Το Σάββατο 21 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε η τρίτη ημέρα του Release Athens Festival που ήταν αφιερωμένη στην ελληνόφωνη μουσική, τόσο την εναλλακτική όσο και τη ροκ, με τους Super Stereo, Κωνσταντίνο Βήτα και Παύλο Παυλίδη. Μάλιστα την ίδια μέρα ήταν και το θερινό ηλιοστάσιο και η Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής.
Αρχικά οι καιρικές συνθήκες προκάλεσαν μια ανησυχία και έναν προβληματισμό, με το ξαφνικό μπουρίνι που έριξε στα νότια προάστια της Αθήνας. Ωστόσο, το γεγονός αυτό δεν αποτέλεσε εμπόδιο για τις αρκετές χιλιάδες που κατηφόρισαν στην Πλατεία Νερού με ανεβασμένη ενέργεια και μια γλυκιά προσμονή για τη βραδιά, που τελικά έμελλε να τους μείνει αξέχαστη.
Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη καλοκαιρινή διάθεση. Από λίγων μηνών μέχρι και αρκετών ετών άνθρωποι βρέθηκαν στο χώρο για να δουν και να ακούσουν τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη -μια εικόνα που αποδεικνύει, για ακόμα μια φορά, πώς η μουσική παραμένει διαχρονική και λειτουργεί ως γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα στις γενιές. Στα θετικά της βραδιάς η βελτίωση στις υποδομές, με self-service μηχανήματα, μικρότερες ουρές και πιο οργανωμένες τουαλέτες, και με τη ροή του κόσμου να είναι εξαιρετικά ομαλή.
Η δυναμική των Super Stereo
Η μουσική άρχισε δυναμικά με τους Super Stereo να ανεβαίνουν στη σκηνή στις 18:25, δίνοντας το έναυσμα για την εκκίνηση της συναυλιακής βραδιάς. Με 20 χρόνια πορείας στην ελληνική εναλλακτική ροκ σκηνή, το συγκρότημα παρουσίασε μια δυναμική και συναισθηματική εμφάνιση. Ο Θανάσης Τζίνγκοβιτς, frontman του συγκροτήματος και χρόνια συνεργάτης του Παύλου Παυλίδη, έφερε τη δική του μοναδική ενέργεια, κερδίζοντας το κοινό με τα τραγούδια τους. Κομμάτια όπως το κλασικό “Super Gomena” αλλά και τραγούδια από το πρόσφατο άλμπουμ τους «Σαν Τα Γατιά», όπως το ομώνυμο, το «Μαχαίρια» και το «Γραμμή Για Το Αύριο», ανέβασαν τη διάθεση του κοινού και προετοίμασαν το έδαφος για τις επόμενες εμφανίσεις της βραδιάς.
Η σκηνή είχε πλέον ζεσταθεί και όλοι ήταν έτοιμοι να υποδεχτούν τους επόμενους καλλιτέχνες, με το κοινό να συνεχίζει να γεμίζει την Πλατεία Νερού με ένταση και ενθουσιασμό για τη συνέχεια του φεστιβάλ.
Η συνέχεια ήρθε με τον Κωνσταντίνο Βήτα, που με την ατμοσφαιρική του ηλεκτρονική μουσική και τα υπέροχα synths καθήλωσε το κοινό. Τα beat του, που έδιναν το ρυθμό, έφεραν το κοινό σε μια ευχάριστη διάθεση και μια αίσθηση ενότητας. Η συναυλία του δημιούργησε μια υπέροχη ατμόσφαιρα, με μια ποικιλία ηλικιών να χορεύει και να συμμετέχει, προσφέροντας μια γιορτινή αίσθηση συλλογικότητας.
Η σκηνή φωτίστηκε από την ενέργεια του Παύλου, ο οποίος, με τη νέα του μπάντα και τη δυναμική του παρουσία ανέβασε τον πήχη της μουσικής εμπειρίας. Ξεκίνησε με το θρυλικό «Ατλαντίς» των Ξύλινων Σπαθιών, το οποίο έδωσε το σύνθημα για μια ξέφρενη ροκ βραδιά, γεμάτη ένταση και δυναμισμό. Ο Παύλος, με τη χαρακτηριστική του ενέργεια, έφερε το κοινό κοντά του και τους έκανε να νιώσουν την αίσθηση της μουσικής ως κάτι ζωντανό και προσωπικό.
Το νέο υλικό του, από τον τελευταίο του δίσκο, όπως το «Σόσιαλ» και «Η Μαίρη» η πάντα αγαπημένη, ενθουσίασε τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι δεν σταμάτησαν να συμμετέχουν, τραγουδώντας και κουνώντας το σώμα τους στο ρυθμό. Η συναισθηματική σύνδεση του Παύλου με το κοινό ήταν εμφανής, καθώς στις πιο έντονες στιγμές, όπως το «Δεν Ξέρω», το πλήθος ανέβασε τη θερμοκρασία της ατμόσφαιρας στο κόκκινο.
Η ατμόσφαιρα ήταν εκρηκτική, με κάθε τραγούδι να φέρνει και μια νέα αίσθηση απόλαυσης. Ο Παύλος, πάντα γενναιόδωρος στην ενέργειά του, έφερε το κοινό να ζήσει κάθε στιγμή του σετ του με τον ίδιο πάθος και ένταση που εκείνος αποπνέει. Το «Πυρετός του Μπάιρον» και το «Μια Πυρκαγιά Σ' Ένα Σπιρτόκουτο» απογείωσαν τη συναυλία, ενώ η διαχρονική «Ρίτα» επανέφερε τη νοσταλγία στους παλιούς fans του, ενισχύοντας την έντονη συναισθηματική φόρτιση.
Στις πιο δυνατές στιγμές του, όπως το «Το Καράβι» και το «Βασιλιάς Της Σκόνης», η σκηνή αναβίωσε την αυθεντική ροκ αίσθηση που τόσο αγαπά το κοινό του Παυλίδη, ενώ τα φώτα και τα visuals του πρόσθεσαν μια ακόμα διάσταση στη συνολική εμπειρία. Ο Παύλος, με το αφοπλιστικό του χαμόγελο και τη σφαιρική του ενέργεια, κατάφερε να δημιουργήσει μια σχέση εμπιστοσύνης με το κοινό, κάνοντάς το να νιώσει σαν μέρος αυτής της μοναδικής μουσικής στιγμής.
Το αποκορύφωμα της βραδιάς ήρθε με την επανεμφάνιση του Παύλου στη σκηνή, όπου με το «Λευκή Καταιγίδα» και το «Λιωμένο Παγωτό» πρόσφερε μια ανεπανάληπτη συναισθηματική εκτόνωση. Όλοι οι παρευρισκόμενοι τραγουδούσαν, συμμετέχοντας σε ένα δυνατό και ενοποιητικό αποκορύφωμα. Στο τελευταίο κομμάτι, με την πιο ήρεμη και συγκινητική ατμόσφαιρα, το χειροκρότημα έδειξε την πραγματική αγάπη και εκτίμηση του κοινού για έναν καλλιτέχνη που έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στην ελληνική μουσική σκηνή.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με το αγαπημένο «Περιμένω», που έφερε την ηρεμία και τη γαλήνη, θυμίζοντας ότι η μουσική του Παυλίδη δεν έχει ηλικία και είναι πάντοτε επίκαιρη. Ήταν μια συναυλία που απογείωσε το κοινό με τη δύναμη της μουσικής του, την αφοσίωση του Παυλίδη και την έντονη συναισθηματική φόρτιση που τον συνοδεύει.
Δίπλα του, μια δεμένη μπάντα με δυναμισμό και ακρίβεια, ο Αλέκος Γεωργουλόπουλος (κιθάρα, synthesizers, φωνητικά), ο Αλέξης Σταυρόπουλος (τύμπανα, sample pads), ο Θανάσης Τζίνγκοβιτς (μπάσο) και ο Aki Rei (πλήκτρα), πλαισίωσαν τον Παυλίδη σε ένα live υψηλών προδιαγραφών, γεμάτο ένταση, συναίσθημα και καθαρότητα ήχου, που ικανοποίησε και τον πιο απαιτητικό θεατή.
Με το πέρασμα των χρόνων, ο Παύλος Παυλίδης έχει αναδειχθεί σε έναν από τους κορυφαίους καλλιτέχνες της ελληνικής σκηνής, με τη φωνή του, τις συνθέσεις του και τις στιχουργικές του ικανότητες να έχουν σφραγίσει αμέτρητες γενιές. Η φετινή του εμφάνιση ήταν από τις πιο δυνατές και αξέχαστες, και σίγουρα απέδειξε ότι ταιριάζει πιο πολύ από ποτέ στις καλοκαιρινές συναυλίες, όπου η ενέργεια του και η μουσική του βρίσκουν το ιδανικό τους πεδίο για να εκρηγνύονται.
Ο Παύλος Παυλίδης έχει την αστείρευτη δύναμη του να κάνει το γνώριμο να μοιάζει πρωτάκουστο, και το ξεχασμένο να βιώνεται σαν από καιρό αγαπημένο. Η προσέγγισή του στην Πλατεία Νερού -σε μια εκ των σημαντικότερων (αν όχι η σημαντικότερη) και πιο μαζικών στιγμών της ιδιαίτερης πορείας του- έδειξε τον δρόμο για το πως μπορούν τραγούδια 30 ετών, να αφορούν το «εδώ και τώρα». Είναι ίσως και το πιο σημαντικό, η υπενθύμιση ότι το μοναδικό πράγμα που μπορούμε να επηρεάσουμε είναι το παρόν.
Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από το Release Athens Festival.