Φυσικά και θα ήμουν εκεί. Ηπείρου και Αχαρνών, στο Κύτταρο. Εκεί που χτυπά η ψυχή της μουσικής. Δεν είχαν καλά-καλά περάσει πολλές μέρες από την κουβέντα με τον Γιώργο Κωνσταντινίδη των Manitarock, κι εγώ κατηφόρισα για άλλη μια φορά σε γνώριμα μέρη.
Ο Ηλίας, πάντα ευγενικός και στη θέση του, με καλησπέρισε. Τα παιδιά στα μπαρ: η Δήμητρα με το Στέλιο, οι σερβιτόροι. Ο Γιώργος κι ο Φώτης, οι τεχνικοί του ήχου, επί ποδός πολέμου. Ο πανταχού παρών Βασίλης. Όλα ήταν έτοιμα για να αρχίσουν... τα όργανα.
Οι Manitarock δεν έρχονται συχνά στην Αθήνα. Όχι φυσικά γιατί δεν δέχονται προτάσεις ή γιατί είναι ακριβοθώρητοι, αλλά έχουν επιλέξει συνειδητά την όμορφη ζωή της επαρχίας και τις ομορφιές που έχουν τα Γρεβενά, που είναι και η ιδιαίτερη πατρίδα όλων τους.
Τους είχα δει ζωντανά, πριν μερικά χρόνια, σε ένα Φεστιβάλ Μανιταριών στο Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης «Αντώνης Τρίτσης», το οποίο βρίσκεται στα όρια του δήμου Ιλίου και του δήμου Αγίων Αναργύρων-Καματερού. Το αστείο είναι ότι με «τραβολόγησε» κυριολεκτικά ένα φίλος-συναυλιακός «»κολλητός», ο οποίος ξεκίνησε για να τους δει από τη Νέα Μάκρη. Θυμάμαι ακόμα έντονα την φωνή της Δέσποινας (Κλεισιάρη) καθώς και τις πολυφωνίες στα παραδοσιακά ηπειρώτικα τραγούδια που μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση…
Και το ταξίδι μας στην μουσική ξεκίνησε. Κι η παράδοση έμπλεξε με τους Rainbow, τους Uriah Heep, τον Bob Dylan, τον άλλο μεγάλο Bob, τον Marley, τους Pink Floyd, ακόμα και τον Jon Bon Jovi. Και τι δεν πέρασε από την «πειραγμένη» οπτική των manitarock! Και δεν ήταν μόνο αυτά: ο Πόντος, η Σμύρνη, η Θράκη, το Αιγαίο, η Μακεδονία, ακόμα και η Grecia Salentina (Περιοχή της Κάτω Ιταλίας), ο Μπάτης κι ο Χρυσίνης.
Μία πολύ δεμένη μπάντα, μια οικογένεια (κυριολεκτικά και μεταφορικά), με το Γιώργο Κωνσταντινίδη σε μπουζούκι, λαούτο, ταμπουρά και φωνή, τη Δέσποινα Κλεισιάρη στη φωνή (και τι φωνή... φωνάρα!) το Δημοσθένη Κωνσταντινίδη στα τύμπανα, το Γιώργο Δούμα σε μπάσο, σλαπαρίσματα, φωνητικά, το Θύμιο Παπαστεργίου σε ηλεκτρική κιθάρα και ροκ σόλα, το Θωμά Τσιοτίκα σε μαγικές δοξαριές με το βιολί του καθώς και σε φωνητικά.
Κι αυτό που καταφέρνουν οι Manitarock δεν είναι ότι απλά πειράζουν την παράδοση. Με τις χαρακτηριστικές διφωνίες της Δέσποινας και του Γιώργου ή και τις πολυφωνίες από τους υπόλοιπους, κάνουν οικεία, με ροκ διάθεση, την πανάρχαια πεντατονική κλίμακα, επαναφέροντας στο προσκήνιο αρχέγονες μελωδίες και ρυθμούς, που έχουν εγγραφεί στη συλλογική μας μνήμη!
Θα κρατήσω έντονα από το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, 5 Απριλίου, το «Κλαψόδεντρο», ένα νέο σε κυκλοφορία τραγούδι (που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι παραδοσιακό), σε στίχους Μαρούλας Παπαδοπούλου και μουσική του Γιώργου Κωνσταντινίδη. Το τραγούδι κρύβει μια πολύ συγκινητική ιστορία για μια γέρικη αλλά αγέρωχη βελανιδιά. Μέσα από τους στίχους περιγράφεται ένα σκηνικό κορύφωσης της ιεροτελεστίας του αποχωρισμού των γυναικών από τους άντρες τους, με τη βελανιδιά να στέκει ως σιωπηλός μάρτυρας των στεναγμών και παρηγορητής του πόνου της ξενιτιάς.
Και φυσικά, το φινάλε με τους Led Zeppelin να μπλέκουν με το «Αλησμονώ Και Χαίρομαι», ένα παραδοσιακό ηπειρώτικο πολυφωνικό μοιρολόι, που τα παιδιά από τα Γρεβενά, κατάφεραν να δέσουν τόσο όμορφα, τόσο μελωδικά, τόσο σπαρακτικά, που νομίζω ότι μόνα τα δυό τους πια, δεν μπορώ να φανταστώ.
Α ρε Γρεβενά με τα ωραία σου!