Warpaint - Heads Up

Τι θα ακούσεις;
Κιθάρες - Πλήκτρα: 1-1

Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Whiteout, So Good, Don't Let Go, The Stall

Βαθμολογία;
8/10

Δύσκολο να απαντήσει κανείς με σιγουριά αν αξίζουν τα εύσημα για την επέκταση του ήχου με synths, ηλεκτρονικά drums και άλλα παρόμοια, και αν όλα αυτά γίνονται σε βάρος της πειστικότητας, της αμεσότητας και του συναισθηματικού βάθους, αυτό θα γίνει κατανοητό σε βάθος χρόνου. Είχε γίνει πάντως αντιληπτό και από τα προηγούμενα album πως το συγκρότημα έριχνε κλεφτές ματιές στη σύγχρονη R&B και club σκηνή (βλέπε Disco//Very) και έτσι θα λέγαμε πως το Heads Up επηρεάζεται τόσο πολύ από αυτά, όσο τα δύο προηγούμενα επηρεάζονταν από τους Cocteau Twins και τους Throwing Muses.

Πλέον, η συνήθης μελαγχολική διάθεση, εξισορροπείται με πιο αισιόδοξα ποπ στοιχεία, η παραγωγή είναι πιο καθαρή και η διάθεση μοιάζει να είναι προσανατολισμένη στην αναζήτηση κρυστάλλινων μελωδιών. Τα δυνατά τους στοιχεία έστω και σε μικρότερο βαθμό, είναι ακόμα εδώ, οι δαντελένιες κιθάρες, οι κρυφές φωνητικές αρμονίες, το overdubbing.

Παράξενη επιλογή το New Song, όχι φυσικά σαν single, αλλά και σαν προσθήκη στο ρεπερτόριο του συγκροτήματος. Στα χνάρια του "Disco//Very" από το προηγούμενο album, αλλά με φτηνό μπιτάκι και ξεδιάντροπα εφηβικό στίχο (You got the moves\ You got the moves\Bang bang baby). Κορίτσια αλήθεια;

Ευτυχώς όμως στα υπόλοιπα τα πράγματα αλλάζουν, βάζουν τον πήχη πολύ ψηλά από το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ, το ύπουλα γοητευτικό Whiteout, το οποίο θα λέγαμε πως λειτουργεί και καθησυχαστικά για τον ακροατή που διαπιστώνει πως το καινούργιο άλμπουμ δεν θα είναι όπως το New Song. Υπέροχο funky μπάσο, ξεχαρβαλωμένα beats, αιθέριες μελωδίες, αναμφισβήτητα το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου, όσο και να προσπάθησαν στο υπόλοιπο album δεν κατάφεραν να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο φινέτσας. Στο The Stall που ακολουθεί το κλίμα είναι κάπως πιο σκοτεινό funky, με λίγο jazz στοιχεία.

Σφιχτό rhythm section για το So Good, που θυμίζει αρκετά τα minimal grooves των The ΧΧ, εδώ ρεφρέν ξέχασαν να γράψουν αλλά η μελωδία είναι υπέροχη. Στο ίδιο κλίμα και το θαυμάσιο Don't Let Go με τις στοιχειωμένες ακουστικές κιθάρες να κάνουν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους,  δυσοίωνο μεν, συναρπαστικό δε το R&B Dre, μπορείς να λικνιστείς ήσυχα. Η επιρροή των Cure είναι εμφανής στη μπασογραμμή του ομότιτλου τραγουδιού, πανέμορφο το μελαγχολικό πιάνο της εισαγωγής, εξίσου πανέμορφη και η συνέχεια σε ένα παλλόμενο κολλάζ από funk, rock και post punk. Ακουστικές κιθάρες εμφανίζονται και πάλι όταν πρόκειται να κλείσει το άλμπουμ στο ελαφρά καταθλιπτικό Today Dear, μια ετοιμόρροπη ακουστική μπαλάντα ενδοσκόπησης, σε μελαγχολικό τόνο.