Οι Wovenhand, έχοντας ένα νέο, πολύ καλό, album στις αποσκευές τους που τιτλοφορείται "Refractory Obdurate", επέστρεψαν στην Ελλάδα μετά από δύο σχεδόν χρόνια. Γεμίζοντας με σχετική ευκολία το Fuzz, κατάφεραν να διατηρήρουν τη φήμη τους κάνοντας αυτό που ξέρουν πολύ καλά να κάνουν.
Στις 21:30 εμφανίστηκε στη σκηνή για να μας ζεστάνει ο πολύ καλός Moa Bones. Παρέα του επί σκηνής μόνο η ακουστική του κιθάρα, μας κράτησε συντροφιά για περίπου μισή ώρα. Πολύ καλό performance που χειροκροτήθηκε από τον κόσμο, ο οποίος έδειξε αφενός να ξέρει κάποια από τα κομμάτια του και αφετέρου να το ευχαριστιέται. Αρκετά ομιλητικός, χωρίς ίχνος τρακ, πάντρεψε δικές του συνθέσεις με δύο διασκευές στο μισάωρο σετ του.
Υπερκινητικός και εκφραστικότατος, έδειχνε να ζει κάθε στιγμή του πάνω στη σκηνή. Παρά το γεγονός ότι δεν συνοδευόταν από μπάντα, με ευκολία ανέβαζε και κατέβαζε την ένταση. Οι καλύτερες στιγμές του σετ του ήταν το "Fists of Love" από τον πρώτο του δίσκο και η διασκευή στο "Solitary Man" του Neil Diamond. Περίπου στις 22:00 τελείωσε το σετ του εισπράττοντας ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα από τον κόσμο.
Μετά από μισή ώρα αναμονής ήρθε η ώρα για τους Wovenhand. Στις 22:30 ακριβώς ανέβηκε στη σκηνή η μπάντα από το Denver.
To background λιτό, με ένα σχέδιο από διάφορα σύμβολα να δεσπόζει σε μαύρο φόντο. Ο David Eugene Edwards ως συνήθως παρουσιάστηκε ως ινδιάνος εν έτει 2014, χαιρέτησε με το χέρι, στάθηκε αριστερά της σκηνής και έδωσε το έναυσμα για το εναρκτήριο "Hiss". Hiss -ή αλλιώς hum- ονομάζεται το feedback που παράγουν οι μονοπήνιοι μαγνήτες μιας κιθάρας. Δεν νομίζω να ήταν τυχαία η επιλογή του πρώτου τους τραγουδιού, μιας και μόνο από τον τίτλο του έδειξε το τι θα ακολουθούσε στο υπόλοιπο της βραδιάς. Δυνατό κομμάτι, με το riff του να δεσπόζει μας προϊδέασε για τη λογική στην οποία θα χτιζόταν όλο το υπόλοιπο σετ.
Η επιλογή των κομματιών ήταν τέτοια για να δώσουν μια κατεύθυνση προς ένα πολύ δυνατό live, κάτι που κατάφεραν με μεγάλη ευκολία. Προφανώς δεν έλειψαν και οι επιρροές από την folk/americana μιας και ο Edwards περίπου στο ένα τρίτο των κομματιών άφησε την κιθάρα του και έπαιξε με το υβρίδιο μαντολίνου και banjo που αγαπά και προσδίδει αυτή την ιδιαιτερότητα στον ήχο των Wovenhand.
Καθόλη τη διάρκεια του live οι κιθάρες ήταν δυνατές και παραμορφωμένες, φλερτάροντας όποτε τους δινόταν η ευκαιρία με τον θόρυβο. Το μπάσο στυλοβάτης με τον μπασίστα να προσπαθεί να κλέψει λίγη από την αίγλη του Edwards καθώς ήταν υπερκινητκός, πότε χορεύοντας και πότε κάνοντας headbanging και η μπότα από τα drums κατευθείαν στα στομάχια μας. Σαφώς όλοι περιμέναμε το ύφος του live να κινηθεί γύρω από τη μυσταγωγία που προσδίδει στις συνθέσεις του ο Edwards και -παρά την ένταση που επέλεξαν να δώσουν στα κομμάτια τους- δεν πέσαμε έξω.
Η χαρακτηριστική φωνή και παρουσία του David Eugene Edwards, παρέα με τις κινήσεις του, σου έδιναν την αίσθηση ότι συμμετέχεις σε μια ιδιόμορφη θρησκευτική τελετή. Χόρευε και κινούσε τα χέρια του σαν ινδιάνος επί μονίμου βάσεως και τραγουδούσε τις σκοτεινές ιστορίες του σχεδόν πάντα με τα μάτια κλειστά σαν να προσεύχεται. Στο κοινό απευθύνθηκε μόνο τρεις φορές, την πρώτη για να πει το σχεδόν ειρωνικό "Thank you for clapping" κάπου στη μέση του σετ, μετά το "Corsicana Clip", και τις άλλες δύο για να μας ευχαριστήσει στο τέλος του σετ και στο τέλος του encore.
Παρά το γεγονός ότι τo live στηρίχτηκε κυρίως στα δύο τελευταία τους album, το "Laughing Stalk" (2012) και το πολύ καλό "Refractory Obdurate" (2014) αφήνοντας έξω από το setlist κλασσικά κομμάτια του group όπως το "Sparrow Falls" και το "Dirty Blue", ο κόσμος φάνηκε αρκετά εξοικειωμένος με το νέο υλικό και το διασκέδασε δεόντως χωρίς να επηρεαστεί από την απουσία των hits που προαναφέραμε. Το encore αποτελείτο από το "Whistling Girl", στο οποίο επί σκηνής βρισκόταν μόνο ο DEE, και το πολύ δυνατό αλλά συνάμα σχεδόν τελετουργικό "Kicking Bird", μετά από το οποίο ο Εdwards μάς αποχαιρέτισε/ευλόγησε με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο.
Το σετ διήρκεσε μιάμιση ώρα. Οι εκτελέσεις των κομματιών ήταν άρτιες με περισσότερη ένταση από τις στουντιακές εκτελέσεις με αποτέλεσμα μέχρι να φύγει το live από μέσα μας να είναι δύσκολη η ακρόαση των άλμπουμ τους, μιας και ακούγονται αισθητά πιο soft. Ο κόσμος έφυγε ευχαριστημένος από το Fuzz, στο οποίο ο ήχος για ακόμα μία φορά αποδείχθηκε αψεγάδιαστος, χωρίς προβλήματα. Οι καλύτερες στιγμές του σετ ήταν τα "Hiss", "Good Shepherd", "Field of Hedon", "The Refractory" και "Whistling Girl". Εις το επανιδείν.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Δημήτρη Δημόπουλο και το Mix Grill.
Στις 21:30 εμφανίστηκε στη σκηνή για να μας ζεστάνει ο πολύ καλός Moa Bones. Παρέα του επί σκηνής μόνο η ακουστική του κιθάρα, μας κράτησε συντροφιά για περίπου μισή ώρα. Πολύ καλό performance που χειροκροτήθηκε από τον κόσμο, ο οποίος έδειξε αφενός να ξέρει κάποια από τα κομμάτια του και αφετέρου να το ευχαριστιέται. Αρκετά ομιλητικός, χωρίς ίχνος τρακ, πάντρεψε δικές του συνθέσεις με δύο διασκευές στο μισάωρο σετ του.
Υπερκινητικός και εκφραστικότατος, έδειχνε να ζει κάθε στιγμή του πάνω στη σκηνή. Παρά το γεγονός ότι δεν συνοδευόταν από μπάντα, με ευκολία ανέβαζε και κατέβαζε την ένταση. Οι καλύτερες στιγμές του σετ του ήταν το "Fists of Love" από τον πρώτο του δίσκο και η διασκευή στο "Solitary Man" του Neil Diamond. Περίπου στις 22:00 τελείωσε το σετ του εισπράττοντας ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα από τον κόσμο.
Μετά από μισή ώρα αναμονής ήρθε η ώρα για τους Wovenhand. Στις 22:30 ακριβώς ανέβηκε στη σκηνή η μπάντα από το Denver.
To background λιτό, με ένα σχέδιο από διάφορα σύμβολα να δεσπόζει σε μαύρο φόντο. Ο David Eugene Edwards ως συνήθως παρουσιάστηκε ως ινδιάνος εν έτει 2014, χαιρέτησε με το χέρι, στάθηκε αριστερά της σκηνής και έδωσε το έναυσμα για το εναρκτήριο "Hiss". Hiss -ή αλλιώς hum- ονομάζεται το feedback που παράγουν οι μονοπήνιοι μαγνήτες μιας κιθάρας. Δεν νομίζω να ήταν τυχαία η επιλογή του πρώτου τους τραγουδιού, μιας και μόνο από τον τίτλο του έδειξε το τι θα ακολουθούσε στο υπόλοιπο της βραδιάς. Δυνατό κομμάτι, με το riff του να δεσπόζει μας προϊδέασε για τη λογική στην οποία θα χτιζόταν όλο το υπόλοιπο σετ.
Η επιλογή των κομματιών ήταν τέτοια για να δώσουν μια κατεύθυνση προς ένα πολύ δυνατό live, κάτι που κατάφεραν με μεγάλη ευκολία. Προφανώς δεν έλειψαν και οι επιρροές από την folk/americana μιας και ο Edwards περίπου στο ένα τρίτο των κομματιών άφησε την κιθάρα του και έπαιξε με το υβρίδιο μαντολίνου και banjo που αγαπά και προσδίδει αυτή την ιδιαιτερότητα στον ήχο των Wovenhand.
Καθόλη τη διάρκεια του live οι κιθάρες ήταν δυνατές και παραμορφωμένες, φλερτάροντας όποτε τους δινόταν η ευκαιρία με τον θόρυβο. Το μπάσο στυλοβάτης με τον μπασίστα να προσπαθεί να κλέψει λίγη από την αίγλη του Edwards καθώς ήταν υπερκινητκός, πότε χορεύοντας και πότε κάνοντας headbanging και η μπότα από τα drums κατευθείαν στα στομάχια μας. Σαφώς όλοι περιμέναμε το ύφος του live να κινηθεί γύρω από τη μυσταγωγία που προσδίδει στις συνθέσεις του ο Edwards και -παρά την ένταση που επέλεξαν να δώσουν στα κομμάτια τους- δεν πέσαμε έξω.
Η χαρακτηριστική φωνή και παρουσία του David Eugene Edwards, παρέα με τις κινήσεις του, σου έδιναν την αίσθηση ότι συμμετέχεις σε μια ιδιόμορφη θρησκευτική τελετή. Χόρευε και κινούσε τα χέρια του σαν ινδιάνος επί μονίμου βάσεως και τραγουδούσε τις σκοτεινές ιστορίες του σχεδόν πάντα με τα μάτια κλειστά σαν να προσεύχεται. Στο κοινό απευθύνθηκε μόνο τρεις φορές, την πρώτη για να πει το σχεδόν ειρωνικό "Thank you for clapping" κάπου στη μέση του σετ, μετά το "Corsicana Clip", και τις άλλες δύο για να μας ευχαριστήσει στο τέλος του σετ και στο τέλος του encore.
Παρά το γεγονός ότι τo live στηρίχτηκε κυρίως στα δύο τελευταία τους album, το "Laughing Stalk" (2012) και το πολύ καλό "Refractory Obdurate" (2014) αφήνοντας έξω από το setlist κλασσικά κομμάτια του group όπως το "Sparrow Falls" και το "Dirty Blue", ο κόσμος φάνηκε αρκετά εξοικειωμένος με το νέο υλικό και το διασκέδασε δεόντως χωρίς να επηρεαστεί από την απουσία των hits που προαναφέραμε. Το encore αποτελείτο από το "Whistling Girl", στο οποίο επί σκηνής βρισκόταν μόνο ο DEE, και το πολύ δυνατό αλλά συνάμα σχεδόν τελετουργικό "Kicking Bird", μετά από το οποίο ο Εdwards μάς αποχαιρέτισε/ευλόγησε με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο.
Το σετ διήρκεσε μιάμιση ώρα. Οι εκτελέσεις των κομματιών ήταν άρτιες με περισσότερη ένταση από τις στουντιακές εκτελέσεις με αποτέλεσμα μέχρι να φύγει το live από μέσα μας να είναι δύσκολη η ακρόαση των άλμπουμ τους, μιας και ακούγονται αισθητά πιο soft. Ο κόσμος έφυγε ευχαριστημένος από το Fuzz, στο οποίο ο ήχος για ακόμα μία φορά αποδείχθηκε αψεγάδιαστος, χωρίς προβλήματα. Οι καλύτερες στιγμές του σετ ήταν τα "Hiss", "Good Shepherd", "Field of Hedon", "The Refractory" και "Whistling Girl". Εις το επανιδείν.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Δημήτρη Δημόπουλο και το Mix Grill.
Σχετικό θέμα