Το δέκατο Our Festival, η ετήσια συνάντηση Ελλήνων αλληλέγγυων καλλιτεχνών στο όμορφο και (ακόμα πιο σημαντικό στο καλοκαίρι της μεγάλης ζέστης) δροσερό θέατρο Ρεματιάς στο Χαλάνδρι έμελλε να κλείσει τις συναυλίες του ιδιαιτέρως φορτωμένου Ιουλίου. Και αν οι δύο από τις τρεις βραδιές περιλάμβαναν θεατρικά δρώμενα και έντεχνο ρεπερτόριο, το κλείσιμο της Κυριακής βρήκε πάνω στην σκηνή τα ταιριαστά μουσικά συγκροτήματα των Moon Moth και Universe 217, για να μας πάνε μια βόλτα στην πιο σκοτεινή πλευρά της μουσικής.
Λίγα λεπτά μετά τις 21:00 και ενώ οι θεατές βολεύονταν ακόμα στις κερκίδες του θεάτρου, οι Moon Moth πήραν θέση στην σκηνή και ξεκίνησαν το σχεδόν σαραντάλεπτο σετ τους. Τρίτη φορά που μου δίνεται η ευκαιρία να τους δω ζωντανά, με τη βελτίωση και εξέλιξη του γκρουπ να είναι φανερή. Οι εναλλαγές στο μικρόφωνο των δυο τραγουδιστριών αποτελούν πια απολύτως οργανικό μέρος της εμφάνισης τους, με τη μίξη darkwave και trip hop ρυθμών να λειτουργεί κάθε φορά και καλύτερα.
"Nothing surrounds us like a silky veil", όπως είναι και ο στίχος ενός από τα τραγούδια τους, με αυτήν την περιγραφή να ταιριάζει σαν γάντι (ή σαν βέλο) στην ιδιαίτερα ατμοσφαιρική μουσική του γκρουπ. Χωρίς να δυσκολευτούν, κέρδισαν δικαίως το χειροκρότημα όλων των παρευρισκόμενων, με το κομμάτι Black να αποτελεί την καλύτερη στιγμή τους. Σύντομα θα ξεκινήσουν και την ηχογράφηση του πρώτου τους δίσκου, μια εξέλιξη που θα τους δώσει άλλη δυναμική και, γιατί όχι, μια μετάβαση σε μεγαλύτερους συναυλιακούς χώρους.
Τη σκυτάλη παρέλαβαν οι εξαιρετικοί Universe 217, από τα καλύτερα ελληνικά συγκροτήματα στον χώρο του σκληρού ήχου. Με τέσσερις κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους, εξελίσσουν συνεχώς τον πειραματικό doom χαρακτήρα της μουσικής τους, μετουσιώνοντάς τον σε κάλεσμα για ψυχική ανάταση μέσα από τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Γύρω στις 22:00 και με περισσότερο κόσμο από κάτω, οι Universe 217 μάς κέρδισαν από το πρώτο τραγούδι κιόλας. Ο περισσότερος κόσμος, ύστερα και από προτροπή της μπάντας, σηκώθηκε από τις κερκίδες και πήγε μπροστά από τη σκηνή, δίνοντας μεγαλύτερη αμεσότητα στο live.
Η καταπληκτική φωνή της Τάνιας Λεοντίου απλώθηκε στο χώρο, άλλοτε σαν ικέτιδα σε έναν άγνωστο θεό, άλλοτε παρασυρόμενη στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. "Don't lose the sun", όπως πολύ ταιριαστά λέει τραγούδι τους, με την ίδια να φέρνει στον νου ένα υποθετικό σενάριο όπου η Janis Joplin είναι η τραγουδίστρια των... Black Sabbath.
Στη σχεδόν μια ώρα που έμειναν στην σκηνή, οι Universe 217 μάς χάρισαν τραγούδια τους σε πιο down tempo μοτίβα, ταιριαστά με το χώρο, και κάποια b-sides που δεν τα ερμηνεύουν συχνά, ειδικά για την περίσταση, κάνοντάς μας να αισθανθούμε την ομορφιά της σκοτεινιάς στη μουσική άλλη μια φορά.
Η φωτογραφία εξωφύλλου και η πρώτη φωτογραφία ανήκει στην Αναστασία Παπαδάκη. Η δεύτερη φωτογραφία προέρχεται από τη σελίδα των Universe2017 στο Facebook.