Όταν, τότε το 2012, πρωτοακούστηκε ότι θα έρθουν οι Monophonics, κανείς δεν περίμενε τι θα σήμαινε αυτή η μπάντα μερικά χρόνια αργότερα. Η black rock μπάντα από το San Francisco της California, που δημιουργήθηκε το 2005, βάλθηκε να ρθει στην άλλη άκρη του κόσμου να μας δείξει τι έχει να πει. Στα πέντε αυτά χρόνια, μας έχουν επισκεφτεί τέσσερις φορές αν δεν κάνω λάθος, με την πρώτη και την τελευταία να είναι οι καλύτερες τους. Τότε, το 2012, στην πρώτη συναυλία τους στην Ελλάδα, που έγινε παραδόξως στην Πάτρα, με τον τρίτο ήδη δίσκο τους, "In your brain" που τους καθιέρωσε, ήταν γεμάτοι ενέργεια και αποφασισμένοι να κερδίσουν την εντύπωση του κοινού και τα κατάφεραν. Μια πόλη που ραδιοφωνικά κινούταν στο ρυθμό της διασκευής του "Bang bang" και του "Foolish love" αρκετούς μήνες πριν, μπήκε στο ρυθμό της psychedelic soul, που ήξεραν να παίζουν πολύ καλά οι Monophonics, γνώρισαν την υπόλοιπη μουσική τους και τους αποθέωσε.
Όταν έφτασε, λοιπόν, το φετινό ραντεβού σε νέο χώρο, στο Ionio Μulti Stage στην πλαζ του ΕΟΤ, στην Πάτρα κανένας δεν δίστασε, με αποτέλεσμα ο χώρος να γεμίσει, παρ' όλη την αφόρητη ζέστη, η οποία δεν αποτέλεσε καθόλου ανασταλτικό παράγοντα για το κοινό. Δεν ήταν, όμως, ούτε για την μπάντα.
Ξεκίνησαν στις 11 και κατ' ευθείαν φάνηκε ότι ήθελαν να δυναμιτίσουν το κοινό. Έτσι, τα "Hanging on" και "Promises", από πολύ νωρίς, έκαναν το κοινό να γκρουβάρει σε soul ρυθμούς, αναμεμειγμένους με δυνατό ροκ στοιχείο και πολύ καθαρά πνευστά. Το κοινό μπροστά στη σκηνή είχε ήδη αρχίσει να χορεύει, ενώ ο Kelly Finnigan, με το λουλουδάτο μαύρο πουκάμισο, έμοιαζε να είχε βουτήξει δευτερόλεπτα πριν στη θάλασσα με τα ρούχα. To "Foolish love" και το "Lying eyes" δεν άργησαν να ακουστούν, ενώ όλη η μπάντα ήταν σε απίστευτο κέφι. Ο ενθουσιασμός ίδιος με την πρώτη φορά, πλέον όμως έδειχναν ωριμότητα και δέσιμο μεταξύ τους, χαρακτηριστικά μιας μπάντας έτοιμης να συνεχίσει να ανεβαίνει και όχι να δύσει. Η καταπληκτική φωνή του Kelly έβγαινε με αυτή την πρωτοφανή ένταση που μας έχει συνηθίσει και το ιδιαίτερο soul χρώμα, τόσο φυσικά, και συνοδευόταν με την εκφραστικότητα του προσώπου, την αντίστοιχη κινησιολογία και ένα διεισδυτικό βλέμμα καρφωμένο στο κοινό.
Πέρα όμως από τα εκρηκτικά στοιχεία, ο ήχος τους έχει συνδεθεί και με αισθαντικά κομμάτια, όπως "La La La Love Me", "Find My Way Back Home" και "Holding Back Your Love", το οποίο ήταν για μένα από τις καλύτερες εκτελέσεις και ερμηνείες της βραδιάς. Λίγο πριν το κλείσιμο του main set δεν θα μπορούσε να λείπει το cover στο "Bang Bang", το οποίο τους έδωσε παγκόσμια αναγνώριση και τράβηξε το ενδιαφέρον πάνω τους.
Το encore είχε και τα δυο στοιχεία, αρχικά με το "Falling apart" αποδίδοντας την πιο συναισθηματική τους πλευρά και αμέσως μετά αποτάσσοντάς τη, με τη γνωστή πλέον επανεκτέλεση του "You keep me hangin' on" και αποχωρώντας από τη σκηνή στο peak.
Το encore είχε και τα δυο στοιχεία, αρχικά με το "Falling apart" αποδίδοντας την πιο συναισθηματική τους πλευρά και αμέσως μετά αποτάσσοντάς τη, με τη γνωστή πλέον επανεκτέλεση του "You keep me hangin' on" και αποχωρώντας από τη σκηνή στο peak.
Διοργάνωση: Mojo Live