Οι Algiers είναι ένα συγκρότημα που έχει πάντα ενδιαφέρον να παρακολουθείς, και δισκογραφικά και συναυλιακά. Η σχέση τους με τη χώρα μας υπήρξε εξαρχής στενή ήδη από το 2018 που τους υποδεχτήκαμε για πρώτη φορά. Μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα ελέω πανδημίας, επιστρέφουν με τρεις εμφανίσεις και το νέο τους δίσκο "Shook". Σε συνέχεια του αφιερώματος που ετοιμάσαμε για εκείνους, «ανακρίναμε» και δύο μέλη του, τον Ray Mahan (beatmaking, samples μπάσο) και τον Lee Tesche (κιθάρα).
M.G.: Σας ευχαριστούμε για το χρόνο που μας δίνετε να κάνουμε αυτήν τη συνέντευξη, ειδικά στο μέσο μιας περιοδείας. Θα θέλαμε, αρχικά, να σας συγχαρούμε για το νέο σας άλμπουμ “Shook” και να σας ρωτήσουμε πώς πάει το tour μέχρι τώρα.
Ryan Mahan: Πάει πολύ καλά. Πάει καιρός που κάναμε περιοδεία όλοι μαζί. Η τελευταία φορά ήταν τον Απρίλιο στις Η.Π.Α. και είχε πάει εξαιρετικά. Το ίδιο και η περιοδεία για το “Shook”. Προσπαθήσαμε σκληρά να μεταφέρουμε τα κομμάτια του άλμπουμ στη σκηνή και να τα «δέσουμε» με οπτικοακουστικά στοιχεία. Συνδυάζουμε την ενέργειά μας με μια σκοπιά πιο οπτικοποιημένη, πιο κινηματογραφική.
M.G.: Ωραίο αυτό. Θα μιλήσουμε αργότερα για τις προκλήσεις που φέρνει το ότι ζείτε σε διαφορετικές πόλεις ή και χώρες, γιατί υποθέτω ότι θα ήταν δύσκολο σαν συνθήκη όταν ηχογραφούσατε το “Shook” και προετοιμάζατε το tour. Αλλά πριν από αυτά, ας αρχίσουμε με κάποιες ακόμα πληροφορίες για τη νέα σας κυκλοφορία.
R.M.: Έχουμε πολλά να πούμε.
Lee Tesche: Ναι. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω…
Όταν άρχισε το lockdown μέσα στην πανδημία, ήμασταν όλοι μαζί στην πόλη μας, την Ατλάντα. Βασικά, όλοι οι χώροι έκλεισαν μια μέρα αφότου παίξαμε live για την προώθηση του προηγούμενού μας άλμπουμ. Ξεμείναμε με την οικογένειά μας και ήμασταν όλοι στο ίδιο μέρος για πρώτη φορά, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και αυτό έφερε έντονη δημιουργικότητα. Νομίζω ότι ο Franklin [σημ: ο τραγουδιστής του συγκροτήματος] και ο Ryan έμειναν στο σπίτι ενός ξαδέρφου του Ryan για μήνες, βλέποντας τηλεόραση και κάνοντας μουσική μαζί. Και εγώ βρισκόμουν σε μια κοντινή γειτονιά. Και έτσι προέκυψε ένα ολόκληρο σύνολο από κομμάτια, πολλά από τα οποία είχε γράψεί ο Franklin εκείνες τις μέρες. Και κάποιον καιρό μετά μπορέσαμε να βρεθούμε όλοι μαζί στη Φιλαδέλφεια και να ηχογραφήσουμε το άλμπουμ.
R.M.: Υπήρχε οργασμός δημιουργικότητας σε εκείνη τη φάση. Είχα κάνει και εγώ ένα δικό μου άλμπουμ, με σκοπό κυρίως να εστιάσω στις ιδέες που είχα εγώ στο κεφάλι μου. Οι Algiers είναι ένα συγκρότημα με ξεχωριστό ήχο, και αυτό είναι υπέροχο. Παρόλο που έχουμε και εμείς τις επιρροές μας, πιστεύω ότι έχουμε έναν ήχο πιο μοναδικό, γιατί πολλές μπάντες απλά ακούγονται σαν άλλες μπάντες. Είναι φανταστικό το να συμμετέχεις σε κάτι τέτοιο, όμως την ίδια στιγμή μπορεί να έχεις και άλλα ερεθίσματα που παρεκκλίνουν από τον ήχο της μπάντας. Άρα, έκανα κάτι δικά μου ηλεκτρονικά και συμμετείχα μαζί με τον Lee σε δύο άλμπουμ που ήταν επίσης αρκετά διαφορετικά και παράξενα ως προς τις τεχνικές ηχογράφησης που χρησιμοποιήσαμε.
Το “Shook” ήταν η τελευταία δουλειά που βγήκε αυτήν την περίοδο, το 2021, 2022. Στο μεταξύ, και ο Franklin είχε τα προσωπικά του project, άρα πιστεύω ότι το άλμπουμ προέκυψε φυσικά από την δημιουργικότητα και την ενέργεια που είχαμε, με διαφορετικούς ίσως τρόπους σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ.
M.G.: Μερικοί άνθρωποι περιγράφουν τη μουσική σας σαν «δυστοπική soul» ή «δυστοπική gospel». Εσείς πώς θα την περιγράφατε;
L.T.: Δύσκολη αυτή η ερώτηση. Είμαι πολύ κακός στις περιγραφές. Παίζει ρόλο και το σε ποιον την περιγράφεις.
R.M.: Κοιτάξτε, κάποιους από αυτούς τους χαρακτηρισμούς τούς πρωτοσκεφτήκαμε εμείς, να πω την αλήθεια. Βασικά, δεν είμαι σίγουρος, αλλά ψάχναμε για λέξεις που να ξεφεύγουν από τα «παραδοσιακά», post-punk, soul, gospel. Και τελικά επιλέξαμε το “doom gospel”. Προσπαθούσαμε ήδη από τις αρχές να βρούμε χαρακτηρισμούς για τη μουσική μας, γιατί μέχρι να βγάλουμε τον πρώτο δίσκο δεν είχαμε παίξει ποτέ live, οπότε προσπαθούσαμε να βρούμε τη δική μας ταυτότητα πριν ο κόσμος μάς ανακαλύψει.
Τώρα, πώς θα περιγράφαμε τη μουσική μας; Πολύ δύσκολο αυτό. Κάποια από τα μέλη μας δεν θέλουν να έχουν καμία ταμπέλα ή χαρακτηρισμό κολλημένο πάνω τους, άλλοι βρίσκουμε αξία στη δυνατότητα του να εξηγούμε ποια είναι η μουσική μας. Όπως και να ‘χει, παίζει ρόλο και το άλμπουμ. Ας πούμε, ο πρώτος δίσκος λοξοκοιτάζει περισσότερο προς την κιθαριστική, death πλευρά του post-punk ανακατεμένη κάπως με gospel και soul. Ο τωρινός δίσκος αξιοποιεί μια μεγάλη παλέτα, από hip hop μέχρι σχεδόν street punk και πολλά είδη ανάμεσα σε αυτά.
L.T.: Alternative ίσως.
R.M.: Alternative! Σωστά! [γέλια]
M.G.: Κολλάει παντού αυτός όρος-ομπρέλα σήμερα! Και τώρα, ας περάσουμε στις θεματικές που σας απασχολούν. Πιστεύουμε ότι είστε ένα σημαντικό συγκρότημα επειδή τολμάτε να μιλήσετε ανοιχτά για πολλά κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, και μάλιστα με τρόπο που θα δυσαρεστήσει πολλούς στην πατρίδα σας, την Ευρώπη ή και τον υπόλοιπο κόσμο. Ξέρουμε ότι δεν τρελαίνεστε όταν σας χαρακτηρίζουν «μπάντα διαμαρτυρίας», άρα μήπως προτιμάτε τον όρο «αιρετικοί καλλιτέχνες»; Επίσης, μήπως και η καταγωγή σας από τον αμερικανικό Νότο παίζει κάποιο ρόλο;
R.M.: Θα ξεκινήσω ανάποδα. Ναι, φυσικά ο τόπος καταγωγής μας παίζει τεράστιο ρόλο, γιατί είναι ένα πολύ συντηρητικό μέρος. Κουβαλάμε τη φρικτή κληρονομιά της αποικιοκρατίας, του αφανισμού των Ινδιάνων και της δουλείας. Με αυτή την Ιστορία ασχολούμαστε και είμαστε υποπροϊόντα της. Και πιστεύουμε ότι η η μουσική, η Ιστορία και η κοινωνία συνδέονται. Μπορείς να διαλέξεις αν θα αναμειχθείς και αν θα ασχοληθείς με τις περιρρέουσες συνθήκες που γεννούν τη μουσική, αλλά όπως και να έχει αυτές θα είναι πάντα εδώ.
Για εμάς, λοιπόν, όλα ξεκινούν από μια πολιτική, κοινωνική και ιστορική σκοπιά ή από έναν συνδυασμό τους. Δεν μπορείς να τους κρυφτείς, βασικά. Όπως λέμε και στο κομμάτι “Dispossession”: “You can't run away, you can't run away”. Σχετικά με τον όρο «μπάντα διαμαρτυρίας», είμαστε κάπως αρνητικοί γιατί η σκέτη διαμαρτυρία μπορεί να είναι ένας αμφίρροπος και εντέλει ανίσχυρος τρόπος δράσης. Είναι σαν να περιμένεις απλά κάτι αντί να ενώνεσαι με άλλους ανθρώπους και να χτίζεις πράγματα, σαν να κοιτά απλά κατάματα την κρατική εξουσία ενώ υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να την αμφισβητήσεις, για να προωθήσεις τη συλλογικότητα. Εξάλλου, δεν είμαστε πολιτική οντότητα, για να υιοθετούμε τέτοιους χαρακτηρισμούς, αλλά συγκρότημα.
Τώρα, δεν θα μας αποκαλούσα απαραίτητα ριζοσπαστικούς-αιρετικούς σαν μπάντα, γιατί θεωρώ ότι η μουσική μας έχει ενδιαφέρον αλλά δεν είναι και τόσο ρηξικέλευθη. Δεν παίζουμε τζαζ ή κάτι τόσο έξω από τα στεγανά. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι στοχεύουμε σε έναν πιο «αιρετικό» ήχο, νιώθω ότι η μουσική μας πορεύεται προς τα εκεί, αλλά έχει ακόμα δρόμο.
M.G.: Θα θέλαμε να μας πείτε λίγο παραπάνω λόγια για τον τίτλο του άλμπουμ: Shook. Τι σημαίνει αυτή η λέξη στην αργκό;
R.M.: Υπάρχουν πολλά πιθανά νοήματα. Ο Franklin την πρότεινε, αλλά όλοι έχουμε επαφή με το γλωσσικό ιδίωμα στο οποίο χρησιμοποιείται και τις πιθανές της σημασίες. To “shook” είναι ένας όρος που καθιερώθηκε πολύ τη δεκαετία του ‘90. Ίσως θα τον γνωρίζετε από το old school κομμάτι “Shook Ones” των Mobb Deep. Σε αυτόν το δίσκο η λέξη περιέγραφε όλους αυτούς που στην επιφάνεια το παίζουν σκληροί αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ δειλοί. Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο τέτοιους. Μια άλλη σημασία είναι το να είσαι ξετρελαμένος με κάτι, να σε εμπνέει, να το αγαπάς, να σε συγ-κινεί, να σε συνεπαίρνει. Η μπορεί να αναφέρεται σε κάτι που φέρνει τα πάνω-κάτω, όπως ένας χωρισμός, προβλήματα υγείας, η όλη κατάσταση με τον Covid και την οικονομική κρίση, που χτύπησε και την Ελλάδα και την Αμερική. Πόλεμοι, βία, όλα όσα φέρνουν τούμπα τον κόσμο και μας κάνουν να αναζητούμε ανθρώπινους δεσμούς για να τα ξεπεράσουμε. Τελικά, αυτό το άλμπουμ είναι για αυτούς τους δεσμούς που σε βοηθούν να την παλέψεις. Δεν φέρνει κανένα μεγάλο πολιτικό μήνυμα, περισσότερο μιλά για το πώς χρειαζόμαστε τον άλλον σε τέτοιες καταστάσεις.
M.G.: Τώρα θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε για τις επιρροές σας. Επηρεάζεστε από συγκροτήματα με ακτιβιστικό παρελθόν, όπως οι MC5, ή υπάρχουν κάποιοι σημερινοί καλλιτέχνες που σας επηρεάζουν και τους εκτιμάτε;
L.T.: Σαφώς. Μεγαλώσαμε σαν έφηβοι ανακαλύπτοντας τους MC5. Οι MC5 και οι Stooges προκύψαν κάπως μαζί στη ζωή μας, γιατί προέρχονται από την ίδια σκηνή. Είχαν μεγάλο αντίκτυπο πάνω μου. Ανακάλυψα τους Minor Threat, τους Fugazi και τους MC5 την ίδια περίοδο. Και ήταν μεγάλη αποκάλυψη. Μέχρι τότε δεν είχα αντιληφθεί ότι υπήρχαν αυτές οι διαφορετικές μουσικές και οι κοινότητες που εκπροσωπούσαν.
Κάπως έτσι έμαθα για την underground punk σκηνή και άρχισα να πηγαίνω σε live που γίνονταν σε δισκάδικα, υπόγεια, κλαμπ. Και εκεί έβρισκα άλλα παιδιά της ηλικίας μου ή και μεγαλύτερους. Έβλεπα τραπέζια γεμάτα φυλλάδια για διάφορα ζητήματα, από αντιπολεμικά κινήματα μέχρι vegan διατροφή. Οι συνομήλικοί μου ήταν πολιτικοποιημένοι εστιάζοντας σε ένα σωρό διαφορετικά ιδανικά και πολιτικές απόψεις. Αυτό ήταν κάτι φρέσκο και ενδιαφέρον. Μετά είδα ότι σχεδόν κάθε τύπος μουσικής είχε τέτοιες πλευρές. Και η rap και η soul και το R&B. Και όταν άρχισαν όλα αυτά τα ερεθίσματα να ενώνονται, τότε είναι που διαμορφώθηκα. Και εγώ και οι υπόλοιποι στο συγκρότημα, θεωρώ.
R.M.: Ναι. Νομίζω ότι για εμάς τους δύο όλα ξεκίνησαν με το punk, με το hardcore. Αν το καλοσκεφτείς, πολλές από τις μπάντες που μας επηρέασαν τότε έρχονταν από το παρελθόν. Και αυτό είναι το όμορφο με τη μουσική: ότι απλώνεται σε τόσες περιόδους και μέρη όμως εξακολουθεί να αντικατοπτρίζει τα πολύ δικά μας βιώματα σε συγκεκριμένες φάσεις της ζωής μας. Είναι υπέροχο αυτό. Αν και δεν μεγαλώσαμε στην ίδια εποχή με τους MC5, προβληματιστήκαμε με τη μουσική τους χρόνια μετά. Δεν μεγαλώσαμε μαζί με τους Minor Threat, κι όμως μας επηρέασαν. Και μετά καταπιάστηκα με την hardcore μουσική, με την rap μουσική, με όλα τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα στα ‘90s και τα ‘00s.
Σήμερα επηρεαζόμαστε συνέχεια από καλλιτέχνες που, ακόμα και αν δεν έχουν πολύ εκλεπτυσμένη προσέγγιση στην τέχνη τους, εκφράζουν την ανθρώπινη κατάσταση με ενδιαφέροντα τρόπο και έτσι ενώνονται με τους άλλους ανθρώπους. Ας πούμε, ένας φίλος μας μουσικός, ο Speaker Music, φτιάχνει techno μουσική ανατρέχοντας στην παράδοση της μαύρης techno και του πώς αυτή ήταν πολιτικοποιημένη, ριζοσπαστική. Και μετά έχουμε όλα αυτά τα punk συγκροτήματα όπως οι Bad Breeding, οι Gel, οι Soul Glo, οι Zulu. Όλοι αυτοί μας επηρεάζουν, όπως και η rap μουσική.
M.G.: Άρα βρίσκετε κοινό πάτημα μουσικά και πολιτικά με τους σημερινούς καλλιτέχνες;
L.T.: Νιώθω ότι έχουμε μεγάλο κύκλο γνωριμιών. Άμα φτιάχνεις μουσική για αρκετό καιρό, κάνεις και πολλούς φίλους σε άλλες μπάντες. Όλοι κάποια στιγμή έρχονται κοντά μεταξύ τους. Μάλλον στην αρχή δεν ξέραμε και πολλούς σαν και εμάς. Τώρα γνωρίζουμε έναν σωρό από καλλιτέχνες με παρόμοιες αντιλήψεις και ιδέες, από τη Νέα Υόρκη και την Ατλάντα μέχρι το Λονδίνο και άλλα μέρη της Ευρώπης. Νιώθουμε πολύ κοντά με πολλούς παρόμοιους καλλιτέχνες.
R.M.: Πολύ κοντινοί μας φίλοι είναι οι Bambara και οι Gilla Band. Είναι εξαιρετικοί μουσικοί και πολύ ευγενικοί άνθρωποι. Ακόμα και αν δεν έχουν μια έντονα πολιτικοποιημένη προσέγγιση, η μουσική τους έχει συμπαγές νόημα. Αλλά γνωρίζουμε και πιο πολιτικοποιημένες μπάντες όπως οι Downtown Boys.
Φτιάξαμε και ένα συλλογικό άλμπουμ με το φίλο μας τον King Vision Ultra από τη Νέα Υόρκη, το “Shook World”, και είναι γεμάτο από συμμετοχές από ράπερ και καλλιτέχνες με κοινωνικές ευαισθησίες, όπως ο Dreamcrusher, ο Nakama, ο Desde. Πολλοί «κόσμοι» ενώνονται, λοιπόν, και νιώθω ότι το “Shook” τούς εκπροσωπεί κάπως όλους.
M.G.: Μιας και ανέφερες τον King Vision Ultra, με τον οποίο κάνατε το “Shook World”, θες να μας πεις τι είναι;
R.M.: Προσεγγίσαμε τον King Vision Ultra για να δούμε αν θα τον ενδιέφερε να αντιστρέψει το σκηνικό του “Shook” και από την Ατλάντα να το μεταφέρει στη Νέα Υόρκη. Οπότε, πήρε τα δομικά στοιχεία του άλμπουμ και έφτιαξε το δικό του άλμπουμ με αυτά. Είναι σαν μία νέα εκδοχή του “Shook” στο ηχόχρωμα της Νέας Υόρκης.
M.G.: Πολύ ενδιαφέρον. Υπάρχουν άλλα είδη Τέχνης, εκτός της μουσικής, που να σας επηρέασαν; Και θεωρείτε ότι η Τέχνη μπορεί ακόμα να επηρεάσει τους ανθρώπους προς έναν πιο προοδευτικό τρόπο ζωής και σκέψης;
L.T.: Το πιστεύω αυτό. Ο κόσμος αλλάζει όλο και πιο γρήγορα, όμως η επιρροή της Τέχνης παραμένει καθοριστική στη διαμόρφωση των ανθρώπων. Για εμάς μεγάλη επιρροή είχε το σινεμά, η φωτογραφία… όλα αυτά τα διαφορετικά μέσα.
R.M.: Συμφωνώ. Υπάρχουν τόσοι διαφορετικοί τρόποι για να υπάρξει Τέχνη. Προσωπικά, με ιντριγκάρουν καλλιτέχνες που έχουν μια πιο «διδακτική» προσέγγιση, μια πιο ευθεία έκφραση του τι πιστεύουν για τον κόσμο. Όμως μου αρέσουν και καλλιτέχνες που εκφράζουν τον προοδευτισμό τους πολύ έμμεσα και πλάγια.
Νομίζω ότι τα μέλη των Algiers έχουμε μία λιγότερο ευθύγραμμη εικόνα για την Ιστορία. Η πορεία της Ιστορίας δεν πάει πάνω-κάτω, αλλά κλωθογυρίζει προς όλες τις κατευθύνσεις. Σε άλλες στιγμές είναι πολύ προοδευτική και σε άλλες στιγμές, ακόμα και έναν αιώνα μετά, μπορεί να υπάρχουν φάσεις μεγάλης οπισθοδρόμησης. Υπήρξαν στιγμές στο παρελθόν που ήμασταν πιο προοδευτικοί σε κάποια ζητήματα σαν ανθρωπότητα σε σχέση με τώρα. Και σήμερα ζούμε σε έναν πολύ βίαιο κόσμο, όπως και πριν ογδόντα ή εκατό χρόνια οι άνθρωποι ζούσαν σε έναν πολύ βίαιο κόσμο, αλλά με άλλους τρόπους.
Αλλά και πάλι, νομίζω ότι η Τέχνη μπορεί να μας ενώσει. Σκεφτείτε μία συναυλία. Όλοι έχουμε πάει σε συναυλίες. Ακόμα και αν δεν ξες κανέναν, η μουσική σε κάνει να αισθάνεσαι κομμάτι ενός συνόλου. Αφήνεις για λίγο στην άκρη την καθημερινότητα για να ακούσεις ανθρώπους που εκτιμάς να παίζουν μουσική για σένα. Ακόμα και αυτό το μικρό πραγματάκι είναι σημαντικό. Όταν ήμουν μικρός, αναρωτιόμουν τι ήθελαν να πουν όλοι αυτοί οι μουσικοί που με επηρέασαν τόσο. Τότε δεν καταλάβαινα, αλλά είχα εμπιστοσύνη ότι θα βρω το νόημα μεγαλώνοντας. Και νομίζω ότι αυτή η δύναμη υπάρχει ακόμα. Άρα ναι, η Τέχνη μπορεί ακόμα να αντικατοπτρίσει αλλά και να επηρεάσει ουσιαστικά τις ζωές μας με πολλούς τρόπους.
M.G.: Εστιάζοντας πάλι σε εσάς, είστε ένα συγκρότημα που συνδυάζει πολλά είδη και στυλ. Συνδυάζετε επίσης τον αναλογικό, κιθαριστικό ήχο με πιο ψηφιακά, ηλεκτρονικά στοιχεία. Αυτή η επιλογή ήταν μια πρόκληση για εσάς ή απλά ένα σημείο των καιρών μας που εσείς ακολουθήσατε με ευκολία;
L.T.: Μάλλον είναι σημείο των καιρών. Ο καθένας μας έχει πολύ διευρυμένα μουσικά και καλλιτεχνικά γούστα, και απλά τα συνδυάζουμε με έναν τρόπο που να βγάζει λογική σε εμάς. Βγαίνει πολύ φυσικά όλο αυτό. Και λέω ότι είναι σημείο των καιρών γιατί οι σημερινοί νέοι έχουν εύκολη πρόσβαση σε πολύ περισσότερα πράγματι από ό,τι εμείς πριν είκοσι ή τριάντα χρόνια. Τότε ήταν πιο δύσκολο να συνδυάσεις τόσες διαφορετικές τέχνες και μέσα. Σήμερα είναι πανεύκολο και πάρα πολύ μουσικοί κάνουν το ίδιο, πιστεύω.
R.M.: Νομίζω ότι έχει να κάνει και με το τι μπορεί να συνεισφέρει ο καθένας μέσα στην μπάντα. Για παράδειγμα, εγώ γράφω μουσική για κιθάρα κάποιες φορές αλλά δεν παίζω κιθάρα. Άρα, ίσως οδηγήθηκα στο να βρω τη θέση μου με τα beat και την ηλεκτρονική πλευρά της μουσική μας. Αλλά αυτό δεν αποκλείει τους υπόλοιπους από το να εμπλακούν στον ίδιο τομέα ή εμένα από το να εμπλακώ στους δικούς τους.
Νομίζω ότι καθένας από εμάς βρίσκει τη θέση του μουσικά και έπειτα τα υπόλοιπα μέλη ανταποκρίνονται ανάλογα, βοηθώντας τη μουσική να πάει παρακάτω. Το “Shook” είναι από πολλές απόψεις ένα πόνημα του Franklin, μιας και έγραψε πολλή από τη μουσική. Όμως, την ίδια στιγμή, συνεισφέραμε και οι υπόλοιποι με κομμάτια που έφεραν μία έξτρα διάσταση ή ουσία στο άλμπουμ. Άρα, είναι ένας συνδυασμός ατομικής και συλλογικής προσπάθειας.
M.G.: Θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε για την πιο ακτιβιστική πλευρά της μπάντας. Νομίζουμε ότι μια πολύ σημαντική και έντονη στιγμή για εσάς ήταν η επίσκεψή σας στην Αλγερία. Μας άρεσε αυτό, γιατί δείχνει ότι δεν υποστηρίζετε τις απόψεις σας μόνο μουσικά ή στιχουργικά αλλά και με τον τρόπο ζωής σας. Και θα θέλαμε να μας πείτε λίγα παραπάνω για αυτό.
R.M.: Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Το εκτιμώ πολύ που μας ρωτήσατε. Όταν ψάχναμε για όνομα στο συγκρότημα, θέλαμε κάτι που να απηχεί κάτι ευρύτερο, πέρα από το δικό μας μικρόκοσμο, κάτι που να ξεπερνά τα σύνορα της χώρας μας. Για αυτό και γενικά μας αρέσει να ταξιδεύουμε εκτός Η.Π.Α. και θα θέλαμε να το κάνουμε περισσότερο, όμως συχνά υπάρχει θέμα με τα χρήματα ή με το να βρεις κάποιον να σε προσκαλέσει κτλ.
Τελικά, η ουσία σε αυτό που κάνουμε είναι η υπέρβαση του χρόνου και του χώρου από την καλλιτεχνική έμπνευση. Από μία άποψη, νιώθω πράγματι ότι κάνουμε μουσική με αγωνιστική διάθεση, που εμπνέει τους ανθρώπους να αντισταθούν στα όσα τους πνίγουν σε τοπικό επίπεδο. Από εδώ προήλθε και το όνομά μας, βασικά, από το γεγονός ότι σε κάποια φάση της Ιστορίας, το Αλγέρι και η Αλγερινή Επανάσταση έγινε παράδειγμα ελευθερίας για όλο τον κόσμο, από την Αμερική μέχρι την Παλαιστίνη, την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Σρι Λάνκα, πάντου. Και αυτό από μόνο του είναι ενδιαφέρον. Και φυσικά, στο ταξίδι που κάναμε μας εξέπληξε και μας ενδυνάμωσε το πόσοι άνθρωποι συνδέθηκαν με τους Algiers, όπως και εμείς μαζί τους. Πήγαμε εκεί και είδαμε παντού ανθρώπους που συνδέονταν με την Ιστορία τους με τρόπους που δεν είχα δει σε πολλά άλλα μέρη. Αλλά υπήρχαν και πολλοί που ήταν πολύ υποστηρικτικοί με εμάς και το μήνυμά μας. Καταλάβαιναν ότι θέλαμε να εκφράσουμε κάτι μεγαλύτερο, που ξεπερνά εμάς και εκείνους. Ελπίζουμε να επιστρέψουμε, αν και με όσα εκφράζουμε σαν μπάντα είναι δύσκολο να βγάλουμε βίζα αυτήν τη στιγμή —όχι εξαιτίας της αλγερινής κυβέρνησης, περισσότερο λόγω της αμερικάνικης! Ελπίζουμε να ξαναπάμε και να παίξουμε σε ολόκληρη τη χώρα.
M.G.: Είπατε προ ολίγου ότι γράψατε πολλά τραγούδια μέσα στην πανδημία, ότι είχατε πολλές συνεργασίες κτλ. Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το πώς είναι να ζείτε σε διαφορετικά μέρη του κόσμου και να γράφετε μουσική, γιατί φαίνεται ότι αυτό καθιερώθηκε ήδη από τα πρώτα σας βήματα. Πώς λειτουργεί τεχνικά για εσάς; Η πανδημία το κανονικοποίησε, όμως δεν παραμένει δύσκολο;
R.M.: Σίγουρα είναι, γιατί δεν έχεις κοινό χώρο για πρόβες και αυτό δημιουργεί καθυστερήσεις. Νιώθω ότι έχουμε περισσότερες ιδέες από όσες μπορούμε να ηχογραφήσουμε και να παρουσιάσουμε συναυλιακά με αυτό το μοντέλο.
Κάποιες φορές, βέβαια, το μεγαλύτερο όριο στο να παράγουμε υλικό μάς το βάζει η μουσική βιομηχανία, όχι ο χώρος. Κάποιες φορές απλά η μουσική βιομηχανία λειτουργεί αργά και ξεπερασμένα, κάποιες φορές απλά τα labels σε δυσκολεύουν, κάποιες φορές οι άνθρωποι που υποτίθεται σε βοηθάνε να δουλεύεις πιο παραγωγικά σε δυσκολεύουν στη δημιουργία. Το ίδιο και τα οικονομικά μας. Είναι μεγάλο θέμα. Δεν το λέω για να παραπονεθώ, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Αυτές είναι μεγαλύτερες δυσκολίες από το ότι δεν έχουμε κοινό χώρο.
Φυσικά θα ήταν τέλειο να υλοποιούμε άμεσα τις ιδέες που προκύπτουν. Δεν το έχουμε καταφέρει ως τώρα, αλλά ευελπιστώ ότι θα γίνει στο μέλλον αν έχουμε περισσότερο χρόνο και ενέργεια.
M.G.: Ωραία. Θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε ακόμα πόσο ικανοποιημένοι είστε με την ανταπόκριση του κοινού. Περιμένατε κάτι περισσότερο; Πιστεύετε ότι το κοινό «πιάνει» τους συμβολισμούς της μουσικής σας ή απλά μένει στο σκέλος της διασκέδασης; Τι προσδοκίες έχετε από τους ακροατές σας;
L.G.: Είναι δύσκολο να το συγκεκριμενοποιήσεις αυτό. Θεωρώ ότι δεν μπορείς να έχεις προσδοκίες σε αυτά. Το πώς ο καθένας ερμηνεύει τα πράγματα, το τι κρατάει από εμάς έχει να κάνει με την προσωπική του αντίληψη για την Τέχνη. Ναι, έχουμε καταφέρει πολλά που ούτε θα τα φανταζόμασταν, όμως υπήρξαν και συναυλίες που μας απογοήτευσαν ακριβώς επειδή είχαμε προσδοκίες που δεν καλύφθηκαν. Αλλά αυτό είναι δεδομένο όταν είσαι σε συγκρότημα, όταν είσαι καλλιτέχνες.
R.M.: Ακόμα και σήμερα έχουμε έναν υπερβάλλοντα ζήλο μέσα στην μπάντα. Θέλουμε να προκαλέσουμε στον κόσμο τα ίδια συναισθήματα που βιώνουμε εμείς στις ζωές μας. Όμως, κάποιες φορές η ανταπόκριση του κόσμου δημιουργεί ένα «εκρηκτικό» σόου και κάποιες φορές το κλίμα της συναυλίας θυμίζει… γκαλερί. Οι εξωτερικές συνθήκες απλά υπάρχουν και δεν μπορείς να τις ελέγξεις.
Πρόσεξα ότι φοράς ένα μπλουζάκι των Idles [απευθυνόμενος προς τον Άκη Καλλόπουλο]. Θα γούσταρα πολύ να υπήρχε σε κάθε συναυλία μας ένα κλίμα αντίστοιχο με τις συναυλίες των Idles. Απλά θα πήγαινε σε άλλο επίπεδο η συναυλιακή μας εμπειρία και ο τρόπος που παίζουμε. Όμως, κάθε μπάντα ξυπνά και κάτι διαφορετικό στον κόσμο και δεν μπορείς να το ελέγξεις μεμονωμένα. Δεν πά’ να ‘χεις εξαιρετικό μάνατζμεντ, δεν μπορείς. Άρα, συνεχίζεις αυτό που ξες καλά. Είπαμε, ο ήχος μας είναι συγκεκριμένος, συμπαγής και οριοθετημένος. Ίσως το κοινό χρειάζεται το χρόνο του.
M.G.: Λίγες ερωτήσεις ακόμα πριν το τέλος. Και η πρώτη είναι πολύ στερεοτυπική: Τι σας δίνει κίνητρο σαν συγκρότημα;
R.M.: Δεν ξέρω. Αυτό είναι ένα εσωτερικό και υπαρξιακό ερώτημα που υπερβαίνει τις όποιες απλές εξηγήσεις. Πιστεύω ότι σίγουρα έχουμε μέσα μας κάποιες δημιουργικές δυνάμεις που μας βοηθούν να συνεχίσουμε. Προσωπικά, τα υπόλοιπα μέλη δεν σταματάν να με εμπνέουν, δεν χάνω την έμπνευση να σπρώξω το συγκρότημα σε νέες κατευθύνσεις, γιατί εξαρχής δεν είχαμε σαν στόχο τα λεφτά, το να πιάσουμε την καλή. Έχουμε ακόμα όρεξη να κάνουμε πράγματα και να τεστάρουμε τα όριά μας. Αυτό από τη μία.
Από την άλλη, όταν κάνεις κάτι για τόσο καιρό, κάποια στιγμή γίνεται κομμάτι σου. Δεν μπορείς να ξεκολλήσεις, να φύγεις. Είναι αυτό που κάνεις στη ζωή σου.
L.T.: Ναι.
M.G.: Ο Iggy Pop είπε ότι είναι φίλος των Algiers και ότι έχετε παρόμοιο ήχο με τους Temptations;
L.T.: Έπαιξε τη μουσική μας δυο φορές στην εκπομπή του στο BBC και αυτό το είπε με αφορμή το κομμάτι μας “There’s No Year”. Σχολιάσε ότι ακουγόμασταν σαν τους Temptations υπό την επήρεια χασίς! [γέλια]
M.G.: Και πώς αισθανθήκατε με αυτό;
R.M.: Είναι υπέροχο, γιατί και ο Iggy Pop μάς έχει επηρεάσει πολλαπλά.
M.G.: Θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε και για τις διασκευές που κάνετε. Μας αρέσουν πολύ οι διασκευές π.χ. του Jeff Buckley και των Depeche Mode. Έχετε καθόλου πλάνα για μία κυκλοφορία μόνο με διασκευές;
L.T.: Σε κάθε περιοδεία συζητάμε πώς να ενσωματώσουμε διασκευές στα live. Ναι, το σκεφτήκαμε πολλές φορές για μια τέτοια κυκλοφορία, αλλά δεν υπάρχει κάτι άμεσο στα πλάνα μας.
R.M.: Θα μας άρεσε πολύ, πάντως. Κάναμε μια live διασκευή και σε ένα κομμάτι των The Make-Up, το “Born On The Floor”, και σε ένα κομμάτι των Outkast. Ο Franklin είναι σαν jukebox. Μπορεί να παίξει οτιδήποτε, οπότε σίγουρα θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο στο μέλλον.
M.G.: Όμορφα. Να κάνουμε και μια τελευταία ερώτηση για τις τηλεοπτικές σειρές, γιατί η μουσική σας έχει χρησιμοποιηθεί σε πολύ γνωστές σειρές όπως το “True Detective” και το “The 100”. Πώς προέκυψε αυτό;
L.T.: Κυρίως μέσω της δισκογραφικής και των συνδέσμων τους. Και στο “The Blacklist” είχαμε μπει, και σε μερικά άλλα. Οι υπεύθυνοι για τη μουσική των σειρών αυτών έτυχε να είναι φίλοι του συγκροτήματος. Έτσι γίνεται. Κάποιες φορές τυχαίνει να έχεις ακολούθους που δουλεύουν στα media, την τηλεόραση ή τον κινηματογράφο. Μακάρι να βρεθούν και άλλες τέτοιες ευκαιρίες. Είναι πολύ ωραίο. Και είναι και ένας ωραίος τρόπος για να καταλάβουν οι γονείς μου τι κάνω. Έβλεπαν το “The Blacklist” και άκουσαν ξαφνικά το κομμάτι μας σε μια σκηνή καταδίωξης. Αυτή ήταν ίσως η μόνη φορά που είπαν: «Α, ΟΚ. Καταλαβαίνω τι κάνετε»!
M.G.: Εδώ στην Ελλάδα έχουμε το μεγάλο στερεότυπο ότι οι γονείς δεν είναι εύκολα θετικοί με τις επιλογές των παιδιών τους, ότι θέλουν απλά να παντρευτούν, να βρουν μια καλή δουλειά κτλ. Οπότε, καταλαβαίνω τι λες.
R.M.: Ακριβώς. Νιώθω 100% αυτό που λες. Ακόμα και αν έχεις μια «σωστή» δουλειά, πάλι δεν θα την κατανοούν, εκτός και αν είναι κάτι πολύ στερεοτυπικό.
M.G.: Σωστά! Εμείς είμαστε καλυμμένοι. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει κάτι άλλο να προσθέσετε. Σας ευχαριστούμε πολύ και θα χαρούμε να σας δούμε σύντομα πό κοντά.
R.M.: Το ίδιο και εμείς. Ευχαριστούμε επίσης!
Οι Algiers θα εμφανιστούν ζωντανά στη Θεσσαλονίκη (8ball, μαζί με τους Psychedelic Trips To Death) στις 6 Οκτωβρίου, στην Αθήνα (Temple, μαζί με τους Diesel Cindy) στις 7 Οκτωβρίου και στο Βόλο (Cafe Santan) στις 8 Οκτωβρίου. Εισιτήρια και περισσότερες πληροφορίες εδώ.