Δεδομένων των συνθηκών, οι Λύκοι των Αγγελάκα-Βελιώτη είναι μια από τις καλύτερες αφορμές που μπορεί να έχει κανείς για συναυλία. Έχουν σημαντικό παρελθόν με ωραίες κυκλοφορίες, μια ενδιαφέρουσα δισκογραφική σύμπραξη σε διασκευές που δεν έχει ούτε δύο χρόνια ζωής αν και μετά την πανδημία μοιάζει δεκαετία και, γενικά, η πειραματική τους διάθεση ταιριάζει με το υποχρεωτικά καθιστό κοινό. Από την άλλη, το ίδιο σχήμα είχε εμφανιστεί και πριν από ακριβώς έναν χρόνο στο Ηρώδειο, έναν χώρο πιο ιδιαίτερο - και πιο όμορφο ίσως - από το Βεάκειο, αλλά ταυτόχρονα σίγουρα πιο ακριβό. Με αυτές τις σκέψεις, περίμενα να δω περισσότερο κόσμο καθώς έμπαινα στο θέατρο, το οποίο έμεινε τελικά μισογεμάτο.
Αυτός ήταν ο κύριος παράγοντας που συνολικά η βραδιά δεν ξεχώρισε περισσότερο από όσο δικαιολογεί η πολύ καλή εμφάνιση των τριών μουσικών. Δεν θέλω να υπονοήσω σύγκριση με το όρθιο κοινό σε συναυλίες του Γιάννη Αγγελάκα με τους 100C. Έτσι καθιστοί όπως ήμασταν, όμως, κρίνοντας από την ησυχία στις κερκίδες, τις διάφορες φράσεις-κραυγές που ποτέ δεν λείπουν από συναυλίες του Αγγελάκα και τα λιγοστά παλαμάκια, η επικοινωνία μεταξύ σκηνής και κερκίδας έμοιαζε να μην έχει εδραιωθεί.
Σίγουρα ο Αγγελάκας είναι λιτός και απόμακρος όταν παίζει με τον Βελιώτη, προσαρμόζοντας την ερμηνεία του στην πειραματική προσέγγιση της μπάντας. Δεδομένου του ότι το μεγαλύτερο μέρος του κοινού δεν είχε τριβή με τη δισκογραφία και το ύφος της μπάντας, η νοητή απόσταση μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη ήταν πιο έντονη από ότι θα έπρεπε. Στο Ηρώδειο για παράδειγμα, που οι Λύκοι πέρσι παρουσίασαν το διπλό δίσκο τους «Λύκοι στη Χώρα των Θαυμάτων», όλα έδεσαν πιο αρμονικά. Λίγο η επτάμηνη καραντίνα, λίγο η μέτρια προσέλευση, οι Λύκοι στο Βεάκειο έπαιξαν ένα πολύ καλό και περιεκτικό setlist αλλά σε μία ατμόσφαιρα λίγο μουδιασμένη.
Θα ήταν λάθος, πάντως, αυτό το κείμενο να αφήσει την εντύπωση πως η βραδιά στο Βεάκειο δεν ήταν όμορφη ή ότι η απόδοση των τριών μουσικών δεν ικανοποίησε τις απαιτήσεις μας. Μπορεί να έλειπαν τα υπόλοιπα έγχορδα που συμμετείχαν πέρσι στο Ηρώδειο, αλλά ο Νίκος Βελιώτης στο τσέλο και τις λούπες μαζί με τον Ηλία Μπαγλάνη στα πλήκτρα και τα εφέ έστησαν όσα ηχητικά τοπία χρειάστηκαν τα τραγούδια που ακούστηκαν. Σε αντίθεση με την προ ενός έτους συναυλία, στη χθεσινή εμφάνιση δεν παρουσιάστηκε ολόκληρος ο δίσκος του 2019. Η αρχή έγινε με το "10 Miles High" που ανοίγει και τον δίσκο αυτό, και ακούστηκαν αρκετά τραγούδια («Άνθρωποι Μονάχοι», «Την Πόρτα Ανοίγω Το Βράδυ», κ.ά) από αυτή τη δουλειά, αλλά στο πρόγραμμα χώρεσαν και τραγούδια από τα άλμπουμ που είχαν κάνει οι Αγγελάκας/Βελιώτης πριν από δεκαπέντε περίπου χρόνια («Μέσα Στη Θάλασσα», «Ωκεανός», «Η Πλημμύρα» του Βαμβακάρη, μεταξύ άλλων).
Η απόδοση όλων των τραγουδιών ήταν πολύ κοντά στις δισκογραφημένες ηχογραφήσεις, το ίδιο και η ερμηνεία του Αγγελάκα. Η επιρροή του Ψαραντώνη είναι φανερή στις ηχογραφήσεις του Αγγελάκα τα τελευταία χρόνια και το πόσο ή πώς τη χρησιμοποιεί για τους δουλειές του είναι μια βάση για κριτική που απευθύνεται κυρίως στους δίσκους και τα καινούργια τραγούδια που κυκλοφορεί, με όποιο από τα σχήματα που συνεργάζεται. Στο πλαίσιο της συναυλίας, όπου είναι μερικώς καθορισμένο το τι να περιμένει να ακούσει κανείς, παράπονα δεν χωράνε. Γενικά, για τη χθεσινή εμφάνιση, δεν χωράνε παράπονα - εκτός από τη μισάωρη καθυστέρηση στην έναρξη αν θέλει κανείς να είναι αυστηρός. Ήταν μια καλή συναυλία, με ωραίες στιγμές (π.χ. στο «Όπως Ξυπνούν Οι Εραστές» και η έκπληξη του «Χωρίς Κανόνα» των Εν Πλω), ελάχιστες ελλείψεις (θα ήθελα να ακουστεί και το τραγούδι των Κ. Βίρβου και Β. Τσιτσάνη «Το Καράβι») την οποία θα εκτιμούσαμε ακόμα και χωρίς να έχει προηγηθεί η «ξηρασία» της πανδημίας.