Η noir μελαγχολία του Ville Valo ξύπνησε αναμνήσεις στο Principal

Πάνε 14 χρόνια από τότε που ο Ville Valo επισκέφτηκε την πόλη της Θεσσαλονίκης, χαρίζοντας με τους υπόλοιπους H.I.M. μία έντονη εμφάνιση στη Μονή Λαζαριστών. Ίσως κάποιοι να έχουν ακόμα κρατημένα τα βιντεάκια, ποιότητας 1 και κάτι megapixel, με τα οποία απαθανάτισαν τη βραδιά, ή έστω τα —τόσο προηγμένα για την εποχή— κινητά Sony Ericsson, με κάρτες μνήμης γεμάτες από τραγούδια των Φινλανδών.

Τα χρόνια πέρασαν, τα μουσικά γούστα άλλαξαν (;), οι H.I.M. ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους. Και ο Ville, που χωρίς αμφιβολία αποτελούσε την καρδιά της μπάντας (ή ας πούμε καλύτερα το “heartagram” της), συνεχίζει solo τη μουσική του πορεία, κυκλοφορώντας πέρσι το ντεμπούτο του “Neon Noir”. Στο πλαίσιο αυτής της νέας δουλειάς, λοιπόν, επισκέφτηκε τη χώρα μας για δύο εμφανίσεις στην Αθήνα και, για πρώτη φορά από το 2007, στη Θεσσαλονίκη.

Δυστυχώς, επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να παρακολουθήσω παρά ελάχιστα την εμφάνιση των Λονδρέζων Zetra, οι οποίοι συνοδεύουν τον Valo σε όλη του την περιοδεία. Ωστόσο, αυτό που είδα έφτασε για να τους εντάξω στα πολλά υποσχόμενα ονόματα του σκοτεινού ήχου.

Η σκηνική τους παρουσία ήταν λιτή αλλά έντονα μυσταγωγική, κυρίως λόγω της αρμονίας synth, φωνητικών και κιθάρας, αλλά και της εντυπωσιακής τους εμφάνισης. Το goth μέικ απ, οι βικτρωριανές κάπες και οι αλυσίδες δεν άφησαν περιθώρια για παρερμηνείες, με το κομμάτι “Call Of The Void” να προσκαλεί εμάς που αργήσαμε στις πρώτες σειρές μπροστά από τη σκηνή.

Βέβαια, το να προσεγγίσει κανείς τη σκηνή ήταν μάλλον δύσκολο λόγω του αναμενόμενα πολύ κόσμου, που ηλικιακά κάλυπτε μεγάλο εύρος, φανερώνοντας ότι η φιγούρα του Valo συνεχίζει να ασκεί τη γοητεία της και μια γενιά μετά. Βέβαια, η μεγαλύτερη φόρτιση υπήρχε ξεκάθαρα στα πρόσωπα των μεγαλύτερων, πολλοί από τους οποίους ίσως είχαν βρεθεί και το ‘07 στην πρώτη σειρά της Μονής Λαζαριστών.

Τρία λεπτά μετά τις 21:00 και η προσωπική μπάντα του Φινλανδού ανέβηκε στη σκηνή του Principal Club Theater, μέσα σε χειροκροτήματα: Mikko Virta και Sampo Sundström στην κιθάρα, Juho Vehmanen στο μπάσο και Risto Rikala στα τύμπανα. Κάπου εκεί έσκασε μύτη, εν μέσω ακόμα μεγαλύτερου πανζουρλισμού, και ο Ville. Ντυμένος με μαύρο σακάκι και τη χαρακτηριστική τραγιάσκα, με το eyeliner να τονίζει έντονα τα «γυαλένια» μάτια του, μα κυρίως με την ανάλαφρη κινησιολογία που τον χαρακτηρίζει, έκανε από πολύ νωρίς ξεκάθαρο ότι αυτός θα ήταν το επίκεντρο της εμφάνισης. Δέκα λεπτά αργότερα άρχισαν να καταφτάνουν στη σκηνή και οι πρώτες… ανθοδέσμες από το κοινό!

Η παρουσία του Ville ήταν το πρώτο μυστικό για μια πετυχημένη αλλά και έντονα νοσταλγική συναυλία. Το δεύτερο ήταν το στήσιμο του setlist, στο οποίο εναλάσσονταν κομμάτια από το ντεμπούτο “Neon Noir” με όλα τα κομμάτια των H.I.M. που περίμενε κάποιος να ακούσει. Ξεκίνημα, λοιπόν, με τα “Echocolate Your Love” από το “Neon Noir” και στο καπάκι συνέχεια με το “Killing Loneliness”, από το κλασικό πια “Dark Light” των H.I.M. Το τρίτο μυστικό ήταν το περίφημο "heartagram", εμπλουτισμένο πλέον με μία επιπλέον γραμμή για να σχηματίζει τα αρχικά "V.V.".

Και η βραδιά εξελίχτηκε κάπως έτσι, χωρίς εκπλήξεις αλλά και χωρίς παραλείψεις. Το “Join Me In Death” έδωσε τη θέση του στο ομότιτλο “Neon Noir”, το “Run Away From The Sun” στο “Right Here In My Arms” και το “Loveletting” στο “Rip Out The Wings Of A Butterfly”. Η δομή του setlist κατάφερε να κρατήσει ενεργό το κοινό καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς, πλασάροντας ομαλά και τα νέα κομμάτια σαν fillers του «κυρίως πιάτου», που ήταν φυσικά η δισκογραφία των H.I.M.

Η απόδοση της μπάντας ήταν και αυτή όπως θα περίμενε κανείς, με τους μουσικούς να αντικαθιστούν επάξια το lineup των H.I.M. και να επιδεικνύουν το ταλέντο τους κυρίως στα μετόπισθεν, χωρίς να «επισκιάζουν» τον Ville Valo. Ο δε Valo αντάλλαξε λίγες κουβέντες με το κοινό, κυρίως για τα κλασικά «ευχαριστώ». Όλη την υπόλοιπη βραδιά την πέρασε ξυπνώντας αναμνήσεις με τη χαρακτηριστική του φωνή και βαδίζοντας ελαφρά στη σκηνή, ενώ λικνιζόταν και σκούπιζε απαλά το πρόσωπό του με ένα μαύρο μαντηλάκι που δεν αποχωριζόταν. Ένας εύθραυστος rock δανδής, λοιπόν, που γνωρίζει καλά πώς να προσφέρει μια θελκτική εμφάνιση, ακόμα και στα 47 του χρόνια πια.

Μοναδικό μελανό σημείο ήταν η μάλλον «μπουκωμένη» ακουστική, κυρίως λόγω των έντονων μπάσων και του σχετικά περιορισμένου χώρου. Αρκετά σύντομα, όμως, η αδρεναλίνη της στιγμής και τα… κόλπα των ηχοληπτών μάς βοήθησαν να ξεχάσουμε το πρόβλημα.

Γύρω στις 22:20 (πολύ νωρίς για συναυλιακά δεδομένα Ελλάδας) είχε φτάσει η ώρα για το encore. Μετά από δέκα λεπτά (!) αναμονής και έντονης επιδοκιμασίας, ο Ville Valo μάς αντάμειψε με ακόμα ένα συναυλιακό τέταρτο. “Gone With The Sin” και “Burried Alive By Love” ήταν οι τελευταίοι σταθμοί αυτού του νοσταλγικού ταξιδιού, μαζί με τα “In Trenodia” και “Vertigo Eyes” του “Neon Noir”.

Αυτό ήταν. Ο Φινλανδός υποκλίθηκε, ακούμπησε το μικρόφωνο στη βάση του και απομακρύνθηκε. Εμείς, υπό τους outro ήχους της υπόλοιπης μπάντας, αρχίσαμε σιγά-σιγά να αποχωρούμε, έχοντας καλύψει και με το παραπάνω τις προσδοκίες μας. 

Άραγε πόσα ξεχασμένα Sony Ericsson να ξεθάφτηκαν από τα ντουλάπια τους εκείνο το βράδυ; Το δικο μου, πάντως, ναι!

Setlist - Ville Valo