Ο τραγουδοποιός και ερμηνευτής Δημήτρης Βεριώνης γεννήθηκε στην Αθήνα και στη μέχρι σήμερα μουσική πορεία του διακρίθηκε σε διαγωνισμό της ΕΡΑ-2 για νέους μουσικούς και συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως η Αναστασία Μουτσάτσου, ο Νίκος Ζιώγαλας, ο Μανώλης Φάμελλος και ο Δάκης. Παράλληλα, ακολούθησε σπουδές στον Ελληνικό και Ευρωπαϊκό Πολιτισμό.
Η δισκογραφία του μέχρι στιγμής περιλαμβάνει τα άλμπουμ Το Πιο Όμορφο Παράθυρο Της Πόλης (2006, Sony BMG) και Κάτω Απ' Το Ίδιο Φεγγάρι (2012, Μετρονόμος). Με αφορμή αυτή την τελευταία κυκλοφορία, αλλά και την επίσημη ζωντανή παρουσίασή της, την Δευτέρα 25 Μαρτίου στην Αυλαία, το Gimme 10 φιλοξενεί σήμερα με χαρά τον Δημήτρη Βεριώνη για να μας παρουσιάσει 10+1 σημεία αναφοράς του.
1. Καρέας
Εδώ γεννήθηκα κι εδώ έζησα όλη μου τη ζωή ως τώρα. Η εικόνα που διατηρώ ακόμα στο μυαλό μου είναι αυτή του Καρέα των παιδικών μου χρόνων. Ένα «χωριό» στις παρυφές της πόλης, όπου λίγο ως πολύ όλοι γνωρίζαμε ο ένας τον άλλο. Μεγαλώνοντας στον Καρέα, δίπλα στο βουνό και το δάσος, είχα την ευκαιρία να νιώθω τις εποχές να αλλάζουν, ήχοι, εικόνες και μελωδίες να ξυπνούν, ακόμα και τώρα, άπειρους συνειρμούς. Μεγάλωσα σε κήπο, σκαρφάλωσα σε δέντρα κι όλα αυτά ελάχιστα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας. Βέβαια, η γειτονιά μου άλλαξε, όπως αλλάζουν όλα. Αλλά πάντα διατηρεί κάτι από τη χάρη που είχε στα παιδικά μου μάτια.
2. Golden Horse
Η κατασκήνωση των παιδικών μου χρόνων. Πέρασα μερικά πολύ ευτυχισμένα καλοκαίρια εκεί. Εκεί πρώτο-ερωτεύθηκα, εκεί χόρεψα το πρώτο μου “μπλουζ» (τo “Reality”) σε μια ταράτσα τον Αύγουστο το 1983 και αρκετές φορές τη σκεφτόμουνα την κατασκήνωση στον ύπνο και στον ξύπνιο μου. Φωτογραφίες, τετράδια με τηλέφωνα, ονόματα ή πρόσωπα που δε θυμάμαι, πολλά άγνωστα. Αλήθεια, τι να απέγιναν όλοι αυτοί; Σε κάποιες από τις βόλτες όπου η νοσταλγία είχε πάρει το τιμόνι, βρέθηκα εκεί, τράβηξα φωτογραφίες, με τη μηχανή και με το μυαλό. Ύστερα, αρκετά πρόσφατα, ήρθαν οι μπουλντόζες για να μου υπενθυμίσουν πως το μόνο ασφαλές καταφύγιο για τις αναμνήσεις είναι το μυαλό μας.
3. Σκουληκαντέρα
Η πρώτη συναυλία της ζωής μου έγινε στα τέλη Ιανουαρίου 1987 με τη «Σκουληκαντέρα» (με κοπάνα από πρώτη λυκείου) στη Disco Arianna, εκτός Αθηνών, στις Θεσπιές Βοιωτίας. Ήμασταν πιτσιρικάδες (κι εγώ ο πιο μικρός από όλους), είχαμε νεύρο και όρεξη, παίζαμε άτεχνα αλλά δεμένα και τραβολογιόμασταν κάθε Κυριακή στο Quali Sound για πρόβες. Παίξαμε σε κάμποσες συναυλίες τοπικού χαρακτήρα, τσακωθήκαμε και φιλιώσαμε άπειρες φορές και διαλυθήκαμε στα μέσα της ίδιας χρονιάς, τραβώντας ο καθένας τον δρόμο που ήθελε. Πάντως, βγάλαμε τουλάχιστον έναν εξαιρετικό μουσικό, τον ντράμερ μας τον Γιώργο Μανιάτη κι έναν εξαιρετικό οργανοποιό, τον κιθαρίστα μας Σπύρο Μαμάη.
4. Μέρη που αγάπησα
Πρωτοπήγα στη Νάξο τον Ιούλιο του 1988 μαζί με τον φίλο μου τον Γιώργο και κοιμόμασταν με sleeping bags στην αμμουδιά στην Αγία Άννα με τα δεκάδες καλαμόσπιτα στην παραλία να αντέχουν για λίγο ακόμα τη λαίλαπα του οργανωμένου τουρισμού. Αγάπησα σφόδρα το νησί, γέμισα τους τοίχους μου στο δωμάτιό μου με χάρτες και φωτογραφίες του, γύρισα κάθε σπιθαμή του επί 16 συναπτά έτη και έχω ένα ανοιχτό ραντεβού, κάποια στιγμή να ξαναγυρίσω.
Τα Κύθηρα είναι ένα από τα μέρη όπου βρίσκω εν μέρει τις ρίζες της οικογένειάς μου (άλλα τέτοια μέρη είναι η Αθήνα, η Σύρος, το Δυρράχι Αρκαδίας) και το μέρος όπου πηγαίνω κάθε χρόνο εδώ και 14 χρόνια. Νιώθω το νησί σπίτι μου και κάλλιστα θα μπορούσα να ζήσω εκεί, ποτέ δε χορταίνω το Τσιρίγο. Με το που πατάω το πόδι μου, όλα ηρεμούν κι έρχονται στη θέση τους.
Αλλά και στη Σύρο και στο Δυρράχι όταν βρεθώ, νιώθω τα βήματα των προγόνων μου και το ειδικό βάρος που έχουν στην ψυχή μου.
5. Σπαράγγια
Όταν ήμουν πολύ-πολύ μικρός, ο παππούς μου ο Νίκος συνήθιζε να με παίρνει μαζί του στους περιπάτους του, στις κοντινές μας εξοχές. Θυμάμαι τον Μάρτιο τις μυρωδιές της άνοιξης και τις βόλτες ανάμεσα στον Καρέα και την περιοχή του Κουταλά, τη μελωδία από το «Πέρα Στους Πέρα Κάμπους» και…τα σπαράγγια! Με έμαθε να τα μαζεύω -αλίμονο, δε με έμαθε να τα τρώω όμως- και κάθε χρόνο τέτοια εποχή ψάχνω την ευκαιρία να πάω να μαζέψω άγρια σπαράγγια.
6. Γύρνα Πίσω Τρελλή
Το τραγούδι αυτό, του Δαμιανού Γεωργίου και του Νάσου Ματράκα, το άκουσα από τον Γιώργο Μιχαιρίνα και τον Γιώργο Βελέντζα στα παρκάκια και τις πλατείες της ευρύτερης περιοχής του Ζωγράφου, αλλά και στα μπαράκια που παίζανε ως ντουέτο (Φυγόκεντρος, Μουσικό Καφενείο, Jasmin) όπου σύχναζα την άνοιξη του 1988. Από το 1989, μαζί με τον φίλο μου Νίκο Τζαβέλλα το παίζαμε ανελλιπώς στις συναυλίες στις οποίες συμμετείχαμε. Είχε γίνει τοπικό χιτάκι και νομίζω ότι όπου ακούστηκε πάντα έκλεβε τις εντυπώσεις με την αμεσότητα και το χιούμορ του. Το αγαπώ όσο αγαπώ και τα δικά μου τραγούδια και όπως γίνεται αντιληπτό, θα ήταν αδιανόητο για μένα να μη το βάλω στον δίσκο μου!
7. Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό
Η ζωή μου θα μπορούσα να πω πως διακρίνεται σε πριν και μετά τις εν λόγω σπουδές. Λάτρεψα τις σπουδές στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο και το συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο. Δυστυχώς οι ανθρωπιστικές επιστήμες είναι σχεδόν υπό διωγμό στις μέρες μας, στη χώρα μας. Παρόλα αυτά, πέρυσι ξεκίνησα νέο πτυχίο, «Σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό». Μετά σειρά έχουν οι άλλες ήπειροι, υποθέτω!
8. Peter Sellers
Μεγάλη λατρεία ο Peter Sellers. Είμαι συλλέκτης του έργου του και πρόεδρος του διεθνούς club “Peter Sellers Appreciation Society” από το 2002. Προφανώς, είμαι ο ειδικός…Ρωτήστε με λοιπόν… Θα απαντήσω birdie num num, τα λέει όλα, νομίζω.
9. Περιοδικό Αγκάθι
Το αγκάθι της καρδιάς μου. Το "Αγκάθι" του Θανάση Μάνθου ήταν ένα «μηνιαίο, ειρωνικό, σαρκαστικό, αμπλαούμπλα περιοδικό», όπως έγραφε ο δημιουργός του. Το "Αγκάθι" με "σχημάτισε", με καθοδήγησε, με ενέπνευσε και προσδιόρισε εν πολλοίς το γούστο μου. Το πρόλαβα λίγο πριν κλείσει, το 1986, την εποχή που πήγαινα γυμνάσιο. Κάθε μήνα έπαιρνα το νέο τεύχος και αγόραζα τα προηγούμενα τεύχη από το Μοναστηράκι και από ένα περίπτερο στην Ακαδημίας, στο Κέντρο. Θυμάμαι πώς ένιωσα τον Ιούνιο του 1987, όταν αγόρασα το νέο τεύχος που έγραφε πάνω "τελευταίο τεύχος". Ο Θανάσης Μάνθος μας άφησε πρόωρα και αναπάντεχα, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Όμως, το "Αγκάθι", όσοι το διαβάσαμε, δε θα μας αφήσει ποτέ.
10. Καλοκαίρι
Τζιτζίκια, γρύλοι, δροσερό ανεπαίσθητο αεράκι τη νύχτα, δυο ελαφριά ρούχα, φεγγάρι, ζέστη, αντίσκηνο, παραλία, παγωμένο νερό, κρύα φρούτα, θερινό σινεμά, πλοίο, Λένος Χρηστίδης, Ακίλε Καμπανίλε, Spike Milligan, Goon Show, θάλασσα, θάλασσα, θάλασσα. Τελικά, 17 Δεκέμβρη γεννήθηκα ή 139 Αυγούστου?
11. Ολλανδία
Ερωτευμένος πρωτοπήγα την Ολλανδία, στα τέλη του λυκείου, αλλά μου έμεινε! Αρκετά χρόνια μετά και χωρίς προφανή πλέον λόγο, ξεκίνησα μαθήματα ολλανδικών και έμαθα να μιλάω -σχετικά- την παράξενη και μακρινή αυτή γλώσσα. Στην Ολλανδία έχω πάει τρεις φορές και αναζητώ την ευκαιρία να την επισκεφτώ ξανά.