Public Service Broadcasting - The Race for Space

1. Τι θα ακούσεις;
The other music side

2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
The Other Side, Go!, Gagarin, Sputnik

3. Βαθμολογία;
8,4/10

Με τον ακαταμάχητο συνδυασμό υποβλητικών vintage φωνητικών samples από παλιές ταινίες επίκαιρων του British Pathe, πασπαλισμένους με υπέροχους widescreen μουσικούς πίνακες, το Inform –Educate– Entertain ήταν ένα από τα άλμπουμ του 2013. Στον αντίποδα το φετινό The Race For Space είναι περισσότερο εννοιολογικά συνεπές. Ξεκινώντας από τις ΗΠΑ προς την ΕΣΣΔ και πίσω, οι Public Service Broadcasting αποδίδουν την εικόνα ενός ψυχρού κόσμου που κοιτάζει τόσο πάνω προς τα αστέρια όσο και κάτω προς την κάννη ενός όπλου. Εστιάζοντας την προσοχή τους σε ένα μικρό αλλά εξόχως μεθυστικό κομμάτι του 20ού αιώνα, καταφέρνουν να πιέζουν -έστω και ανεπαίσθητα- τα όρια της ροκ μουσικής.

Πρόκειται για ένα απολαυστικό ταξίδι εννέα κομματιών που ξεκινά χορωδιακά αλλά και επικά, χρησιμοποιώντας τη φωνή του J.F KENENDY από εκείνη την ομιλία καταλύτη πίσω στο 1962 “We choose to go to the moon” και ολοκληρώνεται με το ελεγειακό “Tommorow”, που χρησιμοποιεί samples από την τελική αποστολή του Apollo του 1972. Ελπίζοντας να ξαναπούν την ιστορία μέσα από τη μουσική οι PSB δημιούργησαν ένα ατμοσφαιρικό αριστούργημα. Ξεχωρίζουν η techno ωδή στο Sputnick, ο φόρος τιμής στον Ρώσσο πρωτοπόρο υπερήρωα Gagarin με το ομώνυμο funk, η γλυκιά αφιέρωση στην πρώτη γυναίκα στο διάστημα, την Βαλεντίνα Τερέσκοβα παρέα με τις Smoke Fairies και τα ουράνια φωνητικά τους, τo “Go!” ένα από τα highlight του album , ένα κομμάτι που χρησιμοποιεί το οργανωμένο χάος ενός διαστημικού κέντρου την ώρα μιας πτήσης δημιουργώντας ατμόσφαιρα γεμάτη από ορμή και ηλεκτρισμό που συναρπάζει.

Αγαπημένο όμως όλων το “The Other Side”, η αφήγηση του ταξιδιού του Apollo 8 στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Ένα μείγμα πλήκτρα, κιθάρα, drums συντροφεύει την καταγραφή της αποστολής, όμως κάπου εκεί στη μέση τα synths χάνονται στο απέραντο κενό μαζί με τη φωνή από το Apollo 8, μια ελαφρώς δυσοίωνη ατμόσφαιρα κυριαρχεί καθώς όλοι περιμένουν να επανέλθει στο εύρος σήματος. Δεν ακούγεται τίποτα άλλο παρά η νευρική φωνή από το κέντρο, έως ότου το Apollo 8 να κάνει τελικά επαφή, οι κιθάρες αρχίζουν να διογκώνονται και μέσα σε έκρηξη ενέργειας και ενθουσιασμού για μια ακόμη φορά σε καθηλώνουν μέχρι το ευφορικό φινάλε αποθέωσης του ίδιου του ανθρώπινου πνεύματος. Αυτό είναι το αποκορύφωμα των Public Service Broadcasting και του τι προσπαθούν να επιτύχουν, δίνοντας νέα πνοή σε σκονισμένα λείψανα, και είναι απόδειξη του τι μπορούν να κάνουν παίζοντας μουσική στο παρασκήνιο όταν η πρώτη ύλη είναι τόσο υποβλητική και ενίοτε δραματική. Πάνω στη σκηνή όπως διαπιστώσαμε και όσοι λίγοι τυχεροί τους απολαύσαμε τον περασμένο χειμώνα στην Αθήνα, οι nerds Willgoose και Wrigglesworth φορούν παπιγιόν και τουΐντ σακάκια και μιλάνε στο κοινό μόνο με προ ηχογραφημένα μέρη. Κανένας από τους δύο δεν τραγουδάει κατά τη διάρκεια της συναυλίας, και όλη η επικοινωνία γίνεται μέσα από τα προγραμματισμένα samples. Αυτή η αυτο-περιθωριοποίηση μοιάζει να είναι ένας τρόπος για να κατευθύνει την εστίαση του κοινού στη μουσική αλλά και στα οπτικά εφέ.

Το The Race For Space είναι μια υπέροχη δουλειά που φέρνει στο νου όλα εκείνα τα συναισθήματα που προήλθαν από τα πρώτα βήματα έξω στο μεγάλο άγνωστο: τους κινδύνους, το άγχος, τον ενθουσιασμό αλλά κυρίως την πεποίθηση ότι όλα είναι δυνατά.