Τετάρτη βράδυ, στο ρυθμό των λεωφόρων της πόλης, φτάνω στο νέο Αrch Club, σε μια περιοχή με αποθήκες και παλιά εργοστάσια. Εκεί συναντάω λίγο κόσμο αλλά αγαπημένα πρόσωπα, να μου θυμίζουν τι ζήσαμε μια ζωή μέσα στις μουσικές και εξαιτίας αυτών.
Βρισκόμαστε στην ανοιξη, σε μια πλούσια συναυαλική σεζόν, και εγώ κάνω την πρώτη ανταπόκριση μετά από κάποια χρόνια. Ο χώρος του νεόυ Arch έχει στηθεί με καρεκλάκια και τραπεζάκια για αυτήν την ιδιαίτερη βραδιά. Η σκηνή έχει ένα κατάλευκο πιάνο στις αποχρώσεις του πάγου. Αναρωτιέμαι αν η κοπέλα που μας παίρνει παραγγελία περιμένει τι θα έρθει.
Την συναυλία ξεκινάει η «δική μας» Lia Hide, η οποία είχε δύο χρόνια να εμφανιστεί ζωντανά. Μας παρουσίασε κομμάτια από όλες τις δουλειές της, καθώς και ένα καινούργιο κομμάτι στα ελληνικά.
Για τα επόμενα 45 λεπτα περίπου, με τους επιδέξιους ελιγμούς μεταξύ μυστηριωδών μοτίβων και νοσταλγικών προλόγων, καλούσε το κοινό μέσα στο «σαλόνι» της, το κάθιζε απεναντί της και εξιστορούσε σκοτεινές ρομαντικές ιστορίες, είτε με τη φωνή της είτε με τα πλήκτρα. Θεατρική παρουσία με κομμάτια που πλάθουν εικόνες.
Αφού καταχειροκροτήθηκε, η σειρά για την επόμενη «ιέρεια» ήρθε σε πολύ ταιριαστή ατμόσφαιρα και αισθητική.
Zola Jesus. Με τη λιτή της παρουσία και με μία noir pop εισαγωγή, αρχίζει να παίζει το "Krunk". Σε μία ιδιαίτερη συνθήκη, μόνη της μπροστά στο πιάνο, με ένα βλέμμα απλό αλλά στραμμένο στο άπειρο και διαχρονικό.
Εσωτερικός κόσμος σαν όνειρο. Η παρουσία της και μόνο θυμίζει τον ουτοπικό ρομαντισμό με μια απλότητα άνευ προηγουμένου.
Στη συνέχεια με τα "Soak", "Sea Talk", "Lick The Palm", "Into The Wild", "Dido's Lament", "Wiseblood", "Siphon", "Witness", Skin", με έντονο μινιμαλισμό και αισθαντική νεοκλασίζουσα φωνή, παρατηρείς ότι μιλαμε για μια καλλιτέχνιδα που σε βάζει σε κλίμα όπως θέλει. Η πλήρης απουσία άλλων οργάνων, πέρα του πιάνου, δεν θυμίζει τα ηλεκτρονικά, βιομηχανικά στοιχεία της μουσικής της, όμως εκείνη έχει τον τρόπο να μας οδηγήσει στην ατμόσφαιρα που θέλει για τη συγκεκριμένη βραδιά.
Στο background, χρωματιστοί άγγελοι λιποθυμούν πίσω της και τα τρίγωνά τους κουδουνίζουν σαν δάκρυα. Χωρίς καμία υπερβολή, η φωνή της γεμίζει το χώρο και τα μάτια είναι καθηλωμένα πάνω της, με τα συναισθήματα που δένει στη σκηνή με τόσο φυσικό, απλό τρόπο. Η ίδια, πολύ γλυκιά και με ντροπαλό ύφος, ξεδιπλώνει και τις σκέψεις της ανάμεσα στα κομμάτια, όπως ότι τα πραγματα στην Αμερική, την πατρίδα της, είναι πολύ άσχημα με όσα συμβαίνουν.
Η συνέχεια; Με τα εφέ από πίσω και τις δυνατές εναλλαγές στη φωνή της, με κλίμα πιο Bad Seeds, Diamanda Gallas και Meredith Monk, με τα "Night", "Desire", "In Heaven" (διασκευή από το ομώνυμο κομμάτι της ταινίας "Eraserhead" του David lynch, που μαζι με τις αντίστοιχες των Tuxedomoon και των Pixies θα γίνει η αγαπημένη μου) και "Plyve Kacha", μας μάγεψε. Ειδικά το "Plyve Kacha", μια συγκλονιστική διασκευή σε ένα ουκρανικό folk κομμάτι που μας έκανε να μείνουμε με το στόμα ανοιχτό, θεωρώ ότι θα μείνει στη μνήμη μου ως μία από τις καλύτερες συναυλιακές μου εμπειρίες ανάμεσα σε εκατοντάδες.
Για encore; Το "Run Me Out".
Συγκλονιστική η Zola Jesus, λοιπόν, με την τάση να επεκτείνει την μουσική της ανάμεσα στην Δύση και την Ανατολή. Δυστυχώς ή ευτυχώς, την απόλαυσαν σχετικά λίγοι αυτό το βράδυ στο Arch, αλλά αυτό δεν φάνηκε να την πτοεί. Την περιμένουμε ήδη ξανά στη χώρα μας με ανυπομονησία.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Παναγιώτη Κουνελλέ και στο mixgrill.gr.