Ο έκτος δίσκος του Steven Wilson, "The Future Bites", βρίσκεται στα ράφια των (κλειστών) δισκοπωλείων και στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες για πάνω από ένα μήνα. Σεβαστό χρονικό διάστημα για να βγουν όλες οι μουσικές «φυλές» και να κρίνουν μόνο όπως αυτές ξέρουν. Οι «βαμμένοι» progsters οπαδοί, αυτοί που βλέπουν στο πρόσωπο του Wilson τον Μεσσία της rock progressive μουσικής, μετά το αρχικό σοκ φυσικά, πήραν τις τσουγκράνες και τα δαδιά με τη φωτιά για να αρχίσουν τη σταυροφορία κατά του άλλοτε αγαπημένου τους μουσικού.
Τα μαύρα σύννεφα πάνω από τον κύριο όγκο των οπαδών μαζεύτηκαν τον Σεπτέμβρη του 2019, όταν ο «δυστυχής» και «ασέξουαλ» ήρωάς τους ανέβασε στο προσωπικό του λογαριασμό του Instagram μία φωτογραφία από... τον γάμο του. Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας μείναμε έκπληκτοι, καθώς συνειδητά όλα τα χρόνια της καριέρας του, ο Wilson επιδίωκε να κρατάει κρυφή την προσωπική του ζωή, ενισχύοντας έτσι τον μύθο της «σκοτεινής» φυσιογνωμίας του. Δεν ήταν λίγοι όσοι οργίστηκαν από αυτή τη χαρούμενη στιγμή του μουσικού και φοβήθηκαν ότι θα χάσει πλέον το μοναδικό του μουσικό και στιχουργικό του στιλ (ναι, εξαιτίας του γάμου).
Η εκτίμηση ότι ο δίσκος ξεφεύγει πολύ από ό,τι μας έχει συνηθίσει ο Wilson τόσα χρόνια ισχύει. Ακόμα και το «πειραματικό» -όπως είχε ονομαστεί τότε- “To The Bone” πλέον μοιάζει αρκετά κοντά στα κλασικά Wilson albums. To “The Future Bites” αντιθέτως φέρνει μια pop πνοή με πολλά ηλεκτρονικά και disco στοιχεία. Οι επιρροές του Bowie και του Prince, πρότυπα του Wilson, βγάζουν μάτι. Οι κιθάρες είναι σχεδόν ανύπαρκτες, ενώ κυριαρχούν τα samples. Το στιχουργικό περιεχόμενο, όμως, σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζεται έξω από τα νερά του μουσικού. Η μόνη διαφορά εδώ είναι ότι η θεματική δεν είναι τόσο προσωπική όσο συνήθως. Ο Wilson καταπιάνεται με πιο γενικά θέματα, όπως τον υπερκαταναλωτισμό, τα social media, την εξουσία κ.ά. Το γεγονός ότι επιλέγει να ντύσει το θέμα του με ηλεκτρονική μουσική δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι «ξεπουλήθηκε».
Η αλήθεια είναι ότι μετά από κάποιες ακροάσεις νιώθεις ότι ο Steven Wilson βγήκε από το καβούκι που είχε φορτωθεί τόσα χρόνια. Αυτό που του είχαν φορτώσει όλοι οι οπαδοί που τον έβλεπαν ως άξιο συνεχιστή του '70s prog rock. Σίγουρα ο ίδιος το ήθελε καθότι μας έχει προσφέρει prog αριστουργήματα τόσο με τους Porcupine Tree όσο και στην προσωπική καριέρα του. Όμως πάντα εξέφραζε την αγάπη του και για τους pop ήρωες των παιδιών του χρόνων. Για τους Abba, τον David Bowie και τον Prince μεταξύ άλλων. Αλλά για χρόνια δεν τολμούσε να βάλει αυτές τις επιρροές στη μουσική του. Κάτι φαίνεται να άλλαξε από το "To The Bone" και μετά. Φαίνεται ότι ο Wilson κατάφερε να «ελευθερωθεί» και μετά από περισσότερα από 20 χρόνια καριέρας να ακολουθήσει τα δικά του θέλω χωρίς να νοιαστεί ιδιαίτερα για τη γνώμη του ισχυρού fanbase του. Αυτό διαφοροποιεί άλλωστε τους καλλιτέχνες από τους διασκεδαστές και τους μουσικούς που βρίσκουν μια πετυχημένη φόρμα και συνεχίζουν στην ίδια μέχρι να πάρουν σύνταξη.