Έχω ακόμα στα αυτιά μου τα τραγούδια, ανακατεμένα με τις φωνές ενός ενθουσιασμένου κοινού. Θα προσπαθήσω να περιγράψω όσο καλύτερα μπορώ αυτό που ζήσαμε όσοι παρευρεθήκαμε εκεί για δυόμισι ολόκληρες ώρες!
Σάββατόβραδο, μπροστά από την είσοδο του WE. Εδώ είναι το σημείο συνάντησης με τον Κωστή Κοτσώνη, που κάλυψε φωτογραφικά το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας. Έχω έρθει πιο νωρίς, όπως και αρκετός κόσμος. Οι τελευταίες σταγόνες της βροχής σταμάτησαν να πέφτουν λίγο πριν ανοίξουν οι πόρτες για τη συναυλία. «Ήρθε ο Βροχοποιός!» σκέφτηκα.
Ο Παύλος Παυλίδης, όμως, δε μας έφερε μόνο τη βροχή εκείνο το βράδυ αλλά και τα ολοκαίνουρια τραγούδια που κουβαλούσε στις αποσκευές του. Το album «ΜΠΡΑΝΚΑΛΕΟΝΕ» κυκλοφόρησε στις 12 Απριλίου από την Fine! Records σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες, μαζί με ένα άκρως καλλιτεχνικό videoclip για το ομότιτλο κομμάτι, σκηνοθετημένο από την Έμιλυ Λουίζου. Το Μάρτιο είχαν προηγηθεί οι κυκλοφορίες των singles «Δεν Ξέρω» και «Γκωγκέν».
Το τραγούδι «Δεν Ξέρω» είναι το εναρκτήριο της συναυλίας. Αυτό που έκανε τη βραδιά τόσο μοναδική, εκτός από τον εξαιρετικό ήχο και την αστείρευτη ενέργεια του Παυλίδη, ήταν και η χρήση visuals από το σκηνοθέτη Βασίλη Κεχαγιά, συνεργάτη από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών («Ένα Παράξενο Τραγούδι», «Αρχίζω Και Θυμάμαι» κ.α.). Αμέσως μετά μπαίνει η δυναμική εισαγωγή από το δεύτερο κομμάτι: «Μπρανκαλεόνε», μια φράση που επαναλαμβάνει συχνά ο Παύλος σε όλη τη διάρκεια του live. «"Αφού δεν είσαι έτοιμος για τίποτα", είπε ο μάγος, "είσαι έτοιμος για όλα. Κοίταξε πια το φόβο σου κατάματα. Σημάδεψε καλά και πυροβόλα"».
Αν αναρωτιέστε τι εστί «Μπρανκαλεόνε», μας το εξηγεί πολύ όμορφα ο ίδιος: «Ο μάγος Μπρανκαλεόνε θα μπορούσε να είναι κάποιο φανταστικό πρόσωπο. Όμως, είναι απολύτως υπαρκτό. Πρόκειται για τον αγαπημένο μου φίλο Νίκο Καντάρη. Μπρανκαλεόνε αποκαλούσαμε ο ένας τον άλλο. Στο ομώνυμο τραγούδι με το οποίο ξεκινάει αυτός ο δίσκος περιγράφω τη συνάντηση μας και τον τρόπο με τον οποίο επηρέασε ο Νίκος τη μουσική μου πορεία. Είναι, λοιπόν, κάτι σαν φόρος τιμής σ’ αυτήν τη φιλία αλλά και σε όλους όσους βοηθούν τους γύρω τους ν’ ανακαλύψουν τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους, να πιστέψουν στον ευατό τους και να βρουν το δρόμο τους».
Η πρώτη ώρα κύλησε σαν νερό, με τα νέα τραγούδια να πρωτοστατούν. Και το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι πως, ενώ είχαν κυκλοφορήσει πριν μια εβδομάδα, όλοι ήξεραν τους στίχους και τους τραγουδούσαν δυνατά μαζί με τον Παυλίδη, ο οποίος έδειχνε να το απολαμβάνει όσο και εμείς. Πάνω στη σκηνή έμοιαζε με έφηβο, έκανε διαρκώς παιχνίδι με το κοινό, μας έδειξε τις χορευτικές του ικανότητες, χαιρετούσε τα παιδιά της πρώτης σειράς, και την ώρα που τα φώτα έγιναν κόκκινα και ακούστηκαν οι πρώτες νότες από το εμβληματικό κομμάτι «Φωτιά Στο Λιμάνι», μέσα από χειροκροτήματα και πανηγυρισμούς, εκείνος πλησιάζει τα άτομα μπροστά στη σκηνή. Στο σημείο που λέει ο στίχος: «με τα μαύρα γυαλιά και το άσπρο φουστάνι», παίρνει τα μαύρα γυαλιά ενός νεαρού και τα φοράει! Με πολύ στυλ...
Βλέπουμε παντού γύρω μας νέα παιδιά μαζεμένα, παυλιδικούς μέχρι το κόκκαλο, που λένε, να χορεύουν ακούραστα και να σηκώνουν τα κινητά τους για να αποτυπώσουν κάθε στιγμή της υπέροχης βραδιάς.
«Παυλάρα!» αντηχούσε η αίθουσα από άκρη σε άκρη, μαζί με τίτλους τραγουδιών, φωνές και χέρια σηκωμένα ψηλά, βλέμματα που λάμπουν από χαρά ακόμα και μέσα στο σκοτάδι. Με τη μουσική γινόμαστε όλοι ένα, μικροί και μεγάλοι και ο Παύλος μάς ένωσε όλους, έφτιαξε μια γέφυρα για να διασχίζει το παρελθόν και να φτάνει ως το μέλλον.
Όλοι οι ήρωες των τραγουδιών του ήταν εκεί όπως και τα αγαπημένα κορίτσια: Η Μαίρη που πηγαίνει σινεμά, η Ρίτα που ακονίζει μαχαίρια, το πρόσφατο κορίτσι με το κόκκινο παλτό. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός, πεντακάθαρος, δυνατός και άψογος, όλοι οι μουσικοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Στο μεγαλύτερο μέρος κυριαρχούσαν οι ηλεκτρονικοί ρυθμοί, χωρίς να λείψουν τα ροκ και τα πιο μελωδικά ακούσματα, αφού και τα Ξύλινα Σπαθιά είχαν την τιμητική τους. Εμείς βουτήξαμε μέσα στην αγαπημένη μουσικά δεκαετία του ‘90 και θυμηθήκαμε, νοσταλγήσαμε, ταξιδέψαμε και συνειδητοποιήσαμε πως είμαστε ακόμα εδώ. Τίποτα δε χάθηκε, και ας πέρασαν 35 χρόνια από όταν πρωτοεμφανίστηκε ο Παύλος Παυλίδης στο μουσικό προσκήνιο. Όλα μοιάζουν τόσο κοντά.
Στη νέα του δουλειά ο Παυλίδης θυμίζει αρκετά μια ανανεωμένη εκδοχή των Ξύλινων Σπαθιών, και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Θυμίζει, όμως, ότι πατάει γερά στο τώρα και ωριμάζει όλο και περισσότερο στιχουργικά, ψάχνεται μουσικά με πιο πρόσφατο παράδειγμα τα τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου και τη δική του εκδοχή πάνω σε αυτά. Ο Παυλίδης ήταν προσωπική επιλογή του μεγάλου συνθέτη, όπως δήλωσε στην εφημερίδα των Συντακτών η κόρη του Λένγκα Μαρκοπούλου: «Τον επέλεξε γιατί θεωρεί ότι ο Παυλίδης είναι ένας άνθρωπος με δικό του κοινό, έχει ξεχωριστό ήθος και είναι πολύ σημαντικός ποιητής. Τον είδε σε έναν ρόλο αγγελιοφόρου και προφήτη, ως ερμηνευτή στο δίσκο, για αυτό μιλάνε πολύ για τον κόσμο μετά για το μέλλον... Το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που περίμενε, εκείνο που είχε στο μυαλό του. Επιτυγχάνεται η συνύπαρξη δύο κόσμων, κάποιοι κόσμοι πρέπει να συναντηθούν». Οι κριτικές για το συγκεκριμένο δίσκο του Παυλίδη, «Πέρα Από Τη Θάλασσα», υπήρξαν θετικές αλλά και αρνητικές. Θεωρώ πως όποιος παίρνει το ρίσκο να αναμετρηθεί με τόσο μεγάλα τραγούδια, βάζει ένα μεγάλο στοίχημα με τον εαυτό του, και το στοίχημα είναι πάντα κερδισμένο. Χρειάζεται τολμηρές επιλογές η τέχνη και όχι πάντα δοκιμασμένες συνταγές.
Τα νέα τραγούδια του Παύλου Παυλίδη είναι καθαρό δεκάρι, όπως και ο αριθμός τους. Η παρουσίαση τους στο WE μάς έβαλε για τα καλά μέσα στο κλίμα, σε ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα που δεν χόρταινες να το ακούς και να το βλέπεις. Στο τραγούδι «Ο Πυρετός Του Μπάιρον» μάς πληροφόρησε πως εκείνη τη βραδιά συμπληρώθηκαν ακριβώς 200 χρόνια από το θάνατο του. «Ποτάμι ο χρόνος, κυλάει αργά, κανέναν η Άνοιξη δεν περιμένει. Μπροστά στα μάτια μας η ομορφιά, κι εμείς ελεύθεροι πολιορκημένοι... Ο Μπαιρον ήρωας, ο Μπάιρον μύθος».
Το τραγούδι που με κέρδισε από την πρώτη ακρόαση ήταν η «Αμμουδιά». Τόσο μελωδικό, τόσο αβάσταχτα υπέροχο. Στο live ο Παύλος το ταίριαξε μοναδικά με το κομμάτι των Ξύλινων σπαθιών «Στο Βράχο».
Στη δεύτερη ώρα χώρεσαν όλες οι τεράστιες επιτυχίες, όπως το «Πάρε Με Μαζί Σου». Ένα παράξενο τραγούδι, με το υπέροχο κλιπ να παίζει στην οθόνη και να αφιερώνεται στο σκηνοθέτη του, Βασίλη Κεχαγιά. «Ο Βασιλιάς Της Σκόνης» ξεσηκώνει τη διπλανή παρέα, που αρχίζει να σπρώχνει ο ένας τον άλλον, να πέφτουν και να σκάνε στα γέλια.
Και κάπου εκεί ο Παυλίδης φεύγει από τη σκηνή. Όλοι ζητάμε κι άλλο χειροκροτώντας παρατεταμένα, και να το πρώτο encore της βραδιάς: «Λευκή Καταιγίδα», «Ο Κηπουρός», που τον ερμηνεύει σχεδόν σαν προσευχή, «Η Σπασμένη Πολυθρόνα» και για το τέλος «Λιωμένο Παγωτό». Νομίζω μπορείτε να φανταστείτε εύκολα τί έγινε στο άκουσμά του.
Ο Παύλος αποχωρεί για δεύτερη φορά, αλλά κανείς δεν έχει τη διάθεση να τον αφήσει να φύγει έτσι εύκολα. Αν μπορούσε να τραγουδήσει όλα τα κομμάτια από τα Σπαθιά και την προσωπική του δισκογραφία, θα έφτανε ξημέρωμα. Προτιμήθηκε η μέση λύση. Ένα δεύτερο encore, και ξεκίνημα με τη «Μόχα»: «Κατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα, και τα νησιά μάς χαιρετούσαν μεθυσμένα, μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια, ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία». «Αφού Σου Το ‘Πα» και «Ό,τι Θες Εσύ», δύο τραγούδια που ζητούσε επίμονα ο κόσμος, και η επιθυμία του εκπληρώθηκε.
Η εξαιρετική εμφάνιση ολοκληρώνεται με το ολοκαίνουριο «Ερχόμαστε Από Τον Ορίζοντα». Στο video wall σχηματίζεται η φράση: «Η ποίηση δε θα εξαφανιστεί». Ανατριχίλα... Είναι το τελευταίο κομμάτι, είναι το ιδανικό κομμάτι για να κλείσει μια τόσο σημαντική βραδιά. «Αυτή είναι η δική σας εποχή!» επαναλαμβάνει από το μικρόφωνο. Η κοπέλα μπροστά μου είναι συγκινημένη. Ο Παυλίδης έκανε για ακόμα μια φορά τα μαγικά του. Το μήνυμα πέρασε. «Θα χτυπάτε και θα καταστρέφετε, θα αντέχουμε θα ξαναχτίζουμε. Όσο εσείς στα ρηχά θα μας σέρνετε, τόσο εμείς πιο βαθιά θα αρμενίζουμε». Δοκιμάστε να ακούσετε το συγκεκριμένο κομμάτι σε απόλυτο σκοτάδι με τα ακουστικά σας. Αξεπέραστη εμπειρία.
Η μόνη παραφωνία σε μία κατά τα άλλα εξαιρετική παρουσίαση ήταν τα παρατημένα πλαστικά μπουκάλια και ποτηράκια στο πάτωμα. Αυτές οι εικόνες πρέπει να εκλείψουν το συντομότερο.
Τα ονόματα των σπουδαίων μουσικών που πλαισίωσαν τον Παυλίδη:
Αλέκος Γεωργουλόπουλος - Κιθάρα, synthesizers, φωνητικά
Αλέξης Σταυρόπουλος - Τύμπανα, sample pads
Θανάσης Τζίνγκοβιτς - Μπάσο, κιθάρα, φωνητικά
Aki Rei - Πλήκτρα, κιθάρα, φωνητικά.
Ο απολογισμός της συναυλίας; Δυόμισι απολαυστικές ώρες γεμάτες μουσικές, χρώματα, ατμοσφαιρικές εικόνες και πολλούς χαρούμενους ανθρώπους. Μια υπέροχη συναυλία που μας ξεσήκωσε για τα καλά! Ευχαριστούμε, Παύλο, για την όμορφη γιορτή!
(και ένα χειροποίητο setlist από μνήμης)
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Κωστή Κοτσώνη και στο mixgrill.gr.