Κάθε φορά που έρχεται η ώρα να γράψω για τους δίσκους της εποχής, με πιάνει ένας ενθουσιασμός, αλλά αυτή τη φορά είναι λίγο παραπάνω. Η στήλη μας έκλεισε τον πρώτο της χρόνο. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος και σας ευχαριστώ όλους που την αγκαλιάζετε και την στηρίζετε.
Το καλοκαίρι αυτό ήταν ίσως από τα πιο δύσκολα. Αν και μας έψησαν οι θερμοκρασίες και μας μαύρισαν την ψυχή οι καταστροφές, κατάφερα να διαλέξω για εσάς τις δέκα σημαντικότερες κυκλοφορίες για τους μήνες Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο. Κάποιες αποτέλεσαν μια όαση δροσιάς μέσα στην κάψα του καλοκαιριού, κάποιες άλλες μου μαύρισαν την ψυχή πραγματικά. Απολαύστε και ανανεώνουμε στο ραντεβού μας σε τρεις μήνες με όσα θα φέρει το φθινόπωρο που ξεκίνησε.
1. Helloween - Helloween
Τη στιγμή που η προσδοκία ταυτίζεται με την πραγματικότητα, η μαγεία αποτελεί μονόδρομο. Λίγα χρόνια μετά το πολυαναμενόμενο reunion των γερμανών πατέρων του power metal, που σκόρπισε χαρά και συγκίνηση σε κάθε οπαδό, ήρθε η στιγμή να ακούσουμε και νέα μουσική από αυτή την, πλέον, υπερ-ομάδα. Ήδη ο ήχος τους και οι σαρωτικές εμφανίσεις που έκαναν, προτού αναλάβει δράση ο Covid, άφηναν μια μεγάλη υπόσχεση για το πώς θα ακούγονται όταν βρεθούν όλοι ξανά παρέα στο studio. Οι διαφωνίες του παρελθόντος φαίνεται να έχουν παρέλθει για τα καλά και φτάσαμε τον Ιούνιο να έχουμε στα χέρια μας το νέο υλικό. Φυσικά δεν είχα καμία αυταπάτη πως θα άκουγα το νέο "Keepers", αλλά μπορώ ξεκάθαρα να πω ότι ο δίσκος αυτός ικανοποίησε και το τελευταίο μου μουσικό κυτταρο. Το "Helloween" σίγουρα αποτελεί μια πολυαναμενόμενη κυκλοφορία που δεν με απογοήτευσε, κάτι που πιστεύω πως έκανε το "Senjutsu" (ουφ, το 'πα). Μουσικά κινείται σχεδόν σε όλο το φάσμα της ιστορίας του συγκροτήματος. Κάτι σαν μουσικό ανθολόγιο με μια όμως σαφή ματιά στο μέλλον που όπως όλα δείχνουν, αναμένεται δυναμικό. Τα "Out For The Glory", "Robot King", "Down In the Dumps" είναι κάποια δείγματα από τα 14 τραγούδια του δίσκου αυτού, συνολικής διάρκειας άνω των 70 λεπτών. Μια πραγματική επιστροφή που ξεχειλίζει από ενέργεια φέροντας ανεξιτηλα τη σφραγίδα ενός σπουδαίου σχήματος. Μακάρι να ξεπεραστούν οι δυσκολίες του πανδημίας και να μην πάρει πολλές αναβολές ακόμη η συναυλία τους στη χώρα μας.
2. Darkthrone - Eternal Hails...
Κάθε φορά που βγάζουν νέο υλικό δεν σας κρύβω ότι δυσκολευομαι να το διαχειριστώ. Από τη μια έχουμε να κάνουμε με μια από τις επιδραστικότερες μπάντες στον χώρο του black metal και από την άλλη με έναν μουσικό οργανισμό τόσο ζωντανό που μεταλλάσσεται και μεγαλώνει όπως κάθε τι στον κόσμο αυτόν. Για κάποιους αυτό αποτελεί εξέλιξη και για κάποιους άλλους φθορά. Πάντα άλλωστε το συγκρότημα αυτό είχε είτε φανατικούς υποστηρικτές, ή φανατικούς πολέμιους. Εγώ θα ταχθώ με τους πρώτους, επειδή πιστεύω στην εξέλιξη. Φυσικά, οι ταχύτητες είναι πεσμένες και πολλά σημεία αγγίζουν doom μονοπάτια. Αυτό όμως σε τίποτα δεν μειώνει την αξία του δίσκου αυτού. Τα riff και εδώ είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο και αυτή η ωμή old school παραγωγή κάνει τα πάντα να ακούγονται τόσο κλασικά και φρέσκα ταυτόχρονα. Στο 19ο τους δίσκο οι Νορβηγοί δεν καταθέτουν τα όπλα και διατηρούν ακόμα τη θέση στην κορυφή.
3. Powerwolf - Call Of the Wild
Οι Γερμανοί αποτελούν ένα λαμπρό παράδειγμα ότι η ανοδική πορεία και η επιτυχία είναι κάτι που χτίζεται αργά, σταθερά, με πολλή δουλεία και «στρατιωτική» συνέπεια. Δεν τους χαρίστηκε τίποτα και δεν αποτελούν πυροτέχνημα που αυριο δεν θα θυμάται κανείς. Λιθαράκι σε αυτή τους την πορεία έρχεται να αποτελέσει και το "Call Of The Wild". Μια κυκλοφορία που δεν έρχεται σε καμία περίπτωση να ταράξει τα νερά και να αποτελέσει την οποιαδήποτε έκπληξη στους οπαδούς τους. Αντιθέτως βάζουν άλλη μια σφραγίδα στον ήχο που τους έχει καθιερώσει και τους έχει κάνει τόσο αγαπητούς στο κοινό. Κομμάτια που ακούγονται ευχάριστα, με δυνατές μελωδίες, μυρίζουν live από την πρώτη κιόλας νότα. Φυσικά υπάρχουν και τα κομμάτια που προορίζονται να γίνουν τα επόμενά τους hit, όπως το "Dancing With The Dead", η εξαιρετική μπαλάντα "Alive Or Undead" και το επικό "Glaubenskraft". Το μόνο που μένει είναι να ακούσουμε τα κομμάτια αυτά ζωντανά με μια μπύρα στο χέρι.
4. At The Gates - The Nightmare Of Being
Όταν ανήκεις στα συγκροτήματα που εδραίωσαν ένα ολόκληρο μουσικό ρεύμα, αυτό από μόνο του αποτελεί στοιχείο που σε χαρακτηρίζει σημαντικό. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τους Σουηδούς At the Gates. H μπάντα που καθιέρωσε το μελωδικό death metal συνεχίζει δυναμικά την πορεία της μετά την επανασύνδεσή. Στο "The Nightmare Of Being" διακρίνουμε μικρές καινοτομίες αλλά όχι κάτι τόσα δραστικό για να μιλήσουμε για αλλαγή κατεύθυνσης. Ωστόσο, υπάρχει μια πνοή φρεσκάδας. Πολύ καλές συνθέσεις με νευρικά riff, χωρίς να λείπουν και πιο βαριά μέρη. Κάποια progressive στοιχεία κάνουν την εμφάνισή τους, όπως στο "The Fall Into Time" με εξαιρετικά οργανικά μέρη και στο "Garden Of Cyrus" στο οποίο ο ήχος του σαξοφώνου προδίδει έντονη δραματικότητα. Φυσικά δεν λείπουν και τα τραγούδια με τα οποία θα τα βρείς σκούρα στο mosh pit, όπως το "The Paradox". O Tomas Lindberg ακούγεται σε πολύ καλή φόρμα με ουρλιαχτά που γαργαλάνε την ψυχή, ενώ δεν παραλείπει μερικά καθαρά μέρη εν είδη spoken word. Αναμφίβολα πρόκειται για μία από τις κυκλοφορίες που ξεχώρισαν αυτό το καλοκαίρι.
5. Jinjer - Wallflowers
Πραγματικά δεν περίμενα κάτι λιγότερο από τους Jinjer. Ήδη από τα πρώτα τους κιόλας βήματα ξεχώρισαν με το απίστευτο ταλέντο και τη μουσικότητα που τους διακρίνει. Συνθέσεις και ήχος υψηλής αισθητικής, χωρίς ευφάνταστα περιτυλίγματα ή δήθεν επιλογές. Γνήσιοι και αυθεντικοί από την αρχή μέχρι το τέλος, με απόλυτη προσήλωση στους στόχους τους, δεν έφτασαν τυχαία εδώ που είναι σήμερα. Το "Wallflowers" επιβεβαιώνει όλα τα προηγούμενα. Συνθέσεις με ουσία, άψογα εκτελεσμένες καθώς οι μουσικές ικανότητες όλων και (περισσότερο, ίσως) η αισθητική τους κυμαίνονται σε υψηλά επίπεδα. H Tatiana Shmayluk για άλλη για φορά αποδεικνύεται άψογη ερμηνευτρια πίσω από το μικρόφωνο με άρτια τεχνική τόσο στα brutal όσο και στα καθαρά φωνητικά. Ηχητικά, πρόσεξα ότι τα μέρη του μπάσου ακούγονται στην πρώτη γραμμή, κάτι που δίνει περισσότερο όγκο σε όλο τον δίσκο. Για τα τύμπανα τι να πούμε. Κάθε κομμάτι είναι ένα μικρό σεμινάριο από τον εξαιρετικό Vladislav Ulasevich. Μιλάμε για έναν καταπληκτικό δίσκο.
6. Leprous - Aphelion
Ο διάδοχος του "Pitfalls" έρχεται μετά από δύο χρόνια και οι Νορβηγοί, πιστοί στο ραντεβού τους, μας παρουσιάζουν το "Aphelion". Αν και ποτέ στην ουσία η μπάντα αυτή δεν έπαιξε metal - και γιατι να το κάνει άλλωστε - η μεταλλική κοινότητα τους αγκάλιασε όσο κανείς. Ίσως επειδή είναι (η κοινότητα) εξοικειωμένη σε «περίεργα» ακούσματα, ίσως έχει ταυτιστεί η έννοια του progressive με το metal ηχόχρωμα. Ίσως, πάλι, το γεγονός ότι κατάγονται από την πιο metal χώρα της ευρώπης και η σχέση τους με τον Ihsahn των Emperor είναι πλέον γνωστή να έπαιξε τον ρόλο του. Όπως και να έχει, το "Aphelion" αφήνει λίγο πίσω του τα πιο pop στοιχεία που συναντήσαμε στο "Pitfalls" και δίνει περισσότερο χώρο σε πιο jazzy πειραματισμούς με κάποια industrial ψήγματα. Φυσικά όλα τα κομμάτια διακατέχονται από μια μελαγχολία και παραπέμπουν σε παγωμένα βόρεια τοπία, δροσίζοντάς μας έτσι λίγο αυτό το καυτό καλοκαίρι. Για άλλη μια φορά ξεχωρίζει η αρτιότητα των μουσικών όσο και η πολύ καλή παραγωγή. Εκεί που ίσως χάνεται το παιχνίδι και είναι και ο λόγος που αυτή η μπάντα ποτέ δεν κατάφερε να μιλήσει στην ψυχή μου είναι η βαρύτητα των συνθέσεων. Για τα δικά μου γούστα είναι λίγο στατικές και θα τολμήσω να πω αρκετά χλιαρές. Λείπει κάπως η εξέλιξη, το νεύρο, η σπίθα. Αλλά αυτό είναι κάτι που δεν χαρακτηρίζει μόνο το "Aphelion", αλλά το σύνολο της δισκογραφίας τους γενικότερα. Τα "Νighttime Disguise" και "Silhouette" είναι αυτά που με κέρδισαν περισσότερο. Όχι κακός δίσκος, αλλά...
7. Yngwie Malmsteen - Parabellum
Βαρεμάρα, βαρεμάρα, βαρεμάρα. Η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό μόλις άκουσα τα πρώτα λεπτά του πρώτου τραγουδιού. Ο Υngwie Malmsteen στον καινούριο του δίσκο μας ενημερώνει πως το θέμα δεν είναι να έχεις ωραία τραγούδια με προσεγμένο στίχο, παραγωγή ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, αλλά το πόσα «μπίρι-μπίρι» θα προλάβεις να κάνεις με την κιθάρα σου σε ένα δευτερόλεπτο. Κρίμα, γιατί πιο παλιά έβγαζε ποιοτική μουσική και είναι αλήθεια ότι ενέπνευσε πολύ κόσμο να θέλει να μάθει κιθάρα. Εδώ όμως έχει καταφέρει να απογοητεύσει και τον τελευταίο φανατικό του οπαδό. Άκυρες συνθέσεις γεμάτες άσκοπες νότες, αρπέτζιο χωρίς νόημα και ένας ήχος που δεν τιμά ούτε τον ίδιο ούτε τη μουσική. Η παραγωγή κάτω του μετρίου με μια γελοία μίξη κατα την οποία έχει πολύ πίσω τους πάντες, ακόμα και τη φωνή, αλλά πολύ δυνατά τα ανευ λόγου και αιτίας κιθαριστικά του μέρη. Εκτός τόπου και χρόνου με απουσία αισθητικής. Ακούστε το κομμάτι "Eternal Bliss" και θα καταλάβετε. Εμένα τουλάχιστον με έπιασαν τα γέλια. Κιθαριστικός αυνανισμός και παντελής έλλειψη μουσικότητας. Αγαπητέ μας Yngwie: ένα μεγάλο TYN, με αγάπη.
8. Flotsam And Jetsam - Blood In The Water
Λένε ότι όταν περνούν τα χρόνια, ακόμα και οι πιο σκληροί μαλακώνουν, ρίχνουν ταχύτητες, ωριμάζουν. Ευτυχώς που εδώ ο κανόνας αυτός δεν ισχύει. Οι αμερικάνοι thrashers ακούγονται πιο φρέσκοι από ποτέ. Όλος ο δίσκος αποτελείται από μεστές και καταιγιστικές συνθέσεις. Έχει όλη την αυθεντικότητα του είδους που υπηρετούν πιστά, αλλά παράλληλα ακούγονται σύγχρονοι και ανανεωμένοι. Το ένα κομμάτι είναι καλύτερο από το άλλο. Το συγκρότημα αποδεικνύει περίτρανα πως το πάθος και η αγάπη για οποιοδήποτε είδος μουσικής δεν γνωρίζει ηλικία. Η ερμηνεία του τραγουδιστή τους, Eric A. Knutson, όσο και η τεχνική του καταδεικνύουν για άλλη μια φορά το μεγαλείο της φωνής του. Με την ίδια ποιότητα και σοβαρότητα παίζουν και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας κάνοντας αυτή την κυκλοφορία σημαντική από πολλές απόψεις. Μια πολύ σοβαρή δουλειά που πρέπει να ακούσουν όλοι οι φίλοι του thrash metal.
9. Fear Factory - Aggression Continuum
Ένας δίσκος που ενώ είχε ηχογραφηθεί ήδη από το 2017 μόλις αυτό το καλοκαίρι κατάφερε να δει το φως της δημοσιότητας. Τα προβλήματα και οι διαμάχες στο εσωτερικό του συγκροτήματος καθυστέρησαν πολύ αυτή την κυκλοφορία. Έτσι, το "Aggression Continuum" διαδέχεται τον προκάτοχό του "Genexus" μετά από έξι χρόνια. Το αξιοσημείωτο είναι ότι αποτελεί και την τελευταία κυκλοφορία της μπάντας με τον Burton C. Bell πίσω από το μικρόφωνο, καθώς ο τελευταίος έχει ήδη αποχωρήσει από το σχήμα τη χρονιά που πέρασε. Οι διαφορές στον ήχο και τις συνθέσεις από το "Genexus" είναι ελάχιστες έως μηδαμινές. Κάτι απολύτως λογικό αν αναλογιστεί κάποιος το πόσο κοντά χρονολογικά είχαν δημιουργηθεί τα δύο αυτά αλμπουμ. Θεματολογικά κινούνται πάλι προς μια επαναστατική κατεύθυνση. Μπορεί το "Aggression Continuum" να μην είναι το αλμπουμ της καριέρας τους, κοντράρει ωστόσο με αξιώσεις τις παλαιότερες δουλειές των Fear Factory.
10. Night Ranger - ATBPO
Βετεράνοι πλέον στον χώρο οι hard rockers από το San Francisco καθώς διανύουν την πέμπτη δεκαετία της ύπαρξής τους, δηλώνουν αμετανόητοι και πιστοί σε αυτό που ξέρουν να κάνουν τόσα χρόνια. Ατόφιο, old school, αμερικάνικο hard rock που μας ταξιδευει σε άλλες εποχές. Εντάξει, ας παραδεχτούμε ότι στις πρόσφατες τους δουλειές έχει ξεθωριάσει κάπως η δυναμη και η λάμψη του παρελθόντος, αλλά με το "ΑTBPO" παίρνουν τη ρεβάνς. Μπορεί να υπερβάλω λίγο, αλλά έχουμε να κάνουμε με μια ενδιαφέρουσα κυκλοφορία με δυνατά κομμάτια, όπως το "Breakout" ή το εναρκτήριο "Coming For You". Οι πιο country στιγμές του δίσκου όπως το "Α Lucky Man" χαλάνε λίγο την ηχητική ομοιογένεια, αλλά είναι βέβαιο ότι θα εκτιμηθεί από την αγορά του αμερικάνικου νότου. Σε γενικές γραμμές είναι μια πολύ δροσερή και ευχάριστη κυκλοφορία που μπορεί να μην αποτελέι κάποιο σταθμό στην πορεία τους αλλά σίγουρα θα αγαπηθεί από τους φίλους τους.
