Είναι δύσκολο και απαιτητικό το να δημιουργείς κάθε φορά μια νέα πρόταση, μαζί με τους σταθερούς συνεργάτες σου, που να συνδέει το παρελθόν με το παρόν σου.
Η ανακοίνωση της νέας παράστασης Ευαγγελάτου-Καραμουρατίδη-Μποφίλιου, το «Κάτι Καίγεται», μου δημιούργησε μια έντονη περιέργεια να δω τι έχουν να παρουσιάσουν και σημειώθηκε στο ημερολόγιο μου για να τη δω.
Ο χώρος
Η μέρα εκείνη έφτασε και ο βηματισμός μου στο Γκάζι προς το Vox έγινε πιο γρήγορος. Ο εξωτερικός χώρος ήταν γεμάτος με κόσμο που περίμενε υπομονετικά να κατευθυνθεί στη θέση του. Εσωτερικά, ένιωθες στα πρόσωπα την ανυπομονησία για το τι πρόκειται να δούμε.
Η σκηνή γεμάτη όργανα τοποθετημένα με τάξη, ενώ στη μέση της ξεχώρισε ένας κύκλος που γέμιζε εικόνες, σχέδια αλλά και visuals, ο οποίος έπαιξε το δικό του ρόλο κατά τη διάρκεια της βραδιάς.
Η μελωδία του «Κάτι Καίγεται» έστρεψε όλα τα βλέμματα πάνω στην Νατάσσα Μποφίλιου, η οποία μας αγκάλιασε και μας άνοιξε την πόρτα για το νέο της κόσμο. Ντυμένη στα κόκκινα εκείνη, στα μαύρα οι συνεργάτες της δημιούργησαν έναν δυνατό οπτικό και στυλιστικό συνδυασμό.
Η κιθάρα, το μπάσο, το τσέλο μαζί με τα πνευστά δημιούργησαν μια ηλεκτρική ατμόσφαιρα, ανάβοντας σιγά-σιγά μια σπίθα η οποία έγινε φλόγα ενθουσιασμού ουκ ολίγες φορές. Μαζί με το «Θέλω Να Είμαι» έδωσε ένα πρώτο δείγμα από τα καινούρια της τραγούδια, τα οποία συνθετικά και κυρίως στιχουργικά δείχνουν πιο ώριμα και κοφτερά μέσα από τα μηνύματα που περνάνε.
Τρία χρόνια μετά την «Εποχή Του Θερισμού» το πρόγραμμα έχει την ίδια δομή, δηλαδή καινούρια τραγούδια μαζί με παλιά αγαπημένα, με διαφορετικές όμως ενορχηστρώσεις για να υπάρχει ένα αρμονικό δέσιμο του ενός με του άλλου.
Μετά τα νέα κομμάτια ήρθαν τα «Τσιγάρα Βαριά» με μια νέα πιο uptempo ενορχήστρωση, όπου η Νατάσσα μάς προέτρεψε να συμμετέχουμε, ανάβοντας ακόμα μια σπίθα μέσα μας. Έπειτα, η η «Συναυλία», η επανεκτέλεση της Νατάσσας στο εμβληματικό τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου, όπου πολλοί το σιγοψιθύρισαν ανεξαρτήτως ηλικίας, ένα από τα στοιχεία του κοινού που έχει η ερμηνεύτρια. Ο αγαπημένος «Λύκος» ακολούθησε, με τη φλόγα να έχει ανάψει για τα καλά και με την ενέργεια μεταξύ σκηνής και πλατείας να αλληλοτροφοδοτείται!
Το νέο «Μπάλωμα» μάς μετέφερε στο παρόν και το διαδέχτηκε η διασκευή στο “One” με τη φωνή του Θέμη Καραμουρατίδη και τον Στηβ, την Ελένη και την Λητώ —τα παιδιά που συμμετέχουν στα φωνητικά— μαζί του μπροστά στη σκηνή σε ένα ωραίο στιγμιότυπο το οποίο κέρδισε το θέρμο χειροκρότημα.
Η αλληλεπίδραση και η συμμετοχή
Τα 4 σημαντικά στοιχεία
Η ενέργεια, η κίνηση αλλά και η έκσταση της φωνής της Νατάσσας Μποφίλιου ήταν τρία χαρακτηριστικά που ξεχώρισαν στο δεύτερο μέρος της παράστασης μαζί με ένα ακόμα, τη χημεία που υπήρχε με τα τρία παιδιά που κάνουν τα φωνητικά τη Λητώ Αμπαζή, τον Στήβ Μπέκα και την Ελένη Λεωνή, οι οποίοι όλοι μαζί και οι τέσσερις μάς χάρισαν μια απίστευτη σκηνή στις «Μέρες Του Φωτός», γεμάτη ένταση, που έφερε την ένωσή της με την πλατεία!
Ακολούθησε μια σειρά αγαπημένων τραγουδιών, πριν τη προσωπικά αγαπημένη μου «Βαβέλ», ενορχηστρωμένη διαφορετικά, όπου η συνοδεία των πνευστών έδωσε μια πολύ διαφορετική πινελιά.
Η δίψα μας έγινε πιο έντονη χωρίς να νιώθω την αίσθηση του χρόνου, χαμένος μέσα στο δικό της κόσμο ή, για να είμαι ακριβής, στο δικό τους κόσμο, που δε σε άφηνε να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους, γιατί ο καθένας επιτελούσε ένα έργο. Ώσπου μας σύστησε ακόμα ένα καινούριο τραγούδι, το «Έσπασε», λίγο πριν το διαχρονικό «Εν Λευκώ», που το τραγουδήσαμε όλοι μαζί δυνατά!
Ένα πρόγραμμα προσεγμένο, με αισθητική, εναλλαγές, ηλεκτρισμό και ενέργεια. Η Νατάσσα, ο Θέμης και ο Γεράσιμος δημιούργησαν ξανά μια παράσταση που αφήνει το στίγμα της. Πιο ώριμοι και οι τρεις, καταθέτουν μια uptempo πρόταση με στοιχεία ροκ.
Όσον αφορά τα νέα τους τραγούδια, είναι επίκαιρα, με καίριους στίχους που περνάνε μηνύματα σε μια βίαιη εποχή, όπως αυτή που ζούμε, ενώ παράλληλα διατηρούν την ισορροπία μεταξύ των αναζητήσεών τους και της επιθυμίας του ανανεωμένου και πιστού κοινού τους.
Προλαβαίνετε να δείτε πως... «Κάτι καίγεται» στο Γκάζι, κυρίως όμως να νιώσετε πώς είναι να καίγεται το μέσα σας και να φεύγετε… γεμάτοι.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Μιχάλη Τσεσμετζή και στο mixgrill.gr.