Ημέρα Πέμπτη στο Σταυρό του Νότου club…
Ο Λεωνίδας Μπαλάφας είναι αντί… Και εγώ αρνούμαι να υποκύψω, ενώ αυτός είναι αντισυμβατικός, αντικομφορμιστής, αντιδραστικά δραστήριος καλλιτεχνικά, αντιφατικός δημιουργικά, αντίποδας του ''σωρού'', αντίθετος με το ρεύμα, αντίπαλος της ησυχίας, εγώ να γράψω δίχως όλα αυτά τα αντί..
Ας πούμε ότι πήγαμε στο Σταυρό λίγο νωρίτερα και τυχαία πραγματικά τον πετύχαμε να μπαίνει οπότε του μιλήσαμε, του δανείσαμε έναν αναπτήρα και μας έκανε εντύπωση η εκτός σκηνής σεμνότητά του… Πήγε ν' αράξει λίγο μετά και εμείς βρήκαμε μια σχετικά καλή θέση να περιμένουμε την έναρξη. Το club γέμιζε και μπορώ να πω ότι ξεχείλισε όπως τα σφηνάκια τεκίλας που ήπιαμε στη συνέχεια. Ανέβηκε στην ώρα του, δεδομένου ότι το μαγαζί ήδη είχε αποκτήσει τον παλμό που χρειαζόταν για ζωντανέψει η σκηνή.
Αντί λοιπόν, όπως ξεκίνησα, να γράψω πως πέρασα, θέλω να γράψω τι μου άφησε... Και αυτό ήταν η αίσθηση πως υπάρχει συνέχεια σε σχέση με τους καλλιτέχνες που μεγάλωσα. Έτυχα της γενιάς των αποθανόντων μεγάλων και εν συνεχεία πολυφημισμένων, σχεδόν κατακρεουργημένων από την κατάρα της μεταθανάτιας καριέρας, Παύλου Σιδηρόπουλου, Νικόλα Άσιμου κτλ. Φανατικός του Ελληνικού στίχου, μιας και αυτή τη γλώσσα καταλαβαίνω καλυτέρα από οποιαδήποτε άλλη, όσο glitter και αν ακούγεται η αλλοδαπή, χάρηκα απίστευτα που αισθάνθηκα παρόμοια με την εφηβεία μου...
Στίχοι που λένε κάτι και όχι κάτι λίγο, μουσική γκάμα και επιρροές από όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας μας, μιξαρισμένα με σύγχρονες επιρροές και πολλές ενορχηστρώσεις σε βαλκανοska αποχρώσεις, πυρηνική ενέργεια να βγαίνει από το λαιμό του, αρχέγονος χορός από τα σωθικά του με κάπως αστείες αλλά αυθεντικές κινήσεις να συνθέτουν το σκηνικό, ενώ ο κόσμος -μου έκανε εντύπωση-ηξερε όλα τα τραγούδια του... Να σημειώσω εδώ, συνηγορώντας στην αίσθηση της εφηβείας, που έκανε την εμφάνιση της μετά την προ δεκαετίας επέλαση της ακμής, στο ότι οι ηλικίες που βρίσκονταν μέσα στο μαγαζί, ήταν 25 και κάτω κυρίως, κάτι που εύκολα δείχνει την ταύτιση της νέας γενιάς με τον καλλιτέχνη... Οι λόγοι δεν με αφορούν, αφορά τους δοκιμιογράφους σαδιστές που ψάχνουν πως να βάλουν ''κόμμα στην τελεία''.
Έπαιξε όλα τα τραγούδια που γνώριζα, έπαιξε και άλλα τόσα που δεν γνώριζα με φουλ μπάντα και extra ρούμι για τη νύχτα... Ενδεικτικά θ' αναφέρω μερικά:
Πυροσβεστήρας, Θα σε κλέψω μια βραδιά, Ταξίδι για να σε βρω, Happy End, Κοτλέ Σακάκι, Ας πάει στην ευχή, Κουτσομπολιό, Κοπέλα καραμέλα, Στο χωριό, Καλή καρδιά, Πλάτανος και άλλα πολλά..
Μας έκανε αστραφτερή εντύπωση η διασκευή του παλιού (για όσους ήταν λίγο μεγαλύτεροι από 20) Informer του Snow με στίχους αφιερωμένους στον ηχολήπτη τους Σωτήρη αν θυμάμαι καλά…
Νομίζω ότι θα μπορούσα να γράψω και άλλα πολλά επιδοκιμάζοντας το δικό μου κρυφοσαδισμό προς τα δοκίμια, αλλά μάλλον θα σε κουράσω… Θα ήθελα τελικά, αν μπορέσεις και όταν, την επόμενη φορά ν' ακούσεις λίγο πιο προσεκτικά και με ανοιχτά στεγανά... Όσο μεγαλώνει κανείς, μέσα σε όλα που ανακαλύπτει είναι ότι δεν έχει νόημα να είναι κλειστός... έχει μοναξιά εκεί μέσα. Ο κόσμος και η ζωή, είναι εκεί έξω... το ίδιο και η αλήθεια που θα έλεγε
και ο Fox Mulder…(άσχετο)