Τα Αστραφτερά Πεδία είναι το τελευταίο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου και αποτελεί επί της ουσίας μια άτυπη συνέχεια του "Ο Χρόνος Πάλι" (εκδ. Πατάκη 2009). Πρόκειται για ένα βιβλίο που έχει τη μορφή ενός εμπειρικού ημερολογίου, στο οποίο καταγράφονται οι σκέψεις, οι εντυπώσεις, οι εμπειρίες και οι ανησυχίες της συγγραφέως για πληθώρα πολιτικών, κοινωνικών και πολιτισμικών θεμάτων.
Είναι ένα βιβλίο που αστράφτει, κυριολεκτικά και μεταφορικά και που ωθεί τον αναγνώστη σε μια διαδικασία αέναης αναζήτησης: υπαρξιακής, οντολογικής και γνωσιολογικής. Δεν είναι ένα έργο φιλοσοφικό, ούτε ένα έργο πολιτικού ή αμιγώς λογοτεχνικού περιεχομένου. Είναι όλα τα παραπάνω μαζί, με κύριο άξονα αναφοράς, το πεπρωμένο του homo universalis και της ανθρωπότητας. Εξάλλου, ουδέποτε η συγγραφέας έκρυψε την απέχθειά της για τον ελληνοκεντρισμό της χώρας της ή τον μικροαστικό επαρχιωτισμό. Ανέκαθεν υπερασπιζόταν τον αστικό κοσμοπολιτισμό και τον οικουμενικό χαρακτήρα της αρετής, της ηθικής και της ομορφιάς της γνώσης.
Όλες αυτές τις δεκαετίες, η Σώτη Τριανταφύλλου, μέσα από την πληθώρα των έργων που μας έχει παρουσιάσει, καλεί τον αναγνώστη σε μια διαδικασία συμφιλίωσης ή αντίστασης, (κυρίως αντίστασης) με το δοσμένο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον. Για παράδειγμα, μπορείς να συμφιλιωθείς με την ομορφιά του ιστορικού κέντρου των Παρισίων ή της Ρώμης, δεν γίνεται όμως να μην αντισταθείς στους -ενίοτε καθημερινούς- βανδαλισμούς που διαπράττονται στο ιστορικό κέντρο των Αθηνών. Να πεις ένα μεγάλο ΝΑΙ, στη θεόπνευστη μουσική του Van Morrison, ή του Ρίχαρντ Βάγκνερ και ένα μεγάλο ΟΧΙ, στον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό της χώρας σου.
Τα "Αστραφτερά Πεδία", καλύπτουν ένα ευρύτατο φάσμα θεμάτων, όπως προανέφερα, από τον κινηματογράφο, τη μουσική και τη λογοτεχνία, έως και την αρχιτεκτονική των παγκόσμιων μητροπολιτικών κέντρων, αλλά και τους αγώνες της Formula 1. Από τον Μαξ Φρις, τον Ερνέστο Σάμπατο και τον Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, έως τον Λέοναρντ Κοέν και τον Ζακ Βιλνέβ. Από τον Κλωντ-Λεβί Στρως και την Αρίθα Φράνκλιν, έως τον Κίρκεγκωρ και τον Μωρίς Μπαρρές. Επιπλέον, υπάρχουν οι αναμνήσεις και οι εντυπώσεις της συγγραφέως από την Αθήνα των παιδικών της χρόνων, από το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη της φοιτητικής της ζωής, αλλά και από το Μέμφις, που επισκέφθηκε πρόσφατα. Επίσης, υπάρχουν αρκετά διηγήματα, που είναι όλα ανεξαιρέτως πολύ ενδιαφέροντα, μέσα από την ανάγνωση των οποίων επιβεβαιώνεται για πολλοστή φορά η συγγραφική της μοναδικότητα, ο κοσμοπολιτισμός της και ο οικουμενικός της προσανατολισμός.
Συνοψίζοντας, τα "Αστραφτερά Πεδία", σε καλούν να βαδίσεις εντός ενός απέραντου τριανταφυλλόκηπου. Το ποια άνθη θα επιλέξεις να κρατήσεις ή να μην κρατήσεις, αφορά αποκλειστικά εσένα. Κατά την άποψή μου, smell the flowers while you can. Είναι ο μοναδικός τρόπος, για more life into a life. (Σώτη Τριανταφύλλου-Αστραφτερά Πεδία, εκδ. Πατάκη, c. 2016, σ. 528)
Είναι ένα βιβλίο που αστράφτει, κυριολεκτικά και μεταφορικά και που ωθεί τον αναγνώστη σε μια διαδικασία αέναης αναζήτησης: υπαρξιακής, οντολογικής και γνωσιολογικής. Δεν είναι ένα έργο φιλοσοφικό, ούτε ένα έργο πολιτικού ή αμιγώς λογοτεχνικού περιεχομένου. Είναι όλα τα παραπάνω μαζί, με κύριο άξονα αναφοράς, το πεπρωμένο του homo universalis και της ανθρωπότητας. Εξάλλου, ουδέποτε η συγγραφέας έκρυψε την απέχθειά της για τον ελληνοκεντρισμό της χώρας της ή τον μικροαστικό επαρχιωτισμό. Ανέκαθεν υπερασπιζόταν τον αστικό κοσμοπολιτισμό και τον οικουμενικό χαρακτήρα της αρετής, της ηθικής και της ομορφιάς της γνώσης.
Όλες αυτές τις δεκαετίες, η Σώτη Τριανταφύλλου, μέσα από την πληθώρα των έργων που μας έχει παρουσιάσει, καλεί τον αναγνώστη σε μια διαδικασία συμφιλίωσης ή αντίστασης, (κυρίως αντίστασης) με το δοσμένο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον. Για παράδειγμα, μπορείς να συμφιλιωθείς με την ομορφιά του ιστορικού κέντρου των Παρισίων ή της Ρώμης, δεν γίνεται όμως να μην αντισταθείς στους -ενίοτε καθημερινούς- βανδαλισμούς που διαπράττονται στο ιστορικό κέντρο των Αθηνών. Να πεις ένα μεγάλο ΝΑΙ, στη θεόπνευστη μουσική του Van Morrison, ή του Ρίχαρντ Βάγκνερ και ένα μεγάλο ΟΧΙ, στον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό της χώρας σου.
Τα "Αστραφτερά Πεδία", καλύπτουν ένα ευρύτατο φάσμα θεμάτων, όπως προανέφερα, από τον κινηματογράφο, τη μουσική και τη λογοτεχνία, έως και την αρχιτεκτονική των παγκόσμιων μητροπολιτικών κέντρων, αλλά και τους αγώνες της Formula 1. Από τον Μαξ Φρις, τον Ερνέστο Σάμπατο και τον Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, έως τον Λέοναρντ Κοέν και τον Ζακ Βιλνέβ. Από τον Κλωντ-Λεβί Στρως και την Αρίθα Φράνκλιν, έως τον Κίρκεγκωρ και τον Μωρίς Μπαρρές. Επιπλέον, υπάρχουν οι αναμνήσεις και οι εντυπώσεις της συγγραφέως από την Αθήνα των παιδικών της χρόνων, από το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη της φοιτητικής της ζωής, αλλά και από το Μέμφις, που επισκέφθηκε πρόσφατα. Επίσης, υπάρχουν αρκετά διηγήματα, που είναι όλα ανεξαιρέτως πολύ ενδιαφέροντα, μέσα από την ανάγνωση των οποίων επιβεβαιώνεται για πολλοστή φορά η συγγραφική της μοναδικότητα, ο κοσμοπολιτισμός της και ο οικουμενικός της προσανατολισμός.
Συνοψίζοντας, τα "Αστραφτερά Πεδία", σε καλούν να βαδίσεις εντός ενός απέραντου τριανταφυλλόκηπου. Το ποια άνθη θα επιλέξεις να κρατήσεις ή να μην κρατήσεις, αφορά αποκλειστικά εσένα. Κατά την άποψή μου, smell the flowers while you can. Είναι ο μοναδικός τρόπος, για more life into a life. (Σώτη Τριανταφύλλου-Αστραφτερά Πεδία, εκδ. Πατάκη, c. 2016, σ. 528)