Τι θα ακούσετε:
disco, funk, synth pop, new wave, r'n'b
Βαθμολογία:
8
Η κυκλοφορία του "Dawn FM" έπεσε σαν κομήτης (Don’t Look Up), αρχές του χρόνου, χωρίς ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες και διαφημιστικά κόλπα, για το μέγεθος του καλλιτέχνη. Όταν μάλιστα έχει προηγηθεί ένα άλμπουμ όπως το "After Hours", ή κυριότερα ένα τραγούδι όπως το "Blinding Lights", που σάρωσε τα πάντα στο διάβα του και δικαίως, τότε φαντάζει κομματάκι περίεργο. Πρόκειται για το δεύτερο μέρος μια τριλογίας που ξεκίνησε με το "After Hours" και είναι ένα concept άλμπουμ, μια ραδιοφωνική εκπομπή με παραγωγό τον Jim Carrey, με συμμετοχές από Quincy Jones, Lil Wayne, Tyler the Creator και στο τιμόνι τους Max Martin και Oneohtrix Point Ever κυρίως, αλλά και τους Calvin Harris, Swedish House Mafia κι Oscar Holter.
Ξεκινώντας από τα βασικά και χωρίς περιστροφές ή δεύτερες σκέψεις, ο Weeknd είναι ο μεγαλύτερος pop star της εποχής μας. Εδώ και μια δεκαετία, από την περίφημη mixtape τριλογία του 2011 μέχρι σήμερα, έχει καταφέρει να κάνει ένα μεγαλειώδες crossover, ενώνοντας πολλά διαφορετικά κομμάτια της σύγχρονης pop κουλτούρας, εισάγοντας ταυτόχρονα όλες τις επιρροές του (και δικές μας) από το ένδοξο παρελθόν. Έτσι, απευθύνεται σε όλους κυριολεκτικά, τους «ψαγμένους» που τον αγάπησαν στην αρχή, τη μάζα που τον λάτρεψε με τα "The Hills", "Can’t Feel My Face" και φυσικά με το "Blinding Lights", τους «dark/new wave/synthpop» αφού πρόσθεσε samples από Siouxsie, Tears For Fears, Police, Cocteau Twins κ.ά, τους «Kanye/Drake/Daft Punk» που «στιγμάτισαν» την τελευταία 20ετία και φυσικά τους εκατομμύρια οπαδούς του Michael Jackson και του Prince. Και τους κερδίζει όλους, αφού στηρίζεται στο τεράστιο ταλέντο του, στην αισθητική του και στην αδιαμφισβήτητή γνώση του αντικειμένου του, μαζί πάντα με τους καλύτερους που κυκλοφορούν στην αγορά, τους οποίους συγκεντρώνει κάθε φορά για να υλοποιήσουν το όραμά του. Θα μπορούσε να πει κάποιος, πως ο Weeknd είναι ένας συνδυασμός του αστείρευτου ταλέντου του Michael Jackson, της μουσικής, «βρώμικης» ιδιοφυίας του Prince και της σκληρής δουλειάς και καλλιτεχνικής οξυδέρκειας της Madonna.
Όμως, όσα κι αν είχε ή έχει πετύχει εμπορικά και καλλιτεχνικά, δεν έχει καταφέρει να παραδώσει μέχρι σήμερα ένα πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ. Ακούγοντας όλες του τις δουλειές από την αρχή, εννοείται θα πέσεις πάνω σε στιγμές μοναδικές που δικαιολογούν όλα όσα προαναφέρθηκαν. Υπήρχε όμως πάντα κι η αίσθηση του ανικανοποίητου, του ατελούς, ακόμη και στο "After Hours", αν δεχτούμε πως ήταν η καλύτερη κατάθεσή του. Μπορεί λοιπόν το "Dawn FM" να μην περιέχει τα απόλυτα hit singles, όπως οι προκάτοχοί του που σε κερδίζουν με την πρώτη και σε σέρνουν από τη μύτη, όμως ακούγεται ως η πιο ολοκληρωμένη του δουλειά κι εκείνη που χρειάζεται τον περισσότερο χρόνο και χώρο για να απελευθερώσει τα αρώματά της. Μπορεί να κάνει μία κοιλιά στο δεύτερο μέρος του, όμως συνολικά αποτελεί την καλύτερη συλλογή τραγουδιών του.
Μπορεί να μην καταφέρνει να πετύχει το δικό του "Random Access Memories", όμως η όλη ιδέα, εκτέλεση και όραμα, ακολουθούν τα χνάρια του και στέκονται κοντά στον καλύτερο δίσκο της προηγούμενης δεκαετίας, αν όχι δίπλα του. Δεν ήταν μικρό το αποτύπωμα της συνεργασίας του με τους Daft Punk στο "Starboy" και δεν το κρύβει. Πιο Jacko και λιγότερο Prince από ποτέ, δεν είναι τυχαίo το "A Tale By Quincy" που ακολουθείται από το "Out Of Time", ένα από τα καλύτερα τραγούδια του "Dawn FM".
Το πρώτο single, "Take My Breath" δεν έτυχε καθολικής αποδοχής όταν μας πρωτοσυστήθηκε το καλοκαίρι, όμως στη νέα, «απλωμένη» του εκτέλεση, ακούγεται θαυμάσιο κι ο Giorgio Moroder, θα κουνάει περήφανα το ποδαράκι του, όπως θα κάνει κι o Michael Jackson ακούγοντας το "Sacrifice". Φαντάζομαι κι ελπίζω τα επόμενα single από το άλμπουμ, να είναι το "Less Than Zero", που λίγο πριν το τέλος του άλμπουμ δεν είναι δυνατό να μην σε κάνει να χαμογελάσεις ή να συμμετέχεις στη χορωδία και φυσικά το "Out Of Time", σε μια εκτέλεση που να μην «αλλοιώνεται» από τη συμμετοχή του Jim Carrey. Μην ξεχάσω βέβαια το αγαπημένο μου "Gasoline", που ανοίγει το άλμπουμ και ξεχωρίζει για το φοβερό παιχνίδι των φωνητικών.
Ο Abel Makkonen Tesfaye είναι ο μεγαλύτερος pop star της εποχής μας, σε όλες του τις εκδοχές και παραλλαγές. Και το "Dawn FM" το επιβεβαιώνει πανηγυρικά. Αν κι ακόμη χρωστάει ένα πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ, που θα αφήσει το αποτύπωμα του στην ιστορία. Ίσως το επόμενο, με το κλείσιμο της τριλογίας.