόγω της βαβούρας δεν μπορούμε ακόμα να αντικρίσουμε καλά τους ήρωές μας.

Αλλά επειδή ο παλιός είναι αλλιώς και οι Muse έχουν ένα τεράστιο οπλοστάσιο με κομμάτια που μπορούν να σε αποτελειώσουν, πάρε ένα "Plug In Baby" στα καπάκια για να θυμηθείς πώς ασχολήθηκες μαζί τους πριν χρόνια. Δεν σου αρκεί; Ε τσίμπα και "Hysteria" και "Butterflies And Hurricanes". Και εκεί που δεν μπορούσες να συγκρατήσεις τις αντιδράσεις σου, σου σκάνε και ένα τελείως μη αναμενόμενο "Bliss" για να έχεις να λες σε ξένους ότι είδες Muse εν έτει 2016 και άκουσες το "Bliss".

Καθηλωτικοί σε όλη τη διάρκεια του live, με επαγγελαματισμό που δεν στερείται όμως αυθορμιτισμού και ένα εντυπωσιακό light show. Ο Χρηστάρας (Cris Wolstenholme) μας μαγεύει με τις μπασσογραμμές του και τα δεύτερα φωνητικά, ο Dom Howard πάντα χαμογελαστός πίσω από το drum kit του  δεν σταματά να «πυροβολεί» και ο Bellamy παραδίδει σεμινάριο κιθάρας ενώ ταυτόχρονα ανεβοκατεβάζει οκτάβες για πλάκα («τι παιχτούρα, τι συνθέτης , τι φωνάρα», αναρωτιέμαι από μέσα μου). 

Στα "The Handler", "Supermasive Black Hole" ,"Time Is Running Out" και "Uprising" γίνεται Ο ΠΑΝΙΚΟΣ, ενώ στα "Starlight" και "Madness" το κοινό παίρνει ουσιαστικά τα φωνητικά πάνω του. Στο "The Globalist" ανατριχιάζουμε, αλλά το τελειωτικό χτύπημα έρχεται με το τραγούδι που τα έχει όλα, το "Knights Of Cydonia". Σύσσωμη η πλατεία τραγουδάει το χαρακτηριστικό riff που θυμίζει καλπασμό ενώ στο κλασικό break, το κοινό καταφέρνει να καλύψει την φωνή του Bellamy.

Και κάπου εκεί, μετά από 90 λεπτά εκτίναξης συναισθημάτων, το live τελειώνει. Άλλα να που μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια ακόμα το μνημονεύουμε. Ναι οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές (γιατί πότε είναι;), ναι κάναμε άπειρη ώρα για να βγούμε στην παραλιακή, ναι δεν είδαμε την παραγωγή του "Drones Tour" στην ολότητά της, ναι θα μπορούσαν να είχαν παίξει παραπάνω, ναι θέλαμε να ακούσουμε και άλλα αγαπημένα τραγούδια (απόδειξη ότι έχουν πολλά τέλεια τραγούδια), αλλά και πάλι η συγκεκριμένη συναυλία έχει άνετα μία θέση στο top-5 πολλών από μας.

Όσο γράφω αυτές τις σειρές οι μνήμες επιστρέφουν και μαζί η ανατριχίλα, οι φωνές, τα χαμόγελα και τα δάκρυα από εκείνη την βραδιά. Οι Muse είναι οι δικοί μας rock ήρωες. Είναι αυτοί που «σώσανε» το rock στα 00's και το διατήρησαν προσιτό στις μάζες. Είναι αυτοί που δημιούργησαν radio friendly hit-άκια που έχουν όμως μέσα riff-άρες. Είναι αυτοί που πήραν ιδέες από τους δικούς τους μουσικούς ήρωες και τις ενσωμάτωσαν στη σύγχρονη μουσική.

Όταν ένας καλλιτέχνης καταφέρνει να δημιουργήσει τέτοιες συναισθηματικές γέφυρες μεταξύ της μουσικής του και του κοινού του, τότε οι ζωντανές εμφανίσεις ξεπερνούν κάθε προσδοκία. Συγκροτήματα με ωραίες συνθέσεις υπάρχουν πολλά. Το να αποδοθούν όμως αυτές οι συνθέσεις ακόμα καλύτερα πάνω στο «σανίδι» και να προκαλέσουν αντιδράσεις τέτοιου μεγέθους λατρείας το καταφέρουν ελάχιστοι εκεί έξω.

Ελπίζω να σας ξύπνησα μνήμες. Κουράγιο και τα lives θα ξαναγυρίσουν όπως πρέπει.


 
Διαβάστε ακόμα