Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου παρακολουθήσαμε την παράσταση Άνοιξη της Γιούλας Μπούνταλη στην Πειραιώς 260. Μια ιστορία που αναφέρεται στο παρελθόν αλλά αγγίζει τόσο προσεκτικά το παρόν και γίνεται πιο επίκαιρη από ποτέ. Μια παράσταση καθόλα άρτια που μας προβλημάτισε.
Μεσολόγγι 1960. Μαθήτριες που για τη συμβατική-συντηρητική οπτική του σχολείου έχουν διαγωγή κοσμία και προκαθορισμένο μέλλον, επιθυμούν και εν τέλει απαιτούν κάτι διαφορετικό για τη ζωή τους. Όταν στα Γυμνάσια Αρρένων δίδεται η δυνατότητα να επιλέγουν μεταξύ Πρακτικών και Κλασικών μαθημάτων, εκείνες απαιτούν το ίδιο, νιώθοντας αποκομμένες από τις θετικές επιστήμες. Τελικά, βρίσκουν τον τρόπο και με πολύ μόχθο και πολλές στερήσεις καταφέρνουν να πετύχουν τους στόχους τους και η καθεμία αρχίζει δειλά να φτιάχνει το μέλλον της.
Όπως πολύ σωστά αναφέρει το σημείωμα της παράστασης, υπάρχει γυναικείος και αντρικός προορισμός; Γιατί να αποκλείονται οι άνθρωποι a priori λόγω του φύλου τους; Πόσο πιο δύσκολο έως ακατόρθωτο είναι σε μια θηλυκότητα να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει μέσα σε μια πατριαρχική κοινωνία; Πώς θα μπορέσει να σταθεί και να υπάρξει, όταν της βάζουν από παντού εμπόδια; Και, για να έρθουμε στα σημερινά δεδομένα, πώς μπορεί να κυνηγήσει αυτό που ονειρεύεται, όταν δεν μπορεί να έχει η ίδια λόγο στο σώμα της ή όταν δεν αισθάνεται ασφαλής στο ίδιο της το σπίτι; Από την παράσταση πηγάζουν πολλοί προβληματισμοί, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ερωτήματα που μας απασχολούν καθημερινά και άλλοτε κάνουμε ότι δεν υπάρχουν.
Για τα σκηνικά αξιοποιήθηκε το σύνολο της αίθουσας δίδοντας την αίσθηση του κύκλου και του βάθους. Οι επιμέρους χώροι ενός σχολείου, η χαρακτηριστική λιμνοθάλασσα, τα δωμάτια στα οποία διέμεναν αργότερα τα κορίτσια. Όλα αρμονικά δεμένα μεταξύ τους επιτρέποντας την παράλληλη δράση. Απλά, καθημερινά αντικείμενα, σκηνικά, ενδύματα που δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο τη συντηρητική και συγκρατημένη αυτή εποχή.
Οι ερμηνείες φυσικές, με τις υπερβολές και τον στόμφο όπου επιβάλλεται, με τη χαλαρότητα και την ανεμελιά, όπου αυτό χρειάζεται. Στο σύνολό τους οι ερμηνείες ήταν άρτιες, δεν μας ξένισαν, ο λόγος τους είχε ροή και ήταν σαν να παρακολουθούσαμε από μακριά μια πραγματική μέρα στο σχολείο, στο σπίτι.
Η παράσταση αυτή κτισμένη πάνω στις λεπτομέρειες, στην κινησιολογία πέρα από την ερμηνεία, στην αμεσότητα, εγείρει συναισθήματα και κοινές μνήμες, αφού αναφέρεται στο παρελθόν και την ιστορία μας.
Μια επιτυχημένη προσέγγιση που πέτυχε τον στόχο της, να τέρψει, να συγκινήσει, να προβληματίσει.
Στο τέλος της παράστασης, που οι ηρωίδες πια έχουν καταφέρει να πετύχουν τους στόχους τους και κοπιάζουν για τους επόμενους, αισθάνονται κουρασμένες, άσχημες, μεγαλωμένες, παραμελημένες. Δεν έχουν χρόνο, τρέχουν όλη μέρα, είναι εξαντλημένες. Κι όμως, όπως πολύ σωστά τους είπε η παλιά τους καθηγήτρια, αυτή είναι η μεγαλύτερή τους ομορφιά, η ανεξαρτησία και η ελευθερία! Δεν θα μπορούσε να κλείσει καλύτερα η παράσταση!
Συντελεστές Παράστασης:
Κείμενο - Σκηνοθεσία: Γιούλα Μπούνταλη
Δραματουργός - Βοηθός σκηνοθέτιδας: Βασιλική Λαζαρίδου
Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Κωτσής
Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας
Κοστούμια: Μάρλι Αλειφέρη
Μουσική: Γιάννης Τσάλλας, Κώστας Ζάμπος
Make up artist: Εύη Ζαφειροπούλου
Ηχογραφημένα κείμενα: Κώστας Μπερικόπουλος
Φωτογραφίες: Μυρτώ Τζίμα
Έπαιξαν:
Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη
Έλη Δρίβα
Βασίλης Καραμπούλας
Εριέττα Κέλλη
Χριστίνα Κυπραίου
Μαριάννα Μποζαντζόγλου
Φωτεινή Παπαχριστοπούλου
Ζωή Σιγαλού
Θάνος Τοκάκης
Εκτέλεση παραγωγής: LeFou Productions / Βάσια Ατταριάν, Σεραφείμ Ράδης