Ο Βαγγέλης Στεφανόπουλος είναι συνθέτης και μουσικός.
Από μικρή ηλικία μελέτησε πιάνο, βιολί, ηλεκτρική κιθάρα, και σύνθεση. Αργότερα συνέχισε τις σπουδές του στο Trinity College Of Music, στο Λονδίνο.
Από το 2003 ο Στεφανόπουλος εργάζεται ως επαγγελματίας μουσικός, και έχει εμφανιστεί σε πολλά φεστιβάλ και μουσικές σκηνές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ο κατάλογος των συνεργασιών του είναι ιδιαίτερα μακρύς, περιλαμβάνοντας μουσικούς από πολλά και ετερόκλητα είδη - από τον Αμερικανό JD Walter και τη Λιθουανή Viktorija Pilatovics μέχρι τους δικούς μας Γιώργο Κοντραφούρη και Χρήστο Θηβαίο.
Η προσωπική δισκογραφία του Βαγγέλη Στεφανόπουλου περιλαμβάνει τα άλμπουμ "Sailing On A Marcipus" (2012), "Singularity" (2015), "Idyllwild Suite" (2020), καθώς και το ολοκαίνουριο "Meditations", που κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα.
Με αφορμή αυτή την τελευταία κυκλοφορία, που συνδυάζει το ακουστικό πιάνο με ηλεκτρονικά μέσα σε μια απόπειρα να παρουσιαστεί η πράξη του διαλογισμού με έναν μουσικό και ποιητικό τρόπο, ο Βαγγέλης Στεφανόπουλος επιλέγει και σχολιάζει παρακάτω, με τυχαία σειρά, 10 αγαπημένα του μουσικά έργα.
1. Wish You Were Here - Pink Floyd (1975)
Είμαι μεγάλος φαν των Floyd και μου αρέσουν όλα τα άλμπουμ τους μέχρι και το "The Wall". Το "Wish You Were Here" θεωρώ ότι είναι το πιο ισορροπημένο και λατρεύω το ηχόχρωμα όλου του δίσκου. Επίσης, κάθε φορά που το ακούω ανασύρει αναμνήσεις από την εφηβεία που τη συνόδευσαν ήχοι σαν του "Shine On You Crazy Diamond".
2. Tokyo '96 - Keith Jarrett (1998)
Ο Jarrett είναι από τους αγαπημένους μου μουσικούς και πιανίστες. Όταν τον βλέπεις live έχεις την αίσθηση οτι η μουσική έρχεται από κάποιο άλλο μέρος, στο οποίο μόνο ο Keith έχει πρόσβαση. Κάθε καλός μουσικός έχει την ικανότητα να βλέπει πίσω από τις νότες. Ο Jarrett βλέπει αυτό που είναι πίσω από το πίσω από τις νότες. Διαλέγω το "Tokyo '96" γιατί πρέπει να διαλέξω ένα.
3. Jeux D' Eau - Maurice Ravel (1901)
Το "Jeux D' Eau" δεν είναι δίσκος, αλλά γράφτηκε το 1901, την εποχή που δεν υπήρχε η έννοια του δίσκου. Είναι ένα από τα κομμάτια που έπαιξα για την αποφοίτησή μου στο Trinity College Of Music. Ο ιμπρεσιονισμός είναι ένα από τα αγαπημένα στυλ στη μουσική και στη ζωγραφική, και αυτό το κομμάτι είναι ένα από τα πρώτα και πιο όμορφα δείγματα.
4. In A Silent Way - Μiles Davis (1969)
Από τις αγαπημένες μου ιστορίες είναι όταν ο Joe Zawinul, μπαίνοντας στα γραφεία της Columbia Records, σταμάτησε και ρώτησε τη γραμματέα τι είναι αυτό που ακούει. Εκείνη έκπληκτη του απαντάει "Εσύ!" Ο Zawinul όχι μόνο παίζει στο "In A Silent Way", αλλά το ομώνυμο κομμάτι είναι δικιά του σύνθεση. Το όραμα του Miles ήταν τόσο μπροστά που ακόμα και οι συντελεστές δεν καταλάβαιναν 100% τι ήταν αυτό που δημιουργούσαν.
5. The Planets - Gustav Holst (1917)
Όλα τα soundtrack που έχουν γραφτεί για το Hollywood είναι εκεί. Το έργο ολοκληρώθηκε το 1917, και κάποτε ήταν τόσο γνωστό όσο το Star Wars. Ακόμα παραμένει ένα ορόσημο ενορχηστρωτικής τεχνικής και πρωτοπορίας.
6. Grace - Jeff Buckley (1994)
Ο Jeff Buckley είναι από τους πιο συγκινητικούς τραγουδιστές και τραγουδοποιούς στον πλανήτη. Νομίζω ότι είναι αδύνατο να ακούσει κανείς προσεκτικά το Last Goodbye ή το Grace και να μην τον αγγίξει έστω και λίγο.
7. Goldberg Variations - J.S. Bach (1741)
Τι να πει κανείς για αυτόν τον συνθέτη και αυτό το έργο. Είναι πάντα επίκαιρο και ένα τουλάχιστον βήμα μπροστά. Όταν ήμουν φοιτητής έφτασα σε ένα σημείο που κούρασα τόσο πολύ τα χέρια μου από τη μελέτη, που ο ορθοπεδικός συνέστησε ξεκούραση. Αντί να ξεκουραστώ αποφάσισα να παίζω μόνο Bach για το υπόλοιπο της χρονιάς. Ύστερα από αυτόν τον χρόνο δεν είχα πρόβλημα με τα χέρια μου ξανά.
8. Drukqs - Apex Twin (2001)
Για όλους εμάς που, αναγκαστικά και μη, ζήσαμε την άνθιση της EDM, ο Aphex (μαζί με άλλους φυσικά) ήταν μια όαση στην πληθώρα από μέτριες παραγωγές που κυκλοφορούσαν σερφάροντας απλά σε αυτό το trend. Νομίζω οτι αυτό το άλμπουμ θα έπρεπε να μπει στο vault του επόμενου Voyager.
9. Trilogy - Emerson, Lake & Palmer (1972)
Η "σοβαρή" μουσική του 20ού αιώνα συναντά το prog rock. Οι ELP μπήκαν βαθιά και στα δύο είδη, πράγμα που το καθιστά ένα άλμπουμ για περιορισμένο κοινό. Όταν το αγόρασα, στα 16 μου, χρειάστηκαν παραπάνω από δύο ακροάσεις για να εκτιμήσω τη μουσική που περιέχει, αλλά αυτή είναι και η ομορφιά του φυσικού προϊόντος. Είναι πανεύκολο να πετάξεις κάτι στον κάδο ανακύκλωσης του υπολογιστή, αλλά δύσκολα πετάς ένα CD, και ακόμα πιο δύσκολα ένα βινύλιο. Όσον αφορά τις ακροάσεις ενός άλμπουμ, για μένα μία ίσον καμία.
10. Over-Nite Sensation - Frank Zappa (1973)
Εκπληκτικό line up μουσικών και ένας από τους πιο προσβάσιμους δίσκους του Zappa. Τον άκουσα πρώτη φορά σε μια παραλία στο Αγκίστρι και μόλις γύρισα Αθήνα αγόρασα αμέσως το βινύλιο.