Αγοράστε τα μυθιστορήματα "Σκοτεινή Βροχή" και "Ο Ψεύτης" με μόλις 13 Ευρώ, αντί για 26, που κοστίζουν κανονικά, μέσα από το DealArte.gr.
Σκοτεινή Βροχή
Μεσάνυχτα και από το σαλόνι κάποιος παίζει στο πιάνο. «Είναι σίγουρα παγίδα» του λέει η Νάντια. Σαν την άκουσαν, τα δάχτυλα της Έλενας σωπαίνουν πάνω στα πλήκτρα. Στρέφει το βλέμμα αλλά το μόνο που διακρίνει είναι μια σκιά να ανεβαίνει τρέχοντας στις σκάλες. Χαμογελάει. Μες στο απόλυτο σκοτάδι τα μάτια της λάμπουν, σαν μικρές εστίες φωτιάς πριν τις πνίξει η βροχή.
Σκοτεινή βροχή. Ζεστή και ύπουλη. Κατοικεί στα σύννεφα κι έχει μια συγκεκριμένη αποστολή: Να σταματήσει το χρόνο και να τον εγκλωβίσει σ΄αυτό το παλιό αρχοντικό και οι άνθρωποι αλλάζουν μόλις μπουν. Οι στάλες της έχουν πρόσωπο. Και πολύ μοιάζουν στο Δημήτρη Φωτίου, τη μικρή του κόρη, στον ίδιο τον Αντώνη…
Το βουητό της εισβάλλει στο δωμάτιο από τα παλιά κουφώματα, ο χτύπος πάνω στους τσίγκους και στα κεραμίδια της οροφής είναι ψίθυροι γεμάτοι ψέμα και υποκρισία.
Ποτισμένοι με το δηλητήριο … του Έρωτα … του Μίσους… της Ψυχής…
Κώστας Τσώνος
Ο Κώστας Τσώνος από τότε που θυμάται τον εαυτό του διαβάζει βιβλία και γράφει κείμενα. Έχει δοκιμάσει διάφορες εργασίες και έχει πειραματισθεί με πολλά επαγγέλματα: Υπάλληλος της Διεθνικής (θυγατρικής της εθνικής τράπεζας) και του Αποθετηρίου Τίτλων του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών, σε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, εστιατόρια, και νυχτερινά κέντρα ως παρασκευαστής προϊόντων, μπαρμαν, ή ακόμα και σερβιτόρος.
Παράλληλα, παρακολούθησε το Τμήμα Ψυχολογίας του Ανοιχτού Πανεπιστημίου του Κειμπριτζ και συμμετείχε σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής, σε θεατρικά εργαστήρια και λογοτεχνικές ομάδες.
Έχει βραβευτεί σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Διηγήματα του έχουν περιληφθεί σε ομαδικές εκδόσεις.
Το 2009, εκδίδει με άλλους πρωτοεμφανιζόμενους τη συλλογή «19 νέα βήματα» από τις εκδόσεις Ελευθερουδάκης, ενώ την ίδια χρονιά διηγήματα του εμφανίζονται στο βιβλίο «Μενεξέδες: εφήμερη ομορφιά».
Τον τελευταίο καιρό εργάζεται ως μόνιμος υπάλληλος του Δήμου Αθηναίων και ασχολείται με την οικογένειά του και το γράψιμο. Το «Σκοτεινή βροχή» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Ο Ψεύτης
Καπνίζω κάτω από το νυχτερινό ουρανό, χωμένος μέσα στο ρείθρο του αυτοκινητόδρομου που κόβει την μικρή μου πόλη στα δυο.
Και καθώς τα αμάξια τον διασχίζουν, κοιτώ την γόπα μου να γλιστρά κάτω από τις ρόδες και να πλανιέται με μικρές ελλείψεις στον αέρα.
Τότε σκέφτομαι πως είναι περίεργο θέαμα για γόπα που διαλύεται από την ταχύτητα σε χίλιους μικρούς σπινθηρισμούς.
Όταν στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη, με βλέπω και με χάνω. Εκείνο που αντικρίζω είναι μόνο ένα περίγραμμα. Ένα περίγραμμα που οριοθετεί την παρουσία μου στον χώρο. Οι περισσότεροι επενδύουν σε αυτό το περίγραμμα.
Αλλά αν έβλεπαν την ψύχη μου….
Η ψυχή μου γουργουρίζει τόσο έντονα, όσο η φωνή από εκατό ναύτες που αφήνουν το πόστο τους και περνώντας την γέφυρα τραγουδούν πετώντας τα καπέλα τους στον αέρα.
Ναι, η ψυχή μου θα ήταν όντως ένα περίεργο θέαμα για όσους μπορούσαν να την αντικρύσουν.
Γιατί θα ήταν περίεργο δεν ξέρω, αλλά καμιά φορά, νιώθω πως ήρθα σ’ ετούτη την ζωή, απλά για να μάθω τι θα πρέπει να κάνω στην επόμενη.
Γιώργος Μουστάκης
Ο Γιώργοςς Μουστάκης είναι 24 ετών και « Ο Ψεύτης» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Πίσω από κάθε ιστορία κρύβεται πάντοτε ένα κίνητρο αγάπης και πίσω από κάθε προσωπείο κρύβεται συχνά μια ανθρώπινη υπόληψη ή ένας μικρός ατάραχος εγωισμός που υπομένει στο σκοτάδι.
Όταν ήμουν παιδί, είχα ένα όνειρο να γράψω ένα μυθιστόρημα. Το είπα στην μητέρα μου και εκείνη σχολίασε : «Αηδίες», ο πατέρας μου: «Δύσκολο», ο θείος μου: «Κοίτα να βρεις μια κανονική δουλειά, Γιώργο». Έτσι κάπως είπα: «Θα το γράψω!»
Το κίνητρο το είχα. «ο Ψεύτης» θα γραφόταν για να τους διαψεύσει (χε,χε!).
Στο τέλος κάθε κεφαλαίου, σκαφτόμουν «Αηδίες», στην αρχή κάθε νέου «Δύσκολο», φτάνοντας κάποτε στην οριστική του τελεία, μετέωρος για το αν τελικά, ο θείος μου είχε δίκιο….
Σκοτεινή Βροχή
Μεσάνυχτα και από το σαλόνι κάποιος παίζει στο πιάνο. «Είναι σίγουρα παγίδα» του λέει η Νάντια. Σαν την άκουσαν, τα δάχτυλα της Έλενας σωπαίνουν πάνω στα πλήκτρα. Στρέφει το βλέμμα αλλά το μόνο που διακρίνει είναι μια σκιά να ανεβαίνει τρέχοντας στις σκάλες. Χαμογελάει. Μες στο απόλυτο σκοτάδι τα μάτια της λάμπουν, σαν μικρές εστίες φωτιάς πριν τις πνίξει η βροχή.
Σκοτεινή βροχή. Ζεστή και ύπουλη. Κατοικεί στα σύννεφα κι έχει μια συγκεκριμένη αποστολή: Να σταματήσει το χρόνο και να τον εγκλωβίσει σ΄αυτό το παλιό αρχοντικό και οι άνθρωποι αλλάζουν μόλις μπουν. Οι στάλες της έχουν πρόσωπο. Και πολύ μοιάζουν στο Δημήτρη Φωτίου, τη μικρή του κόρη, στον ίδιο τον Αντώνη…
Το βουητό της εισβάλλει στο δωμάτιο από τα παλιά κουφώματα, ο χτύπος πάνω στους τσίγκους και στα κεραμίδια της οροφής είναι ψίθυροι γεμάτοι ψέμα και υποκρισία.
Ποτισμένοι με το δηλητήριο … του Έρωτα … του Μίσους… της Ψυχής…
Κώστας ΤσώνοςΟ Κώστας Τσώνος από τότε που θυμάται τον εαυτό του διαβάζει βιβλία και γράφει κείμενα. Έχει δοκιμάσει διάφορες εργασίες και έχει πειραματισθεί με πολλά επαγγέλματα: Υπάλληλος της Διεθνικής (θυγατρικής της εθνικής τράπεζας) και του Αποθετηρίου Τίτλων του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών, σε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, εστιατόρια, και νυχτερινά κέντρα ως παρασκευαστής προϊόντων, μπαρμαν, ή ακόμα και σερβιτόρος.
Παράλληλα, παρακολούθησε το Τμήμα Ψυχολογίας του Ανοιχτού Πανεπιστημίου του Κειμπριτζ και συμμετείχε σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής, σε θεατρικά εργαστήρια και λογοτεχνικές ομάδες.
Έχει βραβευτεί σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Διηγήματα του έχουν περιληφθεί σε ομαδικές εκδόσεις.
Το 2009, εκδίδει με άλλους πρωτοεμφανιζόμενους τη συλλογή «19 νέα βήματα» από τις εκδόσεις Ελευθερουδάκης, ενώ την ίδια χρονιά διηγήματα του εμφανίζονται στο βιβλίο «Μενεξέδες: εφήμερη ομορφιά».
Τον τελευταίο καιρό εργάζεται ως μόνιμος υπάλληλος του Δήμου Αθηναίων και ασχολείται με την οικογένειά του και το γράψιμο. Το «Σκοτεινή βροχή» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Ο Ψεύτης
Καπνίζω κάτω από το νυχτερινό ουρανό, χωμένος μέσα στο ρείθρο του αυτοκινητόδρομου που κόβει την μικρή μου πόλη στα δυο.
Και καθώς τα αμάξια τον διασχίζουν, κοιτώ την γόπα μου να γλιστρά κάτω από τις ρόδες και να πλανιέται με μικρές ελλείψεις στον αέρα.
Τότε σκέφτομαι πως είναι περίεργο θέαμα για γόπα που διαλύεται από την ταχύτητα σε χίλιους μικρούς σπινθηρισμούς.
Όταν στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη, με βλέπω και με χάνω. Εκείνο που αντικρίζω είναι μόνο ένα περίγραμμα. Ένα περίγραμμα που οριοθετεί την παρουσία μου στον χώρο. Οι περισσότεροι επενδύουν σε αυτό το περίγραμμα.
Αλλά αν έβλεπαν την ψύχη μου….
Η ψυχή μου γουργουρίζει τόσο έντονα, όσο η φωνή από εκατό ναύτες που αφήνουν το πόστο τους και περνώντας την γέφυρα τραγουδούν πετώντας τα καπέλα τους στον αέρα.
Ναι, η ψυχή μου θα ήταν όντως ένα περίεργο θέαμα για όσους μπορούσαν να την αντικρύσουν.
Γιατί θα ήταν περίεργο δεν ξέρω, αλλά καμιά φορά, νιώθω πως ήρθα σ’ ετούτη την ζωή, απλά για να μάθω τι θα πρέπει να κάνω στην επόμενη.
Γιώργος ΜουστάκηςΟ Γιώργοςς Μουστάκης είναι 24 ετών και « Ο Ψεύτης» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Πίσω από κάθε ιστορία κρύβεται πάντοτε ένα κίνητρο αγάπης και πίσω από κάθε προσωπείο κρύβεται συχνά μια ανθρώπινη υπόληψη ή ένας μικρός ατάραχος εγωισμός που υπομένει στο σκοτάδι.
Όταν ήμουν παιδί, είχα ένα όνειρο να γράψω ένα μυθιστόρημα. Το είπα στην μητέρα μου και εκείνη σχολίασε : «Αηδίες», ο πατέρας μου: «Δύσκολο», ο θείος μου: «Κοίτα να βρεις μια κανονική δουλειά, Γιώργο». Έτσι κάπως είπα: «Θα το γράψω!»
Το κίνητρο το είχα. «ο Ψεύτης» θα γραφόταν για να τους διαψεύσει (χε,χε!).
Στο τέλος κάθε κεφαλαίου, σκαφτόμουν «Αηδίες», στην αρχή κάθε νέου «Δύσκολο», φτάνοντας κάποτε στην οριστική του τελεία, μετέωρος για το αν τελικά, ο θείος μου είχε δίκιο….