Τα έργα του Σαίξπηρ είναι για το θέατρο ότι η 5η συμφωνία του Μπετόβεν (Συμφωνία της Μοίρας) για την κλασσική μουσική, αξία κλασσική και διαχρονική. Μπορεί όμως το κλασσικό να γίνει σύγχρονο χωρίς να αλλοιωθεί το στοιχείο που συμβάλλει στην κλασσικότητα του; Η απάντηση δόθηκε στο Σύγχρονο Θέατρο.
Στη σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου ζωντανεύει και φέτος ένας από τους γνωστότερους και πιο σκοτεινούς ήρωες του Σαίξπηρ. Εμπνεόμενος από την αιματοβαμμένη αγγλική ιστορία του 15ου αιώνα, ο Άγγλος συγγραφέας αφηγείται την ιστορία του Ριχάρδου του Γκλόστερ, του τελευταίου βασιλιά της Αγγλίας από τον οίκο του Γιορκ.
Ο Ριχάρδος ο Γ' απεικονίζεται από τον συγγραφέα ως άτομο με εμφανισιακά ελαττώματα, τα οποία όμως ουδέποτε στάθηκαν εμπόδιο στις βασιλικές του φιλοδοξίες, φιλοδοξίες που ευθύς εξαρχής αποκαλύπτει στο κοινό του. Με όπλα του άλλοτε την γοητεία που ασκεί η προσωπικότητά του στους γύρω του, άλλοτε την διπλωματία και την πειθώ που χειρίζεται άψογα και άλλοτε την βία υπερβαίνει όλες τις αντιξοότητες που τον κρατούν μακριά από το θρόνο.
Όταν τα συμφέροντά του του υπαγορεύουν να πει ψέμματα στον βασιλιά και αδερφό του θα το πράξει δίχως ενοχές. Όταν θελήσει να παντρευτεί την Άννα Νέβιλ, τον σύζυγο της οποίας δολοφόνησε, δεν θα διστάσει να ομολογήσει το έγκλημά του για να κερδίσει, απρόσμενα για τους θεατές, την καρδιά της. Όταν θα χρειαστεί να δολοφονήσει τον αδερφό του, τους ανιψιούς του και όλους τους άρχοντες που κάποτε βρίσκονταν στο πλευρό του για να ανέλθει στον αγγλικό θρόνο θα το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη.
Η πίστη του στο σχέδιο που θα τον οδηγήσει στην κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας είναι αξιοθαύμαστη. Ποτέ δεν έκρυψε τις προθέσεις του, ποτέ δεν υποκρίθηκε ότι είναι κάποιος άλλος στο κοινό του και ουδέποτε λιγοψύχησε τη στιγμή που έπρεπε να βάψει τα χέρια του με αίμα. Οι Ερινύες αρνήθηκαν να τον επισκεφτούν και ίσως γι' αυτόν τον λόγο ο χαρακτήρας του παραμένει τόσο ελκυστικός στους θεατές.
Ο Ριχάρδος που ανέβηκε στην σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου συνδυάζει το κλασσικό με το σύγχρονο. Αν και οι διάλογοι ακολουθούν το σαιξπηρικό κείμενο, ο Tάκης Τζαμαργιάς επιδιώκει να τους αποδώσει με σύγχρονους όρους φέροντας επί σκηνής μια punk αισθητική συνοδευόμενη με δόσεις μαύρου χιούμορ.
Το punk στοιχείο καλλιεργείται αφενός από την εμφάνιση των ηθοποιών, τόσο από τα ρούχα όσο και από το make-up, και αφετέρου από το σκηνικό καθώς και τα δυο κινούνται αποκλειστικά στις αποχρώσεις του μαύρου. Η απουσία χρώματος σε συνδυασμό με την έλλειψη φωτός, αφού κατά τα μεγαλύτερα διαστήματα της παράστασης ο φωτισμός δεν είναι έντονος, αποτελούν, θεωρώ, μια προσπάθεια αντικατοπτρισμού της δραματικότητας του έργου, αλλά και της σκοτεινής ψυχοσύνθεσης του πρωταγωνιστή της υπόθεσης. Δεν ταιριάζουν χρώματα στην μαύρη προσωπικότητα του Ριχάρδου, ούτε σ' ένα έργου όπου ο θάνατος βρίσκεται σε πρώτο πλάνο.
Η rock προσέγγιση του έργου δεν περιορίζεται, ωστόσο, μονάχα στα κοστούμια των ηθοποιών και στην νεκροκεφαλή που αιωρείται πάνω από την σκηνή κλέβοντας τις εντυπώσεις, αλλά επεκτείνεται και στην μουσική της παράστασης. Οι μελωδίες που ακούγονται ταιριάζουν, στην πλειονότητα τους, με τις σκηνές που συνοδεύουν προσδίδοντας μια επιπλέον σύγχρονη νότα στο κλασσικό έργο.
Ένα από τα αξιοσημείωτα σημεία της παράστασης αποτελεί το γεγονός ότι οι ηθοποιοί κινούμενοι υπό τις punk μελωδίες βρίσκονται στη σκηνή πριν από την έναρξη της, μεταδίδοντας στο κοινό που εισέρχεται στο χώρο την σκοτεινότητα του έργου, ενώ παράλληλα το προετοιμάζουν γι' αυτό που μέλλει να παρακολουθήσει. Επιπλέον, η επιλογή να υποδυθεί τον Ριχάρδο γυναίκα αποτελεί μια πραγματική πρόκληση λόγω της φύσης του χαρακτήρα. Η Καίτη Κωνσταντίνου ανταποκρίνεται στο έπακρον στην πρόκληση αυτή, κατορθώνοντας με την ερμηνεία της να αποτυπώσει και την δυναμική αδίστακτη πλευρά του πρωταγωνιστή αλλά και να του προσδώσει εύθυμα χαρακτηριστικά (χιούμορ, ειρωνεία) κάνοντας τον πιο "αγαπητό" στους θεατές.
Επιπροσθέτως, η επιλογή να ξεφύγει ο Ριχάρδος από τα κλασσικά σκηνοθετικά στεγανά και να αποκτήσει μια πιο σύγχρονη οπτική, ενδεχομένως να προβληματίσει για κάποια λεπτά τους σαιξπηρικούς, αλλά για κάποιον που παρακολουθεί για πρώτη φορά στο θέατρο Σαίξπηρ θα αποτελέσει σίγουρα για ευχάριστη έκπληξη.
Συντελεστές
Σκηνοθέτης: Τάκης Τζαμαργιάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάκης Μεζόπουλος
Ηθοποιοί: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Γιώργος Βουβάκης, Θωμάς Γκαγκάς, Καίτη Κωνσταντίνου, Γιάννης Λεάκος, Μιχάλης Μουλακάκης, Τζωρτζίνα Παλαιοθοδώρου
Μετάφραση:Κώστας Καρθαίος
Διασκευή: Σάββας Κυριακίδης
Σκηνικά, Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Βοηθός Σκηνογράφου, Βοηθός Ενδυματολόγου: Νόρα Δεληδήμου
Σχεδιασμός Μακιγιάζ: Αχιλλέας Χαρίτος
Φωτισμός: Αλέκος Αναστασίου
Πληροφορίες παράστασης
Σύγχρονο Θέατρο: Ευμολπιδών 45, Γκάζι
Διάρκεια: 120 λεπτά
Μέρες και ώρες: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων : Γενική Είσοδος : 15 ευρώ, Φοιτητικό/ Άνεργοι/ ΑΜΕΑ: 10 ευρώ
Στη σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου ζωντανεύει και φέτος ένας από τους γνωστότερους και πιο σκοτεινούς ήρωες του Σαίξπηρ. Εμπνεόμενος από την αιματοβαμμένη αγγλική ιστορία του 15ου αιώνα, ο Άγγλος συγγραφέας αφηγείται την ιστορία του Ριχάρδου του Γκλόστερ, του τελευταίου βασιλιά της Αγγλίας από τον οίκο του Γιορκ.
Ο Ριχάρδος ο Γ' απεικονίζεται από τον συγγραφέα ως άτομο με εμφανισιακά ελαττώματα, τα οποία όμως ουδέποτε στάθηκαν εμπόδιο στις βασιλικές του φιλοδοξίες, φιλοδοξίες που ευθύς εξαρχής αποκαλύπτει στο κοινό του. Με όπλα του άλλοτε την γοητεία που ασκεί η προσωπικότητά του στους γύρω του, άλλοτε την διπλωματία και την πειθώ που χειρίζεται άψογα και άλλοτε την βία υπερβαίνει όλες τις αντιξοότητες που τον κρατούν μακριά από το θρόνο.
Όταν τα συμφέροντά του του υπαγορεύουν να πει ψέμματα στον βασιλιά και αδερφό του θα το πράξει δίχως ενοχές. Όταν θελήσει να παντρευτεί την Άννα Νέβιλ, τον σύζυγο της οποίας δολοφόνησε, δεν θα διστάσει να ομολογήσει το έγκλημά του για να κερδίσει, απρόσμενα για τους θεατές, την καρδιά της. Όταν θα χρειαστεί να δολοφονήσει τον αδερφό του, τους ανιψιούς του και όλους τους άρχοντες που κάποτε βρίσκονταν στο πλευρό του για να ανέλθει στον αγγλικό θρόνο θα το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη.
Η πίστη του στο σχέδιο που θα τον οδηγήσει στην κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας είναι αξιοθαύμαστη. Ποτέ δεν έκρυψε τις προθέσεις του, ποτέ δεν υποκρίθηκε ότι είναι κάποιος άλλος στο κοινό του και ουδέποτε λιγοψύχησε τη στιγμή που έπρεπε να βάψει τα χέρια του με αίμα. Οι Ερινύες αρνήθηκαν να τον επισκεφτούν και ίσως γι' αυτόν τον λόγο ο χαρακτήρας του παραμένει τόσο ελκυστικός στους θεατές.
Ο Ριχάρδος που ανέβηκε στην σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου συνδυάζει το κλασσικό με το σύγχρονο. Αν και οι διάλογοι ακολουθούν το σαιξπηρικό κείμενο, ο Tάκης Τζαμαργιάς επιδιώκει να τους αποδώσει με σύγχρονους όρους φέροντας επί σκηνής μια punk αισθητική συνοδευόμενη με δόσεις μαύρου χιούμορ.
Το punk στοιχείο καλλιεργείται αφενός από την εμφάνιση των ηθοποιών, τόσο από τα ρούχα όσο και από το make-up, και αφετέρου από το σκηνικό καθώς και τα δυο κινούνται αποκλειστικά στις αποχρώσεις του μαύρου. Η απουσία χρώματος σε συνδυασμό με την έλλειψη φωτός, αφού κατά τα μεγαλύτερα διαστήματα της παράστασης ο φωτισμός δεν είναι έντονος, αποτελούν, θεωρώ, μια προσπάθεια αντικατοπτρισμού της δραματικότητας του έργου, αλλά και της σκοτεινής ψυχοσύνθεσης του πρωταγωνιστή της υπόθεσης. Δεν ταιριάζουν χρώματα στην μαύρη προσωπικότητα του Ριχάρδου, ούτε σ' ένα έργου όπου ο θάνατος βρίσκεται σε πρώτο πλάνο.
Η rock προσέγγιση του έργου δεν περιορίζεται, ωστόσο, μονάχα στα κοστούμια των ηθοποιών και στην νεκροκεφαλή που αιωρείται πάνω από την σκηνή κλέβοντας τις εντυπώσεις, αλλά επεκτείνεται και στην μουσική της παράστασης. Οι μελωδίες που ακούγονται ταιριάζουν, στην πλειονότητα τους, με τις σκηνές που συνοδεύουν προσδίδοντας μια επιπλέον σύγχρονη νότα στο κλασσικό έργο.
Ένα από τα αξιοσημείωτα σημεία της παράστασης αποτελεί το γεγονός ότι οι ηθοποιοί κινούμενοι υπό τις punk μελωδίες βρίσκονται στη σκηνή πριν από την έναρξη της, μεταδίδοντας στο κοινό που εισέρχεται στο χώρο την σκοτεινότητα του έργου, ενώ παράλληλα το προετοιμάζουν γι' αυτό που μέλλει να παρακολουθήσει. Επιπλέον, η επιλογή να υποδυθεί τον Ριχάρδο γυναίκα αποτελεί μια πραγματική πρόκληση λόγω της φύσης του χαρακτήρα. Η Καίτη Κωνσταντίνου ανταποκρίνεται στο έπακρον στην πρόκληση αυτή, κατορθώνοντας με την ερμηνεία της να αποτυπώσει και την δυναμική αδίστακτη πλευρά του πρωταγωνιστή αλλά και να του προσδώσει εύθυμα χαρακτηριστικά (χιούμορ, ειρωνεία) κάνοντας τον πιο "αγαπητό" στους θεατές.
Επιπροσθέτως, η επιλογή να ξεφύγει ο Ριχάρδος από τα κλασσικά σκηνοθετικά στεγανά και να αποκτήσει μια πιο σύγχρονη οπτική, ενδεχομένως να προβληματίσει για κάποια λεπτά τους σαιξπηρικούς, αλλά για κάποιον που παρακολουθεί για πρώτη φορά στο θέατρο Σαίξπηρ θα αποτελέσει σίγουρα για ευχάριστη έκπληξη.
Συντελεστές
Σκηνοθέτης: Τάκης Τζαμαργιάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάκης Μεζόπουλος
Ηθοποιοί: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Γιώργος Βουβάκης, Θωμάς Γκαγκάς, Καίτη Κωνσταντίνου, Γιάννης Λεάκος, Μιχάλης Μουλακάκης, Τζωρτζίνα Παλαιοθοδώρου
Μετάφραση:Κώστας Καρθαίος
Διασκευή: Σάββας Κυριακίδης
Σκηνικά, Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Βοηθός Σκηνογράφου, Βοηθός Ενδυματολόγου: Νόρα Δεληδήμου
Σχεδιασμός Μακιγιάζ: Αχιλλέας Χαρίτος
Μουσική :Κώστας Βόμβολος
Χορογράφος: Αλίκη Καζούρη
Χορογράφος: Αλίκη Καζούρη
Πληροφορίες παράστασης
Σύγχρονο Θέατρο: Ευμολπιδών 45, Γκάζι
Διάρκεια: 120 λεπτά
Μέρες και ώρες: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων : Γενική Είσοδος : 15 ευρώ, Φοιτητικό/ Άνεργοι/ ΑΜΕΑ: 10 ευρώ