Ανήκω όπως κι άλλοι στην γενιά που «ανδρώθηκε» μουσικά στα τέλη της δεκαετίας του '80 και καθ’ όλη τη δεκαετία των '90s. Εκέινη την εποχή (Θεέ μου, τι λέω, ο γέροντας) η μουσική που άκουγες ήταν και ένας από τους σοβαρότερους λόγους για να βρεθείς σε ένα συγκεκριμένο χώρο ή μαγαζί, club κλπ.
Την electro-new wave-goth μουσική, την άκουσα και... χμμμ... την έζησα σε πολλούς χώρους: Rebound, Memphis, Mo Better, Next, Decadance, και φυσικά στο Dark Sun, που είναι είναι ίσως και το μόνο από κείνα τα χρόνια που συνεχίζει να υπάρχει και φυσικά να «βαράει» τις ίδιες μουσικές. Αλλά τελικά, βρέθηκα σε άλλους μουσικούς δρόμους.
Ειδικά, με την ενασχόληση με τη δημοσιογραφία εδώ και μια δεκαετία, ακούω άλλα, τελείως αλλά πράγματα.
Οι παλιές αγάπες, όμως, δεν ξεχνιούνται, και έτσι βρέθηκα την προπερασμένη Κυριακή, 21/9, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, στη δεύτερη μέρα του Athens Open Air Festival 2025 που διοργανώνει η Death Disco.
Όμορφες μουσικές, σούπερ μπάντες, μα πάνω απ 'όλα, καταπληκτικοί και ιδιαίτερα ντυμένοι τύποι και τύπισσες. Όπου και να γύρισα το κεφάλι, μόνο τέτοιους έβλεπα!
Ως διαπιστευμένος δημοσιογράφος/φωτογράφος, κινούμαι σε συγκεκριμένο χώρο, ο οποίος —λόγω ημέρας; λόγω συγκροτημάτων; λόγω δυνατότητας;— είχε παραπάνω από το συνηθισμένο δημοσιογραφικό κόσμο που συναντάς στα πλαίσια μιας «κανονικής» συναυλίας. Έφυγα ελαφρώς απογοητευμένος και κινήθηκα προς την πίσω πλευρά τις σκηνής όταν την είδα…
Δεν το σκέφτηκα και πολύ, πλησίασα αποφασιστικά και ήδη χωρίς να το θέλω το χαμόγελό μου έφθασε μέχρι τα αυτιά. Βρέθηκα μπροστά της και με την καλύτερη δυνατή προφορά (τα αγγλικά μου είναι ότι πιο κοντά με τα αγγλικά του μακαρίτη του Αντώνη Τουρκογιώργη όταν τραγουδούσε στους Socrates) την χαιρέτησα:
- Καλησπέρα κ. Clark, τι κάνετε;
- Μια χαρά εσείς;
- Περνάτε καλά στην Ελλάδα; Όλος αυτός ο κόσμος έξω έχει έρθει για σας;
- Η Ελλάδα είναι πάντα όμορφη. Χαίρομαι πολύ έχει βρεθεί τόσος κόσμος για μένα άλλα και για τις άλλες μπάντες. Θα μου επιτρέψετε όμως τώρα, γιατί σε λίγο θα βγούμε.
- Ναι φυσικά. Μπορώ να σας βγάλω μια φωτογραφία (σε αυτό το σημείο πρόβαλλα τη διαπίστευση και τη φωτογραφική μου μηχανή)
- Μόνο που επειδή εδώ εμφανίζομαι με full μπάντα, το σωστό είναι να φωτογραφηθούμε όλοι μαζί.
- Καμία αντίρρηση, θα σας φωτογραφήσω όλους μαζί.
Σε χρόνο dt, μαζεύτηκε όλη η μπάντα, που απ' ό,τι κατάλαβα ήταν μια παρέα. Δεν χρειάστηκε να δώσω καμία οδηγία. Στήθηκαν μπροστά μου σαν τις αφίσες των συγκροτημάτων που έβαζα στον τοίχο του δωματίου μου παλιά. Σήκωσα απλά την μηχανή και έκανα εκείνο το όμορφο κλικ που μετατρέπει το χρόνο σε ανάμνηση. Τσέκαρα τη φωτογραφία και ήταν παραπάνω καλή από τις συνηθισμένες μου.
- Κυρία Clark, να σας βγάλω τώρα και μια φωτογραφία μόνη σας; Γέλασε και απλά πήγε πιο πέρα και στήθηκε μπροστά μου. Έκανα όλο χαρά και αυτό το κλικ και κατεβάζοντας την μηχανή είδα τον «αγριάνθρωπο» να πλησιάζει…
Τύπος ψηλός, κουρεμένος γουλί, και με σωματική διάπλαση που παρέπεμπε σε άνθρωπο που έχτισε σε γυμναστήρια και λοιπούς χώρους «πετραδάκι-πετραδάκι» αυτό το κορμί, βρέθηκε δίπλα μου και με ρώτησε τι κάνω!
Έχοντας τελειώσει και με χαμόγελο στα χείλη είπα ότι βγάζω φωτογραφίες, δεν ήταν πρόθεσή μου, μα μάλλον τον εκνεύρισα, και με έδιωξε ευγενικά μεν, φανερά εκνευρισμένος δε.
Έφυγα με τέτοιο χαμόγελο που μόνο στη νίκη της ΑΕΚ επί της Μίλαν το 2006 στο ποδόσφαιρο είχα.
Τι τραβάμε κι εμείς οι φιλότεχνοι δημοσιογράφοι!
Υ.Γ: Τα γεγονότα και οι διάλογοι είναι παντελώς αληθινά. Οι παραπάνω φωτογραφίες τα επιβεβαιώνουν.
ΥΓ 2: Οι Incirrina που είναι κι από Ελλάδα και εμφανίστηκαν την ίδια μέρα, τι γ@μ@τη μπάντα είναι!
ΥΓ 3: Μπράβο σε όλα τα παιδιά της παραγωγής, της Death Disco, για την οργάνωση!