Γιατί χρειαζόμαστε πίσω τους παλιούς Coldplay;

Λένε ότι είναι το συγκρότημα που είτε αγαπάς είτε μισείς στο έπακρο. Και όμως όπως είμαστε αρκετοί εκεί έξω που αγαπούσαμε τους Βρετανούς μέχρι ένα σημείο στην καρίερα τους. Είμαστε αυτοί που θέλουμε την πιο συναισθηματική, «σκοτεινή» και ταλαντούχα πλευρά τους.

Οι Coldplay άρχισαν να δραστηροποιούνται προς τέλος του τεράστιου κύματος της Britpop που μεγαλούργησαν συγκροτήματα όπως οι Oasis, οι Pulp και οι Blur, μεταξύ άλλων φυσικά. Με σαφείς αναφορές στους '90s ήρωες αυτού του είδους, αλλά και στους Radiohead, οι Coldplay κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή κοινού και κριτικών την εποχή που κυριαρχούσαν καλλιτέχνες όπως... οι Limb Bizkit. Έγιναν γνωστοί στον κόσμο τον Ιούνιο του 2000 όταν κυκλοφόρησαν αυτό το λιτό videoclip για το "Yellow", που ενώ η μελωδία του σου βγάζει μία μελαγχωλία, οι στίχοι του ξεχειλίζουν αισιοδοξία. Το ειρωνικό είναι ότι είναι μάλλον το πιο άδυναμο τραγούδι από το καταπληκτικό τους ντεμπούτο "Parachutes'. Έναν δίσκο γεμάτο συναισθήματα, όμορφες μελωδίες και καθόλου fillers. 

Η συνέχεια ήρθε δύο χρόνια αργότερα και ήταν ισοποδετική. Οι Coldplay έπεστρεψαν με έναν ακόμα καλύτερο δίσκο. Περισσότεροι πειραματισμοί, νέες ιδέες και μοναδικά hits που δε γινέται να μην σου κινήσουν το ενδιαφέρον ακόμα και αν δεν έχεις τέτοια ακούσματα. Τα "In My Place", "Clocks" και "The Scientist" είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια τους και, ναι, όλα βρίσκονται στο "A Rush Of Blood To The Head". Η πραγματική μαγεία όμως, η κατάθεση ψυχής του συγκροτήματος βρίσκεται στα λιγότερα γνωστά "Amsterdam", "God Put A Smile Upon Your Face", "Daylight" και στο ομώνυμο.

Για πολλούς (ανάμεσά τους και ο γράφων), ο δεύτερος δίσκος των Βρετανών είναι ο καλύτερός τους μέχρι και σήμερα. Για άλλους είναι ακριβώς ο επόμενος και επίσης πολύ καλός "Χ&Υ", που συνεχίζει αδιάκοπα το έργο των δύο προκατόχων του. Το single "Speed Of Sound" έπαιξε σε όλα τα ραδιόφωνα και τους έφερε στα σπίτια όσων δεν τους είχαν ανακαλύψει μέχρι τότε.

Καπού εκεί, μετά το κλείσιμο της πρώτης τριλογίας, την παγκόσμια αναγνωρισημότητα και τη σύγκριση με τους U2, όπως ήταν φυσικό και επόμενο ήρθε μια μορφή pop αλλαγής. Αυτό δεν ειναι κατακριταίο, αλλά σίγουρα μετά από τόσα χρόνια και απόσταση, φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι Coldplay «αναγκάστηκαν» να αρχίσουν να χρησιμοποίουν άλλες φόρμες λόγω του τεράστιου πλέον κοινού τους. Έτσι όπως γίνεται και με πολλούς άλλους, η μουσική τους ταυτότητα χάθηκε κάπου στον δρόμο για τα μεγάλα στάδια. Όχι, το "Viva La Vida Or Death And All Of His Friends" δεν είναι κακός δίσκος. Μάλιστα έχει κάποια πολύ καλά τραγούδια που έκαναν επιτυχία. Αλλά αυτή η αλλαγή μοιάζει σαν να μην ήταν αυτή που θα ταιριάζε σε ένα συγκρότημα του επιπεδού τους. Απο εκεί και πέρα ο δρόμος για τη mainstream κορυφή ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά για όσους αγάπησαν τους Coldplay στα πρώτα βήματά τους, η πόρτα άρχιζε σιγά-σιγά να κλείνει.

Το "Mylo Xyloto" πήγε ακόμα παραπέρα με πιο pop χορευτικό ήχο, τα στάδια γέμισαν ανθρώπους και χρώματα, ενώ οι καταθλιπτικές νότες πήγαν περίπατο. Το "Ghost Stories" του 2014 κάτι πήγε να φέρει πίσω με κάποια πολύ δυνατά του σημεία, αλλά δεν κατάφερε να φτάσει τους τρεις πρώτους δίσκους. Και από τη στιγμή που το χαρούμενο ύφος πλέον πουλούσε περισσότερο, το 2015 οι Βρετανοί λάνσαραν το "Head Full Of Dreams". Η αλήθεια είναι ότι από εκεί και πέρα δεν μπορώ να ακούσω καθόλου Coldplay. Μου φαίνεται - και πιστεύω πως όντως είναι - ένα τελείως διαφορετικό συγκρότημα. Δεν ξέρω ποιο είναι το σημερινό «κύρος» τους, αλλά γνωρίζω ότι το χλιαρό "Everyday Life" του 2019, έχει τις λιγότερες πωλήσεις στη δισκογραφία τους, ενώ το πρόσφατο "Music Of The Spheres" δεν έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Το σίγουρο είναι ότι όταν βγουν σε περιοδεία (κάτι που θα γίνει σύντομα) πάλι όλες οι στάσεις sold-out θα είναι.

Καλλιτέχνες-διασκεδάστες, με γρήγορα, ευδιάθετα, χωρίς ιδιαίτερο νοήμα πολλές φορές τραγούδια υπάρχουν αμέτρητοι. Όμως, όταν θέλουμε να χαθούμε στις σκέψεις μας, να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, να αφήσουμε τη μουσική να λειτουργήσει θεραπευτικά στην ψυχή μας, χρειαζόμαστε αυτούς τους καλλιτέχνες που πραγματικά μας αγγίζουν με τη μελαγχολική, αλλά παράλληλα θεραπευτική μουσική τους. Οι Coldplay της πρώτης περιόδου ανήκουν - ή καλύτερα ανήκαν - σε αυτή την κατηγορία. Καλά κάνουν ό,τι κάνουν τώρα αφού η πλειονότητα μάλλον αυτό θέλει, αλλά εμείς θα είμαστε εδώ να τους περιμένουμε σε περίπτωση που θελήσουν να κάνουν την επιστροφή.

Κλείνοντας, για να αποτυπώσω κάπως καλύτερα τον τρόπο που βλέπουμε κάποιοι από εμας του Coldplay, παραθέτω ένα μικρό περιστατικό. Ενα πρωινό της καραντίνας του περασμένου χειμώνα, πίνω τον καφέ μου ακούγοντας το "Amsterdam". Η τότε συγκάτοικός μου έρχεται στο σαλόνι και λέει «μα καλά, πώς μπορείς με καταθλιπτική μουσική πρωί πρωι;». Υπάρχουμε και εμείς οι παράξενοι, για τους οποίους η μελαγχολική μουσική λειτουργεί θετικά.