Τι θα ακούσετε:
jazz standards από ένα μικρό big band
Βαθμολογία:
6
Με ένα ιδιαίτερο ντεμπούτο έχουμε να κάνουμε εδώ. Ο Νίκος Χατζητσάκος είναι ένας νέος σχετικά κοντραμπασίστας και το “Tiny Big Band” είναι ο πρώτος δίσκος του μαζί με τη μικρή big band που έχει στήσει. Πρόκειται στην ουσία για έναν δίσκο στον οποίο ενορχηστρώνει έντεκα κλασικά jazz κομμάτια για έξι πνευστά που παίζουν μαζί με πιάνο, τύμπανα και το κοντραμπάσο του, μαζί με διάσπαρτες συμμετοχές σε κιθάρα, φωνή και βιμπράφωνο. Είναι ο μοναδικός Έλληνας μουσικός της παρέας, η οποία εικάζω πως προέκυψε κατά τη διάρκεια των σπουδών και της ζωής του στο «βαρύ» Berklee College of Music στις ΗΠΑ.
Οι σπουδές ολοκληρώθηκαν και η πορεία στη δισκογραφία είχε ήδη ξεκινήσει πριν από μερικά χρόνια με τη συμμετοχή του στο “Listen Up!” της ορχήστρας που είχε σχηματίσει ο Ralph Peterson με το όνομα Gen-Next Big Band. Τώρα ο Χατζητσάκος κάνει ένα βήμα παραπέρα και μάς συστήνεται πρωτίστως ως ενορχηστρωτής και έπειτα ως μουσικός-σολίστας. Μικρά είναι τα σόλι του (στην αρχή του “Tangerine” και στο “Lined With A Groove”) καθώς μοιράζεται τον χρόνο αυτό με όλους τους μουσικούς που συμμετέχουν στο σχήμα. Είναι σημαντικό στοιχείο του δίσκου αυτές οι προσωπικές εκτάσεις, που όχι μόνο δεν ξεφεύγουν σε χρόνο ή ύφος ώστε να κουράζουν, αλλά καταφέρνουν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον ανάμεσα στις γνωστές συνθέσεις.
Τα πνευστά πρωταγωνιστούν βεβαίως, κάτι μάλλον αναμενόμενο από μία big band, οσοδήποτε μικρή. Τρομπόνι, σαξόφωνα, τρομπέτες, έχει απ’ όλα η ομάδα, και λάμπουν τόσο όταν σολάρουν όσο και όταν μπερδεύονται ταιριαστά. Την ευθύνη για το πρώτο την έχουν οι συνεργάτες του Χατζητσάκου και ουσιαστικά προσφέρουν στον δίσκο το πιο αξιόλογο χαρακτηριστικό του. Έχουν, φυσικά, ευθύνη και για τα όσα ωραία ακούγονται εκτός των σόλι, αν και εκεί τη μοιράζονται με τις ενορχηστρώσεις που τα αναδεικνύει και, κυρίως, με τις αρχικές συνθέσεις στις οποίες βασίζονται. Αντίστοιχο ρόλο, εξίσου επιτυχημένο αλλά μικρότερο σε έκταση, έχουν και οι συμμετοχές σε κιθάρα και φωνή - σε τρία συνολικά τραγούδια.
Το “Tiny Big Band” και η ίδια η big band είναι ένα ωραίο και επιτυχημένο εγχείρημα από τον Νίκο Χατζητσάκο. Ακούγεται ευχάριστα, απολαμβάνει κανείς τις διασκευές και τους μουσικούς, θα μπορούσε να είναι και ακόμα πιο εύκολο στο άκουσμα αν ζητούσε λιγότερα από τα 48 λεπτά που διαρκεί. Είναι όμως άδικο, και μάλλον λάθος, να θέλουμε να φέρουμε στα σημερινά μέτρα έναν δίσκο που εμπνέεται και αφορά μουσικές του περασμένου αιώνα. Κάπου εδώ, ουσιαστικά, είναι και το κύριο παράπονό μου. Οι διασκευές αυτές χωράνε εξαιρετικά μέσα σε ένα ακαδημαϊκό πλαίσιο και θα ακουστούν ιδανικά σε κάποια ζωντανή εμφάνιση σε ένα tiny big bar, αλλά μέχρι εκεί. Μοιάζει, δηλαδή, ο Χατζητσάκος με τον δίσκο αυτό να προσπαθεί να ικανοποιήσει κάποιον συνδυασμό των παραπάνω, κι ας είναι τέτοιοι jazz δίσκοι διασκευών σχετικά συχνό φαινόμενο. Ας είναι. Μπορούμε να περιμένουμε και τη ζωντανή παρουσίαση αυτών των διασκευών και μια μελλοντική δισκογραφική κατάθεση με δικές του - ή, γενικά, καινούργιες - συνθέσεις. Το πρώτο συμβαίνει ήδη και στα κοντά, το δεύτερο… θα δούμε.