Metal τριήμερο Release Athens: ένα φεστιβάλ μέσα στο φεστιβάλ

Ο λιγοστός κόσμος που είχε μαζευτεί από νωρίς στο κάγκελο ήταν παραπάνω από ικανός να ζεστάνει την ατμόσφαιρα, υποδεχομενος τους  Έλληνες O.Y.D. Η μπάντα απέδωσε πολύ καλά το υλικό της, παρόλο που η ζεστή και ο ήλιος δεν ήταν και οι καλύτεροι σύμμαχοι. Μπορεί να μη μου αποτυπώθηκε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μετά το τέλος του set τους, θα κρατήσω ωστόσο την καλή ενέργεια που είχαν. 

Λίγο πριν την εμφάνιση των Nova Twins ένα ωραίο συννεφάκι και μια αναπάντεχη δροσιά έκαναν την παραμονή μας ευκολότερη και οι τετράδες μπύρας έδιναν και έπαιρναν. Δεν κρύβω ότι περίμενα με μεγάλο ενδιαφέρον την εμφάνισή τους αυτή, ενώ δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πώς θα κολλούσε ο ήχος τους με τα υπόλοιπα σχήματα της ημέρας. 

Κι όμως, το βρετανικό δίδυμο έκανε πολύ καλή εμφάνιση και η πλατεία νερού γέμισε φρεσκάδα. Αστείρευτη ενέργεια με πολύ πειραματισμό, ραπάρισμα, σκληρό ήχο, ηλεκτρονικά στοιχεία, όλα αυτά έκαναν τη διαφορά και ο νεαρότερος κόσμος έπιασε το νόημα και αφέθηκε στο πάρτι που ετοίμασαν για εμάς. 

Nova Twins - Setlist

Σειρά για τους, κατά πολύ κόσμο, headliners της βραδιάς Bullet For My Valentine, και αυτό που μπορώ με επιείκεια να πω είναι πως μας έπεσαν κυριολεκτικά τα σαγόνια. Μία πολύ δυνατή εμφάνιση που ήδη από την επόμενη μέρα συζητιόταν και μάλλον θα συζητιέται για πολύ ακόμα. 

Μετά από μια επική εισαγωγή ξεκίνησαν με το "Knives" και ένα τρελό γλέντι στήθηκε από κάτω. Ακολουθούν τα "Over It" και "Peace Of Me" και μετά ξεχάσαμε και το όνομά μας. Τα αίματα άναψαν για τα καλά και τα moshpits είχαν την τιμητική τους. Ο Matthew Tuck και η λοιπή παρέα, σε μεγάλη φόρμα, έδειξαν πόσο καλά ξέρουν να ξεσηκώνουν το κοινό. Ένα χορταστικό σετ 75 περίπου λεπτών άφησε τους πάντες να παραμιλούν. Μοναδικό ίσως ψεγάδι το ότι χάθηκε ο ήχος της ακουστικής κιθάρας στην εισαγωγή του "All These Things I Hate" αλλά στο τέλος της μέρας κάνεις δεν θα το θυμάται αυτό. 

Εκεί κατά τις 11 έφτασε η ώρα των Disturbed. Μια εμφάνιση λίγο πολύ ίδια με αυτή που μας χάρισαν το 2019 και κάποιοι είπαν ότι ίσως να ήταν και καλύτεροι φέτος.

Έκαναν δυναμικό ξεκίνημα με το "Hey You" και με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο συνέχισαν με τα "Stupify" και "Ten Thousand Fists", όπου σηκώθηκαν άπειρες γροθιές στον αέρα δίνοντας έναν ωραίο παλμό. Φτάνοντας στο "Reason To Fight", ο τραγουδιστής David Draiman λύγισε και εμφανώς συγκινημένος μίλησε για τον αγώνα που δίνουν πολύ άνθρωποι ενάντια στην κατάθλιψη και τον εθισμό και πώς παρολίγο να βρεθεί και αυτός στην «αντίπερα όχθη» σχετικά πρόσφατα. 

Στη συνέχεια, ζήτησε σε όποιον από το κοινό έχει έρθει αντιμέτωπος με κατάθλιψη ή εθισμό και έχει νιώσει μόνος του να σηκώσει το χέρι του. Πολύς κόσμος σήκωσε τα χέρια και τότε τους λέει να κοιτάξουν γύρω τους και να καταλάβουν πώς δεν είναι μόνοι.  Μου έκανε τεράστια εντύπωση πόσος κόσμος γύρω μας υποφέρει εσωτερικά χωρίς να φαίνεται. Ήταν ενα συγκλονιστηκο στιγμιότυπο, παρόλο που δεν είμαι και μεγάλος fan της πολυλογίας στις συναυλίες.

Στο "Sound Of Silence" ήρθαν πιάνα, τσέλα, κλασσικά κρουστά πάνω στη σκηνή, ενώ η ενέργεια επανήλθε στα τελευταία κομμάτια, με αποκορύφωμα τα "Stricken" και φυσικά το "Down With The Sickness". Στα αρνητικά της εμφάνισης τους τα άκυρα bass, drums και guitar solos, που μαζί με το λογύδριο έκαναν μεγάλη κοιλιά στο set τους και σίγουρα η πολύ μικρή ώρα εμφάνισης τους, που καμία σχέση με εμφάνιση headliner δεν είχε.

Disturbed - Setlist

Η δεύτερη διαδοχικά μέρα του φεστιβάλ (27 Ιουνίου) είχε μάλλον πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από την προηγούμενη.

Την αρχή έκαναν οι Έλληνες Skybinder, τους οποίους δεν πρόλαβα από την αρχή, καθώς η κίνηση στους δρόμους για να φτάσω στην Πλατεία Νερού ήταν άνευ προηγούμενου.

Δεν θα εκφέρω την προσωπική μου άποψη για την εμφάνισή τους, απλά θα αρκεστώ στο ότι ο λιγοστός κόσμος κόσμος που δεν προτίμησε κάποια σκιά δίπλα σε κάποιο μπαρ μαζί με παρέα ξεκίνησε την κλωτστοπατινάδα και τα πρώτα μικρά pit μπροστά στη σκηνή. 

Μετά από αυτό το ευχάριστο διάλειμμα ήρθε η στιγμή για τους Triptykon η αλλιώς το Tribute project του Thomas Gabriel Fisher (aka Tom Warrior) στους θρυλικούς Celtic Frost. Ομολογουμένως ήταν μια εμφάνιση που πολλοί φίλοι και οπαδοί περίμεναν! Το εξώφυλλο του "To Mega Therion" αναρτήθηκε πίσω ως τεραστιο backdrop και ένα ταξίδι σε μακρινές εποχές, όπου το black metal ήταν ακόμα στα σπάργανα, ξεκίνησε. 

Πολύς κόσμος, ειδικά μεγαλύτεροι σε ηλικία οπαδοί, είχαν έρθει να τιμήσουν μια από τις σπουδαιότερες μπάντες του σκοτεινού ήχου. Η αρχή έγινε με το "Into The Crypts Of Rays", ενώ highlights ήταν τα "Morbit Tales" από το ομώνυμο άλμπουμ πίσω στο 1984, "Nocturnal Fear" και φυσικά τα "(Beyond the) North Winds" και "Necromantical Screams", με το οποίο και έκλεισαν την εκπληκτική τους εμφάνιση.

Κατά τη διάρκεια ολου του set, η ένταση στα pits μεγάλωνε, ενώ ήταν και κάποιοι πιο τολμηροί που δοκίμασαν την τύχη τους στο crowd surfing. Πολύ ικανοί και οι υπόλοιποι συνεργάτες επι σκηνής του Warrior, συνθέτοντας ένα μοναδικό απόκοσμο θέαμα ενώ το φως της μέρας δεν απαγόρευσε την σκοτεινιά του black metal να διαπεράσει τις ψυχές μας. 

Μετά είχε έρθει ή ώρα για ταξίδι στον Αμαζόνιο. Και ο λόγος για τους Soulfly.

Τα έχω ξαναπεί τα των Sepultura, και γι αυτούς που έφυγαν και για αυτούς που έμειναν. Και οι Soulfly δεν είναι τίποτα άλλο από μια έκδοση των Sepultura κολλημένη στη δεκαετία του '80 και '90. Συνθέσεις δυναμικές και πρωτόγονες από τα βαθύ του Αμαζονίου, ικανές να σε ξετινάξουν αν βρεθείς απροετοίμαστος στο pit. Με τα κομμάτια από το ομώνυμο ντεμπούτο τους να επικρατούν εμφανώς έναντι τις υπόλοιπης δισκογραφίας τους, έκαναν μια σαρωτική εμφάνιση που ίσως ξεπέρασε τις προσδοκίες πολλών (όπως εγώ) και άφησε πολύ κόσμο εμφανώς ικανοποιημένο.

Highlight φυσικά η εμφάνιση του Ashmedi των Melechesh (που βρέθηκε εκεί αυτός;), με τον οποίο είπαν μαζί τον ύμνο "Refuse/Resist", όπου όλη η Πλατεία Νερού υπέστη ριζική ανακαίνιση από τον παλμό του κοινού. Μας γνώρισε και το γιό του πίσω από τα τύμπανα, που μπορεί να μην έχει τον ήχο του Θεού του, Igor, απέδωσε ωστόσο πολύ τίμια τα κομμάτια, αποδεικνύοντας ότι δεν βρέθηκε με μέσον (τον μπαμπά) σε αυτό το stage. Ήταν μια εμφάνιση που θα θυμόμαστε.

Soulfly - Setlist

1. Back To The Primitive
2. No Hope = No Fear
3. Downstroy
4. Seek 'n' Strike
5. Frontlines
6. Superstition
7. Porrada/Fire
8. Filth Upon Filth
9. Prophecy
10. Bleed
11. Tribe (With "Get Up, Stand Up" by The Wailers chorus)
12. Wasting Away (Nailbomb cover)
13. Boom
14. 
    
15. Refuse/Resist (Sepultura cover)
16. Jumpdafuckup
17. Eye for an Eye

Επιτέλους έφτασε 11 και η πλατεία σκοτείνιασε. Όλοι ήμασταν έτοιμοι να υποδεχτούμε τους Αυστραλούς Parkway Drive. Όταν το εναρκτήριο "Glitch" ξεκίνησε να σφυρικοπεί ανελέητα τα αυτιά και τα μάτια μας, καταλάβαμε πώς δεν ήταν τυχαία headliners εκείνη την ημέρα. Οι επισκέψεις τους στην χώρα μας και οι διαρκώς μεγαλύτεροι χώροι στους οποίους εμφανίζονται δείχνουν ξεκάθαρα ότι μεγαλώνει διαρκώς ο κύκλος των οπαδών τους. Και είναι τέτοια η ενέργειά τους επί σκηνής, που αποκλείεται να τους δει κάποιος ζωντανά και να του περάσουν απαρατήρητοι. 

"Pray" και "Carrion" για τη συνέχεια, και έχουμε ξεχάσει καθετί που είδαμε δυο μέρες τώρα σε αυτήν την πλατεία. Οι απόλυτοι κυρίαρχοι στη σκηνή κάνουν το κοινό στην κυριολεξία ό,τι θέλουν. Φωτιές πάνω, pit  από κάτω και το γλέντι που έχει στηθεί στην Πλατεία Νερού είναι άνευ προηγούμενου. «Είναι τρελός, είναι τρελός ο Αυστραλός!» το σύνθημα της ημέρας, ενώ και ο ίδιος ο frontman τους Winston McCall δεν πίστευε στα μάτια του με την υποδοχή που τους επιφύλαξε το ελληνικό κοινό.  

Επικό στιγμιότυπο όταν στο "Idols And Anchors" τον χάσαμε από τη σκηνή και ξαφνικά τον πετύχαμε να τραγουδά δίπλα μας ανακατεμένος κάτω στο κοινό. Ήταν ξαφνικά ένας από μας. Ο κολλητός μας, ο διπλανός που πίναμε μπύρες παρέα, ο αδερφός μας. Μια εκπληκτική εμφάνιση που συγκλόνισε όλη την πλατεία και άφησε υπόσχεση για τις επόμενες τους εμφανίσεις στη χώρα μας.

Στα αρνητικά της βραδιάς η πολύ μικρή προσέλευση του κόσμου, περίπου πέντε χιλιάδες άτομα. Αλλά όσοι ήμασταν εκεί θα έχουμε να λέμε μια τέλεια ιστορία σε όσους το έχασαν και θα παίρνουμε ικανοποίηση από το βλέμμα τους μόλις αντιληφθούν τι έχασαν…

Parkway Drive - Setlist

H ολοκλήρωση του metal τριημέρου ήρθε με το μάλλον πιο γεμάτο lineup του φεστιβάλ, την Τετάρτη 28 Ιουνίου. Το δυνατό πακέτο περιλάμβανε τους Bleed From Within, Heaven Shall Burn και φυσικά τους ιδιαίτερα αγαπητούς στην χώρα μας Kreator και Amon Amarth. 

Η μέρα ήταν αρκετά ζεστή αλλά αρκετός κόσμος συγκεντρώθηκε έξω από τις πόρτες από νωρίς (υπήρξε και μία καθυστέρηση στο άνοιγμα), ώστε να απολαύσει τους Σκωτσέζους Bleed From Within, οι οποίοι ξεχύθηκαν πάνω στη σκηνή με τρελά κέφια παρά τον ντάλα ήλιο και την απουσία του μπασίστα τους (για οικογενειακούς λόγους). Το σημαντικό είναι ότι κέρδισαν το κοινό με το «καλημέρα» και μας «ζέσταναν» για αυτά που έπονταν.

Και ποια θα μπορούσε να είναι η καλύτερη γέφυρα ανάμεσα στο metalcore των Σκωτσέζων και το thrash των Kreator από τους Heaven Shall Burn; Και ενώ ο ήχος και η απόδοση δεν ήταν η καλύτερη στην έναρξη του set, μετά το τρίτο κομμάτι η γερμανική μηχανή πήρε μπρός, με τη διάθεση να ανεβαίνει στα ύψη τόσο πάνω όσο και κάτω από την σκηνή. Οι πιο γενναίοι, μάλιστα, άρχισαν τα πρώτα μεγάλα circle pits, ενώ οι υπόλοιποι προτιμήσαμε να απολαύσουμε το συγκρότημα από τα πιο σκιερά σημεία της αρένας. Η μπάντα ήταν σε μεγάλη φόρμα και η κορύωση ήρθε με τα “Voices Of The Voiceless” και “The Weapon They Fear”. 

Μετά τη λήξη του set o κόσμος είχε αυξηθεί σημαντικά. Oι Kreator έχουν, άλλωστε, μια ιδιαίτερη σχέση με την χώρα μας, και σιγούρα πολύ μεγάλο κοινό. Και αυτό φάνηκε και με την προσέλευση αλλά και τις αντιδράσεις του κόσμου με το που εμφανίστηκε ο Petrozza και η παρέα του στην σκηνή. “Hate Über Alles” για αρχή, και στα καπάκια “People Of The Lie”, όπου επικράτησε χαμός στην πλατεία και το thrash πάρτυ ξεκίνησε. Circle pits, walls of death κάτω από τη σκηνή, φωτιές και δυνατά riffs πάνω σε αυτήν. 

Ο Petrozza ήταν εμφανώς ενθουσιασμένος με την επιστροφή στην Ελλάδα και δεν έχασε ευκαιρία να μας πει (για άλλη μία φορα) για ιστορίες που του έχουν μείνει από τη χώρα, όπως τα γυρίσματα του videoclip του “Betrayer”, έξω από την Ακρόπολη. Με την σειρά τους οι Έλληνες fans τού έδειξαν την αγάπη τους με απανωτά sing-alongs και ιαχές. 

Προφανώς ο μεγαλύτερος ενθουσιασμός επικράτησε στα “Extreme Agreesion”, “Violent Revolution”, “Flag Of Hate”και “Pleasure Τo Kill”, αφήνοντάς μας χωρίς δυνάμεις και φωνή πλέον. Μετά από μιάμιση ώρα γερμανικού thrash, οι Kreator μάς αποχαιρέτησαν και υποσχέθηκαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα σύντομα.

Kreator - Setlist

H συναυλιακή εξέλιξη των Amon Amarth είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη. Θυμάμαι όταν το 2008 τους είχα δει στο παλιό Fuzz σε ένα καταιγιστικό αλλά λιτό show. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Οι Amon Amarth συγκαταλέγονται πλέον στα μεγάλα συγκροτήματα του χώρου, με φανατικό κοινό και headline θέσεις στα billing των ευρωπαϊκών φεστιβαλ. Η παραγωγή επί σκηνής δε έχει ξεφύγει, προσφέροντας ένα φοβερό οπτικοακουστικό θέαμα σε κάθε εμφάνιση. Ήταν επιτέλους η ώρα να τους δούμε και στην Ελλάδα σε open-air χώρο για πρώτη φορά και μάλιστα ως headliners.

Η ώρα δείχνει 11, το πανό πέφτει και το βαρύ riff του “Guardians Of Asgard” σκίζει τον αθηναϊκό ουρανό. Το κοινό συμμετέχει από την πρώτη νότα (και θα συνεχίσει μεχρι και την τελευταία). Ο ήχος είναι άριστός και γεμάτος, ενώ όλη η μπάντα αποδίσει προφανώς τέλεια, με τον Johan Hegg να ξεχωρίζει σαν πρωταγωνιστής και να παίζει το κοινό στα δάχτυλα. Η σκηνή είναι επιβλητική, γεμάτη με επικά viking σκηνικά, σημάδι ότι το συγκρότημα πλέον εστιάζει πολύ στην εικόνα που συνοδεύει τα τραγούδια τους. Ανά διαστήματα έβγαιναν και vikings πολεμιστές. 

Ως σημαντικότερες στιγμές κρατάμε τον απόλυτο χαμό στο “Death In Fire”, το κλασικό μαζικό sing-along στο “Pursuit Of The Vikings”, και φυσικά το rowing pit στο “Put Your Back Into The Oar”, όπου σύσσωμο το κοινό έκατσε κάτω και άρχισε να…. κωπηλατεί! Πριν το “Raise Your Horns”, ο Hegg ήπιε μια ολόκληρη μπύρα μονοποσία λέγοντας μας “γεια μας”, ενώ το τέλος ήρθε με μία φοβερή εκτέλεση του “Twilight Of The Thunder God”, που ήταν ίσως και η πιό δυνατή στιγμή της βραδιάς. 

Η μπάντα απέδωσε τα μέγιστα και παίζει μπάλα Ά Εθνικής, αλλά ένιωσα ότι η σύνδεση που είχε παλιότερα με το κοινό έχει λίγο ξεφτίσει. Τα τραγούδια φεύγουν σαν σφηνάκια ώστε να βγει το set ακριβώς on time.  Επίσης, το setlist επικεντρώνεται πλέον στις νεότερες κυκλοφορίες, παραμερίζοντας παλιό πολύ σημαντικό υλικό. Από την άλλη το νέο κοινό φαίνεται να προτιμά αυτή την αλλαγή, οπότε μάλλον απλά είμαστε... γέροι γκρινιάρηδες! Όπως και να έχει, οι Σουηδοί ξέρουν να μας παρέχουν θέαμα και fan στιγμές, καταφέρνοντας έστι να μην αφήσουν κανέναν απογοητευμένο. Και στα επόμενα!

[Αλέξανδρος Μούρτζος]

Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από το Release Athens Festival.