Η προσμονή για τι θα δω μεγάλωνε όσο πλησίαζα προς το Γκάζι και η μικρή αναμονή που συνάντησα στην είσοδο απλά την παρέτεινε. Με το που μπήκα ένιωσα την αύρα και την ανυπομονησία του κόσμου ενώ παράλληλα παρατηρούσα την οργάνωση του χώρου, που πραγματικά άγγιξε το τέλειο και με όλα τα μέτρα προστασίας. Ίσως έχει γίνει κουραστικό να επαναλαμβάνεται αυτό, αλλά για μένα αξίζει να γίνει μια αναφορά.
Ο χρόνος κυλούσε και η είσοδος των μουσικών σηματοδότησε το ξεκίνημα μιας βραδιάς που τα είχε όλα. Ενέργεια, ενθουσιασμό, συμμετοχή και συγκίνηση. Το σύνθημα δόθηκε με την εισαγωγή από την «Άπνοια» και την εμφάνιση της Νατάσσας Μποφίλιου στη σκηνή μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού. Για να έρθει το «Κοίτα Με» και οι «Μέρες Του Φωτός» να διασπείρουν την ενέργεια από τη σκηνή προς όλους εμάς. Το καλωσόρισμα της ερμηνεύτριας είχε έντονο το συναίσθημα, δεδομένου ότι «κάθε φορά που παίζουμε εδώ νιώθουμε ότι παίζουμε σπίτι μας», όπως είπε, αναφερόμενη τόσο στο χώρο όσο και στους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από μια συναυλία.
Τι ακολούθησε στη συνέχεια; Πολλή μουσική, έντονος αμφίδρομος παλμός και μια εκτελεστική αρτιότητα σε κάθε τραγούδι, δείγμα της ομοιογένειας αυτής της ομάδας των μουσικών, δηλαδή του Λάμπη Κουντουρογιάννη (κιθάρες), του Γιώργου Μπουλντή (μπάσο), του Άρη Ζέρβα (τσέλο), του Γιώργου Καρδιανού (κιθάρες), του Γιώργου Καστανού (σαξόφωνο και πλήκτρα) και του Μανώλη Γιαννίκιου (τύμπανα). Κάθε τραγούδι και ένα συναίσθημα, διαφορετικό ή και κοινό για όσους ήμασταν εκεί, ψιθυρίζοντας άλλοτε τη «Δεμένη» και άλλοτε τη νέα «Φολέγανδρο» μαζί με τη φωνή της Νατάσας. Ακόμα και μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές, το ντουέτο του Θέμη Καραμουρατίδη με τη Νατάσσα, όπου έκαναν «Άλλη Μια Διαδρομή» ήταν γεμάτη από αγάπη και τόσα άλλα που δεν περιγράφονται με λέξεις.
Λίγο λεπτά μετά, η βραδιά φορτίστηκε έντονα, με την αναφορά της Νατάσας Μποφίλιου στο θάνατο του Μίκη (Θεοδωράκη), η οποία ανέφερε: «Ο Μίκης Θεοδωράκης καθορίστηκε από την ιστορία και καθόρισε την ιστορία. Εμείς που είμαστε παιδιά του κουβαλάμε αυτή την ιστορία. Αναρωτιέμαι, τώρα που έφυγε, αυτή την ιστορία, εμείς έχουμε να την κάνουμε κάτι;», εισπράττοντας ένα θερμό χειροκρότημα.
Οι εικόνες εναλλάσσονταν, οι νότες έτρεχαν, ο κόσμος συμμετείχε με κάθε τρόπο και η τραγουδίστρια αποθεωνόταν ξανά και ξανά μέχρι που ήρθε η «Ασπιρίνη» να ρίξει τους τόνους και εκείνη κάθισε οκλαδόν στην άκρη της σκηνής για να ερμηνεύσει ένα ιδιαίτερο τραγούδι, το οποίο έγινε ακόμα πιο όμορφο και ξεχωριστό με τις τετραφωνίες. Η ώρα πέρασε και «Το Μέτρημα» με μια φωνή από όλους φάνηκε πως θα κλείσει μια μαγική βραδιά, αλλά το καλύτερο το κρατούσε για λίγο πιο μετά, θέλοντας με τον δικό της τρόπο να αποχαιρετήσει το μεγάλο μαέστρο Μίκη Θεοδωράκη, ερμηνεύοντας a cappella την «Άρνηση» σε στίχους Γιώργου Σεφέρη μέσα σε έντονα χειροκροτήματα, που έφτασαν μέχρι τον ουρανό.
Ήταν ίσως το καλύτερο κλείσιμο της περιοδείας της Νατάσσας, του Θέμη, του Γεράσιμου αλλά και υπόλοιπης ομάδας που ένωσαν τις ανάσες τους με τις ανάσες μας κάτω από τις μάσκες και γέμισαν τη ψυχή μας με τραγούδια σε μια αξέχαστη νύχτα. Η ίδια η τραγουδίστρια ξεδίπλωσε την ενέργεια και τα συναισθήματά της σε κάθε τραγούδι χωρίς να φοβάται να τσαλακωθεί, ανοίγοντας την πόρτα για να μπούμε όλοι μας στο δικό της σύμπαν.
Υ.Γ. Ιδιαίτερη μνεία στους ανθρώπους που έκαναν τα φωνητικά, δηλαδή τη Λητώ, τον Στέφανο, τον Αντώνη και την Έλενα και ένα ακόμα παράσημο στον Περικλή Μαθιέλλη τόσο για το στήσιμο των φώτων όσο και για τον χειρισμό τους.
*Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Μιχάλη Τσεσμετζή και στο mixgrill.gr