ΛΕΞ

Περί μουσικής ο λόγος...

Το τελευταίο διάστημα έχει χυθεί πολύ μελάνι (κανονικό και ψηφιακό) σχετικά με την μουσική των νέων, την Τραπ, την συναυλία του ΛΕΞ, τις επιρροές και όλα αυτά που μας κάνουν να επιλέξουμε και να πορευτούμε με κάποιο είδος μουσικής.

Διαβάστηκε φορες

Ξεκίνησα να γράφω τούτο το κείμενο με αφορμή μια ανάρτηση κάποιου φίλου σε social media ο οποίος βρέθηκε πρόσφατα σε συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Στην ανάρτησή του, λοιπόν, έντιμα και χωρίς δημοσιογραφικά φίλτρα (γιατί άλλωστε;) μεταφέρει την προσωπική του εμπειρία ως θεατής και αυτήκοος μάρτυρας όλων όσων θαυμαστών συνέβησαν κατά την παρουσία του σ' αυτή τη συναυλία. Τελειώνει το κείμενό του γράφοντας «ακούω μουσική όπως παλιά: αράζω στο δωμάτιό μου και το μόνο που κάνω είναι να βάζω μουσική (από κασέτες, δίσκους, CD) και να ακούω. Εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες ακούω μουσική κάνοντας κάτι άλλο ταυτόχρονα, π.χ. οδηγώντας, κάνοντας δουλειές, μελετώντας για το σχολείο, κλπ». 

Η όμορφα γραμμένη ανάρτησή του, η παραπομπή σε παλαιότερες γενιές, ο τρόπος  που πλέον όλοι ακούμε μουσική και κάποιες σκόρπιες σκέψεις ήταν η σπίθα που μ' έκαψε. Το τελευταίο διάστημα έχει χυθεί πολύ μελάνι (κανονικό και ψηφιακό) σχετικά με τη μουσική των νέων, την τραπ, τη συναυλία του ΛΕΞ, τις επιρροές και όλα αυτά που μας κάνουν να επιλέξουμε και να πορευτούμε με κάποιο είδος μουσικής. Αν και η σχέση μου με τα μαθηματικά δεν είναι καθόλου καλή (απόφοιτος γαρ Κλασικού Λυκείου) θα ξεκινήσω με δύο βασικά αξιώματα:

Πάντα υπήρχε «εύπεπτη» μουσική, σε όλα τα είδη, τις χώρες, τους πολιτισμούς.

Σε όλα τα μουσικά είδη μπορείς να βρεις «διαμάντια».

Για τους μεγαλύτερους σε ηλικία όπως ο γράφων, η μουσική αποτελούσε κάτι περισσότερο από μια πρόσκαιρη ηχητική αναζήτηση και ικανοποίηση. Ήταν μια ολόκληρη φιλοσοφία, και εξηγώ: Τα πρώτα μουσικά ακουστικά δείγματα τα παίρνεις πάντα από το σπίτι και το περιβάλλον που μεγαλώνεις. Η μουσική εμπεριέχει μία ταξικότητα άλλοτε φανερή άλλοτε κρυφή. Αλλά η αλήθεια είναι αυτή. Από τις πρώτες εφηβικές κοινωνικές συναναστροφές, η μουσική που άκουγες άνηκε στις δύο κοινότυπες ερωτήσεις που θα δεχόσουν ή αντίστοιχα θα έκανες, αν βρισκόσουν με νέα άτομα και παρέες (μαζί μ’ αυτήν της ποδοσφαιρικής ομάδας που υποστηρίζεις). Η μουσική αποτελούσε σταθερό θέμα συζήτησης καθώς και σοβαρό λόγο εξόδου (εφόρμηση, συνήθως με παρέα σε δισκάδικα ή αργότερα στις ζωντανές εμφανίσεις).

Οι πληροφορίες και η πρόσβαση στην μουσική δεν ήταν όπως τώρα. Έπρεπε να ακούς πολύ ραδιόφωνο, να προμηθεύεσαι εξιδεικευμένο τύπο ή για τους τυχερούς πρόσβαση σε «αμερικάνικες βάσεις». Η ανταλλαγή δίσκων και η κυκλοφορία αντιγραμμένων κασετών στους κύκλους των μουσικόφιλων έφερνε και γνωριμία με νέα είδη και συγκροτήματα καθώς, ο καθένας, θεωρούσε τη μουσική και την αγαπημένη του μπάντα μοναδική.

Τέλος και πολύ σημαντικό: Η ακρόαση της μουσικής ήταν από μόνη της μία τελετουργία καθώς αποφάσιζες να ασχοληθείς για παράδειγμα με το νέο άλμπουμ (LP) που είχες με κόπο αποκτήσει. Αυτό αυτόματα σήμαινε ότι δεν έκανες κάτι άλλο! Καθόσουν, ξάπλωνες και άκουγες μουσική. Έτσι απλά. Και ό,τι σου άρεσε το άκουγες ξανά και ξανά και το μάθαινες απ' έξω και έκλαιγες αν σε συγκλόνιζε ή χτυπιόσουν αν σε πόρωνε. Κι έβγαινες μετά ως προφήτης να μεταφέρεις το μουσικό μήνυμα σε φίλους, συμμαθητές, γνωστούς.

Για τα παιδιά των νεότερων γενεών τα μουσικά πράγματα έχουν αλλάξει. Ειδικά για όσα μεγαλώνουν με την αυτονόητη ύπαρξη του internet και των υψηλών ταχυτήτων. Η μουσική δεν αποτελεί πια μια αξία (ιδέα) ή ένα προϊόν. Είναι μια πληροφορία, ένα ακόμα ψηφιακό δεδομένο που βρίσκεται σε κάποιο cloud ή σε κάποιο κινητό καταχωρημένη. Οι κουβέντες για μουσική είναι συνήθως λίγες ανάμεσα σε συνομήλικους καθώς και η διασκέδαση δεν παρουσιάζει μεγάλες διαφορές. Η ύπαρξη λιστών τραγουδιών στους ραδιοφωνικούς σταθμούς δεν βοηθά την όλη κατάσταση. Η τηλεόραση προβάλλει «εύπεπτα» μουσικά show για γρήγορη και άμεση κατανάλωση κ.ο.κ.

Όσο συμβαίνουν αυτά πάντα θα υπάρχουν κάποιοι λίγοι (στην αρχή) που διαφοροποιούνται, που δεν βλέπουν τηλεόραση, που ονειρεύονται με τη μουσική, που θα ακούσουν κάτι και θα το μεταφέρουν πιο πέρα, πιο κοντά σε κάποιον άλλο, που θα το πουν κι αλλού γιατί ακόμα και στα χρόνια του αδυσώπητου marketing και των εξειδικευμένων τεχνικών πωλήσεων, θα υπάρχει πάντα η πιο απλή, η πιο άμεση, η πιο φιλική τεχνική: το στόμα με στόμα (mouth to mouth που λένε κι αγγλοσάξονες).

Κι είναι παρήγορο που σε συναυλίες μη διαφημισμένων καλλιτεχνών ανακαλύπτω νέα παιδιά που αγαπούν τη μουσική, κάθε μουσική, παραδοσιακή, ρεμπέτικο, έντεχνο, ερωτεύονται και αισθάνονται, νοιώθουν οργή, χαρά, λύπη και δηλώνουν κοινωνικά παρών!

Για κάθε Τρύπες (για τα χρόνια του '90) για κάθε ΛΕΞ (για τα χρόνια τα σημερινά) και κάθε μουσικό ή καλλιτέχνη που εκφράζει με την τέχνη του, την αγωνία για το αύριο.

Διαβάστε ακόμα