Σκέφτομαι ότι αυτή μπορεί να είναι η τελευταία λίστα που κάνω, ένεκα καταστροφής του κόσμου την Παρασκευή. Χμ, λέω να τα βάλω ανακατωμένα, άλμπουμ, τραγούδια, συναυλίες κλπ, για να ταιριάζει με το γενικότερο κλίμα αταξίας που επικρατεί. 1, 2 - 1, 2 - 1, 2, πάμε.
Τhe Reverend Peyton’s Big Damn Band - “Between the Ditches”: LP
Αυτό το τρίο των white trash χαρακτήρων από τα βλαχοχώρια της Ινδιάνα μπλέκει το hillbilly και τη folk με τα delta blues σ’ ένα μεθυστικό κράμα. Η χαρά του αγρότη!
Blackberry Smoke - “The Whippoorwill”: LP
Southern rock ολκής, αν και το πάνε λίγο προς το California rock των 70s σ’ αυτό το τρίτο άλμπουμ τους. Μάλιστα έχουνε απαλύνει τις νότιες προφορές τους λιγάκι στοχεύοντας σ’ ένα ευρύτερο κοινό. Δεν πειράζει όμως γιατί στην προσπάθειά τους εδώ θυμίζουν ακόμα κι εκείνα τα νεογκαράζ γκρουπάκια των 80s που τόσο αγαπήσαμε.
Barry Adamson - “I Will Set You Free”: LP
Πώς τα καταφέρνει έτσι ο πούστης να συνοψίζει 34 χρόνια καριέρας και συμμετοχής σε τόσα διαφορετικά σχήματα σε ένα άλμπουμ και να τα χώνει όλα μέσα χωρίς να ακούγεται επιτηδευμένο; Και Magazine και Bad Seeds και Gun Club και David Lynch. Αυτό δεν είναι άλμπουμ, είναι το καλύτερο ρεζουμέ.
Public Image Limited - “One Drop”: κομμάτι
Όχι ότι το υπόλοιπο άλμπουμ είναι κακό, αντίθετα μάλιστα είναι ό, τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει από το ‘‘Album’’αυτός ο αξιαγάπητος τσαρλατάνος που κάποτε λεγόταν Johnny Rotten. Όμως το συγκεκριμένο κομμάτι είναι τόσο τέλειο, τόσο διαχρονικό, τόσο ξεσηκωτικό, τόσο λονδρέζικο με ακέραιο το φλέγμα και το σαρκασμό που είχε κάποτε ο κύριος Lydon.
Bruce Springsteen - “The Wrecking Ball Tour”: τουρνέ
Προσκυνώ! Τέσσερις ώρες και έξι λεπτά ο αθεόφοβος στο Ελσίνκι στο κλείσιμο του ευρωπαϊκού σκέλους της τουρνέ. Και τέσσερις ώρες με πέμπτη ταχύτητα και τα φρένα χαλασμένα, ουρλιάζοντας τους στίχους σαν να ήταν η τελευταία φορά που τραγουδούσε. Στο τέλος σε κάνει να πιστεύεις ότι όλοι οι άλλοι μουσικοί που βγαίνουνε στη σκηνή κάνουνε αγγαρεία.
Bruce Springsteen - “Wrecking Ball”: LP
Εδώ ο Boss μιλάει για τη χώρα του που φαίνεται πως είναι προς κατεδάφιση. Μέσα απ’ αυτά τα τραγούδια όμως καταλαβαίνουμε ότι χωρίς να το θέλει μιλάει και για τη δικιά μας, και για χώρες άλλων. Τα βάζει με τους τραπεζίτες, με τους έχοντες (πολλά), με τους εμπόρους του πολέμου, αλλά πάντα μ’ εκείνη την αχτίδα φωτός και αισιοδοξίας στο τέλος. Ό, τι πιο κοντινό σ’ έναν σύγχρονο Woody Guthrie, αλλά με μια μπάντα-Γκοτζίλα πίσω του.
Calexico στο Fuzz: συναυλία
Δυό ώρες φυγή όχι μόνο απ’ την ελληνική αλλά κι απ’ τη γερασμένη ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Σ’ ένα μέρος εξωτικό, εκεί στα σύνορα Καλιφόρνια και Μεξικού όπου περίεργοι χαρακτήρες κάνουνε περίεργα πράγματα υπό τον ήχο κάποιων ακόμα πιο περίεργων mariachi του noir. Με τον Morricone να εμφανίζεται σαν φάντασμα και να τινάζει τη σκόνη της ερήμου από πάνω του.
Bobby Womack - “The Bravest man in the Universe”: LP
Επειδή δε φτιάχνουνε τέτοιες φωνές τώρα πια, η ανάσταση του γερο-Bobby από τους Damon Albarn και Richard Russell είναι η πιο ευπρόσδεκτη χειρονομία που θα μπορούσε να κάνει κάποιος για την ταλαιπωρημένη μαύρη μουσική. Soul μέσα από τα ηλεκτρονικά χαλάσματα.
Lynyrd Skynyrd - “Last of a Dyin’ Breed”: LP
΄Οχι, δεν είναι οι Ελ Σιντ του νότιου ροκ όπως πιστεύουν πολλοί. Μπορεί όταν παίζουνε live να μην είναι παρά μια tribute band ενός τεράστιου γκρουπ που σταμάτησε το 1977, αλλά όταν μπαίνουνε στο στούντιο βγάζουνε δίσκους σαν αυτόν εδώ που ροκάρει σαν 18τροχη νταλίκα με σπασμένα φρένα που μεταφέρει μπίρα στην καυτή άσφαλτο του Dixie. Τέτοιες κιθάρες δεν υπάρχουνε πουθενά. Και ο τίτλος είναι όνομα και πράμα.
The Rolling Stones - “Doom and Gloom”: κομμάτι
Πιθανότατα το κύκνειο άσμα ενός (ζωντανού ακόμα) θρύλου. Εβδομήντα χρονών και κλοτσάνε ακόμα σαν το γαϊδούρι στο εξώφυλλο του ‘’Get Yer Ya-Ya’s Out”. Kαταιγιστικό και επίκαιρο.
First Aid Kit - “Emmylou”: κομμάτι
Οι αδελφούλες Soderberg από τη Σουηδία έγραψαν αυτό το κομμάτι που στοιχειώνει με τα αιθέρια φωνητικά και τη μελωδία που ανεβαίνει σαν ένα μάτσο πολύχρωμα μπαλόνια. Γλυκόπικρο; Ναι. Και φυσικά μιλάει για τα δύο μεγαλύτερα ζευγάρια της μουσικής: του Johnny και της June, του Gram και της Emmylou.
Bob Dylan - “Tempest”: LP
Ο Τελευταίος των Μοϊκανών. Συνεχίζει να περιπλανιέται στην αχανή αμερικανική μουσική παράδοση σαν ιερομάντης. Γράφει τραγούδια-γρίφους για τον Τιτανικό ή για τη δολοφονία του Lennon και τα τραγουδάει με φωνή κόρακα τραβώντας πίσω του μια μπάντα που σουϊνγκάρει δαιμονισμένα. Και το χαίρεται ακόμα ο μπαγάσας.
Το Πουλάκι Τσίου: κομμάτι
Ποιος είμαι εγώ που θα πάω κόντρα στο γούστο του λαού; :-Ρ
Και του χρόνου!
Τhe Reverend Peyton’s Big Damn Band - “Between the Ditches”: LP
Αυτό το τρίο των white trash χαρακτήρων από τα βλαχοχώρια της Ινδιάνα μπλέκει το hillbilly και τη folk με τα delta blues σ’ ένα μεθυστικό κράμα. Η χαρά του αγρότη!
Blackberry Smoke - “The Whippoorwill”: LP
Southern rock ολκής, αν και το πάνε λίγο προς το California rock των 70s σ’ αυτό το τρίτο άλμπουμ τους. Μάλιστα έχουνε απαλύνει τις νότιες προφορές τους λιγάκι στοχεύοντας σ’ ένα ευρύτερο κοινό. Δεν πειράζει όμως γιατί στην προσπάθειά τους εδώ θυμίζουν ακόμα κι εκείνα τα νεογκαράζ γκρουπάκια των 80s που τόσο αγαπήσαμε.
Barry Adamson - “I Will Set You Free”: LPΠώς τα καταφέρνει έτσι ο πούστης να συνοψίζει 34 χρόνια καριέρας και συμμετοχής σε τόσα διαφορετικά σχήματα σε ένα άλμπουμ και να τα χώνει όλα μέσα χωρίς να ακούγεται επιτηδευμένο; Και Magazine και Bad Seeds και Gun Club και David Lynch. Αυτό δεν είναι άλμπουμ, είναι το καλύτερο ρεζουμέ.
Public Image Limited - “One Drop”: κομμάτι
Όχι ότι το υπόλοιπο άλμπουμ είναι κακό, αντίθετα μάλιστα είναι ό, τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει από το ‘‘Album’’αυτός ο αξιαγάπητος τσαρλατάνος που κάποτε λεγόταν Johnny Rotten. Όμως το συγκεκριμένο κομμάτι είναι τόσο τέλειο, τόσο διαχρονικό, τόσο ξεσηκωτικό, τόσο λονδρέζικο με ακέραιο το φλέγμα και το σαρκασμό που είχε κάποτε ο κύριος Lydon.
Bruce Springsteen - “The Wrecking Ball Tour”: τουρνέ
Προσκυνώ! Τέσσερις ώρες και έξι λεπτά ο αθεόφοβος στο Ελσίνκι στο κλείσιμο του ευρωπαϊκού σκέλους της τουρνέ. Και τέσσερις ώρες με πέμπτη ταχύτητα και τα φρένα χαλασμένα, ουρλιάζοντας τους στίχους σαν να ήταν η τελευταία φορά που τραγουδούσε. Στο τέλος σε κάνει να πιστεύεις ότι όλοι οι άλλοι μουσικοί που βγαίνουνε στη σκηνή κάνουνε αγγαρεία.
Bruce Springsteen - “Wrecking Ball”: LP
Εδώ ο Boss μιλάει για τη χώρα του που φαίνεται πως είναι προς κατεδάφιση. Μέσα απ’ αυτά τα τραγούδια όμως καταλαβαίνουμε ότι χωρίς να το θέλει μιλάει και για τη δικιά μας, και για χώρες άλλων. Τα βάζει με τους τραπεζίτες, με τους έχοντες (πολλά), με τους εμπόρους του πολέμου, αλλά πάντα μ’ εκείνη την αχτίδα φωτός και αισιοδοξίας στο τέλος. Ό, τι πιο κοντινό σ’ έναν σύγχρονο Woody Guthrie, αλλά με μια μπάντα-Γκοτζίλα πίσω του.
Calexico στο Fuzz: συναυλία Δυό ώρες φυγή όχι μόνο απ’ την ελληνική αλλά κι απ’ τη γερασμένη ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Σ’ ένα μέρος εξωτικό, εκεί στα σύνορα Καλιφόρνια και Μεξικού όπου περίεργοι χαρακτήρες κάνουνε περίεργα πράγματα υπό τον ήχο κάποιων ακόμα πιο περίεργων mariachi του noir. Με τον Morricone να εμφανίζεται σαν φάντασμα και να τινάζει τη σκόνη της ερήμου από πάνω του.
Bobby Womack - “The Bravest man in the Universe”: LP
Επειδή δε φτιάχνουνε τέτοιες φωνές τώρα πια, η ανάσταση του γερο-Bobby από τους Damon Albarn και Richard Russell είναι η πιο ευπρόσδεκτη χειρονομία που θα μπορούσε να κάνει κάποιος για την ταλαιπωρημένη μαύρη μουσική. Soul μέσα από τα ηλεκτρονικά χαλάσματα.
Lynyrd Skynyrd - “Last of a Dyin’ Breed”: LP
΄Οχι, δεν είναι οι Ελ Σιντ του νότιου ροκ όπως πιστεύουν πολλοί. Μπορεί όταν παίζουνε live να μην είναι παρά μια tribute band ενός τεράστιου γκρουπ που σταμάτησε το 1977, αλλά όταν μπαίνουνε στο στούντιο βγάζουνε δίσκους σαν αυτόν εδώ που ροκάρει σαν 18τροχη νταλίκα με σπασμένα φρένα που μεταφέρει μπίρα στην καυτή άσφαλτο του Dixie. Τέτοιες κιθάρες δεν υπάρχουνε πουθενά. Και ο τίτλος είναι όνομα και πράμα.
The Rolling Stones - “Doom and Gloom”: κομμάτιΠιθανότατα το κύκνειο άσμα ενός (ζωντανού ακόμα) θρύλου. Εβδομήντα χρονών και κλοτσάνε ακόμα σαν το γαϊδούρι στο εξώφυλλο του ‘’Get Yer Ya-Ya’s Out”. Kαταιγιστικό και επίκαιρο.
First Aid Kit - “Emmylou”: κομμάτι
Οι αδελφούλες Soderberg από τη Σουηδία έγραψαν αυτό το κομμάτι που στοιχειώνει με τα αιθέρια φωνητικά και τη μελωδία που ανεβαίνει σαν ένα μάτσο πολύχρωμα μπαλόνια. Γλυκόπικρο; Ναι. Και φυσικά μιλάει για τα δύο μεγαλύτερα ζευγάρια της μουσικής: του Johnny και της June, του Gram και της Emmylou.
Bob Dylan - “Tempest”: LP
Ο Τελευταίος των Μοϊκανών. Συνεχίζει να περιπλανιέται στην αχανή αμερικανική μουσική παράδοση σαν ιερομάντης. Γράφει τραγούδια-γρίφους για τον Τιτανικό ή για τη δολοφονία του Lennon και τα τραγουδάει με φωνή κόρακα τραβώντας πίσω του μια μπάντα που σουϊνγκάρει δαιμονισμένα. Και το χαίρεται ακόμα ο μπαγάσας.
Το Πουλάκι Τσίου: κομμάτι
Ποιος είμαι εγώ που θα πάω κόντρα στο γούστο του λαού; :-Ρ
Και του χρόνου!