Τι θα ακούσετε:
Καταιγιστικούς ελληνικούς στίχους σε δυναμικό ηλεκτρονικό φόντο με dubstep προεκτάσεις
Τραγούδια που πρέπει να ακούσετε:
«Φίμωτρο», «Guru Dealer», «Ερωτικό»
Βαθμολογία:
7
Με την αρχική ματιά στο εξώφυλλο κατά την πρώτη ακρόαση των Orgazma θυμήθηκα το αντίστοιχο του δίσκου "Mutant" του μουσικού Arca, που είχε κάνει αίσθηση στον ευρύτερο χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής του 2015. Η ομοιότητα των δύο εικόνων, τελικά, μάλλον είναι μικρότερη από αυτή που αρχικά είχα στο μυαλό μου. Άλλωστε ένα ανθρωπόμορφο πρόσωπο με κέρατα τράγου είναι κάτι που έχουμε ξαναδεί σε εικόνες ή ταινίες, οπότε υπάρχει μια οικειότητα. Από την άλλη, το μουσικό περιεχόμενο είναι πιο κοντινό, χωρίς να θέλω η φράση αυτή να υποδηλώσει στενή συσχέτιση. Στον χώρο της (πειραματικής) ηλεκτρονικής μουσικής ή IDM με dubstep στοιχεία κινούνται και οι δύο δίσκοι, αλλά το ντεμπούτο των Orgazma είναι αρκετά πιο προσιτό και πιο επιθετικό.
Οι Orgazma είναι ένα κουαρτέτο, με τον Άρη Μπινιάρη σε φωνή και στίχους παρέα με τον Αλέκο Γεωργουλόπουλο (κιθάρες, synthesizer, programming), τον Βίκτωρα Κουλουμπή (μπάσο) και Χάρη Κρεμμύδα (μίξη, drum programming). Αν υπάρχει κάτι που πρωτοστατεί στα όσα ακούγονται είναι η ερμηνεία του Μπινιάρη. Αυτό συμβαίνει μέσα στο πλαίσιο που θέτουν οι στίχοι του και, φυσικά, ανάμεσα στις μουσικές της υπόλοιπης παρέας. Ακούστε για παράδειγμα το "Guru Dealer", με μόνο ένα απλό ambient φόντο στους δύο πρώτους στίχους («σκύλε σκύλε το νου σου σκύλε, έχετε το νου σου στο σκοτάδι φίλε») η φωνή του δημιουργεί τόση ένταση όση αμέσως μετά τα drums το μπάσο και ο ηλεκτρονικός χαμός. Δεν έρχεται ως έκπληξη αυτό, είκοσι και πλέον λεπτά μετά το αντίστοιχα δυναμικό, εναρκτήριο «1000», αλλά είναι ενδεικτικό παράδειγμα της ωραίας δουλειάς που έχει γίνει στην παρουσίαση των ιδεών τους, στιχουργικών και μουσικών.
Στο περιεχόμενο των ιδεών αυτών, ιδιαίτερα των στίχων, εντοπίζονται και οι λιγοστές αδυναμίες του δίσκου αυτού. Υπάρχουν πολλές λέξεις στα τραγούδια τους, αλλά λίγες από αυτές βρίσκουν στόχο με την αμεσότητα και τον αφοπλιστικό τρόπο που ζητάει - ή και επιτάσσει - η μουσική τους. Μπορεί, βέβαια, να μην υπήρχε αυτή η στόχευση κατά τη γραφή και να αρκούνται - ή να αρκείται ο Άρης Μπινιάρης ως στιχουργός - στη δημιουργία μιας συνολικής αισθητικής και τη χρήση των λέξεών του ως ήχους για να τονίσει την αιχμηρότητα του εγχειρήματος. Αυτά, τα πετυχαίνει και με το παραπάνω. Φράσεις όπως «έτσι θα δαγκώνω» («Ίλιγγος»), «μες στο βούρκο το φίμωτρο βάζεις» («Φίμωτρο») ή «είσαι τίγκα μες στην ντρόγκα, όσο θέλεις τώρα βόγκα» ("Yoga") φαινομενικά δεν κρύβουν κάποιο νόημα-σημαίνομενο, αλλά λειτουργούν εξαιρετικά ως σημαίνοντα, με την εγγενή τους τραχύτητα και την εκφορά του τραγουδιστή.
Η μικρή διάρκεια - λιγότερο από μισή ώρα ζητάνε τα οκτώ αυτά τραγούδια - σε συνδυασμό με την αμείωτη ένταση και το πυκνό, ποικίλο μουσικό περιεχόμενο από dubstep μέχρι μελωδικά synths και μπάσο καθιστούν το ντεμπούτο των Orgazma ένα πολύ καλό «σφηνάκι». Έχει ενδιαφέρον το πώς θα είναι μια ζωντανή εμφάνιση του συγκροτήματος. Προσδοκούν και οι ίδιοι, σύμφωνα με το σχετικό δελτίο τύπου, τη διάχυση αυτής της ενέργειας σε όρθια σώματα. Λίγο ακόμα, και φτάσαμε, ως τότε, δυνατά στα ηχεία μας. Του(ς) ταιριάζει.
* Διόρθωση: Σε μια προηγούμενη εκδοχή του άρθρου αναγραφόταν λανθασμένα το όνομα του Αλέκου Γεωργουλόπουλου.