Καινούργιοι δίσκοι στο grill #16

Τα κάνει όλα στον καινούργιο του δίσκο ο Αντώνης Λιβιεράτος, από τους στίχους και τη μουσική μέχρι την παραγωγή και τη μίξη, με όλα τα παιξίματα στο ενδιάμεσο. Drum machine, μπάσο, σύνθια, όργανο και ερμηνεία δημιουργούν μια ένταση, μια τεταμένη ατμόσφαιρα, που διέπει τον δίσκο και ακόμα κι αν ξενίσει στην πρώτη ακρόαση εν τέλει θα επιβληθεί σε κάθε επόμενη αναπαραγωγή. Έτσι, το μήνυμα του δίσκου «καρφώνεται» ξεκάθαρα, ανάμεσα σε πολλούς άλλους ενδιαφέροντες στίχους: «Δεν πάει άλλο, προφανώς / Κάτι ν’ αλλάξει είναι καιρός».

[Δημήτρης Όρλης]

Είναι οριακά θανάσιμα βαρετό κλισέ, αλλά κρύβει πολλή αλήθεια μέσα του: Στην απλότητα κρύβεται η ομορφιά. Αυτή η φράση μπορεί να περιγράψει εν συντομία το καινούργιο άλμπουμ των Burgundy Grapes. Περιέχει απλές, ανεπιτήδευτες, ατμοσφαιρικές μελωδίες με αιχμές την κιθάρα, το ηλεκτρικό ηχητικό φόντο και τις μικρές, δωρικές πινελιές από αξιολογότατους μουσικούς. Ο Γιώργος Κολυβάς και ο Αλέξανδρος Μιαούλης, τα δύο βασικά μέλη των Burgundy Grapes δεν σπαταλούν ενέργεια σε πολύπλοκους πειραματισμούς, αντλούν έμπνευση από μια μεγάλη παλέτα συναισθημάτων και επιβεβαιώνουν ένα ακόμα κλισέ: το πιο απλό πράγμα είναι ταυτόχρονα και το πιο δύσκολο να επιτευχθεί.

[Άρης Γάρος]

Όντας ένα από τα πρωτοπαλίκαρα που βοήθησαν στη διάνοιξη της θανασοπαπακωνσταντινικής αλεπότρυπας, ο θεσσαλονικιός μουσικός συνεχίζει σε ανάλογο κλίμα. Αυτή τη φορά γράφει ο ίδιος τα περισσότερα τραγούδια, ενώ τέσσερα συνεισφέρει ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης. Όλα ηχούν καλώς καμωμένα, αλλά η πολυπόθητη σπίθα, που θα φώτιζε αλλιώς τις γνώριμες στοές, μάλλον απουσιάζει.

[Μιχάλης Τσαντίλας]

Στον πέμπτο του δίσκο ο Νίκος Γιακουμάκης επιδεικνύει ξανά τη φωνητική του δεξιότητα, με τους στίχους να γεννάνε κυρίως θετικά συναισθήματα με μετρημένα αμήχανα σημεία που όμως είναι αρκετά να ξενερώσουν τον ακροατή. Αντίστοιχα η ενορχήστρωση είναι αρμόζουσα στις συνθέσεις και το επιθυμητό ύφος του δίσκου, όμως σε σημεία εντοπίζεται μια προχειρότητα ή και υπερβολή που αδικεί το συνολικό αποτέλεσμα. Γενικά οι συνιστώσες του δίσκου τείνουν στα άκρα (π.χ. ενορχηστρώσεις ενίοτε υπερφορτωμένες και άλλοτε φτωχές) αλλά συνολικά καταλήγουν σε ένα μάλλον μέτριο αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα αυτό θυμίζει συνταγή που αποτελείται από τις καλύτερες πρώτες ύλες αλλά ο συνδυασμός τους δεν πέτυχε αντίστοιχα, καθώς οι Κονσπιρασί αλλά και ο Νίκος Γιακουμάκης έχουν κατά τα άλλα ανεβασμένο τον πήχη.

[Γιάννης Κουρεμένος]

Το κύριο μουσικό όχημα του Δημήτρη Πολιούδη, a.k.a Mazoha, παραμένει και το πιο ενδιαφέρον μουσικά. Στην νέα του κυκλοφορία μετασχηματίζει τα αρνητικα συναισθήματα και τις μαύρες σκέψεις σε δυναμικές indie pop συνθέσεις δίνοντας για αλλη μια φορά αξιομνημονευτα τραγούδια. "Get Off The Train", "It's Alright" και το "Sad B4 It Was Cool" ξεχωρίζουν.

[Χάρης Πολονύφης]