Τι θα ακούσετε:
Δυναμικές μπαλάντες και σύγχρονο λαϊκό τραγούδι με ηλεκτρονικά και pop στοιχεία
Βαθμολογία:
8
Τους περασμένους μήνες οι μουσικές δημιουργίες στην ελληνική δισκογραφία πέρα από πολλές σε αριθμό ήταν και αρκετά πλούσιες σε έμπνευση. Ίσως τα καθεστώς των περασμένων ετών του κορωνοϊού, ίσως η λοιπή πρωτόγνωρη επικαιρότητα που ζούμε, δημιούργησαν γόνιμο έδαφος για έμπνευση και δημιουργία με κάποια πονήματα να αναβλύζουν ήδη κάποια διαχρονική αύρα. Η εκπληκτική συνεργασία του Σταμάτη Κραουνάκη και της Ελεωνόρας Ζουγανέλη συγκαταλέγεται στα έργα αυτά.
Ο κοινός τους δίσκος, «Τι Να Λέμε Τώρα», είναι μια «απάντηση στην εποχή», την εποχή που ίσως αποτέλεσε την πηγή έμπνευσής του, αλλά ίσως και τη γενέτειρα της σπουδαίας αυτής συνεργασίας. Αν και η μουσική ιδιοφυΐα του Σταμάτη Κραουνάκη δύσκολα περιορίζεται σε είδη, πρόκειται για έναν αυθεντικά λαϊκό δίσκο, τόσο στον στίχο όσο και στις συνθέσεις. Αν και ο Σταμάτης Κραουνάκης και η ομάδα του στα περισσότερα τραγόυδια ευστόχως εμπλούτισαν και με πιο σύγχρονους ήχους η λαϊκότητα του δίσκου είναι έκδηλη.
Τα «Πέταξα», «Ταρίφας», «Τι Να Λέμε Τώρα», «Οικογένεια Χωραφά» μπορεί να έχουν ήδη απασχολήσει το ραδιόφωνο, το υλικό του δίσκου επιδέχεται ακόμα περισσότερων ωρών ραδιοφωνικού αέρα. Ο λαϊκός Σταμάτης Κραουνάκης καταφέρνει να ισορροπήσει άρτια μεταξύ «προσιτής» και «συνταρακτικής» τέχνης. Οι στίχοι του δεν έχουν περιττές φιοριτούρες για εντυπωσιασμό και με έμφαση σε μια άκρως προφορική (και σε στιγμές οριακά αντίποιητική) γλώσσα, φέρνει στον ακροατή την οικειότητα ενός γνήσιου λαϊκού τραγουδιού που επικοινωνεί ό,τι μήνυμα θέλει ευθέως και ευνοήτως. Ταυτόχρονα, βέβαια, ως άνθρωπος του πνεύματος ο Σταμάτης Κραουνάκης δίνει και την απαραίτητη τροφή για σκέψη με βαθύτερα νοήματα βγαλμένα μέσα από την καθημερινότητα ώστε να επιτρέπει μια εύκολη ταύτιση, αλλά και με λεξιλόγιο που ενίοτε θα εντάξει και κάποιες πιο «σπάνιες» λέξεις. Η ισορροπία αυτή θεωρώ πως είναι ένα από τα ατού του δίσκου.
Ο δίσκος αποτελείται από δεκατρία τραγούδια, αρκετά μεγάλα σε έκταση το καθένα (γεγονός που ίσως να εξηγεί εν μέρει τη μέχρι τώρα ισχνή ραδιοφωνική παρουσία τους), ενώ τα δέκα έχουν πολύ ευστόχως οπτικοποιηθεί από τον Βαγγέλη Τσαουσόπουλο και τη Μαρίνα Δανέζη «κάτω απ' τον Αττικό Ουρανό».
Ο προπομπός του δίσκου, «Πέταξα», αποτελεί ένα δυναμικό τραγούδι που αναδεικνύει τις φωνητικές ικανότητες της Ελεωνόρας Ζουγανέλη στο έπακρο. Αν και η σύνθεση του Σταμάτη Κραουνάκη είναι ιδιαιτέρως απαιτητική φωνητικά, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη αδιαμφησβήτητα ανταπεξέρχεται. Η επιλογή το «Πέταξα» να ανοίξει τον δίσκο μάλλον δικαιώνει τους δημιουργούς καθώς και πιο ραδιοφωνικό ακούγεται, αλλά και σαφέστατα προϊδεάζει για το ερμηνευτικό ύφος του δίσκου. Ακολουθεί το «Ταρίφας». Το ερωτικό χασάπικο που επίσης έχει κερδίσει τη θέση του στον ραδιοφωνικό αέρα που «φωτίζει» την αίγλη της νυχτερινής Αθήνας μέσα απ' το βίντεο κλιπ του.
Το «Μόνο Μπροστά» «αναβλύζει» Σταμάτη Κραουνάκη από την πρώτη νότα. Αισιοδοξία, εξωστρέφεια αλλά και ουσία εύληπτα γραμμένη και επακριβώς ερμηνευμένη από την Ελεωνόρα. Στο ίδιο ύφος αλλά με απόλυτα συναυλιακό αέρα βρίσκεται και το «Φόρτε», το οποίο ανυπομονώ να δω να παρουσιάζεται από την ερμηνεύτρια στις επικείμενες εμφανίσεις της στο πλάι της σπουδαίας Ελευθερίας Αρβανιτάκη τον ερχόμενο χειμώνα. Ανάμεσα στα δύο αυτά τραγούδια βρίσκεται το ομώνυμο του δίσκου, «Τι Να Λέμε Τώρα». Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα κινηματογραφικό ζεϊμπέκικο, που φέρνει έναν νοσταλγικό αέρα, αέρας που συνεχίζει να πνέει και στο «Πονάω» που ακολουθεί. Η μπαλάντα «Καλησπέρα Έρωτα» είναι το μία από τις δύο περιπτώσιες του δίσκου που ο Σταμάτης Κραουνάκης συνυπογράφει τους στίχους με κάποιον άλλον δημιουργό, συγκεκριμένα εδώ τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη.
Παρά το γενικότερα ανεβασμένο επίπεδο του δίσκου, θεωρώ πως «Η Τσάντα» αποτελεί την αποκάλυψη αυτής της κυκλοφορίας, αν και ομολογώ πως στο πρώτο άκουσμα δεν είχα τόσο θετική εντύπωση. «Η Τσάντα» αποτελεί καταρχάς την επιβεβαίωση για το ταλέντο του Σταμάτη Κραουνάκη και εν προκειμένω στη στιχουργική συγγραφή. Με λέξεις καθημερινές μα και σπάνιες, εύηχες μα και αιχμηρές περιγράφει μια κατάσταση εύκολης ταύτισης που όμως κρύβει τόσα πολλά νοήματα (που ίσως κάποια γίνονται πιο εμφανή στον τελευταίο στίχο για παράδειγμα). Στοιχεία που σίγουρα στοιχειοθετούν ένα πολύ καλό λαϊκό τραγούδι! Από την άλλη, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη αποστομώνει με τη συνολική της παρουσία στο εν λόγω τραγούδι. Ερμηνευτικά παροπλίζει μια θεατρικότητα μεγάλης ερμηνεύτριας που σπάνια έχει επιδείξει στην δισκογραφία της και εξυπηρετεί κατάλληλα το τραγούδι και που άρτια απεικονίζεται και στο βίντεο υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Βαγγέλη Τσαουσόπουλου.
Το «Οικογένεια Χωραφά» αποτελεί άλλη μια «θεατρική» δημιουργία με πιο επίκαιρο και καυστικό στίχο, ενώ στο βίντεο συνδράμει ο πατέρας της Ελεωνόρας, Γιάννης Ζουγανέλης. Το «Μια Μέρα Πρέπει» είναι ακόμη μια μπαλάντα με jazz αίσθηση στην οποία «η Ελεωνόρα μιας άλλης εποχής, κεντάει» και αποτελεί ωδή στον ωρέτα μαζί με το σχετικά παρόμοιο «Τρεις Φορές». Ανάμεσα στις δύο νοσταλγικές αυτές μπαλάντες παρεμβάλλεται το «Θεέ Μου Τι Σου Κάναμε». Ένα δυναμικό τραγούδι, με ελαφρώς πιο rock ύφος από τα υπόλοιπα, όπου τους στίχους ο Σταμάτης Κραουνάκης συνυπογράφει με τον Λάκη Λαζόπουλο. Στο κλείσιμο του δίσκου το «Μεταχειρίζομαι Τους Ίσκιους» μοιάζει ίσως με κάποιον ποιητικό μονόλογο. Σε μια πιο απλή ενορχήστρωση ομολογώ πως ίσως να μην το προτιμώ ως τέλος ενός τέτοιου δίσκου, αλλά μάλλον εξυπηρετεί το συναίσθημα που θέλανε να αφήσουν οι δημιουργοί.
Η συνεργασία δύο καταξιωμένων καλλιτεχνών ενέχει ρίσκο, αλλά πιστεύω πως το στοίχημα κερδήθηκε και με το παραπάνω, όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο για τη συγκεκριμένη δυάδα. Το «Τι Να Λέμε Τώρα» αν κυκλοφορούσε κάποιες δεκαετίες πίσω, στα πλατινένια χρόνια της δισκογραφίας, ίσως να μην είχε απαραίτητα την ίδια καλλιτεχνική αξία. Αν και δεν πρόκειται για το πιο «σύγχρονο» ηχητικά άλμπουμ που κυκλοφορεί, είναι μάλλον αυτό που χρειαζόταν η περίοδος που η ελληνική δισκογραφία βαδίζει. Αν ωστόσο είχα να κάνω κάποια παρατήρηση, είναι πως λόγω αυτού του «μη σύγχρονου» ήχου, δύσκολα ένας τέτοιος δίσκος θα φτάσει στα αυτιά νεότερων ακροατών και είναι σίγουρα εκείνοι που πρέπει να τον ακούσουν.
Προσωπικά θεωρώ πως από τις πρόσφατες δουλειές της Ελεωνόρας Ζουγανέλη η πρόοδος στον εν λόγω δίσκο είναι φαντασμαγορική σε κάθε της πτυχή και θα μου άρεσε πιο συχνά να ακολουθεί τέτοια μονοπάτια. Από την άλλη, ο Σταμάτης Κραουνάκης συνεχίζει να ξεπερνάει τον εαυτό του μετά από τόσες δεκαετίες και αυτό σίγουρα δεν είναι απλό. Δεν θα τολμήσω να προβλέψω την εμπορική επιτυχία ενός τέτοιου δίσκου διότι αντιλαμβάνομαι πως μάλλον δεν αποτελεί ζητούμενο ούτε και για τους ίδιους τους δημιουργούς. Οι πηγαίες ενορχηστρώσεις, οι στίχοι, τα «μη σιδερωμένα» φωνητικά ή και ακόμη τα ασύμμετρα τραγουδιστικά «σεκόντο» του Σταμάτη Κραουνάκη στην Ελεονώρα μαρτυρούν έναν αυθεντικό δίσκο όντως «απάντηση στην εποχή», μια «τέχνη για την τέχνη», μια γνήσια και ατόφια καλλιτεχνική έμπνευση. Δυστυχώς στην εποχή που διανύουμε είναι τόσο ζητούμενο και σπάνιο να συμβαίνει ειδικά από δημοφιλείς καλλιτέχνες.