Βαθμολογία:
9
Τι θα ακούσετε:
rock, shoegaze, americana
Σε μια χρονιά που έδωσε καλά albums από την Αμερική (Yo La Tengo, Wilco, The Afghan Whigs, Lana Del Rey) αλλά και την Αγγλία (Blur, Depeche Mode, PJ Harvey), που γιγάντωσε την εναλλακτική folk (Lankum), αλλά καλωσόρισε και την επιστροφή των ροκ θεών (The Beatles, The Rolling Stones), ένα συγκρότημα από την πόλη Ashville της Βόρειας Καρολίνας έκλεψε κυριολεκτικά την παράσταση με την κυκλοφορία του πέμπτου του δίσκου στην πάντα εκλεκτική Dead Oceans.
Το κουιντέτο των Wednesday, αποτελούμενο από τη βασική τραγουδίστρια και τραγουδοποιό Karly Hartzman, τον MJ Lenderman (κιθάρα), την Margo Shultz (μπάσο), τον Alan Miller (τύμπανα) και τον Xandy Chelmis (κιθάρα), μας παραδίδει ένα μελαγχολικό αριστούργημα και ενισχύει την θέση του ως ένα από τα πιο συναρπαστικά συγκροτήματα που κάνουν μουσική σήμερα.
Το "Rat Saw God" είναι γοητευτικά επαρχιώτικο. Συνδέει τις αναμνήσεις της Hartzman, που μεγάλωσε στη Βόρεια Καρολίνα, με ιστορίες που συναντώνται και εκτός Αμερικής. Σε δέκα κομμάτια, φτιάχνει προσεγμένες βινιέτες του αμερικανικού νότου που είναι και αστείες και τραγικές. Επισκέψεις στην μεγάλη πόλη πίνοντας «ουίσκι με έντονο κίτρινο χρώμα Fanta» ("Bath Country"), το να πίνεις μέχρι να κάνεις εμετό στο σπίτι των γονιών σου ("Chosen To Deserve") ή απλά να στέκεσαι στην ουρά στο βενζινάδικο ("TV In The Gas Pump"). Αυτά και πολλά άλλα συνθέτουν το εκλεκτικό σκηνικό για τις υπαρξιακές σκέψεις του συγκροτήματος.
Εκεί βρίσκεται η στιχουργική και μουσική αξία των Wednesday, η ασυνήθιστη ικανότητα της Hartzman να παίρνει την ιδιαιτερότητα της τοποθεσίας και να αποδίδει την καθολικότητα της εμπειρίας. Σε τοποθετεί τόσο δυνατά στον κόσμο της, αλλά καταφέρνει να δημιουργήσει μια ανάλογη εμπειρία που δεν μπορεί παρά να προκαλέσει μια συναισθηματική απόκριση χιλιόμετρα μακριά.
Η συνειδητοποίηση ότι ο παραλογισμός μιας κατάστασης είναι δυνατό να περιέχει μέσα του και το διαφωτισμό αυτής αντιμετωπίζεται επίσης επιδέξια από το συγκρότημα, όπως αποτυπώνεται καλύτερα στο προτελευταίο κομμάτι "What's So Funny". Ανοίγει με την εικόνα κάποιου να δένει ένα αλυσοπρίονο με πέτρα και μετά να πρέπει να περιμένει μέχρι να τελειώσει η φόρτιση του. Σίγουρα μια ανόητη κατάσταση, αλλά το τραγούδι δίνει γρήγορα τη θέση του σε μια πιο σκοτεινή ενδοσκόπηση καθώς η Hartzman τραγουδά "Memory always twists the knife / Nothing will ever be as vivid as the darkest time of my life" και καταλήγει με το "Found out who I was and it wasn't pretty / Suddenly that's a tragic story/But that is what's so funny". Η μπάντα μάς λέει ότι η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει μεταξύ των πραγμάτων που μας κάνουν να γελάμε και των πραγμάτων που μας κάνουν να κλαίμε ή συχνά και των δύο αλληλεξαρτώμενων.
Συνολικά, η οικεία φύση των στίχων συμπληρώνεται όμορφα από τις θορυβώδεις κιθάρες και τα κρουστά των Shultz, Lenderman, Chelmis και Miller. Ο συνδυασμός reverb ("Bull Believer") μαζί με το twang της παλιάς σχολής country ("Formula One") είναι από μόνος του μια εξελισσόμενη δυναμική μέσα στο συγκρότημα που διατηρεί τα πράγματα φρέσκα. Το "Rat Saw God" είναι ένα εξαιρετικά φιλόδοξο άλμπουμ που μετατρέπει τη νοσταλγία και τον υπαρξιακό τρόμο σε μια ντουζίνα τραγούδια, μελανιασμένα, λυσσασμένα, σπασμένα και εντέλει ολοζώντανα, που επιβεβαιώνουν την δυναμική του ροκ για άλλη μια φορά.