Τι θα ακούσετε:
Τους Hellacopters να πετάνε ξανά, κάνοντας θόρυβο με την αυθεντική τους σύνθεση
Βαθμολογία:
8
Μιάμιση δεκαετία πέρασε από τον τελευταίο δίσκο των Hellacopters το 2008. Η μπάντα είχε διαλυθεί χωρίς τσακωμούς, με τη λογική «σταματάμε όσο είμαστε ακόμα νέοι και ωραίοι», με ένα δίσκο με διασκευές και ένα tour να στρογγυλεύει την απόφασή τους. Στο διάστημα που μεσολάβησε, τα μέλη του συγκροτήματος ασχολήθηκαν με διάφορα side projects, με πρώτο και καλύτερο τον ιθύνοντα νου, Nicke Andersson, που έκανε περιοδείες και ηχογράφησε με τους Lucifer και τους Imperial State Electric. Τώρα τον Nicke εκτός από τα φωνητικά και τη κιθάρα που τον έχουν συνηθίσει οι περισσότεροι, μπορεί να τον βρείτε και πίσω από τα drums, ανάλογα το project. Η επιστροφή των Hellacopters όμως τον βρίσκει πάλι στη θέση του frontman, μαζί με την επιστροφή του Dregen στις κιθάρες (που είχε φύγει από τη μπάντα το 1997), του Matz Robert Eriksson στα drums, του Anders Lindström στα πλήκτρα, με μόνο τον Dolf DeBorst στο μπάσο να αποτελεί νέα προσθήκη.
Η επανένωση των Hellacopters ξεκίνησε με αφορμή την επέτειο των είκοσι χρόνων από την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου τους, "Suppershitty To The Max!". Έγινε μια μικρή περιοδεία για τους εορτασμούς, το 2016 και το 2017. Όπως καταλαβαίνετε η σπίθα ήταν ακόμα εκεί, και με το αυθεντικό lineup πια, οι Hellacopters μπήκαν στο studio για το "Eyes Of Oblivion" μορφοποιώντας το ηχόχρωμα των Hellacopters του 2022.
Προφανώς ο ήχος τους έχει μαλακώσει αν τον συγκρίνουμε με τις πρώτες δουλειές τους. Αν θέλαμε να βάλουμε κουτάκια θα λέγαμε πως είναι πιο κοντά στον ήχο των Imperial State Electric, διατηρώντας την αγάπη τους για τους Motörhead, τους AC/DC και τους MC5. Μπορεί κάποιος να τον χαρακτηρίσει επιστροφή της ρίζες από πλευράς ενέργειας, καθώς είναι ξεκάθαρο πως η μπάντα ευχαριστιέται την επανένωση με τα κομμάτια να διατηρούν τη «βρωμιά» και τον παρορμητισμό των πρώτων δίσκων με τον Dregen, κι ας είναι πιο καλογυαλισμένα στη παραγωγή.
Από το εναρκτήριο riff του "Reap A Hurricane" εντοπίζονται ελάχιστες στιγμές χαλάρωσης για τους Hellacopters, όπως το ώριμο μπλουζ του "So Sorry I Could Die" που είναι η ιδανική γέφυρα για το καθαρό garage του ομώνυμου "Eyes Of Oblivion". Από εκεί και πέρα το "Eyes Of Oblivion" συνεχίζει το μείγμα rock 'n' roll, hard rock και punk χωρίς αναστολές, με τον γρήγορο ρυθμό του "Positively Not Knowing", το α λά T-rex ρεφρέν του "Tin Foil Soldier" και βέβαια το - πιστό στο blueprint της μπάντας - "Try Me Tonight". Το τραγούδι που μοιάζει να βγήκε από το "Pop War" των ISE είναι το "Pressure On", που δείχνει τις αλλαγές στη μπάντα. Το συγκρότημα υιοθετεί στοιχεία από side projects και μουσικές εμπειρίες της τελευταίας δεκαετίας, μία ζύμωση αναμενόμενη και υγιής μετά από τόσα χρόνια.
Μπορεί να θέλαμε δυο-τρία τραγούδια ακόμα ώστε η διάρκεια του δίσκου να φτάσει το σαραντάλεπτο, όμως τα δέκα που κυκλοφόρησαν δεν έχουν αδύναμες στιγμές. Οι Hellacopters είναι πάλι ενεργοί, λίγο διαφορετικοί και πιο μελωδικοί αν τους συγκρίνουμε με το 1994, όμως όχι τόσο μακριά από το 2008 που τους είχαμε ακούσει ξανά. Το "Eyes Of Oblivion" είναι ένας γρήγορος garage rock δίσκος που δε σε αφήνει να βαρεθείς, και δείχνει την εμπειρία στις χορδές του Nicke και του Dregen. Για να βάλουμε την επιστροφή των Hellacopters στο πλαίσιο του γενικότερου επιπέδου των νέων hard rock κυκλοφοριών, η πραγματικότητα είναι πως το "Eyes Of Oblivion" είναι ένας από τους δίσκους που δεν μας αξίζει, αλλά χρειαζόμαστε για το 2022.