Ανασκόπηση 2019: Δίσκοι #11-#20

Οι Dream Syndicate είναι πια ένα καινούριο συγκρότημα. Αν και κάποιος θα βρει μέσα στις πρόσφατες δουλείες του ψήγματα που θυμίζουν το "Days Of Wine And Roses" και το "Ghost Stories" , η μετάλλαξη του συγκροτήματος και η εξέλιξη του ήχου τους είναι αυτό που κάνει το "These Times" να συγκαταλέγεται στις καλύτερες κυκλοφορίες για το 2019. Ακόμα και στην περίπτωση που τον δίσκο δεν τον κυκλοφορούσε γνωστή μπάντα, η αντίδραση μας θα ήταν ίδια. Psych rock και post rock με τα πλήκτρα του Chris Cacavas, το γνώριμο feedback της κιθάρας του Steve Wynn - μαζί με τον μόνιμο πια Jason Victor - και το κλασσικό rhythm section των Mark Walton και Dennis Duck, συνθέτουν έναν δίσκο που στέκεται πολύ μακριά από συνθετικές μανιέρες. Με τραγούδια όπως το "Bullet Holes", "Still Here Now" και "Recovery Mode" να στέκονται με άνεση δίπλα στις παλαιότερες κλασσικές στιγμές της μπάντας, το όραμα του Wynn είναι ακόμα ζωντανό, αντικατοπτρίζοντας εικόνες της σύγχρονης κοινωνίας αλλά και της ζωής στο δρόμο.

Οι Cage The Elephant είχαν ψιλοχαθεί δισκογραφικά και αυτό ήταν μια ομολογουμένως απροσδόκητη εξέλιξη μετά την πολύ μεγάλη επιτυχία του τελευταίου τους δίσκου "Tell Me I'm Pretty" το 2015. Η επιστροφή τους φέτος με τον δίσκο "Social Cues" ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, χωρίς απαραίτητα να σημαίνει ότι έπιασαν τα προ 2015 standard τους. Ο δίσκος περιέχει βέβαια μερικά εξαιρετικά τραγούδια που είναι πιο up tempo από τα κομμάτια που καθιέρωσαν τους Cage The Elephant, αλλά είναι μάλλον πιο κοντά στην μουσική καταγωγή τους δηλαδή στην indie rock (κατά βάση). Στον καινούριο δίσκο ξεχωρίζουν το "Ready To Let Go", το "Night Running", το "Black Madonna" και το ομότιτλο τραγούδι "Social Cues" όλα με κοινό παρονομαστή τον γρήγορο ρυθμό. Σε σύγκριση με τον δίσκο "Tell Me I'm Pretty" οι Cage The Elephant στο "Social Cues" δεν πειραματίζονται πλέον με τον psychedelic ήχο που ήταν εκτός της μέχρι τότε νόρμας τους. Σε αυτόν τον δίσκο επιστρέφουν στις ρίζες τους και σε επίπεδο στίχου, εγκαταλείποντας σε μεγάλο βαθμό τις πολύ σκοτεινές οδούς που επέλεξαν στον αμέσως προηγούμενο ολοκληρωμένο δίσκο τους.

Εδώ και κάποια χρόνια η Angel Olsen έχει μπει σε ένα δρόμο που οδηγεί μονάχα στη κορυφή. Επτά χρόνια και τρεις δίσκοι είναι αρκετοί για να μιλάμε για μια μοναδική περίπτωση. Το “Woman” του 2016 θεωρήθηκε δικαιολογημένα ένας από τους κορυφαίους δίσκους εκείνης της χρονιάς, επομένως η κυκλοφορία φρέσκου υλικού από την Αμερικανίδα μόνο ευχάριστο νέο μπορεί να είναι. Το τέταρτο πόνημα της Olsen έχει το όνομα “All Mirrors” και αποτελείται από 11 τραγούδια. Η Angel Olsen μέχρι και το “Woman” ήταν μια εξαιρετικά καλή τραγουδοποιός. Με το “All Mirrors” αποτελεί πλέον μία από τις κορυφαίες γυναικείες παρουσίες της τελευταίας δεκαετίας στη μουσική. Αναμφισβήτητα πρόκειται για έναν από τους ωραιότερους δίσκους του 2019.  

Το Leaving Meaning δεν είναι ένα αριστούργημα, αλλά είναι μία από τις καλύτερες δουλειές της δεύτερης εποχής των Swans. Τώρα το μοναδικό σταθερό μέλος του συγκροτήματος, ο Michael Gira πήρε τον καθαρτικό post-rock ήχο των Swans αυτής της δεκαετίας και το συνδύασε με τα ατμοσφαιρικά folk έργα τους από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Ο Gira, αν και είναι πιο ώριμος και σίγουρος στο τραγούδι και στη μουσική του, δεν είναι πλέον σε θέση να αναδημιουργήσει το συναισθηματικό φορτίο δίσκων, όπως το White Light From the Mouth of Infinity. Στον δίσκο θα βρείτε μια όμορφη λυρική απεικόνιση και πλούσια ηχητικά τοπία να εναλλάσσονται και να δένουν το album, στο οποίο για πρώτη φορά μετά από χρόνια οι «Κύκνοι» μοιάζουν να ξανά βρίσκουν, πραγματικά το νόημά τους. Όλα τα τραγούδια είναι πειστικά μέσα στην ατμόσφαιρά τους και παρόλο που το δεύτερο μέρος τείνει να γίνει λίγο κουραστικό, δεν υπάρχει τίποτα για να συγκριθεί με τον πλεονασμό και την κενότητα που υπήρχαν διάχυτα στα τελευταία δύο άλμπουμ.

Πρόκειται για ένα δίσκο μέσω του οποίου εκφράζεται το συνεχές ταξίδι του ανθρώπου σε σύμπλευση με το χρόνο, στη γενέθλια γη της Αμερικής. Οι πρωταγωνιστές του άλμπουμ, που εκπροσωπούν ως επί το πλείστον τη μεσοαστική τάξη της χώρας τους γεννιούνται από το λογοτεχνικό οίστρο του δημιουργού τους, που αποδεικνύεται εξίσου πλούσιος, όσο και ο αντίστοιχος μουσικός. Ηθοποιοί, ριψοκίνδυνοι οδηγοί αυτοκινήτων, drive-truckers, αναμετρώνται με το φάσμα της καθημερινότητας, καλύπτοντας περιοχές της Ηπείρου όπως η Καλιφόρνια, η Αριζόνα και η Μοντάνα. Το απαράμιλλο story-telling του Bruce, που βασίσθηκε τουλάχιστον στην αρχή της καριέρας του στην μυθοπλαστική ποίηση του Bob Dylan, είναι αυτό που κυριαρχεί σε μια ακόμα δισκογραφική του δουλειά

Ποιος θα πίστευε ότι ο Kanye θα έδινε τα σκήπτρα και το βασίλειο του σε κάποιον άλλον... πόσο μάλλον στον Ιησού. Αλλά εδώ είμαστε στο κλείσιμο της δεκαετίας, να το δούμε και αυτό. Όσο και αν -τρομακτικά- διαφωνεί κάποιος με τη φιλοσοφία και την ιδεολογία του, τόσο δεν μπορεί να διαφωνήσει  με την ικανότητα του να αλλάζει και να πειραματίζεται μουσικά και ως επί το πλείστον επιτυχημένα, ώστε η προσωπική του δισκογραφία να μας θυμίζει κάτι από το "Μetamorphosis" του M.C, Escher. Προσεγμένη minimal παραγωγή που «ξεγυμνώνει» προσεκτικά τις συνθετικές του ιδέες, ώστε να αναδείξει όλα τα στοιχεία που αποφάσισε να αναμείξει σε αυτή του την δουλειά, αναφορές, αφηγήσεις, χιούμορ και Chick-fil-A, πακεταρισμένα και σερβιρισμένα σε 27 λεπτά Χριστιανικού Hip-Hop. Ναι, αυτό μοιάζει με Kanye West και είναι καλύτερο από ότι περιμέναμε.  

Ο Tyler, The Creator είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες παράγοντες της σύγχρονης hip-hop σκηνής και σίγουρα έχει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εξελίξεις ως προσωπικότητα. Ξεκινώντας από το “Goblin” και τελειώνοντας με το “Flower Boy”, κάθε έργο του έχει μια διαφορετική μουσική προσέγγιση από το προηγούμενο, εξελίσσοντας έτσι τον ήχο του στο σημείο που έχει φτάσει σήμερα, με την κυκλοφορία του “IGOR”. Ο τελευταίος δίσκος του Tyler αποτελεί ένα ταξίδι στον κόσμο του IGOR. Ο Okonma (aka. Tyler) κατάφερε να δημιουργήσει τον δικό του ήχο και να γράψει τη δική του ιστορία μέσα από τις μελωδίες και τους στίχους του. Είναι αναμφισβήτητα το πιο ολοκληρωμένο έργο του μέχρι στιγμής και ίσως μία από τις σημαντικότερες hip-hop κυκλοφορίες της τελευταίας δεκαετίας. Δε βρίσκομαι σε θέση να μεταφέρω αυτό το συναίσθημα και αυτό το vibe του δίσκου, οπότε τι περιμένεις; Άκουσε το!

 

Το debut άλμπουμ των Black Pumas, είναι απόλαυση, από εκείνα τα άλμπουμ που θέλεις να ακούς συνεχώς. Ένα μαεστρικά φτιαγμένο δημιούργημα, με soul, funk, latin και rock στοιχεία, που δεν κρύβει τις επιρροές του, ούτε όμως και τις προσβάλλει. Αντιθέτως τις αναδεικνύει, με κάθε δυνατό κι υπέροχο τρόπο. Ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά κι αποσπασματικά, τραγούδι-τραγούδι, αφού όλα είναι ξεχωριστά και μελωδικότατα. Αν κι έβγαλε δύο σπουδαία hits, όπως τα “Fire” & “Colors”, έχω την αίσθηση ότι άξιζε μεγαλύτερης εμπορικής απήχησης. Όμως ποτέ δεν είναι αργά για άλμπουμ όπως αυτό. 

Είναι σαν να αφήνει ένα κομμάτι της ψυχής της σε κάθε τραγούδι σχηματίζοντας συνολικά μια εκπληκτική σειρά από κομμάτια που περιμένουν τον ακροατή να τα εξερευνήσει εις βάθος. Αυτή η εξερεύνηση δεν σταματάει ποτέ αφού κάθε φορά που ακούω τον δίσκο, το μυαλό μου καρφώνεται σε κάτι που δεν είχε προσέξει στην προηγούμενη ακρόαση. Το “Jaime” είναι από εκείνα τα albums που αφήνουν ένα λιθαράκι στην παγκόσμια μουσική συμβάλλοντας στην προαγωγή της, μιας μουσικής που όλοι θέλουμε να ακούμε. 

Μετά από τόσα χρόνια οι Chemical Brothers συνεχίζουν να κάνουν μουσικές χημείες και το εκπληκτικό είναι πως το καταφέρνουν με πλήρη επιτυχία. Αν όχι ακατόρθωτο, είναι πολύ δύσκολο ένα συγκρότημα να κυκλοφορεί ένα δίσκο, όπως το “No Geography”, τη στιγμή που έχει φτάσει τα τριάντα χρόνια διαρκούς παρουσίας. Οι φίλοι της ηλεκτρονικής και dance μουσικής – ιδιαίτερα οι οπαδοί των Chemical Brothers – θα καταενθουσιαστούν με το συγκεκριμένο άλμπουμ. Όλοι οι υπόλοιποι απλώς αξίζει να τον ακούσετε και σίγουρα θα αγαπήσετε δυο-τρία τραγούδια από το δίσκο.