Απολαύσαμε το "Still Standing", μια διαφορετική παράσταση στο Χώρο Τέχνης Ασωμάτων για ένα θέμα που δεν το συναντάμε συχνά, τον ενταφιασμό των νεκρών πολέμου, σε δομή-σκηνοθεσία και οπτικο-ακουστικό περιβάλλον της Αλίκης Πήτερσον. Οι ιδιαιτερότητες της συγκεκριμένης παράστασης δε σταματούν μόνο εδώ, καθώς τα κείμενα που ερμηνεύουν οι ηθοποιοί είναι των ίδιων και της σκηνοθέτιδος με τη συμβολή της αείμνηστης Φούλμαν Μουντάνου.
Οι νεκροί του πολέμου παρουσιάζονται μέσω βιντεοσκόπησης και τους ακούμε από τα μεγάφωνα να συνομιλούν με τους δικούς τους ανθρώπους, αφού εκείνοι αρνούνται να ενταφιαστούν. Άλλοτε οι ερμηνευτές αφήνουν πάνω στη σκηνή τα δάκρυά τους, εξοργίζονται με τους δικούς τους ανθρώπους που τους εγκατέλειψαν, που επέλεξαν μια ζωή που τους έθεσε σε κίνδυνο και τους απομάκρυνε από τα αγαπημένα τους πρόσωπα, που έβαλαν πάνω απ’ όλα την πατρίδα και άφησαν πίσω συζύγους, γονείς κι αδέρφια, κι άλλοτε είναι στη δυσάρεστη θέση να θυμηθούν ζωές που τους έφθειραν, που τους πίκραναν και ήταν γεμάτες από στέρηση και θυμό για τους δικούς τους νεκρούς. Η ζωή πολυεπίπεδη και οι άνθρωποι την κρίσιμη εκείνη ώρα έρχονται αντιμέτωποι με τα λάθη, τα πάθη και τις ίδιες τις επιλογές τους, σε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών των πεπραγμένων τους.
Ένας ακόμα ρόλος που ξεχωρίσαμε ήταν και αυτός της Ειρήνης Αποστόλου, που ντυμένη και στους δύο ρόλους στα μαύρα, από τη μια ερμηνεύει την Μπέσσυ, μια γυναίκα του μεροκάματου, που εργάζεται στα χωράφια κι έχει χάσει τον άντρα της. Αυτή η γυναίκα δεν το βάζει κάτω και προσπαθεί να πείσει τον άντρα της να ενταφιαστεί, γιατί τρομάζει το παιδί και δεν τους αφήνει να συνεχίσουν τις ζωές τους. Παράλληλα, ερμηνεύει τον τραγικό ρόλο της μάνας που χάνει το νεαρό παλικάρι της, το οποίο δεν πρόλαβε να χαρεί τα νιάτα του και να φτιάξει τη ζωή του με το κορίτσι που αγαπούσε. Τραγική στιγμή που ακούμε στη σκηνή να σπαράσσει η αδικοχαμένη μάνα που θρηνεί το γιο της κι όταν τον εκλιπαρεί να γυρίσει το πρόσωπό του, όπως έγινε όταν τον σκότωσαν, φοράει μια μάσκα η ίδια και βλέπουμε ένα πρόσωπο παραμορφωμένο. Μια φράση της που χαράχτηκε στο μυαλό μας είναι η εξής: «Οι γυναίκες, οι άνδρες, τα παιδιά μας δεν είναι σφαίρες για τα όπλα σας».
Στο ρόλο του Γιάννη Κωσταρά βλέπουμε έναν άντρα που έχει χάσει τη σύντροφό του, γιατί έβαλε πάνω απ’ όλα το καθήκον και πικραμένος φωνάζει. Συγχρόνως, είναι σαν να την κατηγορεί για το μέλλον τους που το κατέστρεψε, και επί σκηνής βλέπουμε τον πόνο του άντρα που πενθεί την εκλεκτή της καρδιάς του.
Τέλος, το ρόλο της αθώας κοπέλας που μετά από πολλά χρόνια βλέπει για πρώτη φορά τον αδερφό της και πρέπει να τον πείσει να ενταφιαστεί ενσαρκώνει η Θεοδοσία Λεβίδη.
Ερχόμαστε αντιμέτωποι με ανθρώπους της διπλανής πόρτας, ανθρώπους αδικοχαμένους και πικραμένους από τη ζωή, που σπαράζουν τα μέσα τους για διαφορετικούς λόγους στον καθένα. Κάθε ηθοποιός και μια ζωή διαφορετική, που κάλλιστα ο κάθε θεατής έχει λόγους να ταυτιστεί.
Ένα επιπλέον στοιχείο που παρατηρήσαμε είναι πως η τεχνολογία έχει υπεισέλθει για τα καλά στις ζωές μας, και όπως φαίνεται, το ίδιο ισχύει και για το θέατρο καθώς με τη χρήση avatars εικονικής πραγματικότητας είναι σαν να ζωντανεύουν οι νεκροί μπροστά στα μάτια μας και να συνομιλούν με τους πρωταγωνιστές της παράστασης. Ένα ακόμα στοιχείο που προσέξαμε είναι η ύπαρξη δύο non binary ηρώων, ενός νεκρού και ενός AI Companion.