Είναι πραγματικά ταιριαστό που ο Mark Eitzel, ένας από τους καλύτερους τραγουδοποιούς των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών, μπορεί να έρθει και να παίξει σε μια μικρή σκήνη όπως αυτή του Tiki Bar στην Αθήνα. Έχει την ευκαιρία να παίξει μπροστά σε ανθρώπους που πραγματικά θέλουν να τον ακούσουν, και οι θαυμαστές του έχουν την ευκαιρία να βιώσουν τη μουσική του σε ένα πολύ πιο οικείο περιβάλλον από ένα μεγάλο και απρόσωπο συναυλιακό χώρο. Τόσοι πολλοί από τους χαρακτήρες στα τραγούδια του, τόσο τα δικά του, όσο και αυτά του πρώην γκρουπ του American Music Club, κατοικούν σε έναν σκονισμένο, σκιερό και συχνά γεμάτο ποτό κόσμο, με την ελπίδα να αγωνίζεται να αναδυθεί μέσα από τις πιο δύσκολες καταστάσεις.
Το αυτοσαρκαστικό, ελαφρώς αιχμηρό χιούμορ του είναι εκεί για να πλαισιώσει τραγούδια γεμάτα συναίσθημα, σχεδιασμένα πορτρέτα ανθρώπων που έχουν παρασυρθεί στο περιθώριο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Άλμπουμ σαν το "California" (1988), το "Everclear" (1991), το "Mercury" (1993), αλλά και solo κυκλοφορίες όπως το καταπληκτικό "60 Watt Silver Lining" (1996) ακούγονται τις μικρές ώρες της νύχτας με κλειστά φώτα σαν προσευχές για ξημέρωμα καλύτερων ημερών.
10 λεπτά μετά τις 21:00 πήρε θέση με μόνη συνοδεία την κιθάρα του και ένα ποτήρι λευκό κρασί. Φανερά ταλαιπωρημένος έπειτα από τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε τα τελευταία χρόνια, όπως μας είπε, κάποιες στιγμές έμοιαζε να προσπαθεί να παραμείνει όρθιος, καταβάλλοντας πραγματική προσπάθεια να τελειώσει το τραγούδι. Η φωνή όμως παραμένει ζωντανή, να μας λέει ιστορίες για ραγισμένες ψυχές και τις τρυφερές στιγμές τους. O στρίπερ από το Οχάιο που δίνει περισσότερα από αυτά που παίρνει ("Patriot's Heart", η καλύτερη στιγμή του live), ένας πατέρας που πετάει πυροτεχνήματα για τον γιο του με φόντο ένα ηλιοβασίλεμα ("Western Sky"), η παράκληση στο σύντροφο να παραμείνει δίπλα του ("Why Won't You Stay"), η κατάρρευση μετά από χωρισμό ("I've Been A Mess").
Το "Mission Rock Resort", για το αγαπημένο του μπαρ στο Σαν Φρανσίσκο, φάνταζε σαν μια ωδή σε όλα τα μέρη που ο κόσμος ψάχνει καταφύγιο. Το "Firefly" μάς θύμισε ξανά τις ημέρες των American Music Club, με τη λιτή ακουστική ερμηνεία όλων των τραγουδιών να αναδεικνύει την παλλόμενη καρδιά αυτών των συνθέσεων, με τον Eitzel να ψάχνει τις ανάσες του ανάμεσα στα τραγούδια, να σταματάει και να ξαναρχίζει σε κάποια σημεία, να τα βάζει με την κακά κουρδισμένη κιθάρα του και τελικά να παίρνει κουράγιο να συνεχίσει από την ολοφάνερη αγάπη και στήριξη των θεατών.
Μια ώρα μετά το ξεκίνημα μας αποχαιρετά με το "Blue And Grey Shirt", από τα αγαπημένα της μητέρας του, όπως μας είπε (στην οποία έδινε το κοκτέιλ μορφίνης για να ανακουφιστεί λίγο πριν φύγει από καρκίνο) και το "Outside This Bar", ένα τραγούδι σχεδόν 40 ετών, με τον στίχο "tonight we'll turn love into violence" να μας βάζει ξανά μέσα στη σκοτεινή νύχτα της ψυχής του.