Το φετινό Athens Rocks αποτέλεσε για μένα (και όχι μόνο, φαντάζομαι) την πρώτη κανονική συναυλία όρθιος και το πρώτο μουσικό festival μετά από αυτή την απελπισία των δύο περασμένων καλοκαιριών. Πραγματικά μόνο όταν επιστρέφεις σε αυτή την αγαπημένη συνήθεια καταλαβαίνεις τι έλειπε από τα καλοκαίρια μας. Και εδώ δεν μιλάμε για ένα απλό festival, αλλά για κανονική γιορτή, ένα μουσικό party με μπροστάρηδες τους μετρ του είδους, Dropkick Murphys.
Το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα και στις 17:30, ενώ είχε μαζευτεί ήδη αρκετός κόσμος στο χώρο, ανέβηκαν στην σκηνή οι Fundracar. Δύσκολο να τους καταταξεις σε ένα μόνο είδος. Αυτό που κρατάμε είναι η ενέργειά τους, ο εκπληκτικά καλός τους ήχος και το φανατικό κοινό που κατάφεραν να μαζέψουν.
Συνέχεια με τους αγαπημένους πλέον του ελληνικού κοινού, The Rumjacks οι οποίοι ξεσήκωσαν για τα καλά τον ολοένα και αυξανόμενο κόσμο. Οι ίδιοι ενθουσιασμένοι και επικοινωνιακοί, φάνηκαν ότι το χάρηκαν με την ψυχή τους, παίζοντας τραγούδια τόσο από το περσινό τους “Hestia” όσο και από παλαιότερους δίσκους.
Οι Villagers of Ioannina City δεν χρειάζονται συστάσεις. Βγήκαν στην σκηνή με αέρα headliner ακριβως πανω στην πιο όμορφη στιγμή της ημέρας. Με τον ήλιο να πέφτει από πίσω τους και στη συνέχεια ουρανός να έχει ζωγραφιστεί με τα μαγικά χρώματα του δειλινού. Φυσικά και το "Age Of Aquarius" είχε την τιμητική του (διαβάστε την κριτική μας εδώ). Η στροφή, η καλύτερα, εξέλιξή των VIC τούς πάει πολύ και οι ίδιοι δεν σταματούν να την υποστηρίζουν. Αναμενόμενα, ο κακός χαμός, οι φωτοβολίδες και οι χοροί ήρθαν με τη δυνατή τριάδα του κλεισίματος «Τι Κακό», «Ζβάρα», «Καρακόλια».
Το σκοτάδι όμως πλέον είχε πέσει, και όλοι ξέραμε τι ερχόταν. Αυτό που δεν ξέραμε είναι λες και τα δύο χρόνια της πανδημία δεν υπήρξαν ποτέ για το συγκρότημα. Λες και οι Dropkick Murphys από το 2019 βγήκαν ξαφνικά στο 2022. Αστείρευτη ενέργεια από όλους. Βομβαρδισμός από hits με το λάκτισμα του live και το κοινό να παραλυεί. "Middle Finger", "The State Of Massachusetts", "The Boys Are Back", "Johnny, I Hardly Knew Ya", το ένα πίσω από το άλλο. Sing alongs, χορός, φωτοβολίδες, mosh pits έδιναν και έπαιρναν. Αναγγελία νέου δίσκο για τον Σεπτέμβρη και γύρισμα video-clip επιτόπου για ένα από τα τραγούδια. Τέλος, κλείσιμο με "Rose Tattoο", "I'm Shipping Up to Boston" και "Kiss Me, I'm Shitfaced".
O Ken Casey εξαιρετικός, χώρεσε με το παραπάνω στα παπούτσια του frontman κάνοντάς μας για λίγο να ξεχάσουμε την απουσία του Al Barr (ο οποίος για προσωπικούς λόγους υγείας δεν ακολουθεί τη συγκεκριμένει περιοδεία). Από τους πιο επικοινωνιακούς frontmen εκεί έξω. Φυσικά αναφέρθηκε στον Al, ενώ του αφιέρωσε και το "Curse Of A Fallen Soul".
Το δεύτερο Athens Rocks Festival στέφθηκε με επιτυχία. Ο κόσμος το καταχάρηκε, ο ήχος ήταν πολύ καλόw καθολη την διάρκεια, το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα και η τοποθεσία ήταν ωραία και βολική. Σημαντικό που οι τουαλέτες καθαρίζονταν τακτικά ενώ υπήρχαν και βρύσες με νερό (πράγματα όχι πάντα αυτονόητα). Μόνο παράπονο οι ουρές στο bar, σημάδι ότι οι υπάλληλοι του ήταν λίγοι για ένα τέτοια εκδήλωση. Ραντεβού το 2023 λοιπόν. Μακάρι και με τα ονόματα που περιμένουμε από το 2020. Το festival έχει έρθει για να μείνει. Καλή συναυλιακή σεζόν να έχουμε!
Dropkick Murphys με The Rumjacks στη Θεσσαλονίκη: πλημμύρα χορού
Αντίστοιχη με τα παραπάνω της Δευτέρας στην Αθήνα ήταν η βραδιά της Τρίτης στη Θεσσαλονίκη. Με την πόλη να πλημμυρίζει ως συνήθως σε πολλά και διαφορετικά σημεία και την πρόγνωση γνωστή από καιρό, η συναυλία μεταφέρθηκε στον εσωτερικό χώρο του Principal. Καιρό είχαμε να ζήσουμε μια τόσο δυνατή συναυλία σε κλειστό χώρο και η φωνή του κόσμου ήταν παρούσα και δυνατή, κυρίως στα τραγούδια των Murphys. Μου έλειψε μόνο το "Fields Of Athenry", που δεν παίχτηκε στη Θεσσαλονίκη δυστυχώς, ενώ το ξεκίνημα με το "The Boys Are Back" ήταν τόσο δυναμικό που πιστεύω είναι προτιμότερο από το "Middle Finger" που άνοιξε τη βραδιά στο ΟΑΚΑ.
Μάθαμε και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τα όσα ετοιμάζουν: 6 Ιουλίου έρχεται καινούργιο τραγούδι, προπομπός του δίσκου που θα βγει στο τέλος του Σεπτέμβρη. Αναμενόμενο, θα πει κανείς. Το «ζουμερό» στοιχεί της υπόθεσης είναι πως ο δίσκος θα αποτελείται από τραγούδια σε στίχους του Woody Guthrie τους οποίους μελοποίησαν οι ίδιοι. Στη συναυλία παίξανε το "Poor Boy", που μάλλον θα είναι αυτό που θα κυκλοφορήσει σύντομα. Από την ίδια περίπου εποχή έρχεται και το "We Shall Overcome" (του Pete Seeger) με αφιέρωση στην Ουκρανία και αναφορά σε μια σχετική συνεργασία που επίσης θα δημοσιευτεί σύντομα.
Οι Dropkick Murphys ήταν ζωηροί επί σκηνής όπως τους περιμέναμε, ο Ken Casey ασταμάτητος, γέμισε τη σκηνή χωρίς πρόβλημα. Αντίστοιχα ήταν και οι Rumjacks, με τον ήχο τους να είναι τόσο δυνατός που με έκανε να σκεφτώ τι να κάνει αυτή η ψυχή ο Michale Gira. Το κοινό τους ευχαριστήθηκε και συμμετείχε στα οικεία τραγούδια ("Irish Pub Song", "A Fistful O' Roses" και λίγα άλλα), στα 45 λεπτά ακριβώς που βρέθηκαν στη σκηνή. Ο τραγουδιστής τους ανέβηκε εκ νέου και διακριτικά για να τραγουδήσει με τον Casey (και το γεμάτο Principal) το "Worker's Song", αλλά οι όποιες σκέψεις (ή ελπίδες, αν φτάσατε μέχρι εκεί) για ομαδικό τζαμάρισμα ή τελικό encore δεν πραγματοποιήθηκαν. Άξια βραδιά, είναι εντυπωσιακό το πόσο καλά κάνανε τη δουλειά τους οι Dropkick Murphys ακόμα και χωρίς ένα βασικό μέλος τους.
Τα τραγούδια που ακούστηκαν στη Θεσσαλονίκη:
The Boys Are Back
The State Of Massachusetts
Middle Finger
Johnny, I Hardly Knew Ya
Queen Of Suffolk county
The Bonny
Mick Jones Nicked My Pudding
L-EE-B-O-Y
Barroom Hero
Do Or Die
Chosen Few
Smash Shit up
Warrior's Code
We Shall Overcome
Poor Boy
Good As Gold
The Gang's All Here
In The Streets Of Boston
Curse Of A Fallen Song
Cruel
Worker's Song
Turn Up That Dial
Rose Tattoo
Shipping Up To Boston
Kiss Me, I'm Shitfaced