Τι θα ακούσετε:
indie, dance rock
Βαθμολογία:
7
Γουστάρω πολύ τον Τζίμη Πολιούδη. Καταφέρνει στα «γρήγορα» τραγούδια του να με κερδίζει. Τα λέει ωραία, τα τραγουδάει ωραία, τα γράφει ωραία. Έχει άποψη κι αισθητική, έχει ορμή νεανική η οποία αποτυπώνεται και στις ζωντανές του εμφανίσεις. Είτε ως Mazoha είτε ως Vagina Lips, το feeling είναι πάνω κάτω το ίδιο. Στο τέταρτο άλμπουμ του ως Mazoha, την ελληνόφωνη περσόνα του, είναι οκτώ τα τραγούδια, συνολικής διάρκειας 30 περίπου λεπτών, με τίτλο «Τώρα Χορός».
Κι ενώ συνεχίζει να κάνει πολύ καλά αυτά για τα οποία τον γουστάρω, είναι η πρώτη φορά που νοιώθω πως αυτό δεν είναι αρκετό, πως κάτι πρέπει να αλλάξει (να προσθέσει θα έλεγα). Όλα αυτά τα ωραία αυτήν τη φορά έχουν μικρότερο αντίκτυπο μέσα μου, με κερδίζουν λιγότερο. Το άλμπουμ ακούγεται λίγο βιαστικό, κάπως «έτοιμο», χωρίς ιδιαίτερο «σκάψιμο» ή μια προσπάθεια για περισσότερο βάθος.
Συνεχίζει να μιλάει για τα ερωτικά του, να είναι αρκετά αυτοαναφορικός, αν και πιθανότατα αυτό που κάνει είναι να βάζει μπροστά το πρόσωπό του για να μιλήσει για όλους μας. Ανοίγεται όπως πάντα και σε κοινωνικά ζητήματα κι αδιέξοδα, όμως περισσότερο όλα αυτά μοιάζουν με ετοιματζίδικα τσιτάτα και σλόγκαν, παρά για ουσιαστικές σκέψεις. Δε λέω πως πρέπει σώνει και καλά να εμβαθύνει κάποιος στα ζητήματα ή να λέει ακατάσχετες ποιητικές αρλούμπες για να τον παίρνουμε στα σοβαρά (όχι, δεν είμαστε τέτοιοι), έχω την αίσθηση όμως πως χρειαζόταν περισσότερο χρόνο για να αποτυπώσει τις σκέψεις του.
Φυσικά κι υπάρχουν τραγούδια που ξεχωρίζουν. Θα έδινα τον τίτλο του καλύτερου τραγουδιού στο «Ήρωες Πολλοί Αγάλματα Λίγα», ενώ ξεχωρίζουν το «Το Πουτανάκι Σου» (ακόμη κι αν για κάποιο λόγο η χρήση της συγκεκριμένης έκφρασης μού το «κατεβάζει» κι όχι δεν είναι η έλλειψη χιούμορ), και φυσικά το «Σαν Σκιάχτρο». Δε σας κρύβω πάντως πως όσο περισσότερο ακούω το άλμπουμ τόσο καλύτερο γίνεται. Κι όλα αυτά που προανέφερα, γίνονται όλο και πιο θολά, ενώ οι αρετές του όλο και πιο ξεκάθαρες. Αυτό φυσικά κι από μόνο του είναι ένα κερδισμένο στοίχημα, αν και νομίζω πως δεν ήταν αυτός ο σκοπός του Τζίμη Πολιούδη. Εκτός αν ως «μαζόχα» που είναι, να ήθελε να παιδευτεί και να μας παιδέψει.
Όπως και να είναι, όσο κι αν μου αρέσει, θεωρώ πως πρέπει να ανοίξει τα φτερά του, να μετουσιώσει την «τρέλα» του, τη σπιρτάδα του, την παρατηρητικότητά του, την αισθητική του κι όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του σε κάτι (ακόμα) μεγαλύτερο. Κάτι που ίσως κι ο ίδιος δεν έχει καταλάβει ότι μπορεί. Ή δεν τον ενδιαφέρει. Κι απλά χορεύει.